Time to make some new friends

Al dagen speelde beelden door zijn hoofd. Beelden over het gevecht bij fourtrees, het gevecht dat nog komen moest. Hoewel de kittens van goede vrienden, Sunpelt en Steelfang, gestolen waren. Hoe kon dit ooit goed zijn? Fireheart schudde zijn kop en stond op uit zijn nest. Het was tijd om even wat tijd voor zichzelf te pakken, wat tijd om na te denken, maar ook om zijn hoofd even te legen. Misschien was het zelfs haalbaar om een beetje plezier te maken. Rustig stapte hij het kamp uit en vervolgde zijn weg door het bos van ThunderClan. De hoge bomen gaven hem een wat rustiger gevoel. Schaduwen die zijn pels sierde, de geur van het mos en de bladeren. Ook al waren er nog zo veel problemen, nooit zou hij spijt hebben van zijn keuze om een warrior te worden. Het kittypet leven lag volledig achter hem, zijn halsband lang vergeten. Hij was nu Fireheart, deputy van zijn Clan. Respect had het merendeel nu voor hem. Hij was hen dankbaar voor het vertrouwen, maar toch ging het nu mis. Al die gevechten. De kater schudde zijn hoofd even en versnelde zijn pas. Hij rende op een hoog tempo richting de zonnerotsen. Op het moment dat hij de strook schaduw verliet en het felle licht in stapte, kleurde zijn vacht vuurrood. Zijn naam, die Bluestar had gekozen, hij was trots op die naam. Iets vrolijker sprong hij van rots naar rots, om op een goed plekje neer te ploffen en te genieten van de zon die zijn vacht verwarmde.

[Only Nightwish]

Twee weken, sinds twee weken begon haar fantasie echt op hol te slaan. Ze wist niet hoe het kon, maar op de één of andere manier zag ze haar vader. Hij had nooit bewogen, nooit wat gezegd, maar ze had hem wel gezien. Ze wist honderd procent zeker dat hij dood was, wat haar alleen maar ongeruster maakte. Was ze nou langzaam gek aan het worden? Hij kwam ook vaker langs in haar dromen, waar hij ook niets zei. Ze was gewoon blij hem te zien, en samen keken ze naar StarClan, waar ze zachtjes wenste dat hij weer terug zou komen, wetend dat zoiets niet zou gebeuren. Met haar kop omlaag hangend sleurde ze door de bossen, richting de Zonnerotsen. De zon stond redelijk hoog aan de hemel, en vandaag was een goede dag om daar volop van te genieten. Ze wilde de drukte van de Clan even ontsnappen, en het feit dat ze de hallucinatie van haar vader alleen in het kamp zag. Het was zeker weten een hallucinatie, er was geen manier dat hij nog kon leven. Eén keer had ze zelfs een jonge Apprentice 'door' haar vader heen zien dartelen, wat alleen maar betekende dat er echt iets mis was. Ze hield het voor nu maar voor zichzelf, misschien was het wel helemaal niets en ging het binnenkort over.
Een klein glimlachje vormde zich rond haar lippen toen ze haar vuurrode Deputy op één van de rotsen zag liggen. Voor enkele seconden staarde ze naar boven, misschien moest ze hem niet storen, hij zag er eindelijk een beetje relaxed uit. Uiteindelijk sprong ze zelf ook op één van de rotsen naast de rode kater. "Hé, Fireheart," groette ze hem op vriendelijke toon. Haar stem klonk zacht, ze wilde hem niet per ongeluk laten schrikken. Haar felgroene ogen keken rustig in de zijne. Ze kneep haar ogen een eindje dicht om ze tegen de zon te beschermen, en krulde haar pluizige staart tevreden om haar poten heen.