New experiences every day

  Silverpaw bevond zich weer bij de grens tussen ThunderClan en de Twoleg place. Het was even geleden toen ze de grens was overgestoken. Ze had het doel gehad om een Kittypet te ontmoeten. Dat was iets anders dan gepland gegaan, maar dat betekende niet dat het niet leuk was geweest. Ze had een kater ontmoet genaamd Rascal, een Rogue. Hij had haar tweebenen laten zien. Het waren echt de raarste wezens die Silver ooit gezien had. De ''ontmoeting'' zelf was ook niet helemaal vlekkeloos gelopen, maar ze keek altijd tevreden op de hele ervaring terug.
  Nu zat ze dus weer bij de grens. Zou ze nog een keer gaan om deze keer wel een Kittypet te kunnen ontmoeten? Rascal had haar al wel een aantal dingen verteld, maar een echte Kittypet was hij niet. Hm. Net voordat Silverpaw de beslissing kon nemen rook ze een bekende geur. Ze draaide zich met een grote glimlach om.
  'Ardentpaw! Heyy!' begroette ze haar jongere vriend vrolijk.

- Ardentpaw first

Hij had besloten om, na zijn eerste aanvaring in de Twoleg place, toch terug te komen. Hij had toen een Bloodclanner ontmoet, maar er gelukkig heel vandaan gekomen. Ze hadden er dan ook met een hele groep gestaan waarbij ook een rare haarloze kitten had gehoord. Misschien dat hij een van heen weer tegen zou komen, maar eerst moest hij toch echt naar de plek zelf toe. Hij stapte zonder enige huivering over de grens heen, maar hij was niet zo dom om te geloven dat hier geen gevaar schuilde. Als je te diep in het territorium van de rare twolegs ging, dan kwam je bij Bloodclan territorium en daar wilde hij zich, als ongetrainde apprentice, niet vinden. Hij had zelfs het gevoel dat de beste warrior daar niet wilde komen na over de clan gehoord te hebben van Stallionheart. Hij zou dus maar aan de randjes blijven, waar hij redelijk veilig moest zijn. Misschien zou hij daar dan eindelijk wat over twolegs kunnen leren, want veel wist hij niet over die gekke wezens. Maar, misschien zou dat voor vandaag weer achterwege worden gelaten, want al snel spotte hij een bekende vacht. Silverpaw! Hij was vrienden met haar geworden nadat ze bijna uit een boom was gevallen. Misschien dat dat dan ook de beslissende factor was geworden, want daarvoor was ze hem alleen maar aan het plagen door een ongelukje tijdens het vangen van een blaadje. Voor hij haar nog maar kon aantikken, draaide de zilvere tabby al om en begroette ze hem vrolijk. "Hallo!" miauwde hij net zo vrolijk terug. Ja, misschien was hij toch wel blij om haar te zien, want samen ontdekken was leuker. "Wat doe jij hier?"

Nadat er meerdere rapporten binnen waren gekomen dat er steeds vaker clankatten deze kant op kwamen, nam Zahida het maar op zichzelf om ervoor te zorgen dat dit zou verminderen. Ze kon er werkelijk niet bij wat die mormels hier te zoeken hadden; werd er bij hen thuis niet meer verteld over de verschrikking die BloodClan was, over hoe zij één van die zielige clannetjes een keer hadden overgenomen en over hoe zij niet leefde met een verdrietige code? Blijkbaar niet. Daar moest maar weer is verandering in komen.

Nu liep ze hier alweer een paar uur, op zoek naar die boskatjes. Bijna dacht ze dat ze niet zouden op komen dagen, maar helaas voor haar werd het tegendeel al snel bewezen. Za trok haar lippen geërgerd op om het aanzicht van de twee young one's die met elkaar zaten te lachen terwijl ze zich op vijandig gebied begaven. Ze schudde haar hoofd. Dwaze kinderen. Die fout zou ze duur kosten. De member sloeg een straatje in, waarna ze op een hoog tuinhek sprong die haar een mooie bovengrond gaf over haar vijanden. Voor nu werd ze nog gemaskeerd door een boom met laaghangende takken, die schaduw op haar wierp en dekking gaf door middel van zijn bladeren. Na de twee een korte tijd geobserveerd te hebben, stapte ze over het dunne hek naar voren, tussen de bladeren en schaduwen door, hun blikveld in. "Ik moet zeggen dat dit aanzicht me een beetje verrast," miauwde ze toen spottend, waarbij ze hen vanuit de hoogte aankeek met een uitdagend zwiepende staart.

