Duif

Oké, misschien was hij aan het jagen. Oké, misschien verstoorde ze nu wel zijn zeer belangrijke concentratie... Maar komop! Als ze hem daar zo zag sluipen, zo gefocust en gestroomlijnd... Hoe kon ze dan niet? De poes hield haar adem in en had zich expres uit de wind gezet terwijl ze lichtvoetig dichterbij sloop, heel gemeen de kater vanaf zijn blinde kant besluipend. Het halflange gras zou haar hopelijk verbergen, dat had het althans tot nu toe gedaan. Nog drie, twee, één stapje dichterbij... "Woo!" riep ze uit terwijl ze zich van de grond afzette en door de lucht heen vloog, op hem duikend alsof het een lekker mals konijntje was. Natuurlijk zonder nagels en haar ongetrainde lichaam zou hem nooit lang tegen de grond kunnen houden, maar hey, het was het allemaal waard. Schaterend van het lachend keek ze hem aan. "Kip ik heb je!" plagend stak ze haar tong naar haar prooi uit.

& Alleen Dinspots <3

Jagen met één oog.. Het was nogal een aanpassing die hij moest maken. Om heel eerlijk te zijn ging het niet helemaal lekker. Hij kon niet goed zien hoever alles van hem vandaan was, want zijn vermogen voor diepte was vrijwel helemaal afgenomen. Toch zou hij nooit opgeven met dit opnieuw allemaal goed aanleren. Als hij dat deed, kon hij per direct de elder's den in trekken en hij ging liever dood dan dat hij dat liet gebeuren. Dus nou ja, dan werd het maar trainen. Hij was nu op week 2 van opnieuw trainen en had nog niks gevangen. Een beetje demotiverend was het wel. Hij had ook niet kunnen helpen in het gevecht met RiverClan, waardoor hij zich deels schuldig voelde voor de doden die gevallen waren.

Maar die gedachtes liet hij voor nu los. Nu concentreerde hij zich op het konijn, dat rustig aan het rondhuppelen was, zonder zorgen voor de dag van morgen. Zijn hele lichaam was gespannen, hij wilde deze vangst per se hebben. Maar uit het niets werd hij besprongen, en met een schreeuw belandde hij op de grond. In lichte paniek draaide hij met zijn kop om te zien wie zijn belager was. Mousedung dit was allemaal nog veel te onwennig voor hem. Toen hij uiteindelijk het lachende gezicht van Routnose zag ontspande hij met een diepe zucht, haar met een pruillipje aankijkend. Ze hield hem tegen de grond aangedrukt, en door het wilde draaien van zijn kop lag hij met zijn buik naar boven met haar erbovenop. Hij grinnikte toen ze haar tong naar hem uitstak, en klapte met zijn tanden om te doen alsof hij deze zou pakken als ze niet uitkeek. "Hé duiffie," murmelde hij waarna hij zijn voorpoten om haar rug heen sloot en haar volledig op hem probeerde te trekken. Kom maar lekker liggen Routje, ik ben het beste kussen dat je je ooit kan wensen! <3

Oké, ze voelde zich wel een klein beetje schuldig toen hij zo schrok. De kreet die hij uitstootte liet haar even twijfelen of dit nu wel zo slim was geweest... Spoiler, het antwoord was nee. Nu was het echter al te laat en had ze Dinspots onder zich Rout is dom? die met zijn ene oog haar wat verdwaasd aan keek. Gelukkig leek de gevlekte kater te kalmeren toen hij haar zag. Ook zij grinnikte toen hij bijna haar tong af beet en even drukte ze haar neusje liefdevol tegen de zijne. "Sorry...." murmelde ze zachtjes al leek ze ook weer niet zooooveel berouw te hebben van haar misdaad. "Hé duiffie," hij legde zijn poten om haar middel en trok haar nu volledig op hem, waardoor ze een geschrokken geluidje uitstootte maar toen enkel vrolijk lachte en haar kop op zijn zachte borst liet rusten. Nu was ze echt gelukkig, zo dicht tegen hem aan en zo diep diep tevreden. Ze wilde zo graag aan de wereld verkondigen dat dit haar sukkeltje was, en zij de zijne, waarom moest Starclan dat tegen zitten? "Hey Din," murmelde ze tevreden en wreef haar kop nogmaals tegen zijn borst. "Kom ik ongelegen?" gniffelde ze zachtjes, als een ondeugend klein kind.

