I admit that in the past

Voor het eerst in de twee weken van zijn korte leventje kwam er beweging in het jonge katertje. Het was niet heel veel; slechts een enkele poging om zich te verleggen in het nest naast zijn pleegmoeder. Hij trok met zijn drie pootjes, niet bijzonder krachtig, maar genoeg om ervoor te zorgen dat hij op zijn andere zijde lag waardoor het stompje van zijn rechterachterpoot duidelijk zichtbaar was. Zijn oogjes waren nog steeds gesloten, al begon het losser te zitten. Beetje bij beetje begon Annuletkit te herstellen van zijn traumatische geboorte en eerste dagen, al zou hij nooit even sterk kunnen zijn als een ander.

+Stallionheart eerst

Annuletkit staakte elke poging tot beweging en bevroor toen hij pootstappen hoorde. Toen ze stopten ontspande hij zijn aangespannen spieren lichtjes, al bleven zijn oren gespitst, bijna alsof hij bang was dat de onbekende hem iets aan zou doen. Hij was de eerste dagen van zijn leven alles behalve liefdevol behandeld en dat had zijn sporen nagelaten. Hij had schrik om deze warmte van zijn pleegmoeder te verliezen, om de zachtheid van het nest onder hem achter te moeten laten. Het was immers allemaal nieuw, en wat nieuw was kon verloren worden.

Zijn oortje bewoog even toen hij een stem hoorde, maar dat was de enige reactie die zijn uitgeputte lichaam gaf. Hij kon de betekenis van de woorden nog niet ontcijferen, daarvoor was hij te jong en te traag. Was het positief of negatief? Zijn perspectief was te verwrongen om daar een eerlijk oordeel over te vellen. Alles kon agressief opgevat worden en hij had te weinig ervaring met tederheid en vriendelijkheid om het op het eerste gezicht te herkennen in iemands toon.

Veel beweging kwam er niet in de zwarte kitten na de vriendelijke woorden. Annuletkit leek zelfs amper zin te hebben in het leven als je zo naar de kitten keek. Hij bleef zitten waar hij zat om de kitten niet te laten schrikken maar zoals hij nu hier zat naast een kitten die bijna levenloos was vroeg hij zich oprecht af of de kitten zijn eerste zes moons zou overleven. "Kun je opstaan?" vroeg hij zacht en vriendelijk. Misschien zou de kitten zich wat beter voelen als die op alle vie... drie zijn poten stond. Erminekit was de sibling van Annuletkit maar beide waren voor zijn gevoel beter op hun plek 24/7 in de Medicine Cat Den. Vooral Erminekit die traanoogjes had. Misschien zou ze er met de leeftijd overheen groeien maar een poot groeide niet meer terug.

Opstaan, dat kende hij wel. Dat was hem al meerdere keren gevraagd; en hoewel hij het technisch gezien wel kon, zelfs met een poot minder, had hij geen zin om te proberen tenzij hij daartoe geforceerd werd. Hij zou toch snel weer omvallen, van vermoeidheid omdat zijn poten dun en zwak waren sinds hij ze amper gebruikte. Annuletkit reageerde niet op de zachte woorden van de deputy. Als hij wou, zou hij hem wel forceren; en anders had het toch geen nut.

Reactie bleef nog altijd uit en hij zuchtte even. Hij keek even naar de zwarte kitten en zette toen een paar stappen naar voren om Annuletkit voorzichtig op te pakken en op zijn drie poten te zetten. Er moest iets zijn waardoor die zijn poten kon gaan trainen, de hele dag liggen loste het niet op, het enige wat het oploste waren spieren die verder en verder zouden verzwakken. "Heel even maar" miauwde hij om het nekvel van Annuletkit heen. Nadat hij de drie poten een poosje op de grond had gehouden zodat er gewicht op kwam liet hij de kitten weer terugzakken in het nest. "Je kunt het Annuletkit, ik weet het zeker" miauwde hij en hij hoopte dat de kitten ook vertrouwen zou gaan krijgen in zijn eigen kunnen. Zonder dat vertrouwen zou de kitten beter af zijn als hij helemaal niet had geleefd.

De deputy stapte naar voren en greep de kitten vast. Annuletkit liet zich hangen als een lappenpop, tot hij plots op zijn eigen poten terechtkwam; maar niet helemaal. Stallionheart bleef zijn nekvel vasthouden, waardoor hij geen keuze had dan om licht te leunen op zijn drie dunne poten. Hij kon zich immers niet gewoon laten vallen, zoals wat hij anders had gedaan. Hoewel er niet veel gewicht stond op zijn pootjes, trilden ze toch van de vermoeidheid. Hij was dit niet gewend, het deed pijn, het was vreselijk. Hoewel hij liever stil wou blijven, ontsnapte er een pijnlijke piep uit zijn bekje. Dit was waarom hij bleef liggen. Na een tijd die wel voor eeuwig leek, mocht hij terug in het zachte nest gaan liggen. Prompt krulde hij zich op, zijn staartje over zijn snuitje gedrukt en zijn ijsblauwe ogen boos opkijkend naar de pluizige kater. Dat deed hij nooit meer!

Het moment dat de zwarte kitten terug de grond raakte krulde deze zich direct op met zijn staart stevig tegen zich aangedrukt. De pijnlijke piep was hem niet ontgaan maar het leek erop dat er iets getriggerd was in Annuletkit. "Je zal vaker overeind moeten gaan komen Annuletkit. De Queens zullen je oppakken en je op je poten zetten" miauwde hij rustig en hij keek naar het kleine hoopje kitten. Als hij maar kon lopen, dan kon hij meer zien dan de vier muren van de Nursery en zich misschien voor iets nuttig maken. Hij zag de boze blik wel maar toch deerde die blik hem niet. Het was belangrijk dat de kitten zou gaan trainen. Hij besloot dat hij Routnose ook zou informeren over deze manier van trainen voor Annuletkit. Annuletkit was misschien pas twee moons, hij lag al ver achter op leeftijdsgenootjes. "Alles gaat goedkomen Annuletkit" beloofde hij de kitten en hij glimlachte naar de blauwe oogjes die hem aankeken.

De kater was duidelijk nog dommer dan Annuletkit eerst gedacht had. Eerst ging hij ervanuit dat hij nog een nut zou hebben, dat hij iets kon doen voor de clan met zijn drie stokkepootjes, en nu mauwde hij nog eens dat alles goed zou komen. Tuurlijk. Wanneer hij al lang en breed begraven was, zijn botten tot stof vergaan waren en zijn schim in Starclan vergaan was omdat iedereen hem vergeten was. Zo lang zou dat vast niet meer duren. Maar zolang hij leefde, zolang zijn ziel nog bestond, zou hij altijd blijven weten dat hij dit nutteloos scharminkel was, die enkel bestond om.. Om, tsja, om wat? Wat was zijn nut in het leven? Waarom had Starclan hem op deze wereld gezet? Als hij dat wist, zou zijn leven misschien zin hadden. Maar hij wist het niet en hij kon dus ook geen zin geven aan zijn leven. Annuletkit snoof enkel even ongelovig op de opmerking van Stallionheart dat alles goed zou koen, en bleef hem verder boos en aandringend aankijken met zijn ijsblauwe ogen, proberend om de domme glimlach op de snuit van de deputy te negeren. Annuletkit was slimmer dan die loze woorden.