  'Hallo!' miauwde Ardent vrolijk terug. 'Wat doe jij hier?' vroeg hij.
  Silver haalde haar schouders op. 'Beetje rond kijken,' antwoordde ze. 'Wist je dat ik hier laatst op zoek ging naar een Kittypet, maar ik had een Rogue ontmoet,' miauwde ze, enthousiast met het feit dat ze dit eindelijk kon delen. 'Hij was super aardig en hij heeft me geholpen om op zo'n raar ding te klimmen. Het heet een schutting,' ging ze door. Dit keer was zij degene die aan het ratelen was over haar avonturen. 'Hij ging mij een tweebeen laten zien. Het zijn echt hele rare wezens en het was ook even eng, want ik-' ze werd afgekapt door een onbekende stem.
  'Ik moet zeggen dat dit aanzicht me een beetje verrast,' miauwde iemand spottend. Ze keek in de richting en zag daar een rood-witte kattin op een schutting zitten. Ze knipperde verbaasd met haar ogen, helemaal uit het veld geslagen.
  'Uh...' Ze keek even naar Ardentpaw. Wat nu?

Silverpaw vertelde hem dat ze een beetje rond aan het kijken was, maar lanceerde daarna al snel in het vertellen van een eigen avontuur. Ze ging opzoek naar een kittypet en vertelde dat ze een rogue had gevonden. Waren er rogues in de twoleg place dan? Tot voorheen had hij eigenlijk alleen maar gedacht dat er hier Bloodclan en Kittypets leefden. Maar Silverpaw leek zo blij met haar avontuur en hij kon het niet over zijn hart krijgen om het voor haar te bederven en te vragen of ze wel zeker wist of het een rogue was geweest. Ze vertelde dat hij aardig was, dat hij haar tweebenen had laten zien en ze wilde nog verder gaan, maar een andere stem kapte haar af. Ardentpaw draaide zich in een haverklap om en legde zijn oren in zijn nek toen de geur van Bloodclan zijn neusje binnenstroomde. Waarom kon hij niet even een rustige beleving hier hebben? Ze waren amper de grens over en er was zelfs hier al Bloodclan. De waarschuwingen van Stallionheart en Shadefeather herhaalden zich door zijn hoofd en herinnerden hem dat hij de kattin voor hem alles behalve boos moest gaan maken. Toch, wat deed ze hier? Niet de hele twolegplace was toch Bloodclan territorium? Silverpaw bracht een onzekere "Uh..." uit. Zij was nog verrast, maar Ardentpaw was daar al voorbij en hij was bang. De jonge kater was al op zijn hoede geweest toen hij de grens overstapte, maar dat betekende niet dat hij deze kattin had gezien. Ze had zich goed verstopt en was nu pas in hun zicht gekomen. "Sorry, maar wat verrast je?" vroeg hij maar op nette toon waar een onzekere noot in zat verborgen. Beter maar respectvol blijven al verdiende Bloodclan dat helemaal niet.

Ze had hen verrast, dat was goed. Dat ze met zijn tweeën waren, deed haar vrijwel niks. Het waren nog maar twee wuppies in haar ogen en er zou een wonder moeten gebeuren wilden ze haar kunnen verslaan. Ze liet een ongelovige grinnik horen toen één van de twee vroeg wat haar verraste. Ze wist niet dat het leven tussen de bomen naast soft ook achterlijk maakte. Ze rolde met haar ogen terwijl ze haar klauwen dreigend uitsloeg, hard de schutting in. "Twee kleine kuikens, zo alleen op territorium dat niet hun eigen is. En dan ook nog het gevaarlijkste territorium. Klinkt nogal dom, niet?" Haar groene ogen keken intens van de ene kat naar de andere. De message hierin was duidelijk zichtbaar; oprotten en laat me je hier niet nog is zien.

  De geur die de kattin met zich meebracht kwam haar bekend voor. Ze rook hetzelfde als Rascal geroken had. Oh, misschien was ze wel vrienden of familie van Rascal! Voordat ze er iets over kon zeggen vroeg Ardentpaw al wat haar verraste. Haar antwoord klonk niet aardig.
  'Twee kleine kuikens, zo alleen op territorium dat niet hun eigen is. En dan ook nog het gevaarlijkste territorium. Klinkt nogal dom, niet?'
  Onzeker keek Silverpaw naar haar vriend. Wat moesten ze nu? Al haar instincten vertelde haar dat ze maar gauw moest omkeren, maar ze wilde Ardent niet zomaar achterlaten. En de onbekende kattin rook hetzelfde als Rascal! Misschien als ze zijn naam noemde dat ze dan vriendelijker werd? Silver wist niet goed wat ze moest doen, dus wachtte ze maar af wat Ardent ging doen.

