Unsteady

Settledpaw zijn pootjes bewogen lichtjes toen hij aan het dromen was. In zijn droom ving hij de meest grote vogel die hij ooit gezien had, maar op het moment dat hij hem terug zou brengen naar het kamp, werd hij plotseling wakker. Settledpaw opende slaperig zijn ogen en keek nukkig naar een stel apprentices die luid pratend naar buiten waren gestampt. Pfft. Niet lang meer voordat hij was verlost uit deze den. Dan zou hij met de volwassen katten slapen. Settledpaw kwam overeind, hij was nu toch al wakker, en schudde het mos van zich af en wilde zichzelf net even een korte wasbeurt geven, totdat zijn oog op een merkwaardig wezen viel. Settledpaw knipperde enkele keren met zijn ogen voordat hij realiseerde dat een kitten zich in hun den had gevestigd. Huh, wat deed die hier? Settledpaw realiseerde al snel dat het de iets apartere kit uit Sinclaw nestje was. Maar Settledpaw kon enkele momenten niets anders doen dan dom staren naar het aparte beestje. Totdat hij zich realiseerde dat de apprentice den geen plek was voor kittens. Al kon Settled zich nog wel herinneren dat hij ook heel graag als kit naar de apprentice den wilde verhuizen. En hij werd ook altijd teleurgesteld als hij pogingen deed om eerder apprentice te worden. Settledpaw stond op en liep naar het nest met de kitten. ‘Ik denk dat dat niet jouw nest is, meneer.’

Wow, de kitten was goed. Hij loog als een ware professional. Hij zou Settledpaw bijna kunnen overtuigen dat hij een muis was. Maar hij zou snel genoeg leren dat liegen niet de bedoeling was. Maar eerst zou de jonge kater proberen om de kitten het Spaans benauwd te laten krijgen. Settledpaw kon daarom ook een glimlachje op zijn bek niet onderdrukken. ‘Oh, is dat zo?’ vroeg hij, terwijl hij dichterbij het nest schuifelde en eens overdreven aan het nest snuffelde. ‘Maar dit nest ruikt helemaal niet naar jou?’ vroeg hij quasi verbaasd, waarna hij met zijn groene ogen opkeek naar de bijzondere kitten. Settledpaw wist in zijn rol te blijven en keek de kitten nieuwsgierig aan. Kijken hoe hij dit kleine feitje zou gaan verwerpen.

Hah! Nu had hij hem. Settledpaw keek zelfvoldaan toen even verslagen leek, totdat pardoes het meest idiote, maar ergens ook geniale, antwoord kwam. Oh mijn StarClan, dit bedoelde hij helemaal niet! Wat moest hij hier wel niet op zeggen?! ‘Uhm.’ Settledpaw stond met een bek vol tanden. Hoe kon hij nu aan zo’n koppige kitten duidelijk maken dat het niet zijn nest was. Pardon, dat wist de kitten best wel dat hij hem niet had gemaakt. Het puntje van Settledpaws staart bewoog onrustig heen en weer. ‘In mijn ogen…’ sprak hij toen eerst voorzichtig. Potverdikkie, hij was geen queen die een kit de les moest lezen! ‘Heb jij nog nooit in dit nest geslapen.’ Settledpaw keek de kitten nu streng aan. ‘Lieg je nu tegen mij?’

Settldepaw haalde een wenkbrauw op toen de kitten aan het giechelen was. En toen zei de kitten dat hij hem voor de gek aan het houden was. Hah! Op heterdaad betrapt! Maar hij leek er niet zo rouwig over. Toen kwam een volgend excuus. Of ja, excuus. Dit was iets was Settledpaw niet kon bevestigen noch ontkennen. Wie weet had een apprentice hem echt wel gezegd dat hij naar binnen mocht gaan, maar geen verstandige apprentice zou dat zomaar laten gebeuren. ‘Oh, is dat zo?’ kwam er toen ook schamper over Settledpaws lippen. Hij geloofde hier dus helemaal niets van. Maar het regende inderdaad buiten, en hij wilde de kitten niet zomaar de regen weer insturen. Kom op, hij had nog wel een beetje gevoel. ‘Mis je je broertjes en zusjes nu dan niet?’ vroeg Settledpaw aan de kitten. Nee, hij moest de apprentice den nog even zo stom mogelijk doen lijken. Voor hij het wist zouden tientallen kittens de apprentice den terroriseren!

