Barnyard

Wandelen was al snel één van zijn favoriete dingen om te doen, steeds een beetje langer. Nevermind was toch grotendeels bij de Elite te vinden, niet te vaak rond zijn barn. En het werd hem een beetje te druk, Nevermind vond het leuk om katten naar zijn barn te brengen. Waar hij het niet mee eens was, maar goed, hij moest toch iets. Hij was al een aantal keer vlakbij een barn geweest, maar hij had er nooit iets van gedacht, hij hoefde er ook niet in. Hij hoefde geen gevechten, dat zou hem niet goed af gaan met drie poten, en meer katten in zn barn hoefde hij ook niet. Deze barn stonk ook gewoon naar tweebenen, een niveau waar hij zichzelf nooit naar zou willen verlagen. No way. Maar de kat die in de vensterbank lag, trok toch echt wel zijn aandacht. Rustig begon hij naar de barn te lopen, om er net voor te stoppen. Als de andere kat nare bedoelingen had dan was hij tenminste nog buiten, waar hij een groot voordeel had.

De poes hief haar hoofd op, verbaasd knipperend en wenkbrauwen opgetrokken en al. Wat, nog nooit een wilde kat gezien? Want er waren er vast nog wel wat meer katten die zo toegetakeld als hem waren geweest. En zo niet? Dan was het alleen maar bewijs dat hij sterk was, sterker dan menig andere kat. De poes sprak dat hij de hoofdprijs was aan toegetakelde katten die ze bij haar schuur heeft gehad, waardoor hij simpelweg zijn ogen rolde. "Snap niet dat ze hier naar toe komen, tweebenen in de buurt nog wel. En jij lijkt me ook niet het type die anderen helpt." sprak hij met een lichte zwiep van zijn staart. Hij was niet zwak, zeker niet omdat hij al manen met deze levenloze poot leefde. Het zat soms in de weg, ja, maar hij was nog sterk genoeg om het meeste te kunnen; alleen niet meer de elite leiden. Dat zat er niet meer in.

De poes leek erg geamuseerd door dit hele voorval. Ze mocht denken wat ze wilde, hij zag er dan misschien niet sterk uit maar hij kon wel slim zijn... in sommige gevallen. In gevechten zeker, maar buiten het gevechten was hij eerder dom dan slim. Maar ja, hij had dan ook altijd Miles gehad die hem kon helpen. De poes vond zichzelf wel behulpzaam, ja right. Maar wat zijn aandacht eerder trok was wat ze daarna vertelde. Een ex clan poes die een oog miste? Dat konden er niet veel zijn. "Toevallig niet een kleine, langharige, roodbruine tabby poes?" vroeg hij even kalm aan de poes. Die had hij al lang niet meer gezien.

De poes was duidelijk verbaasd toen hij de beschrijving gaf van de poes waarvan hij niet meer dacht haar ooit te zien. Toen ze zijn vermoedens ook bevestigde wist hij het zeker. Hij kende haar zeker. Oh, uit die goede oude tijd. Hij zou er toch bijna nostalgisch van worden, of niet dan? Vanaf het moment dat de poes haar vader vermoord zag worden door haar moeder wist hij het al, die ging hij meenemen terug naar de barn. Ze kon toch amper iets. Hij zou er toch bijna van gaan glimlachen. "Appleblossom, ja." sprak hij kalmpjes met een lichte zwiep van zijn staart. "Laten we maar zeggen dat we een tijdje terug samen woonden." sprak hij met een lichte grijns tegen de poes. "Waar ging de reis naar toe?" Misschien kon hij haar dan weer vinden. Voor je weet wel, For old times' sake.

De poes vroeg of ze ervan door was gegaan met een andere kerel, wie weet? Maar dat zou niet voor lang zijn. Niet als het aan hem lag tenminste. Hij zou haar eraan gaan herinneren van wie ze ook alweer was. Want als hij goed nadacht was de claim wel duidelijk. Van hem. Hij zou er zelfs een trademark op zetten als dat mogelijk was. De reis was naar de bergen, waar die verdomde clankatten ook naar toe waren gegaan. Natuurlijk moest ze weer zo'n lange reis waren. Het was net alsof ze van hem af wilde.. snik. "Mhm, een andere kerel ja." sprak hij rustig, als zij dat wilde denken? Dan sure. Laat haar maar denken dat ze partners waren. "De bergen, huh, net zoals die clankatten." sprak hij rustig. Dat was niet een reis die hij even één, twee, drie kon maken. En als hij verdween zou Nevermind misschien ook niet zo blij zijn, maar goed. Dat was een keuze die hij moest maken. "Hoelang geleden is ze vertrokken?" vroeg hij rustig aan de gevlekte poes.

