This is the sound of C (S).

Blackkit snorde zachtjes toen ze aangaf dat het goed ging. Dat vond hij altijd fijn om te horen. Al kon hij het misschien niet altijd even goed vinden met iedereen en waren er zeker katten bij bij wie hij het nodig vond om voor zichzelf of voor een ander op te komen, alsnog vond hij het fijn om te weten dat het goed ging met zijn Clanmates en dat ze hier zichzelf konden zijn. En hij wist niet waarom, maar bij Soundkit had hij dat gevoel net wat sterker. Hij voelde aan dat ze toch misschien wel een beetje onzeker was, al leek dat nergens voor nodig te zijn. Als ze zichzelf was, dan was het goed, toch? Blackkit gaf een knikje toen ze aan hem vroeg hoe het met hem ging. “Met mij gaat het prima,” zei hij. “Ik ben inmiddels bijna op een leeftijd gekomen dat ik de nursery mag verlaten en ondanks dat ik het hier wel ga missen, ben ik toch blij als ik apprentice kan worden.” Veel kittens gingen het hier vast niet missen, maar de nursery ging verder dan de kittentijd alleen. Het ging ook om de katten die elke dag zorg voor hem namen, prooi naar hem brachten en de plekjes van zijn vacht wasten waar hij zelf minder goed bij kon. Dus nee, hij had zeker geen reden om de nursery helemaal niet te missen. Hij keek er met een goede blik op terug. “Maar voor jou is dat natuurlijk nog iets verder weg,” voegde hij er vriendelijk aan toe. “Of verlang je er ook al even hard naar soms?”

Hij gaf een begrijpend knikje toen ze haar woorden sprak. “Geloof me, die tijd is echt zo voorbij. Geniet nog van je kittentijd nu je nog kunt, want als je apprentice bent, beginnen de verantwoordelijkheden pas echt.” Hij wilde haar niet bang maken of iets in die trant, hij wilde haar enkel helpen voorbereiden op wat zou gaan komen. “Maar zodra je apprentice wordt, zal ik er zijn om je te helpen.” Hij vermoedde dat hij tegen dan ongeveer halverwege zijn training was; hij kon haar makkelijk een paar trucjes aanleren die hij tegen die tijd zelf geleerd had. Hij kon haar zien opgroeien en haar training zien voltooien en later, als ze allebei warrior waren, konden ze samen patrouilles doen en gaan jagen voor de Clan. Ja, hij was er vrij zeker van dat het hun samen wel zou lukken om goede warriors te worden voor hun Clan. En wie weet wat de toekomst dan nog in het verschiet had voor hun. Hij snorde en boog zich naar voren zodat hij een dankbare lik over haar oor kon geven nadat ze haar woorden had gesproken. “Dat is lief van je,” zei hij met een warme ondertoon in zijn stem tegen haar. “Maar ik denk van jou hetzelfde, hoor. Ik heb er vertrouwen in dat we het beiden goed gaan doen voor de Clan.” En hij hoopte dat, tegen de tijd dat ze apprentice zou worden, ze haar onzekerheid een beetje achter zich had kunnen laten. “Misschien moet je eerst nog ietwat meer zelfvertrouwen krijgen, maar daarna zal je wel op je pootjes terechtkomen. Ik geloof in je, Soundkit.” En zijn stem klonk al even oprecht als de hare net had geklonken toen ze zei dat hij eest een goede apprentice en daarna een goede warrior zou worden.

“Dan is dat bij deze afgesproken,” zei Blackkit met een tevreden glimlach. Hij vond het altijd fijn als hij een Clanmate kon helpen. Het lag er natuurlijk ook wel een beetje aan aan wie het was, maar Soundkit zou in elk geval wel een vriendin van hem kunnen worden. Ze lagen elkaar goed en het leek erop dat ze nog goede toekomstige gesprekken tegemoet zouden gaan. Blackkit wilde zeker wel een paar vrienden hebben eer dat hij apprentice zou worden, maar aan de andere kant wist hij ook wel dat hij genoeg tijd zou hebben om zijn Clanmates beter te leren kennen zodra hij apprentice geworden was. En zelfs als warrior zijnde kon hij zijn Clan nog beter leren kennen. Zijn vader had hem geleerd dat het belangrijk was om een goede verstandshouding te hebben met zijn Clanmates, maar dat dat niet wilde zeggen dat hij zomaar over zich heen moest laten lopen. Hij mocht dan ook zeker voor zichzelf opkomen als iemand gemeen tegen hem was, maar tot dusver had Blackkit dit nog niet meegemaakt. Misschien kwam dat ook omdat hij van zichzelf al een rustige, vriendelijke houding had. “Waarom zouden ze dat tegen je zeggen?” vroeg hij, zijn kopje scheef houdend. Er moesten wel behoorlijk belabberde karakters rondlopen als ze al tegen zo’n onzeker, vriendelijke kitten als Soundkit zeiden dat ze iets niet kon. Hoe konden ze dat nu al bepalen? Ze was nog maar amper op de leeftijd gekomen dat ze haar oogjes kon openen en al fatsoenlijke woorden kon formuleren. “En wie heeft dat tegen je gezegd?” vroeg hij nog snel voordat ze antwoord zou geven. Het zou hem al een stuk logischer lijken als één van de kittens het had gezegd dan een oudere warrior. Sommige kittens wisten dan ook niet beter.

