Hello bonjour

Het miezerde zachtjes. De grote kater had zijn oren laten hangen. Het zag er erg zielig uit, maar eigenlijk genoot hij van de regen. Bomen hadden water nodig en katten ook, waarom haatte iedereen het dan altijd? Hoewel hij het na de overstroming wel ergens kon begrijpen. Hij was toen een oudere kitten geweest, de paniek op zijn moeders gezicht zou hij nooit vergeten. De groene kijkers gingen over het camp. Het was etenstijd kondigde zijn maag aan. Hierna zou Sharing Tongues komen, dan was het altijd wat drukker. Soms besloot hij om niet deel te nemen, maar op andere momenten had hij wel nood aan het dicht clangenoten contact. Appleseed stond op. Hij had vandaag een vis weten te vangen bij de Lily Pool. Gisteren had hij erin gezwommen en dat had het leven wat omhoog gewoeld. Spijtig dat de vissen in het poeltje maar matig waren, tot zelfs klein. Hij koos een roodborstje van de stapel. Een van de kleinste stukjes prooi die er was, buiten misschien die muis op drie poten. Hij draaide zich om en keek naar een slachtoffer, of een plekje waar hij op zijn eentje kon gaan zitten. Een zilvergrijze kater ving zijn aandacht. Misschien had hij wel een interessant nieuwtje. "Hi Arwicwofl," mauwde hij uitnodigend. Hij ging schuin tegenover hem zitten, zodat hij kon leunen tegen het riet. Het roodborstje viel met een plofje op de grond.

+ Arcticwolf eerst  

Regen tikte zachtjes neer op zijn snuit toen hij zijn kop buiten de warriors den stak. Brr. Hij had echt geen problemen met water, maar regen tikte zo irritant op je vacht en kop, alsof het je er continu aan wilde herinneren dat het er was, als een irritante zoemende aandachtszoekende mug. Maar goed, Arctic had honger en moest dus ook wel echt de den uit. Hij zette zijn pels dan opstandig wat op en stapte de den uit. Brr. Regen. Bah. Hij schudde zijn pels nu al een keer uit, waardoor hij het pas laat zag dat Appleseed hem benaderde, een warrior die tegelijkertijd met hem apprentice was geweest. "Hey Appleseed," groette hij de kater goedmoedig, "Aan de lunch?" vroeg de kater dan maar. Het was immers brutaal om aan te nemen of de kater wild delen.

Hij kende de kater al heel zijn leven lang. Ze waren samen kitten geweest, apprentice jaren doorstaan en nu leken ze hun eigen weg te leiden. Apple wiebelde met zijn oren toen hij de gouden blik zag verschuiven naar het roodborstje. Het was klein, maar ze konden best delen. Hij hees zich terug overeind, dit was maar een nat plekje. "Zullen we bij het overhangend riet gaan zitten? Dan kunnen we delen." Hij wees met zijn staart naar het riet. Handig, maar eigenlijk zou het in de zomer moeten gesnoeid worden. Altijd leuk voor kittens want dan waren er veel grote stukken om mee te spelen. Hij nam zijn vogeltje op en ging alvast voor. Bij de vleugel bengelde het in zijn bek, hij was bang dat als hij het bij de borstkas nam dat hij zich niet meer kon tegen houden en het in een grote hap zou opeten. Er zaten al een paar katten, maar niet ver ervan was nog plaats. Aah droogte!

Arctic had zijn oren vriendelijk naar voren gedraaid naar zijn mede warrior. Het was wel grappig hoe lang hij Appleseed al kende, helaas hadden ze weinig gesproken sinds ze beiden warrior waren. Hoogtijd om daar iets aan te veranderen dus! Arctic snorde vrolijk toen de kater voorstelde om te gaan delen, daar had hij immers al op gehoopt! "Lijkt me prima," miauwde de kater goedmoedig, waarna hij achter Appleseed aanwandelde en op zijn achterwerk neerplofte. "Dus, hoe gaat het ermee?" besloot de kater van wal te steken, "al een dame aan de haak geslagen met die appeltjes groene ogen van je?" Beetje plagerij kon geen kwaad.

Hij wiebelde met zijn gehavende oren en om het antwoord even uit te stellen nam hij een hap van het roodborstje. Met zijn poot schoof hij deze naar Arcticwolf. Hij slikte het kleine, maar smakelijke hapje door. "Goh nog niet veel appels," grinnikte hij. Zijn humor was altijd al van de bovenste plank geweest. Moeilijk om er aan te geraken voor de andere. "Ze lijken ook uitgestorven te zijn of niet geïnteresseerd." Hij greens even kort, waarna hij zijn blik richtte op de zilveren kater. "En jij met die witte glimlach van je? Al iemand op het oog?"