Waarom was hij degene die altijd opgescheept was met dit soort dingen. Hij zuchtte eens diep in zichzelf. Kittens. Ugh! Mentale notitie: nooit aan beginnen. Settledpaw luisterde naar de kitten. Hoe ging hij dit slim aanpakken. De stomme kit leek op al zijn opmerkingen een goed excuus te hebben om te blijven zitten. ‘Misschien omdat je niet opgescheept wilt zitten met domme apprentices?’ probeerde hij de vraag terug te ketsen. Je eigen sibling waren veel leuker. Heus!!! Toen kreeg hij de vraag hoe lang hij al apprentice was. ‘Vijf manen,’ mauwde hij vrolijk. ‘Ik ben bijna een warrior!’ mauwde hij vervolgens stoer. Ja, het zou niet lang meer duren voordat hij zijn final assessment zou doen met Acorndust en dan zou hij dan eindelijk een warrior worden. Hij snorde vrolijk bij de gedachte, voordat hij de vreemde kitten nog eens aankeek. ‘En hoe lang ben jíj al een kitten?’

Settledpaw kantelde zijn kopje naar de kitten. Ja, als hij apprentice zou worden dan zou het allemaal goed zijn. Dan was hij alweer weg uit dit stinkhol en konden zij zijn plek innemen. Settledpaw wiebelde met zijn staart. ‘Nog even wachten dus,’ mauwde hij rustig. Ja, de kleine kitten had nog enkele manen door te brengen in de nursery. Maar hij had zijn aandacht afgeleid om te zeggen dat hij bijna Warrior zou worden. Hij knikte toen instemmend. ‘Ja, heel goed,’ miauwde hij stoer. Ja, soms ging er nog wel eens iets mis, maar ja, dat gebeurde altijd. De kit hoefde dat niet te weten. Toen miauwde de kitten weer een scherp antwoord, maar wat ergens ook super overbodig logisch was. Settledpaw rolde met zijn ogen. ‘Duh!’ Toch ging er nog een lachje over zijn lippen. De kitten sprak toen dat hij ongeveer twee manen was, om en nabij. ‘Oef, dan moet je dat nog twee keer doen, en dan mag je officieel naar de apprentice den.’ Hij gaf een kort knikje. Ja, misschien als hij het zo zei dat het minder lang zou lijken. Of misschien een kleine eeuwigheid..  

Settledpaw knikte instemmend met zijn kopje toen de kat vroeg of hij al veel van vechten en jagen wist. ‘Heel veel,’ miauwde hij zeker. Ja, tuurlijk, als je training er bijna op zat mocht je hopen dat je al het een en anders wist. Maar de hoop in zijn stem was Settledpaw heus niet ontgaan. Het deed herinneren aan de tijd dat hij zelf kitten was, dat hij niet kon wachten om apprentice te zijn. Een glimlachje ging over zijn gezicht toen hij naar de rare kitten keek. Ergens waren ze allemaal hetzelfde. En elke dag zouden ze moeten leven met teleurstelling totdat het eindelijk zover was dat ze echt hun ceremonie hadden. De kitten piepte toen ook wat hij al dacht en Settledpaw schudde zijn kop toen hij zei dat hij nu al apprentice wilde worden. Onmogelijk. Hij wilde nu trainen. Begrijpelijk. ‘Sorry,’ miauwde hij zachtjes. Toen ging zijn blik naar buiten. Hah! Hij zou de kitten een koekje van eigen deeg geven. ‘Want het regent.’