Nova haar grijns werd nog breder toen de kater aangaf dat het een liefdesdrama was. Oef, hoe sappig. Nova wilde doorvragen, maar de kater leek er niet heel erg veel interesse te hebben om erover door te spreken. Nogmaals, gesteld op haar neusje. Nova knikte bij zijn woorden. "Jep, die bergen, had het over een nieuwe start, of in haar woorden, een schone lei," miauwde ze met een schouderophaal, "spijt me het je te zeggen buddy, maar klonk niet alsof je nog een kans maakt." Niet dat ze het heel erg vond, eerder wel redelijk geinig, "ze is ongeveer 2 weken geleden vertrokken, dus long gone."

De gevlekte poes knikte bij zijn woorden en bevestigde inderdaad dat het die bergen waren waar de clankatten ook naar waren vertrokken. Ze had het over een schone lei gehad, waarop hij even brommend instemde. Vervolgens begon ze over dat het haar speet maar dat het niet klonk alsof hij nog een kans maakte bij haar. Hij moest nu niet zijn facade breken natuurlijk, want dat was niet precies wat hij wilde doen. "Mhm, maar de manier waarop ze vertrokken is, is niet tof geweest." sprak hij rustig tegen de poes. "Een beetje uitleg mag er nog wel gegeven geworden, van haar kant af." Als de poes toch niks wist dan kon hij de schuld best wel een beetje bij haar leggen. Want tja, een schuwe poes die weg rent voor haar problemen? Klonk niet heel verkeerd dus. Toen de poes zei dat ze twee weken geleden vertrokken was zuchtte hij even, hoelang zou het lopen zijn? Lang dus, vooral met zijn drie poten. Zou Nevermind het hem vergeven dat hij een tijdlang weg zou gaan? Waarschijnlijk niet maar als hij het uitlegde dan... misschien wel. "Lekker dan." mompelde hij terwijl hij iets fronste. Dat geluk had hij dan weer he.

Nova luisterde met een veel te geïnteresseerde blik in haar ogen. Dit werd beter en beter. De kater vertelde hoe ze was vertrokken op een niet zo beste manier en dat hij uitleg wilde. "Oef, kerel toch, ze zag er helemaal niet pittig uit, maar blijkbaar had ik haar dan toch verkeerd ingeschat," miauwde de kattin met een lach, "vertel me niet dat zij degene is die je zo toegetakeld heeft." Ze leunde met haar kon op haar pootje, amusement in haar ogen. Dat zou nog een ding zijn. En zij maar denken dat ze kattenkennis had. Hij leek wat minder blij te zijn met hoe lang geleden ze vertrokken was. Ja, ze runde hier geen krant, had hij maar eerder langs moeten komen. "Met die voorsprong zal ze al wel gearriveerd zijn, als je lover, oeps ex-lover, niet dood is gegaan terwijl ze het probeerde."

Hij had de poes volledig aan de haak met zijn verhaal, want de interesse scheen uit de ogen van de gevlekte poes. Ze sprak ook dat ze de poes niet zo pittig verwacht had, maar dat ze het dan verkeerd had ingeschat. Vervolgens vroeg ze meer of zij degene was die hem had aangevallen, maar het was wel duidelijk dat het puur amusement was voor de poes. "Deze krassen over m'n neus? Ja, die zijn van haar. We hadden ruzie en ze sloeg me." Beetje drama creeëren voor de poes die hem informatie had gegeven he, had ze ook weer een flinke beloning gekregen voor haar informatie. Ze had waarschijnlijk toch niet veel andere dingen te doen dan naar deze dingen te luisteren. "En daarna is ze vertrokken, heb haar sindsdien niet meer gezien. Dus je snapt dat ik haar nog wel een keer wil spreken." sprak hij met een licht enthousiaste zwiep van zijn staart. Leugens natuurlijk, er was helemaal geen ruzie geweest en ze heeft nimmer en nooit haar nagels in hem gezet. De poes sprak dat Appleblossom tegen deze tijd wel zou zijn gearriveerd, of dood zou zijn. Hij snoof even rustig. "Is het een moeilijke reis dan?" Hij had immers niet veel over de reis gehoord, want tja, hij was nou niet echt het type om lekker met de clankatten te gaan praten. Maar mocht hij willen gaan, ja, dan zou hij wel een keer moeten gaan inventariseren bij die clankatten. Hoe vreselijk hij het ook vond. Kon hij Nevermind er niet op af sturen?

Nova was hoogst geïnteresseerd in deze hele saga. Blijkbaar had de kattin de krassen op zijn neus veroorzaakt. Mhm, de poot was dan blijkbaar toch iets anders geweest. Nova lachte kort. "Goed voor haar, je ziet eruit als een slijmwezel," lachte de kattin geamuseerd, zwiepend met haar staart. "Het is me toch wat dat je de halve wereld afreist om haar te zien. Pas maar op dat ze je niet van de berg af rolt," miauwde de kattin met een brede grijns. "Maar you do you buddy, de reis is lang maar doenbaar, de clans hebben zelfs hun kittens en elders meegesleept immers. Dan moet zelfs een mankepoot als jij het toch kunnen redden?" Of hij ging dood, Nova zou er geen wacht van wakker liggen.