Met een grijnsje keek Arcticwolf Appleseed, wachtende op een reactie op zijn vraag. Het was fijn dat hij gewoon op deze voet kon spreken met de andere warrior en hij boog zich dan ook naar voren om een eerste hap te nemen van het roodborstje. Toen hij weer, al kauwend, omhoog kwam, merkte Appleseed op dat hij nog niet heel erg veel verder was. De kater grinnikte als reactie. Ach, ze waren nog jong. "Nee, de laatste keer was dat ik die klap in mijn gezicht kreeg toen we nog apprentices waren," miauwde de kater lachend, al kon hij de klap bijna nog wel voelen. Die dame had een flinke linkse.

Bij de woorden schoot er een herinnering naar boven. Hij moest een grote grijns onderdrukken. Ja Arcticwolf zou die dame nooit meer flirterig benaderen. Met zijn grote poot haakte hij het roodborstje weer aan zijn nagel. Delen was delen! Er waren nog twee mini hapjes over en je mocht wel eens egoïstisch zijn ook. Daarom koos hij het sappigste hapje en liet hij het andere aan de zilvergrijze kater over. Hij was altijd al jolig geweest, maar toch ook moeilijk te doorgronden. Appleseed slikte zijn eten door. "Wat vond jij nu eigenlijk van het gevecht?" Het was een groot topic natuurlijk, maar hij wilde wel eens zijn mening delen met iemand anders dan zijn zus.

Arcticwolf grijnsde wat schaapachtig, blozend onder zijn witte pels terwijl hij terug dacht aan de pets die hij had gehad van de mooie kattin. Misschien waren zijn pick-up lines ook wel een beetje slecht geweest. Hij had echter geleerd van zijn fouten en had het niet meer op die manier geprobeerd. Appleseed zette het gesprek echter op een ander spoor en haalde het gevecht aan. Arcticwolf's blik verduisterde iets en hij legde zijn oren wat verder naar achteren. Ja, het gevecht. "Wat moet ik ervan zeggen?" miauwde de kater met een zucht, "Het was een heftig gevecht en we hebben verliezen geleden, maar.. we hoeven geen angst meer te hebben voor honger."

"Wat moet ik ervan zeggen?" Appleseed wiebelde met zijn oortjes. De gouden, twinkelende ogen hadden hun geluk bijna verloren. Het was een zwaar gevecht geweest voor iedereen. Bij de woorden knikte hij nadenkend. "Dat is waar, ik zie de prooistapel al wat meer groeien." Toch niet zoals ze hadden gewild, er waren een paar monden verdwenen ook. Het stak hem in het hart. Met niemand had hij een goede band, maar het bleven clangenoten en daar ging hij voor in het vuur. Een zucht rolde van zijn lippen. "Ik vind het gewoon zo spijtig, want in de bergen waren er echt wel toffe kerels bij Windclan, dat lijkt nu allemaal verdwenen." Hij was apprentice geworden op de Journey en warrior na het gevecht met Bloodclan. Dat betekende dus eigenlijk dat hij zijn apprentice jaren gespendeerd had in één clan, in een ander gebied. Het was heel hard wennen, maar het was ook weer ergens vertrouwd. Had het niet aan de ziekte gelegen, hadden ze daar misschien wel gebleven en een mooi leven kunnen leiden.

Arctic zuchtte zachtjes bij de woorden van Appleseed en richtte zijn blik weer op de prooistapel. Niemand had meer honger, al moesten ze flink aansterken en de wonden verzorgen, maar er was hoop voor Riverclan, nu wel weer. Was dezelfde hoop er voor Windclan? Hoe zou de sfeer daar in het kamp zijn? Arctic durfde het niet te zeggen. "Je hebt gelijk," miauwde de kater dan ook met een zachte, maar waterige glimlach. Het voelde niet echt als een overwinning, de moraal was laag. Appleseed haalde de bergen hierop aan en Arctic kon niets anders dan hierop knikken. "De bergen zijn een tijd lang vergeten, alles is weer bij het oude," verzuchtte de kater. Het was wel gezellig geweest in de bergen immers.

De kater liet zijn appelgroene blik over de mooie vacht gaan van zijn clanmate. Hij liet zijn tong langs zijn snorharen gaan voor de kleine smakelijke restjes. Even brachten zijn gedachten hem terug naar de bergen, waar hij was opgevoed. Riverclangebied was eerst vreemd geweest en hij voelde zich er nog steeds niet honderd procent veilig. Hij knipperde. "Heb jij nog verse roddels van vandaag of deze week?" Om kracht bij zijn woorden te zetten sloeg hij zijn poten over elkaar. Nu leek hij echt een elder die niets anders te doen had.

