Many tasks to do.

Met een scheef kopje luisterde Crowfur naar de zeurende elders. Verschillende kwesties kwamen aan hem voorbij: pijnlijke gewrichten, teken in hun vacht en mosbedden die verschoond moesten worden. Hij grinnikte toen één van de elders begon te klagen dat hij geen nacht slaap kreeg en moest voluit lachen toen hij vervolgens geen antwoord kon geven op wat hem bezighield nadat één van de andere elders hem op een snauwerige manier had gevraagd waarom hij geen slaap kon krijgen. Crowfur hoopte als hij later elder zou worden, hij toch iets gemakkelijker zou zijn. Hij was zich er echter bewust van dat deze elders al seizoenenlang ontzettend loyaal aan hun Clan waren geweest en meerdere taken en gevechten hadden meegemaakt dan hij in zijn jonge warriorleven. En dus beloofde hij ze dat hij voor verse bedden zou zorgen en dat hij een paar apprentices erop uit zou sturen om naar hun teken te kijken en wat kruiden te vinden voor hun gewrichten. Hij draaide zich om en liep vervolgens op zijn gemakje het kamp uit, zich bedenkend dat hij onderweg nog wat kon gaan jagen. Met hoe het leven hier gewoon verder ging het kamp zou je niet denken dat er een oorlog woedde tussen RiverClan en WindClan. Crowfur onderdrukte een zachte zucht. Misschien was het maar goed dat hij zijn zinnen een beetje kon verzetten, anders zou hij zich ook alleen maar druk maken om zijn dochter en om Crowcall. Hij schoof de gedachten zorgvuldig van zich af voordat hij er zich te veel mee bezig kon houden en liep in de richting van the Small Lake. In de buurt van dit stukje territorium kon hij meestal wel wat vers mos vinden. Hij snorde toen hij inderdaad een semigrote hoop mos bij elkaar zag liggen vlakbij de rand van het meertje en begon wat bij elkaar te klauwen. Dat was tenminste al één taak minder die gedaan moest worden, bedacht hij zich tevreden.

Crowfur stond bijna tot met zijn neus in het mos en had dus niet direct in de gaten dat iemand hem naderde. De wind blies bovendien van hem weg, dus hij zou sowieso de geuren achter hem nooit geroken hebben. Bovendien was hij zich zo intens aan het concentreren op de hopen mos die hij bij elkaar klauwde dat hij het waarschijnlijk niet eens in de gaten had gehad als een konijn aan hem voorbij was gerend. Hij veerde dan ook ietwat geschrokken op toen hij een pijnlijke kreet hoorde. Hij draaide zijn kopje en merkte Harespring op die op de grond gevallen was. Meteen liet hij het hoopje mos voor wat het was en rende op zijn Clanmate af, zijn neusje tegen haar vacht duwend om te ruiken of ze aan het bloeden was. Hij rook geen bloed voor zover hij wist, maar ze kon zich natuurlijk wel behoorlijk pijn gedaan hebben. “Is alles in orde, Harespring?” vroeg hij op een zorgelijke manier aan haar. Omdat hij redelijk wat tijd spendeerde met Crowcall had hij ook gezien wie dat er nog meer gepasseerd was in de medicine cat’s den en Harespring was daar wel één van geweest, al wist hij niet precies wat ze had. Daar bemoeide hij zich niet mee; hij vond niet dat hij daar zaken mee had. “Je moet voorzichtig zijn als je nog herstellende bent,” zei hij dus op een vriendelijke manier tegen haar, zijn neus opnieuw in haar vacht drukkend om haar omhoog te helpen als dat zou moeten.

Harespring gaf gelukkig snel genoeg antwoord. Ze gaf aan dat het wel ging en duwde zichzelf vervolgens, zonder zijn hulp, overeind. Crowfur deed een stap naar achteren zodat hij zijn Clanmate kon helpen als dat zou moeten, maar hield wel zodanig zijn afstand dat het niet leek alsof hij haar betuttelde. Harespring was één van die katten die hij echt had zien opgroeien. Ze was halverwege haar training geweest toen hij al warrior was en hij had haar haar naam zien krijgen nadat hij Leopardpaw had gekregen en zijn eigen apprentice mocht trainen. Leopardpaw was zelfs al geboren toen Harespring nog maar een kitten was, klaar zijnde om een apprentice te worden. Wat leek de kloof tussen hun leeftijden nu zo klein tegenover toen. Ook Leopardpaw begon al een heuse dame te worden en het zou niet lang meer duren eer dat ze haar naam zou krijgen, mits ze zich fatsoenlijk zou gedragen natuurlijk. Hij grinnikte om die gedachten en concentreerde zich toen weer op zijn Clanmate. “Natuurlijk,” zei hij met een knikje tegen haar. “Alleen zou ik me daar een stuk geruster in voelen als je niet meer zo hard struikelt.” Haar wonden waren nu gelukkig niet opengegaan, maar dadelijk zou ze nog eens struikelen en zo hard vallen dat ze zich wél flink pijn zou doen. “Hoe gaat het met je?” vroeg hij aan haar om haar af te leiden van de val en om zelf ook niet meer zo bezorgd over te komen. Harespring zou het vast niet leuk vinden als hij haar zou betuttelen, maar hij kon het niet helpen dat hij zich toch wat zorgen om haar maakte.