Dus Bloodclan dacht dat ze de baas waren van heel de twolegplace, bijkbaar. "Ik dacht dat de kittypets net over de grens niet zo gevaarlijk zouden zijn, maar ik had dan ook niet gedacht om Bloodclan tegen te komen. We wisten niet dat dit jouw territorium was, dus als je wilt dat we weggaan gaan we wel weg, want ik wil geen problemen en Silverpaw ook niet," ratelde Ardenpaw nerveus. Ja, hij was zeker niet blij dat deze kattin zich zo vroeg op zijn, of was het nu hun, uitje had laten zien. Het hielp dan ook niet dat Silverpaw met stomheid geslagen was en hij nu voor hun beiden de situatie moest gaan verbeteren. Mentaal spoorde hij haar dan ook aan haar vertand er weer bij te krijgen en ook alsjeblieft geen slimme opmerkingen te gaan maken. Hij kon dit niet alleen aan en als het op een gevecht aan kwam zou zij hem moeten redden. En hoewel hij positied wilde blijven zag hij niet veel kans dat ze levend een gevecht met een Bloodclanner uit zouden komen zonder hulp van een warrior. Waarom kon hij zich toch altijd zo goed in de nesten werken?

Vandaag was een prachtige dag. Oké, misschien niet helemaal considering dat het af en toe mot regende en de hemel grijs was van de wolken. Maar toch! Vandaag had Jackdaw zijn heerlijk puberende zoons uit hun bed gekregen, en zichzelf ook, wat best een accomplishment was, en mee genomen op een gezellig mannen uitje.  Was het vrijwillig? Nee, niet echt, maar alsnog hartstikke gezellig. Natuurlijk was Gall afwezig, maar goed, die was toch meer vrouw dan man. Ah ja, dan moesten Jaws en Dipper het maar doen, die waren ook best wel leuk hoor. Het hele idee was om ze mee te nemen naar een kippenren om daar eens goed zijn favoriete sport te bedrijven, want dat was een van de weinige dingen waar hij pas echt goed in was en lord knows dat hij wel eens goed wilde flexen. Anyway! Dat plannetje liep een beetje in de soep toen hij plots de geur van Zahida en twee Thunderclanners rook. Oké, misschien niet helemaal het plan, maar even goed vermaak. Natuurlijk zou hij zijn PIC even komen helpen. "Oké mannen, change of plans," sprak hij met een grijns op zijn zwarte gelaat waarna hij zijn koers veranderde en al snel genoeg het drietal zag. Ach gossie toch, twee arme apprentices! "Dag Zaza! Wat voor gezelligheid hier," sprak hij goed gehumeurd en gunde zijn twee zoons een veelzeggende blik. De twee Thunderclan kinders zagen er wat nerveus uit, oh, ze zouden hen nog wel reden geven om goed nerveus te zijn. "Ach ach, beetje verdwaald?"


[toestemming van Hannah en Marlie om even te godmodden B) Bonjour!

Jaws lag languit in het kamp met zijn zwarte poten vlakbij enkele botten van zijn opgegeten prooi. Zijn maag was gevuld met het vlees van een rat terwijl hij nu speelde met zijn botjes. Een rinkelend geluid klonk zachtjes in zijn oren toen hij de afgelikte botten bij elkaar raapte en dit een stapeltje neerlegde. Een soort trofee makend met de botten van zijn eerste vangst. Het bracht een grijns op zijn lippen, terugdenkend aan het gekrijs van de rat toen hij zijn kaken om zijn nek geklemd had. Zahida had hem een jachtles gegeven en het was direct goed gegaan toen hij in zijn eentje een poging ging wagen. Hij zou zijn mentor bedanken voor haar goeie lesgeving, mocht Jaws haar nog tegenkomen vandaag. De tom priegelde veder aan zijn kunstwerk maar werd gestoord door zijn vader die kennelijk naar hem opzoek was. Jackdaw, zijn vader, riep hem en zijn broeder Dipper bij de young one tower. Gelukkig was hij in de buurt om zijn stem te kunnen opvangen. Jaws liet zijn trofee dan ook achter en stapte naar zijn vader toe die duidelijk iets op de planning had.