Blackkit trok kort met zijn oortje toen hij de naam hoorde. Om eerlijk te zijn, had hij geen idee om wie het ging. Hij kende geen warrior die Tigerclaw noemde, maar dat lag niet zozeer aan de warrior zelf. Blackkit werd als kitten zijnde ontzettend afgeschermd van de wereld buiten de nursery. Als hij de kat al eens gezien moest hebben, dan was dat als deze de nursery kwam bezoeken. En of Tigerclaw kwam niet vaak langs, of Blackkit lag net altijd te slapen als hij langskwam. Toch zorgde iets in Soundkit’s ondertoon ervoor dat Blackkit vanaf nu wakker ging blijven als zij ook wakker was om een oogje in het zeil te houden. Hij had een sterke neus voor het gevoel van anderen en dus voelde hij ook aan het dat haar zenuwachtig maakte om het over Tigerclaw te hebben. En hij wist niet waarom, maar het zorgde er toch voor dat hij een bepaald beschermend gevoel voor haar ontwikkelde. Zijn vader had hem doen beloven dat hij zich niet in de intriges verwikkelde van anderen en dat hij zich enkel concentreerde op zijn eigen doel, maar toch wilde Blackkit deze Tigerclaw voortaan wat beter in de gaten gaan houden. Snel deed hij een paar stappen dichterbij en drukte zijn flank tegen Soundkit aan. “Hé,” sprak hij op een zachte, maar ook wel indringende toon. “Ik kan niet oordelen of je belangrijk bent voor hem, maar je bent wel belangrijk voor mij. En voor mij – en ook een hoop anderen – doe je het wél goed, dus laat je niet door hem naar beneden halen, oké? Dat is het niet waard.” Hij gaf haar een snelle lik over haar oor. “Je mag ook altijd naar me toekomen als je je ongemakkelijk voelt of iets dergelijks, zelfs als ik apprentice ben. Nee, vóóral als ik apprentice ben.” Hij glimlachte naar haar, zijn vacht nog wat dichter tegen de hare drukkend. Niemand zou Soundkit nog naar beneden halen. Niemand.

Blackkit kreeg een kleine glimlach om zijn lippen toen hij de verraste houding van Soundkit zag. Als katten tegen haar bleven zeggen dat ze het niet goed deed en dat ze niets waard was, dan begreep hij wel dat ze aangenaam verrast was als iemand eindelijk eens iets anders tegen haar zei. Blackkit kon het nog steeds amper geloven dat er volwassen katten waren die zich naar dat niveau verlaagden, maar hij zag heus wel aan de reactie van Soundkit dat het niet gespeeld was en dat wat ze zei dat haar overkomen was ook daadwerkelijk was gebeurd. Ze was echt aan de kant gezet door haar eigen pleegvader, die maar vol bleef houden dat ze niks kon. Hij wilde dat ze wat ouder was zodat ze op hetzelfde moment apprentice konden worden, maar dat ging hem niet worden. En hij zou niet oud genoeg zijn om haar training op zich te nemen als ze eenmaal apprentice werd. Als hij één of twee moons ouder was geweest, was het hem misschien wel gelukt. Maar dan nog zou Tallstar misschien vinden dat hij te weinig ervaring had en hem geen apprentice geven. En dus betekende dat dat hij haar vragen moest stellen zodra ze apprentice geworden was. En goed moest opletten wie dat haar mentor werd. Hij moest de anderen in de Clan beter leren kennen zodat hij een oordeel over ze kon vormen, want als kitten zijnde kende hij natuurlijk nog niet veel katten, al werkte hij daar wel zorgvuldig aan. “Het zijn dan ook oprechte woorden,” snorde hij tegen haar. Ze hoefde hem niet te bedanken. Hij sprak gewoon wat hij dacht en hopelijk zou ze dat als waarheid aannemen, want het was effectief ook wel zo. “Misschien is het ook niet slecht als je je, zodra ik uit de nursery ben, openstelt naar andere kittens. Ik zal je zo vaak mogelijk op proberen te zoeken, maar vanaf dan wordt het leven wel wat drukker voor me en misschien zou het niet slecht zijn als je naast mij ook andere vriendjes krijgt.” Hij glimlachte naar haar. “Ik weet zeker dat er veel anderen zijn die even oprecht zijn als mij.”