Plots hoorde Pythonkit vreemde pootstapjes niet zo ver bij hem vandaag. Het katertje spitste zijn oortjes en draaide zijn kopje opzij. Zijn blinde oogjes waren ruwweg in de richting van de vreemdeling gericht, maar dat deed er voor hem niet zo toe; het was zijn neusje die de geur opsnoof die hem vertelde wie of wat de vreemde pootstapjes was. "Hajjo?", piepte het jonge katertje vragend, lichtjes fronsend. Hij herkende de geur van dit poesje met de klungelige pootstapjes niet.

Er volgde enkel een woordeloze piep, gevolgde door opnieuw het geluid van de pootstapjes die dichterbij kwamen. Pythonkit zette zelf een stapje naar achteren, waardoor hij tegen zijn nest botste. Hij was niet ver weg gegaan, slechts één stapje maar, want hij was bang om te verdwalen en zijn nest nooit meer terug te vinden. Of, erger nog, dat iemand gebruik zou maken van zijn openheid en hem zou bespringen. Zoals het onbekende ding dat dichter naar hem toe kwam, bijvoorbeeld. "Blijf!", piepte Pythonkit naar het ding, zijn stem vastberaden maar ook licht trillend. Waarom waren zijn siblings ook zo moedig vergeleken met hem, starclanverdomme. Zo angstig was hij niet.

Even leek het te werken, maar het duurde niet lang voor de klungelige kleine pootstapjes opnieuw klonken. Pythonkit rechtte zijn rugje en zwaaide blindelings met zijn voorpootje in de richting van de pootstappen als om het weg te jagen. "Weg!", probeerde hij opnieuw. Het katertje had helemaal geen zin in vreemde dingen die uit de leegte kwamen en zijn voorzichtige ontdekking in de war brachten.

Hij voelde iets zachts tegen zijn voorpootje komen, meteen gevolgd door een schelle piep. Ha! Pythonkit glimlachte onwillekeurig bij het gevoel van euforie die door hem heen stroomde. Hij had de vreemdeling geraakt en blijkbaar, aan de reactie te horen toch, op een goede manier. Take that! Hij was helemaal niet laf, hij was net zo moedig als zijn siblings. Het ding piepte nog eens lichtjes, waarop Pythonkit in een moedig gebaar een stapje naar voren zette. Zijn staartje raakte nog steeds de rand van zijn nest, zodat hij toch niet zou verdwalen, maar verder raakten alle kanten van zijn lichaam enkel maar de leegte. Behalve de grond onder zijn pootjes, natuurlijk. "Haaa!", piepte-grauwde hij, als een soort laatste euforische 'scheer je weg'.

Het poesje piepte boos terug dat ze hem ook zou slaan, waarop Pythonkit zijn hoofdje licht schuin hield als om haar uit te dagen - al was het eerder een vragend gebaar. Ok, bedankt voor de waarschuwing, maar hij voelde geen poot tegen zijn gezicht? Ze was alleen moedig in woorden, duidelijk! Het jonge katertje aarzelde heel even maar zette toen nog een stapje dichterbij, zijn borstkas naar voren gestoken. Zijn staart raakte niet meer het randje van zijn nest maar aan zijn snuitje voelde hij de warmte van het jongere poesje. Ze was vast heel dichtbij; en zijn nest zou vast niet gaan lopen.