Het was misschien niet het beste antwoord wat ze had willen geven, maar voor Crowfur was het al een hele opluchting dat ze zich al iets beter voelde. Hij had te veel Clanmates zien lijden na alles wat er gebeurd was. De vossenaanval had een flinke impact op WindClan achtergelaten; Crowcall ondervond daar nu nog steeds de gevolgen van. En StarClan wist hoe graag Crowfur haar pijn weg wilde nemen, maar dit was echt iets waar ze zelf voor moest strijden. Hij wist dat het met Routnose’s en Lizardpath’s hulp echter wel goed moest komen. En zo zou Harespring er ook op vooruit gaan, daar was hij zeker van. “Nou, laten we er dan maar voor zorgen dat je kunt gaan drinken,” sprak hij met een grijns tegen haar. Hij merkte op dat ze het moeilijk vond om haar richting te bepalen en dus drukte hij zijn neusje nogmaals tegen haar flank zodat hij haar overeind kon helpen. “Schuin voor je, ongeveer twee vossenlengtes bij je vandaan,” sprak hij vervolgens tegen haar. Hij richtte zijn blik kort op de hare. Het leek erop dat ze moeite had met haar zicht en dat daar het probleem ook lag. Crowfur had het opgemerkt aan de manier hoe ze op een gedesoriënteerde manier om zich heen had zitten kijken, net als een kitten die haar moeder niet kon vinden. En hoewel hij zo veel meer voor haar wilde doen, zo veel meer voor haar wilde betekenen op dit moment, deed hij toch een stap naar achteren zodat ze zelf haar weg kon vinden. Het zou immers niet veel helpen als hij haar constant zou helpen met alles, wel dan?

Crowfur dwong zichzelf om te blijven staan waar hij stond en vooral geen stap in haar richting te doen toen ze in leek te schatten hoe veel stappen ze naar voren moest zetten. Als ze de afstand verkeerd zou inschatten, zou hij haar uit het water moeten vissen. Hopelijk zou hij dan nog met zijn schouder tegen de hare kunnen beuken voordat het te laat was. Hij was misschien ouder dan haar, maar ze waren ongeveer dezelfde grootte omdat Crowfur niet erg groot was geworden tijdens zijn groeispurt. Velen van zijn tegenstanders onderschatten dat waardoor hij uiteindelijk het voordeel weer had in een gevecht. Hij was een geoefende vechter en iedereen die daar aan twijfelde, mocht dat van zijn part direct ondervinden. Hij concentreerde zich weer op Harespring toen ze netjes stopte voor het meer en haar nek vervolgens net iets te ver moest strekken om te drinken. Crowfur wilde zeggen dat ze voorzichtig nog een stapje naar voren moest doen, maar iets hield hem tegen. Misschien moest ze dat zelf ondervinden. Plus het leek zo ook wel te lukken en Crowfur wilde niet dat ze zou schrikken en toch naar voren zou tuimelen. “Ik ben hier,” sprak hij rustig toen ze zijn positie leek te bepalen en snel deed hij een paar stappen naar voren zodat hun vechten tegen elkaar streken. “Laten we een wandeling maken,” stelde hij vervolgens voor. “Misschien helpt het je wel om je territorium te bepalen op gevoel en geur en niet meer op zicht.” Zou haar aandoening iets blijvends zijn of zou ze weer beter worden? Hij durfde het eerlijk gezegd niet te vragen. En misschien was hij ergens ook wel bang voor het antwoord dat hij zou krijgen.

Crowfur voelde iets van blijdschap in zijn binnenste toen ze aangaf dat ze kon ruiken wat hij bedoelde. Dat was al een goed teken. Haar zicht zou misschien een klein beetje weg zijn of volledig weg zijn en niet meer terugkomen, maar gelukkig had ze haar andere zintuigen nog waar ze op kon vertrouwen. Alleen was het nog maar de vraag wat Oceanstar zou doen als ze zou ontdekken dat Harespring’s conditie niet goed was om haar warriortaken voort te zetten. Crowfur vroeg zich af of zijn Clanmate soms al in de elders’ den geplaatst was, maar hij durfde het niet aan haar te vragen omdat hij toch een klein beetje schrik had voor welke emoties het bij haar zou opwekken. En dus drukte hij zijn flank iets steviger tegen haar aan en zorgde er met lichte druk voor dat ze nu een beetje naar links stonden, meer gericht naar de grenzen die hun zouden brengen naar andere Clan territoria. “Als je het zachte kabbelen van the Small Lake hoort en je draait je dan een halve draai naar links, dan kom je bij de grens uit die WindClan met RiverClan verbindt. Ga deze kant liever nooit op als je nog niet bekend bent met je omgeving omdat the Gorge zich daar ook bevindt. Als je wilt kunnen we ernaartoe gaan zodat je met je poten aan kunt voelen hoe diep je kunt lopen?” stelde hij voor. Hij wilde er niet aan denken dat ze er alleen naartoe zou gaan, maar hij wilde er nog minder aan denken wat er zou gebeuren als ze toch koppig zou zijn en zich af zou zonderen en ze haar op een dag niet meer konden vinden. Nee, dan legde hij het liever nu uit zodat ze in elk geval veilig door haar territorium kon wandelen.