{Crowcall} The black sheeps

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Vierboom bleef altijd een soort russisch roulette, en juist daarom keerde Pepperpaw hier zo nu en dan naar terug. Je wist nooit wie van de clans je tegen kwam en Pep was toch altijd wel erg nieuwsgierig naar de andere clans. Vooral specifiek Windclan uiteraard, maar hier kon ze altijd nog zeggen dat het niet haar bedoeling was om specifiek Windclan tegen te komen. Dan was het gewoon perongeluk! Een total chance encounter! Maar vandaag was het stil, enkel de vallende eikenbladeren hielden haar voor nu gezelschap. Zachtjes sloot Pepperpaw haar ogen en luisterde naar de ratelende takken van de bomen. Rust was op zich ook niet zo erg van tijd tot tijd...}

Het was toch te gek voor woorden dat ze zich bij Vierboom veiliger voelde dan middenin haar territorium. Leerde je niet immers dat de grenzen gevaarlijk waren? Dat daar de slechte katten van andere clans je aan konden vallen? Nou, van de andere clans zag zij geen bedreiging. Nooit had een kat van een andere clan haar aangevallen buiten een oorlog om en zonder provocatie. Terwijl foxdung een WindClanner... Ze keek over haar schouder, waar het gras wuifde in de wind en niets anders zich bewoog, en draaide zich terug naar de grote eiken die voor haar opdoemden, opgelucht. Ze liep verder. Een paar stappen verder en ze kon de grote, gebarsten rots in het midden zien, en daarnaast... Met langzame passen kwam ze dichterbij. “Pepperpaw?” miauwde ze onzeker.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw keek een beetje dromerig naar de takken boven haar, zo in haarzelf gekeerd dat ze in eerste instantie helemaal niet door had dat ze benaderd werd. Toen ze haar naam dan ook hoorde, sprong ze overeind en poefte haar pluizige vachtje alle kanten op. Met grote ogen keek ze naar degene die haar aangesproken had, totdat ze de pientere oranje ogen en de zwarte pels herkende. Langzaam liet ze haar eigen haren weer wat zakken. "Oh.. Crowcall, hallo," miauwde ze met een voorzichtige glimlach. Ze wist nooit goed waar ze stond met Windclan. Sommigen zagen haar graag, anderen leken een bloedhekel aan haar te hebben. Ze bleef dan ook wat nerveus stil, wachtend tot Crowcall weer wat ging zeggen. Haar staartpunt bewoog zachtjes heen en weer in een zenuwachtig gebaar terwijl ze in afwachting bleef.}

Crowcall bevroor halverwege een stap toen Pepperpaw met opgezette haren opsprong. De apprentice herkende haar echter al gauw en liet haar geschrokken houding los. Toch maakte ze nog altijd een zenuwachtige indruk op Crowcall, zoals ze met het puntje van haar staart zat te zwiepen. “Je bent flink gegroeid”, opende de zwarte WindClanner het gesprek enigszins clichématig. Ook haar glimlach had iets ongemakkelijks, maar om een andere reden. “Hoe is het met je?”

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw glimlachte voorzichtig naar de wijze, oudere warrior. Ze herinnerde zich Crowcall niet zo goed, maar ze was ergens vertrouwd omdat ze naar heide en naar konijnen rook. Ze liet een wat waterig gespin uit bij de woorden van Crowcall. "Klopt, ik ben nu een apprentice!" miauwde ze, snorrend. "En het gaat goed, al raak ik zo nu en dan in de problemen.. Met jou dan?"}

Met Pepperpaw leek alles wel goed te gaan. Misschien was het maar beter dat Tall haar had meegenomen. ShadowClan leek een aangenamere plek dan WindClan op dit moment en de laatste dagen wenste Crowcall zelf ook vaak genoeg dat ze bij een andere clan hoorde. Ze moest toch even glimlachen bij Pepperpaws opmerking. "Zo vader, zo dochter", miauwde ze. In het nature vs. nurture debat kreeg nurture er een puntje bij. Haar gezicht betrok wat toen de vraag werd teruggesteld. "Met mij?" mompelde ze. Ze keek om naar de velden achter haar en voelde haar hart al zinken bij de gedachte dat ze straks weer terug zou moeten door die heuvels, naar het welbekende, verstikkende kamp. "Ach..." Ze wist niet goed wat te zeggen. Ze kon Pepperpaw moeilijk overladen met haar eigen drama, maar ze voelde zich ook niet in staat te doen alsof ze diep gelukkig was, niet nadat ze in de as van een verlaten kamp om haar vader had gerouwd en in het gras van een stille heuvel om de daden van haar clan.

