what's going on with the world momma?

Met een mank loopje kwam de young warrior binnengestapt met een klein zielige muisje bungelend vanuit zijn bek. Zijn schouder was gewond geraakt tijdens het gevecht voor de Heatherfields waardoor hij nu met moeite jagen kon, achter konijnen aanrennen werd het niet voor de aankomende moon maar in ieder geval probeerde de tom nog zijn steentje bij te brengen door op wat kleinere prooidieren te jagen. Met een zuchtje liet Undersea zijn vangst op de magere stapel vallen voor hij zich terugtrok naar de rand van het kamp. Zijn hoofd stond er niet meer bij om veder te jagen, nog zijn lichaam die mee wou werken. Vedomme Riverclanners, dit alles zou niet gebeurd geweest zijn als die otters hun eigen zwemvliezen op hun eigen gebied hadden gehouden. Lafaards dat ze waren.. gebied innemen in tijden wanneer prooi schaars was, moorden voor een volle buik.. Hij haatte de clan met al zijn hart. Hun waren de reden geweest dat hij niet bij zijn stervende moeder in de buurt kon zijn, hun waren de reden dat zijn mentor zwaar gewond teruggekeerd kwam, hun waren de reden dat Windclan nu honger had, hun waren de reden dat hij iemand vermoorden moest om zijn eigen leven te redden. Eerloze monsters dat ze waren, geen greintje emotie voelde die vissenbekken. Riverclan dacht enkel wat het beste was voor hun, en mochten ze het gene niet krijgen wat ze wouden dan zouden ze daarvoor moorden. In zijn eigen ogen viel Riverclan nu buiten de code door hoe ze zich gedragen hadden. Ze waren niet minder dan een stel rogues, of beter gezegd: Bloodclan. Humeurig drukte Under zijn oren in zijn nek voor hij zijn kop op zijn poten neerlegde. Een zware blok lag in zijn maag terwijl zijn hart elke keer samen kneep wanneer hij weer terug dacht aan het gevecht, als hij al enkel aan Riverclan dacht. Hij had iemands leven ontnomen en dat deed de rode tom meer zeer dan hij toegeven wou.

@Owlbae<3

what's going on with the world momma? 8lI7ZiZ

De bruine kater was zelf op pad gegaan. Hij was zelf een Tunneler dus jagen was al langzaamaan makkelijker geworden. Gelukkig leek het al meer en meer op Newleaf te lijken, ondanks de regenbuien en stormen, en was het prooi wat actiever. Zo was het hem net gelukt om een klein konijntje te vangen in éen van de holen. Waarschijnlijk nog behoorlijk jong. En hij wist wel dat hij de jonkies met rust moest laten zodat ze meer kans kregen op jongen. Maar hij wist dat de Clan wel wat eten kon gebruiken. Dus draafde hij trots terug het kamp in. Zijn dikke staart heen en weer zwiepend. Zijn lange vacht was nooit prettig geweest in zo een vochtige warmte. Maar misschien dat hij met Undersea ergens een plasje kon vinden om op te frissen.
Over Under gesproken. Hij spitste zijn oren terwijl hij toekeek hoe de rode kater zijn prooi zelf op de stapel zette. Een diepe zucht verliet Owlbate’s lippen. En langzaam stapte hij af op de prooihoop om zijn konijntje daar te laten vallen en de andere warrior te volgen. ”Wat heb ik jou verteld?” Miauwde hij, nog steeds achter hem aan lopend tot hij besloten had om ergens te rusten. ”Jouw schouder is nog steeds niet volledig heel, Under. Je moet rusten.” Mompelde hij nors. Maar nog steeds begon hij zijn wond wat te likken. Zorgen dat het niet erger werd. ”Word dan een Tunneler, als je zo verdomd koppig bent. Jouw wond gaat nooit dicht als je je schouder zo vaak beweegt.” Hij was nog steeds boos. Maar dat hield hem niet tegen als hij naast hem wou liggen. Verdomme, wanneer zou hij het leren? Ze konden niet altijd bij elkaar zijn, en Owl kon hem ook niet lang genoeg alleen laten. Blijkbaar.

what's going on with the world momma? FKz3Blu