Snowtrooper [Day]

Hij droomde over sneeuw. Veel meer dan dat was het niet. Sneeuw en de roep van een koekoek uit het dal, als een omen.

Waar zijn droom verblindend wit was, was de wereld om hem heen donker toen hij zijn ogen opende. Hij besefte niet onmiddellijk wat hem wakker gemaakt had, tot hij de slaap wat uit zijn ogen had geknipperd en hij de kleine kat zag en haar geur tot hem doordrong en hij besefte dat zij het was die tegen hem aan duwde en hem daarmee had gewekt. Haar stem was zacht, maar in de rust van de grot waarin de regelmatige ademhaling van de slapenden als enige geluid oprees had je zelfs een sneeuwvlok op de grond kunnen horen vallen. Een slaperige glimlach vormde zich op zijn gezicht. "Natuurlijk, kleine muis", mompelde hij, zijn stem als het zachte gerommel van donder zo ver weg dat het eerder een gevoel van geborgenheid dan van angst teweegbracht. Hij sloeg zijn staart als een deken over haar kleine lijfje en bleef even naar haar kijken om te zien of de slaap ook haar zenuwachtige ademhaling tot rust zou brengen. Ze had een zware dag achter de rug.

Een diepe ademhaling en Mouse leek iets te ontspannen. Ze legde haar kop op zijn grote poot, maar sloot haar ogen nog niet, en voor ze kon slapen leek ze nog een brandende vraag te hebben. Day gaf de kleine een lik over haar kop voor hij antwoord gaf. "Je moeder is een sterke kat", miauwde hij, waarmee hij zo veel wilde zeggen als: in orde is misschien niet de juiste benaming, maar ze komt er wel overheen. Katten konden over ontzettend veel heen komen, je kon het je haast niet voorstellen, maar zelfs na het grootste verlies ging het leven nog door. Terwijl tegelijkertijd zelfs de kleinste gebeurtenissen hun sporen achterlieten in de sneeuw van de geest, sporen die bedekt werden door nieuwe sneeuw, maar daardoor nog niet verdwenen - ergens zouden ze er altijd zijn, ongezien, maar niet vergeten. "Rustig maar, kleine muis", mompelde hij zacht toen hij haar hoorde snikken. "Wisp heeft nu een fijn, zacht nest tussen de sterren, en vanaf daar waakt ze over ons."

Wisp was een belangrijke kat geweest. Natuurlijk gold dat voor iedere kat, iedereen was belangrijk, maar Wisp was als een moeder geweest voor velen. Of een tante, zoals Mouse het verwoordde. De jonge to-be klonk naast verdrietig en moe ook angstig. Deze dag had een diepe indruk op haar achtergelaten en Day hoopte dat die indruk spoedig weer lichter zou worden. Jonge katten zoals Mouse konden over veel dingen heenkomen, maar tegelijkertijd was ze ook nog te jong om een nare vondst als deze te doen. Het was in ieder geval goed dat ze naar hem toegekomen was, dat ze niet in haar eentje in haar nest wakker lag, in haar eentje rouwend, in haar eentje piekerend. Dat soort dingen kon je beter samen doen. Days adem stokte heel even bij het twijfelend uitgesproken woord, waarna zijn glimlach iets vertederds kreeg en hij zijn neus even zacht tegen haar kopje drukte. Hoewel het misschien slechts een verspreking was, kon het niet zonder betekenis zijn en Day beschouwde het als het grootste compliment dat hij kon krijgen.

Mouse was nog niet uitgepraat. Day knikte traag bij haar woorden. Ergens verwachtte hij wel dat Mouse een Prey Hunter zou worden. Net als haar moeder was ze klein en slank en zou snelheid vermoedelijk een van haar sterkste fysieke punten worden. Hij begreep waar haar angst vandaan kwam. Vandaag nog had ze gezien dat een kat was gestorven. Niemand had Wisp kunnen beschermen, en Mouse vreesde wellicht dat anderen haar ook niet zouden kunnen beschermen. Dat ze dat zelf moest kunnen. Maar ze had het mis. Ze zou beschermd worden, ze kon op anderen vertrouwen. Ze kon op hem vertrouwen. "Vertrouwen in elkaar is de belangrijkste waarde van de Tribe of Rushing Water. Het vormt de kern van ons bestaan: geen kat is alleen", miauwde hij zacht. "De Cave Guards beschermen ons tegen roofdieren en de Prey Hunters beschermen ons tegen honger. Symbiose."