Pepperpaw kon het niet helpen om haar borstkas trots wat meer naar voren te steken bij de woorden van Crowcall. Zo vader zo dochter... dat betekende voor Pepperpaw enkel een compliment want ze was dol op haar papa. Ze wilde niets liever dan net zoals hem zijn. ”Dat klopt!” snorde Pepperpaw. Haar behoedzaamheid smolt langzaam weg en ze begon wat meer te ontdooien. Had haar papa niet ook wel eens over Crowcall gesproken? Maar vervolgens werd Crowcall wat stiller en betrok haar gezicht. Pepperpaw hield haar hoofdje wat scheef bij de woorden van de kattin en observeerde haar gezicht stilletjes. ”Bent u.. verdrietig?” besloot ze voorzichtig te vragen.

Pepperpaw leek blij met die woorden. Blijkbaar beschouwde ze het als een compliment om met Tall vergeleken te worden. Het leek Crowcall een goed teken; zijn actie was misschien dom en impulsief geweest, maar ze kon zich voorstellen dat hij het niet slecht deed als vader. Hij had een goed hart, hij kon lief en grappig zijn, al kreeg ze steeds meer het gevoel dat dat voor een deel een façade was die hij ophield, waarachter hij eigenlijk diep met zichzelf in de knoop zat. Crowcall hoopte voor hem dat de zorg voor Pepperpaw iets was wat hem de voldoening zou geven waar hij naar verlangde. Het gevoel dat hij wel degelijk iets kon doen. Ze kon niet zeggen dat het een slimme of ethisch verantwoorde keuze van hem was geweest om de kit mee te nemen, maar dat betekende niet dat het niet goed af kon lopen.

Crowcall schrok van de directe vraag. Wat moest ze daarop antwoorden? De waarheid zou een volmondig ja zijn, want ja, ze was verdrietig, en nog wel meer dan dat. Maar moest ze Pepperpaw daar echt mee lastig vallen? "Ik-", begon ze, maar daar liep ze al vast. Ze beet op haar lip. Waarom was alleen het woordje 'verdrietig' al genoeg om haar bijna aan het huilen te brengen? Ze haalde diep adem. "Misschien heeft Tall er goed aan gedaan je bij WindClan weg te halen." Ze glimlachte zwakjes. "Het is nogal een zooitje." Ze vroeg zich af hoe het er in ShadowClan aan toe ging. Na wat Tall haar had verteld, had ze de indruk dat het daar allemaal ook niet helemaal op rolletjes liep, maar ze waren tenminste niet op oorlogspad.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Misschien was het onbeleefd geweest om aan Crowcall te vragen wat ze voelde. Pepperpaw bedacht zich dat zelf ook wel later. Maar alsnog won haar nieuwsgierigheid het van haar wil om beleefd te zijn. Crowcall leek in ieder geval niet boos te zijn om Pepperpaw haar woorden en dat liet haar hart al opgelucht iets rustiger kloppen. Gelukkig maar... Haar papa had haar immers niet opgevoed om onbeleefd te zijn en ze wilde ook niet dat haar mama teleurgesteld in haar was vanaf Starclan. Gesterkt door de reactie van Crowcall rechtte Pepperpaw haar rug iets en bleef ze een bezorgde, onzekere blik houden terwijl ze naar de Windclan warrior keek. Misschien was haar interesse in Windclan een beetje buitensporig. Misschien moest ze ook wat meer afstand nemen van de clan. Maar tot nu toe was ze (bijna) niet in de problemen gekomen voor het spreken met Windclan en waren de meeste Windclanners niet gemeen tegen haar. Misschien veranderde dat ooit nog wel, maar Pepperpaw was hier niet om dat af te wachten. Pepperpaw spitste haar gevlamde oortjes kort toen de stem van Crowcall zachtjes tussen het geruis van de bladeren van de eiken doorkwam en weer afstierf. De jonge apprentice bleef stil, niet zeker van wat ze nu nog tegen Crowcall moest zeggen. Moest ze zeggen dat ze niets hoefde te zeggen? Moest ze het aanmoedigen? Misschien was stilte wel het beste en dat bleek ook tot resultaat te leiden. Crowcall gaf aan dat Tallstar misschien wel het beste had gedaan om haar mee te nemen van Windclan, dat het een zooitje was in Windclan. Pepperpaw legde haar oren hierop iets achteruit. "Een zooitje?" herhaalde ze zachtjes, waarna ze haar hoofdje iets scheef hield, "hoe bedoel je een zooitje? Zijn er katten boos?" besloot ze zachtjes te vragen. Haar kinderlijke idee bij het feit dat het een zooitje was lag niet in politieke grondslagen, het lag bij het idee dat katten misschien wel boos waren over iets. Net zoals dat Seagull boos op haar was geweest dat ze een halfclanner was.}

