Can't get a hold of them

Het was net na Sunhigh. Waar het toppunt van de dag al langzaamaan weer kouder werd en de katten weer hun eigen gang gingen. Voor Owlbate was het iets minder actiever. Undersea was ergens zijn eigen ding aan het doen en ook zijn siblings waren hier en daar. Hij had eerst Condorflower beloofd om wat met haar af te spreken. Gezien de band met het nestje al verder uit is gerukt na de dood van Northdrift. Maar toch had hij niet verder afgesproken waar en wanneer precies. De bruine kater was op zijn buik aan het liggen, vlak naast de Elder's den. Het was niet altijd dat hij zo een bui had. Op het ene moment was hij blij of neutraal, maar soms kwam er een speer van emoties door hem heen, tot er niks meer van over was en hij het aller liefst alleen wou zijn. Geen gesprekken met anderen, gewoon compleet gedistantieerd van de rest.
En hij wist dat hij moest jagen, hij wist dat hij iets moest doen. Maar de motivatie was weg. Er waren zulke momenten waar hij zich gewoon leeg voelde. Geen enkele nut in de Clan, in de wereld. Zulke momenten gingen natuurlijk wel over, alleen was de avontuur juist wanneer het over ging. Hij kon miserabel liggen voor dagen, als het kon. Maar daarvoor moest hij de tijd nemen, en geduld had hij niet.

+ Dewpaw

Zijn ogenleden waren langzaamaan zwaarder geworden, en voor kort had hij zijn ogen dicht. Maar nog steeds was hij wakker. Zijn spitsende oren vertelden al genoeg dat hij de geluiden om zich heen opnam. Het was ook dat hij  pootstappen hoorde aankomen. De jonge kat leek hem als zijn doelwit te kiezen en liet iets voor zijn poten vallen. Owlbate opende zijn ogen om de bloem voor zijn neus te bekijken. Als volgt keek hij op naar de kat die zijn rust durfde te storen. Maar toen hij opmerkte dat het nog de jonge Dewpaw was besloot hij om geen kattige opmerking te geven en de bloem te accepteren. Het waren tenslotte de kleine dingen dat telden.
"Dank je wel, Dewpaw." Miauwde hij, een beetje ongemakkelijk. Wat moest hij hiermee? Hij had een kleine bui gekregen, al was de bloem wel een aardig symbool. Misschien was hij toch niet echt alleen. Hij was niet onzichtbaar. Katten dachten ook weleens aan hem. Dat probeerde hij zichzelf te vertellen. Hij betekende wel iets voor katten. Al was hij niet de meest belangrijkste.
Voorzichtig schraapte hij zijn keel, voor hij eindelijk na een tijdje stilte wat besloot te zeggen. "Heb jij soms het gevoel van ontkoppeling als je denkt over je bestaan? Denk je soms 'gek, waarom ben ik hier? Waarom ben ik in dit lichaam?' En dan denk je er dieper over na, waardoor het voelt alsof je niet eens in het lichaam hoort. Je weet dan niet wie je bent. En dan hou je je aan de gekke gedachte vast tot jouw borst open gaat van de paniek?" Iets meer specifiek dan hij gehoopt had. Hij wou niet de enige zijn met zulke gedachtes. Hij wou zeker zijn dat er niets mis met hem was. En als een jonge apprentice hem daarbij moest helpen, dan was dat zijn enige manier.

Zijn brein leek non-stop rondjes te rennen. Gelukkig dat hij het met een andere Clangenoot kon hebben. Gezien hij wel kon raden dat Undersea het niet volledig waardeerde wanneer zijn partner midden in de nacht ook plots over begon. ”Ik weet het niet, zouden we daar pas achter komen als we dood zijn?” Begon Dewpaw dan weer. ”Omdat, ik weet het niet. Het voelt alsof het gewoon een grote test is, maar waarom zouden ze dat doen? Moeten we dit leven leven totdat we doodgaan en eindelijk rust hebben? Moeten we oud worden en toekijken hoe iedereen waar we om geven doodgaat? Een leader, deputy of medicine cat heeft het makkelijk, die krijgen een andere rang en weten dan ook wat ze moeten doen, maar de rest? Moeten die alleen maar jagen? Wat is dat nou voor een leven?” Owlbate schudde zijn kop. "Zelfs als Deputy en Leader. Zolang je niet echt iets groots doet laat je niets achter." Sprak hij als volgt. Hij kon er urenlang over hebben. Maar gelukkig leek Dewpaw ook zin te hebben in een ander onderwerp. ”Prima, ik kan alleen niet vechten” Kwam het antwoord op zijn vraag. Voor kort kwam er een stilte, maar de bruine kater hees zichzelf weer op tot hij in een comfortabele "Het komt nog wel," Probeerde hij haar gerust te stellen. Misschien dat hij hiermee zichzelf kon afleiden. "Ik had ook problemen in het begin. Met de juiste mentor gaat het je gemakkelijk lukken." Hij gaf haar een zwakke, maar toch oprechte glimlach. "Je bent erg vastberaden, en je lijkt te weten wat je wilt. Als je dat bij je houdt wordt je een warrior in no time."

Gelukkig leken zijn woorden wat te werken voor de jonge kattin. Normaal gesproken wist hij niet veel wat hij moest zeggen, omdat hij bang was dat hij iets verkeerds zei of dat het gewoonweg niet zou helpen en hijzelf teleurgesteld was in zichzelf. ”Bedankt” Hoorde hij haar gefluister. Hij strekte voor kort zijn voorpoot voor hij zichzelf eindelijk dwong om op te staan. Hij had niet veel zin in een gesprek. Maar het leek ook niet alsof de kattin andere plannen had. Dus moest hij wat doen zodat het niet al te ongemakkelijk werd. "Ik had ook mijn momenten waar ik dacht dat het een complete ramp zou worden. En je gaat ook in zulke fases komen, of niet. Maar hoe dan ook, je haalt het wel. Je wordt getraind voor precies dat. Al duurt het langer dan je denkt, je wordt ooit wel een warrior." Hij schudde voor even zijn vacht uit. "Als je wilt kan ik je wat vechtoefeningen geven. Eentje dat mijn vader mij geleerd heeft. Als jouw mentor dat wel oké vindt." Kwam er als volgt. Hij moest toch wat afleiding zoeken. Bovendien was dit net alsof hij zijn eigen apprentice had. Zo een moment zou vroeger of later toch aankomen.