Okay, ze gingen dus op kippenjacht als een soort familie tripje? Het zal wel. In ieder geval kom hij zijn jachttechnieken oefenen en mocht Jaws er in slagen om weer wat te vangen kon hij dit altijd aan zijn mentor geven om te pronken. De zwarte tom wou niks liever dan de trotsheid in de ogen zien glimmen van de belangrijke katten in zijn leven. Gelukkig leek Zahida al tevreden te zijn met hem, hij hoorde maar genoeg verhalen van young one’s en diens mentoren waar hun band een stuk slechter waren. Jaws was blij dat tot nu toe alles goed liep met zijn mentor en haar trainingen. "Oké mannen, change of plans," Hm? Jaws keek op naar zijn pa die ineens hele andere weg nam. Als goeie zoon ging de jonge tom zonder vragen er achteraan en ving daardoor al snel enkele geuren op. Zo was de geur van Zahida duidelijk voor hem maar de andere lucht dat er bij hing kwam hij nog niet bekend voor. Pas toen de drie katten dichter naderde zag hij twee onbekende katten staan. Jaws liet zijn gifgroene ogen eerst op de twee katten glijden en zocht toen de blik op van zijn mentor. Ze leek vijandelijk naar de twee katten waardoor Jaws direct haar evenbeeld kopieerde. Een laag gegrom rees op vanuit zijn keel, zijn klauwen duwend in de grond.

  'Ik dacht dat de kittypets net over de grens niet zo gevaarlijk zouden zijn, maar ik had dan ook niet gedacht om Bloodclan tegen te komen. We wisten niet dat dit jouw territorium was, dus als je wilt dat we weggaan gaan we wel weg, want ik wil geen problemen en Silverpaw ook niet,' ratelde Ardentpaw. Silver knikte heftig ten teken dat ze het daar mee eens was. Maar nog voordat de kattin kon reageren kwamen nog meer onbekende tevoorschijn.
  'Dag Zaza! Wat voor gezelligheid hier,' sprak één van hun, richtend op de kattin voor hen. 'Ach ach, een beetje verdwaald?' hij richtte die vraag op de twee Apprentices.
  Silver keek nervous naar de katten en zag de vijandige houding die ze aannamen. Ze waren hier duidelijk niet welkom en dit waren wel heel veel katten opeens. Die ene kattin was al een dingetje, maar dit?
  'We willen niemand kwaad doen,' mauwde ze snel. Aan haar stem te horen was ze erg nerveus. Duh. 'We, we gaan wel weer terug..' sprak ze aarzelend en ze keek naar Ardentpaw om te zien hoe hij hierop reageerde.

Hij was druk bezig geweest met het irriteren van een andere Young One in de Tower. Zijn poot was aan het hangen over éen van de planken waar hij zat te rusten terwijl hij nonchalant de Young One onder hem ermee aantikte. Hij had ergens een sis van de kat gehoord, en dat was al een waarschuwing genoeg. Maar Dipper kon het niet helpen dat hij volledig genoot van de ergering van anderen. Alsof hij degene was die hun emoties bepaalde. Oh, wat een macht.
Dat was ook toen hij zijn vader hoorde roepen. De grijze kater had geen zin in een gesprek met Jackdaw, omdat hij vond dat hij zelf geen hulp nodig had. Niet van zijn familie, niet van iemand. Hij kon prima voor zichzelf zorgen en daarvoor had hij de zwarte kater niet nodig. En dat wou hij ook laten zien. Maar toen hij zijn broertje Jaws opmerkte spitste hij zijn oren en trippelde zo achter hun aan.

Met een beetje een neutraal gezicht keek hij Jack aan. Alsof hij zijn vader expres moest laten weten dat hij totaal ongeïnteresseerd was in wat ze zouden doen. Maar toen hij plots de geur van ThunderClan sterk rook was hij ook gelijk meer gefocust op wat er aan de hand was. "Oké mannen, change of plans," sprak hij met een grijns op zijn gelaat. Toen pas merkte de Young One de roodbruinige vacht van een andere BloodClanner die hij wel ergens had zien rondlopen maar niet echt gesproken. "Dag Zaza! Wat voor gezelligheid hier," Oh. Zaza. Hij keek de oudere she-cat aan met een aandachtige blik. Niet een al te mooie naam. Maar haar uiterlijk maakte het al goed. Ze was zeker niet lelijk, en haar zelfverzekerde gedrag zorgde ervoor dat zijn hart wat sneller ging kloppen. Ach joh, puberteit, toch? "Ach ach, beetje verdwaald?" Dat was toen de grijze kater een stap dichter bij de ThunderClanners nam. "Ik heb wel een beetje honger," miauwde hij plagend, terwijl hij zijn lippen likte. "Het was wel een tijdje geleden sinds we jong vlees naar de Clan hebben gebracht, toch? Hey, waar waren jullie nou geweest? Al die Clankatten die aan het schuilen waren. En dat terwijl we naar kannibalisme zijn overgegaan. Grappig." Wat hield hij hier van, zeg. Hoe banger, hoe beter. Alsof hij zichzelf hiermee voedde.