Zo onschuldig was ze nog, zo jong, en zich nog onbewust van donkerste kanten van het leven. Het deed Crowcall pijn om die jonge oortjes naar achteren te zien draaien. Ze wilde niet degene zijn die Pepper het slechte nieuws bracht, degene die die naïviteit weg zou nemen. StarClan wist dat daar later niet veel meer van over zou blijven, maar het hoefde niet vandaag. "Ja, katten zijn boos", besloot ze dan ook maar om het simpel te houden. "Boos op RiverClan, boos op elkaar, boos op hun leiders en boos op mij", mompelde ze erachteraan. Iedereen boos. Was dat al teveel gezegd? Ze had in ieder geval de bedreigingen, ontvoeringen en afranselingen weggelaten. Ze keek naar Pepperpaw en wenste dat ze haar was. Net zo halfclan als zij en met een net zo dode moeder, maar in ieder geval nog met hoop en blijdschap in die ogen, en een vader, of 'vader' die er voor haar was. Zou Tall zijn adoptiedochter kunnen beschermen, vroeg ze zich af, tegen al die haat? Hij zou het proberen, geloofde ze. Dat was al meer dan iemand ooit voor haar had gedaan.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw hield haar hoofdje langzaam scheef bij de woorden van Crowcall, onbegrip maar geen onwil in haar heldere blauwe blik. Ze kon gewoon oprecht moeilijk omvatten wat Crowcall haar allemaal vertelde. Waarom waren er katten boos? Waren ze net zo boos als Seagull? Waren er grote problemen? Voor een paar hartslagen bleef Pepperpaw stil, waarna haar blik langzaam naar haar pootjes zakte. Ze schaamde zich ervoor dat ze het allemaal maar niet snapte, hoe erg ze haar best ook deed. "Maar.. waarom zijn ze boos dan?" probeerde ze daarna zachtjes. Katten in Shadowclan waren ook zo nu en dan boos, maar niet zo boos toch? Of zag ze het gewoon niet goed? Pepperpaw begon spontaan aan zichzelf te twijfelen. Het voelde alsof er er mieren door haar pels liepen, naar en kriebelig.}

Het was te veel gezegd, en tegelijk niet genoeg. Het riep alleen maar meer vragen op, dat had ze aan moeten zien komen. Crowcall keek naar de jonge apprentice, die haar blik had neergeslagen. Een zachte vraag werd gesteld en Crowcall voelde sterk de drang opkomen om Pepperpaw te beschermen. Ze aarzelde, en glimlachte toen. "Het maakt niet uit", miauwde ze om de ander niet met het verhaal te hoeven confronteren. "Het gaat wel weer over. Het komt wel weer goed." Ze probeerde niet te laten zien hoe hard ze loog. De schijn van een goede wereld was beter dan niets. Misschien kon Pepperpaw nog een maan of twee gelukkig zijn voor de wereld zijn ware aard aan haar zou openbaren.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw had haar oren iets naar achteren gedraaid, bezorgd om Crowcall’s woorden. Het riep alleen maar meer vragen op bij Pepperpaw. Wie waren er boos? Waarom waren ze boos? Was er iets aan de hand in Windclan? Was haar familie in gevaar? Was Crowcall in gevaar? De vragen draaiden rondjes in haar hoofd als een kitten die achter zijn staart aan rende. Pepperpaw knikte langzaam bij de belofte van Crowcall dat het weer goed kwam, duidelijk niet overtuigd. “Anders kom je maar gewoon naar Shadowclan,” miauwde Pepperpaw fier, waarna ze haar kopje eventjes kort tegen de borstkas van Crowcall drukte. Crowcall was lief, die mocht wel naar Shadowclan wat Pep betrof.}