_{Arcticwolf trok een bedenkelijk gezicht toen Appleseed aan hem vroeg of er nog roddels waren. Hmm.. Had hij nog roddels? Misschien wel. Maar dan kon hij er maar beter sappige roddels voor terugkrijgen ook! “Hmm.. Heb gehoord dat Slowpaw aan haar moeder gevraagd heeft of haar naam anders kan.” Arctic haalde zijn schouders kort op. Maar voor de rest had hij niks spannends gehoord. Daarentegen, voor wat hoort wat! “Dus, brand jij maar los,” grijnsde hij naar Appleseed.}

Nou zeg. Slowpaw was een super coole naam. Slowstrike kon haar warrior naam worden dan. Oké, traag, niet zo super spannend. Maar dan stond ze bekend als: "Hey heb jij Slowstrike gezien? Met een klap nekte ze drie katten tegelijk." Achja, wie was hij om te judgen? Apple was ook niet zo'n bijzonder coole naam en -seed al helemaal niet. Butterstar had hem zo genoemd omdat hij het zaadje was van elke vriendschap die er voor zorgde dat het bleef groeien. Niet echt warrior-ish. “Dus, brand jij maar los,” miauwde de ander, waardoor zijn oren plots omhoog kwamen. Wat huh? Oei. Had hij roddels? Sappige roddels? Even dacht hij na. Wat had hij gehoord of meegemaakt. "Ik denk dat Dandelionclaw een crush heeft op Blueflower. Ik was aan het jagen en stoorde toevallig hun onderonsje..." Hij liet het dramatisch eindigen.

_{Zijn nieuws was niet super spannend, maar het was genoeg om Appleseed duidelijk eventjes te laten nadenken. Dat was genoeg voor Arctic, dan had hij in ieder geval nog iets binnen gebracht wat het overwegen waard was. Appleseed leek echter wat spannender nieuws te hebben, over Blueflower en Dandelionclaw. Arctic spitste zijn oren geïnteresseerd en grijnsde. "Huh oké dan? Denk je dat hij echt flink op haar crusht ja?" Dat waren altijd leuke dingen om over te roddelen. Maar plots bedacht Arcticwolf zich nog iets anders. "Maar hmm? Onderonsje met Blueflower?" Een brede grijns verscheen op de lippen van de kater. "Is Dandelionclawe wel de enige met een crush?"}

Natuurlijk wist hij niets echt, hij blufte maar. Hij had ze op een galante manier verstoord en daarmee basta. Wat Arcticolf als volgende aanbracht deed hem even opschrikken. Was het zo duidelijk? Hij legde meteen zijn oren wat naar achter en schudde met zijn kop. "Wat? IK? Nee joh Blueflower is mijn type niet!" Een hete blos kwam op zijn wangen en hij duwde met zijn poot grappend tegen de witte schouder van zijn clangenoot. "Nee ik zweer het je, Dandelion... die heeft het zwaar te pakken," veranderde hij snel terug van persoon.

_{Ooh, hij had beet, hij had volledig beet. Appleseed leek zich haast te verslikken in zijn eigen woorden terwijl hij zijn reactie gaf, schuddend met zijn kop en met platgelegde oren. Meteen ging Appleseed door over Dandelionclaw, maar het kwaad was al geschiet, Arcticwolf rook bloed.  "Oh? Niet je type? Ik zal het haar zeggen hoor," miauwde hij met een zeer brede grijns. Oh wat had Appleseed het te pakken, het was duidelijk hoor.}

Hij vouwde zijn oren achteruit en schudde snel zijn kop. "Neeeeeeeh, eh, eeh... Doe maar niet. Dit was een geheim gesprek." Hij viel bijna over zijn tong, zo snel probeerde hij te gaan. De cyperse kater stond snel op. Hij duwde zijn poot tegen de schouder van zijn vriend. "K-kom, laten we nog iets gaan doen voor de eh dag voorbij is." Eigenlijk wilde hij wel verder gaan met roddelen, maar hij kende dit. Arctic was soms een hond die niet meer los liet. Hij zou dit nog eeuwig moeten aanhoren cry.

Arcticwolf zijn grijns werd alleen maar breder toen Appleseed maar wat dom begon te stamelen. Oh hier ging zijn vriend echt het einde niet van horen. “Uhu, geheim gesprek.” miauwde de kater met een grijns. Het was dat Blueflower zijn nichtje was, anders had hij wel op andere manieren lopen treiteren. “Je nodigt me wel uit om de kittens te bekijken als ze er zijn eh?” Nee hier kwam Appleseed niet zo makkelijk mee weg. Arctic negeerde zijn opmerking over dat de dag zo voorbij was immers straal.

Arcticwolf bleef hem plagen. Appleseed kon het plots niet langer meer aanhoren. Hij dook naar voren en nam het oor van de kater beet. Met al zijn krachten rolde hij over zijn vriend, proberend hem op zijn rug te sleuren. Arm oor. Hij duwde een poot net iets boven de edele delen. "Ik zal die uitnodiging naar Starclan laten vliegen als je niet ophoud!", gromde hij speels. Straks kon Arcticwolf geen baby's meer maken en dan was het zijn eigen domme schuld. Altijd zo luid praten over geheime zaken!