Muisje toch, arme, kleine muis... In een ideale wereld hoefde geen to-be te zien wat zij had gezien, maar de ideale wereld bestond niet. Een ideale wereld zou ook maar saai zijn, dacht Day vaak; juist in een wereld die niet ideaal was kon ondanks en op een bepaalde manier dankzij alle tegenslagen de grootste schoonheid van het bestaan bloeien, werden liefde en katten nog mooier, en het zonlicht en de bloemen. De waardering voor alle dingen die verloren konden gaan had iets breekbaars en prachtigs. Maar hoe mooi breekbare schoonheid ook kon zijn, als het daadwerkelijk brak, deed het alleen maar pijn. Arme, kleine muis. Hij wilde haar die pijn zo graag besparen. Hij zou er alles aan doen om haar dat verdriet te besparen. "Mouse Hiding in Tall Grass, je bent een kat van de Tribe als geen ander. Je afkomst doet je twijfelen, maar afkomst is niet belangrijk hier. De boom die hier al generaties groeit en het blad dat door de wind wordt meegedragen en hier zijn plekje op de grond vind, zijn beide evenzeer deel van de bergen." Hij wilde niet dat ze daar ooit aan zou twijfelen. Geen kat was meer of minder Tribe dan een ander, of ze zich nu laat in hun leven bij hen hadden aangesloten of een stamboom hadden die generaties terugging tot aan vele Healers geleden.
"Je moet begrijpen dat de bergen anders zijn de het gebied waar je ouders vandaan komen. De roofdieren daar zijn kleiner en gevaar dreigt er maar zelden vanuit de lucht. Het vergt een speciale training om met roofvogels om te gaan en een kleine, lichte kat wordt maar al te makkelijk meegedragen. Omgekeerd vergt het ook speciale training om te jagen in een gebied dat zo grillig en gevarieerd is als het onze. Geen kat kan beide. Niemand kan tegelijk naar de grond en de lucht kijken. De kat die zijn tijd verdeelt over vechten en jagen zal nooit snel genoeg zijn om een marmot te vangen voor hij zijn hol in schiet, en nooit sterk genoeg om een adelaar naar de grond te halen." Het was een wat negatieve manier van verwoorden die Day niet helemaal aanstond. Liever sprak hij over samenwerking, over hoe twee katten samen al deze dingen wél konden. Het was echter belangrijk dat Mouse dit begreep, dat het echt tot haar doordrong, anders zou ze zichzelf nog in gevaar brengen. Day zou het zichzelf nooit vergeven als de kleine muis probeerde het gevecht aan te gaan met een arend, omdat hij haar daar niet van weerhouden had.

Mouse maakte zich zorgen en misschien niet geheel onterecht. De Tribe had een schok gehad vandaag, een lid van hun familie was verloren, maar, zo wist Day, helemaal weg was Wisp niet. De familie van de Tribe was groter dan de groep katten die in deze grot leefde, ze vulde de nachtelijke hemel, alle sterren, alle fonkelende zielen waren deel van de Tribe. De Tribe of Rushing Water en de Tribe of Endless Hunting waren één. Toch was de dood van Wisp schokkend plotseling en gewelddadig geweest en een dergelijke dood liet een gapend gat achter dat moeilijker heelde dan de wond in het hart aangebracht door de vredige dood van een elder die een lang en goed leven had geleid. Days antwoord op de vraag van Mouse was onkarakteristiek kort en duidelijk: "Nee." Want natuurlijk stierf iedere kat; niemand had het eeuwige leven. Maar niet iedereen, of zelfs: vrijwel niemand, stierf zoals Wisp. Moord. In zijn lange leven had Day dat maar zelden gezien. Het woord alleen al maakte hem somber zoals weinig andere dingen dat teweeg konden brengen.

Ergens was hij dan ook opgelucht toen het onderwerp terugzwierf naar de gebruiken van de Tribe. Met deze vragen wist hij wel raad. "Mouse Hiding in Tall Grass, de vraag die je stelt getuigd van je jonge leeftijd: nog nooit heb je een Prey Hunter op volle snelheid zien rennen. Zij zijn de snelsten van de Tribe, geen rennend roofdier haalt ze in. En wat vogels betreft: onze jagers worden niet voor niets altijd vergezeld door Cave Guards als ze jagen onder de open hemel." Hij glimlachte geruststellend naar de jonge poes. Natuurlijk gebeurden er wel eens ongelukken, risico bestond altijd, maar ze hoefde zich niet ongerust te maken, want als tien bladeren aan een boom de zeldzame rampen symboliseerden, dan vormden de andere vele dozijnen de gevallen waarin het roofdier afdroop zonder een kattendood op zijn geweten.

Daar was het weer, dat mooie, aandoenlijke woordje. Het was meer dan een verspreking. Day gaf de jonge kat een geruststellende lik over haar kop. Papa... Het was niet enkel een compliment, het was een taak, voelde hij. Natuurlijk was het zijn taak om er voor ieder Tribelid te zijn. Hij was dan wel geen Healer, ook een Chief was er voor iedereen en hij liet zijn taken graag verder gaan dan enkel het organiseren van patrouilles en wachtdiensten. Maar de taak van vader was er een die iedere kater zeer serieus op zou moeten vatten en dat deed hij dan ook. Hij zou er voor Mouse zijn, altijd. Hij zou haar beschermen, hij zou haar verzorgen, hij zou haar troosten als het nodig was en hij zou haar aanmoedigen als het nodig was. En natuurlijk zou hij met haar gaan jagen als ze daarom vroeg. "Natuurlijk, Mouse, natuurlijk kunnen we samen gaan jagen", murmelde hij diep. Haar tweede keer naar buiten zou beter zijn dan de eerste. De zon zou schijnen en de dood zou niet bestaan voor katten. Hij zou de roofvogels uit de lucht verbannen om haar een onbezorgde dag te schenken. "Slaap nu, kleine muis", mompelde hij zacht. "Slaap en droom van zonlicht en gras, slaap warm en zacht en rust goed uit, en morgen zullen we samen jagen." Misschien konden zijn warme vacht en het kloppen van zijn hart naast het hare haar behoeden voor nare dromen.