De twee dachten werkelijk dat ze er zo makkelijk vanaf zouden komen. Nee, sorry zeggen en weggaan was lang niet goed genoeg. Zahida was niet bepaald een vergevingsgezind persoon en er zouden meer consequenties zitten aan het infiltreren van hun gebied. Zahida wilde net beantwoorden dat dit niet zo makkelijk zou zijn, toen ze pootstappen hoorde. Ze versmalde haar ogen, maar herkende toen de zwarte vacht van Jackdaw. Haar staart tikte tegen het hek aan waar ze op zat, waarna ze hier lenig vanaf sprong en naast de kater en zijn twee zoons belandde. Één daarvan was haar Young One, Jaws. Ze trok haar lip lichtelijk geërgerd op richting Jackdaw om de nickname, maar zou hier geen discussie starten waar de twee ThunderClanners bij waren. Ze spande haar spieren lichtjes aan terwijl Dipper de twee begon te treiteren, merkte dat Jaws haar kopieerde. Ze liet een licht grijnsje zien, waarna ze haar schouder langs die van Jackdaw liet gaan. Ze grinnikte om de uitspraak van één van de apprentices. "Wat zeg je nu? We gaan wel terug?" Ze schudde lachend haar kop. "Je dacht toch niet dat we je zouden gaan met zo'n grote fout?"

Gespannen wachte Ardentpaw het antwoord van de kattin af. Maar het kwam niet. In plaats van een ja of een nee dat ze mochten gaan kwamen er andere katten bij die allen dezelfde geur droegen. Het geluk zat hen echt niet mee. Hij schoot een snelle en angstige blik naar de drie nieuwe katten, die allemaal katers waren. De apprentice zag niet meer hoe hij hier ooit heelhuids uit zou kunnen komen. Één Bloodclanner hadden hij misschien nog kunnen overtuigen hen te laten gaan. Ze waren immers nog jong en geen echte dreiging voor hun, maar viér? Nee, dat was onmogelijk. Mentaal schopte hij zichzelf om zo dom te zijn om te denken dat er niets zo gebeuren, ook al had hij maar een paar stappen over de grens gezet. Iedereen had hem gewaarschuwd en nu zat hij hier, hun woorden genegeerd. Oh, had hij maar geluisterd! De oudste kater, een van de twee met een zwarte vacht, maakte een paar opmerkingen. Zaza? Zou dat dan de naam van de kattin zijn? Hij durfde het maar niet te vragen. Niet echt verzot op het idee om een klauw over zijn kop te krijgen omdat hij buiten lijn sprak. Was er uberhaupt nog wel een lijn? Een grens waar ze niet overheen moesten stappen? Het was allemaal dun ijs nu en er was een grote kans dat hij en Silverpaw zouden worden aangevallen ook al zouden ze niets doen en muisstil zijn. Ardentpaw moest moeite doen om niet te bibberen toen allerlei gedachtes zijn kopje vulden met hoe het fout kon gaan. Maar toen leidde iets hem af. Silverpaw had dan eindelijk wat gezegd. Ze had zijn woorden herhaald, gezegd dat ze wel weg zouden gaan, maar daar leek geen instemming op te komen. In tegendeel. Ze kregen woorden van kannibalisme en dat ze niet weg mochten gaan na zo'n grote fout te hebben gemaakt. De situatie was van leuk, naar slecht, naar totale hel gegaan. Hoe konden ze hier nog uit komen. Silverpaw keek hem aan voor leiding? Waarom hem? Zij was ouder en had meer geleerd! Hij wilde een antwoord geven op de kattin, die Zaza was genoemd, maar hij kon zijn stem even niet vinden. "M-maar we d-doen toch niet o-om jullie t-territorium te bedreigen?" Zijn angst liet hem stotteren, iets wat hem niet erg sterk liet lijken en hij had zo het gevoel dat deze groep voor hem aaste op zwakke, bange katten...Starclan help hen.