De poes lachte even kort op zijn prachtige verhaal die hij zo uit z'n duim had gezogen alsof het niks was. Ze sprak dat het goed was voor haar, want hij zag eruit als een slijmwezel. Excuse you? Als ze hem niet deze informatie had gegeven had hij haar allang een klap verkocht, want normaal zou hij dit niet pikken. Vervolgens sprak ze dat het heel wat was dat hij de halve wereld zou gaan rondreizen voor haar. Oh wat zou hij graag de grijns van haar kop willen slaan he, dan zou ze wel in een andere toon gaan zingen. Maar oh joh, als zelfs de elders en kittens van die domme, zwakke clans daar konden komen, dan kon hij dat ook. Zo moeilijk zou het dan niet zijn. "Mhm, laten we maar zeggen dat ze speciaal is." sprak hij met een charmante glimlach op zijn lippen. "En als die het kunnen, is het voor mij een eitje." sprak hij met een geamuseerde glimlach. Ja, deze poes had hem zeker geholpen met deze informatie, zelfs als hij eerst niet met haar wilde gaan praten.

De kater leek niet zo blij te zijn met haar opmerkingen, maar hij had haar nog niet gemept. Dat maakte Nova alleen maar brutaler, zeker ook omdat ze heel erg zeker wist dat ze sneller bovenop het dak van de schuur zat dan dat hij haar kon meppen met zijn zielige missende poot. Want hij zag er wel uit alsof hij haar een mep wilde verkopen. Dan was hij wel heel blij met de informatie. Nova moest ervan grijnzen, ach wat zoet, liefde. "Mhm, ze zag er niet eens zo speciaal uit," miauwde Nova wat luchtig, benieuwd of hij er nog wat over kwijt wilde. Roddels, roddels...

De poes zat hem wel erg op z'n nek moest hij zeggen, maar goed, kalm blijven. Want als hij nu uithaalde was hij verder van huis af. En hij had er eigenlijk ook helemaal geen zin in om moeilijk te gaan doen om de poes te slaan, kon hij beter gewoon weglopen. En Nevermind op haar af sturen. Nova grijnsde toen hij zei dat ze speciaal was, maar de achterliggende toon van de speciaal leek ze niet echt te snappen, maar goed dat hoefde ook niet. Ze zei vervolgens dat ze er niet eens zo speciaal uit zag, waarop hij zelf begon te grijnzen. "Ze is vele, vele malen specialer dan jij ooit zal zijn." sprak hij rustig met een zelfvoldane grijns. Als ze alleen maar wist wat er echt was gebeurt, maar goed. Dat zou ze niet weten. Hij zou het wel nog een keer aan Nevermind gaan vertellen, die verdiende het om de waarheid te weten. "Maar goed, dat zal jij nooit begrijpen." Dat klonk misschien meer triomfantelijk dan hij had gewild, maar goed. Zo zou het zijn.

Ah gut, de arme kater was nu duidelijk op zijn teentjes getrapt. Toen de kater zijn opmerking maakte over dat de kattin veel specialer zou zijn dan dat Nova zelf ooit was maakte Nova een melodramatisch geluid. "Och mijn arme hart, ik denk niet dat ik hier ooit bovenop kom," miauwde Nova, al was het duidelijk dat het haar vrij weinig kon schelen. Ze trok haar wenkbrauwen daarna wat naar hem op, oprecht verbaasd. Waarom, als hij zo nodig achter haar aan moest, zou hij haar hier nog langer amuseren? Ze besloot haar gedachten een stem te geven. "Dus waarom, meneer de loverboy, sta je hier nog met mij te kletsen en ren je niet achter je verloren liefde aan?" vroeg de kattin met een achteloze zwiep van haar staart.

De poes maakte een melodramatisch geluid op zijn woorden. Ach, ze hoefde hem niet over te halen hoor. Ze sprak dat haar arme hart er misschien niet meer bovenop kon komen, maar hij wist zelf ook wel dat dat vol zat met sarcasme. Whatever, het was niet dat hij haar ooit nog hoefde te zien na deze dag. Als het aan hem lag tenminste niet. De poes trok vervolgens haar wenkbrauwen op en keek verbaasd naar hem, waarna ze vroeg waarom hij hier nog stond en niet achter zijn 'verloren liefde' aan het gaan was. Hij liet even een ademloze lach horen, waarna hij knikte. "Dat noem ik nou eens goed advies." sprak hij rustig tegen de poes waarna hij opstond. "Bedankt voor de informatie, ik zal snel achter haar aan gaan." Wat dus in een paar dagen zou zijn, want hij moest eerst nog wat andere dingen regelen. (Zoals hoe moest hij ooit gaan lopen? Geen idee.) Maar dat hoefde zij niet te weten.