Of hij hier verstandig aan deed wist hij niet. Hij had de geuren van Silverpaw en Ardentpaw geroken en had gemerkt dat ze de grens over gingen naar de twoleg place. Hij wist dat dat de plek was waar Bloodclan zich had gevestigd en dat het beter was om er niet naartoe te gaan, maar wat als die twee ze tegen zouden komen? Zouden ze zich kunnen redden? Nu dat hij wist dat die twee daar naartoe waren gegaan kon hij het moeilijk laten zitten. Hij had twee keuzes of hij ging er zelf achteraan of hij ging naar het kamp om hulp vragen. Maar zouden de twee dan niet op hun donder krijgen? En kon Bloodclan enger zijn dan een slang? In zijn ogen kon dat eerlijk gezegd niet. Uiteindelijk nam hij toch het besluit om de geuren te volgen tot hun bron, waarbij hij nog net de laatste paar woorden van de katten opving. Het was duidelijk dat Ardentpaw en Silverpaw niet alleen waren en zodra hij de groep katten zag moest hij toch even slikken. Er waren tenslotte vier Bloodclanners en dat waren er wel veel. Hij zou dit slim moeten spelen wilde dit goedkomen. "Daar zijn jullie!" Riep hij dan ook uit, terwijl hij naar de groep katten liep. "Iedereen is naar jullie op zoek." Hopelijk zou dat ervoor zorgen dat de bloodclanners dachten dat er meer katten naar de twee apprentices op zoek waren dan hij alleen. Voor nu hield hij in de gaten wat er zou gebeuren en hopelijk zou hij de apprentices snel mee terug kunnen nemen naar Thunderclan.

Hehe, dat vond Zaza niet leuk. Jackdaw gunde haar een scheve grijns, wetend dat ze hem nu nog niet de ogen uit zou kunnen krabben. Dat kwam later wel, nu genoot hij even van zijn zeer kinderachtige pleziertje. Over kinderen gesproken, zijn twee poeslieve guppies hadden zich er nu ook bij gevoegd. Jaws was een copycat en keek alleen maar naar het lekkere kontje van Zaza en kopieerde alles wat ze deed, en Dipper die een mooi verhaaltje op ging hangen. Oeh, spicy! En als kers op de taart was er nog Zahida die kort langs zijn schouder streek. Oe la la! Señorita! Jackdaw had een valse grijns op zijn lippen toen de smoesjes en excuses van de twee jongere Thunderclanners maar bleven komen. 'Oh we willen geen problemen!' 'Oh we gaan alweer terug!' hetgeen wat hem opviel van de clan katjes was hoe naïef ze waren, hoe diep geworteld hun idee was dat 'als je niets verkeerds deed, een ander je ook geen pijn zou doen'. Wat ze niet wisten, was dat voor Bloodclan enkel je bestaan al genoeg was om je kwaad aan te doen. Tja, that's life for you. "Och en wee, we zouden twee kleintjes toch nooit zomaar pijn doen, Zaza? Ze zeggen het zelf, ze hebben geen kwaad in zin," sprak hij theatraal, waarna hij dichter op de bruin gestreepte kater afstapte en ruw met zijn poot over diens kop probeerde te wrijven, alsof ze al jaren buddies waren. "We begeleiden jullie enkel naar huis, niets om bang voor te zijn," zijn klauwen liet hij uit hun hulzen zakken, een grijns op zijn gelaat die weinig goed verraadde. Oh voor hem was het meer dan genoeg om ze enkel de schrik van hun leven te geven, maar zijn lieve vriendinnetje en zoons dachten daar misschien anders over. Verstoord keek hij op toen een derde bosganger zich bij hen voegde, ook al een jonkie maar iets ouder dan de andere twee. Bij zijn laatste zin vernauwde hij waaks zijn ogen, zijn oren gespitst op mogelijke partypoopers. Voor nu rook hij niets, en hij wist dat ze het voordeel zouden hebben omdat ze het gebied hier goed kende. Toch voelde hij er niet zoveel voor om nu een hele bende warrior op z'n dak te krijgen. Jackdaw trok dan ook kort met zijn staart, een signaal aan zijn bloedpoesjes om op te letten. "Kijk nou wat een gezelligheid, we kunnen een heuse picknick beginnen," sprak hij geamuseerd. "Wat leuk dat jullie de snacks mee hebben genomen," en veel te sensueel likte hij zijn lippen af.