Eerlijk is eerlijk, hoewel hij van haar geschrokken was mocht ze dit iedere keer wel komen doen als hij aan het jagen was. En dom grijnsje verscheen op zijn gezicht toen de mooie she-cat haar neus tegen de zijne aandrukte. Kort ronkte hij en trok haar vervolgens dicht tegen haar aan, al lachend door het verdwaasde geluidje dat ze uitstootte. "Jij kan nooit ongelegen komen," miauwde hij zoetsappig waarbij hij even een plagend vies gezicht trok om zijn eigen woorden. "Je mag altijd bovenop me duiken," plaagde hij verder, zijn woorden duidelijk getint met een bepaalde betekenis die zeer zeker niet geschikt was voor een Medicine Cat. Ach joh, kon hem het ook schelen. Waarschijnlijk was hij toch al verdoemd door al z'n actie's, dan kon hij maar beter genieten van het leven nu het nog kon en dalijk heel verdrietig zijn in Dark Forest terwijl zijn meisje aan de goeie kant van de sterren zat.

"Jij kan nooit ongelegen komen," ze stak al gniffelend haar tong naar hem uit, maar vleide toen haar kop tegen zijn witte borst. Wat een zoetsappig gedoe kwam er uit zijn bek, maar ergens vond ze dat ook wel weer heel erg lief. Zo'n sucker was ze nou ook wel weer. "Je mag altijd bovenop me duiken," ze voelde het bloed naar haar kop stromen en duwde zogenaamd corrigerend een poot in zijn gezicht. "Oh jij viespeuk!" sprak ze zogenaamd streng, maar echt gemeend kwam dat er niet uit. Even maakte ze oogcontact, voordat ze wat verlegen weer weg keek. Ze wist dat het niet goed was, maar hij maakte haar oh zo gelukkig. "Dan komt onze grote boze leader mij pakken," grinnikte ze, maar besefte iets te laat dat dat er niet helemaal lekker uit kwam. "Eh, uhm, niet op die manier," corrigeerde ze zichzelf haastig.

Ondanks dat zijn woorden van net bijna vies zoet werden, leek Rout ze toch wel op prijs te kunnen stellen. Zacht grinnikte hij om haar, ze was ook zo'n softie. En hij werd dan op zijn beurt weer soft door haar! God wat was hij toch gedoemd. Daar moest maar gauw een vieze opmerking achteraan, om het wat uit te balanceren. Zoals verwacht reageerde Rout daarop en hard lachend trok hij haar dichter tegen zich aan in een knuffel. "Je weet toch, de bloemetjes en de bijtjes is het enige wat er in mijn brein omgaat," sprak hij duidelijk grappend want hij wou niet dat ze dalijk dacht dat hij echt alleen uit was op What in StarClan's name?. Want dat was zeker niet waar (al zou het altijd een leuk extraatje zijn, want hot damn Rout was wel een lekker ding). Plots sprak ze een bepaalde zin uit die niet ongelukkiger verwoord kon zijn en hard lachend tikte hij Rout op haar snuit. "Pardon, Stallion is helemaal niet lekker genoeg om een hapje van jou te krijgen," opperde hij serieus waarna hij lachte om hoe snel Rout zichzelf verbeterde. "Hij heeft ook al een vrouw trouwens, jij kleine homewrecker," vervolgde hij toen schandalig en keek haar toen wat uitdagender aan. "Ben je wel, hmm? Een beetje sneaky de regeltjes ontwijken?" Het was duidelijk dat Din haar een beetje aan het uitdagen was, zich wat dominanter gedroeg plots, want tja al dat gepraat over de bloemetjes en de bijtjes lieten het bloed toch wel wat harder en warmer stromen. Hij was wel ready voor een poke!

Ze lachte om zijn stomme grapje, een kleine blos op haar wangen terwijl ze hem zachtjes en zogenaamd corrigerend tegen zijn gezicht tikte. "Nou zeg, soms lijkt het inderdaad wel alsof je bijen in je hoofd hebt," grapte ze terug, maar wilde niet echt gemeen zijn. Dus wreef ze haar neusje tegen de zijne. "Nee nee sorry dat meen ik niet echt, hoor," wilde ze hem toch nog even op het hart drukken. Na haar stomme opmerking kreeg ook zij een tik op haar snuit. "Pardon, Stallion is helemaal niet lekker genoeg om een hapje van jou te krijgen," haar ogen werden groot bij die opmerking. "Dinspots..!" bracht ze uit. Oh dit kon echt niet! "Hij heeft ook al een vrouw trouwens, jij kleine homewrecker," ze begon met haar pootjes tegen zijn borst te slaan, zogenaamd alsof ze hem aanviel maar zonder ook maar enige intentie hem echt pijn te doen."h-hey! Ik zei toch, ik versprak me! Stommerik!" ze keek schuin omhoog naar de hemel. OhHhHh.... konden de sterren misschien héél eventjes hun ogen dichtdoen, of de andere kant op kijken? "Ben je wel, hmm? Een beetje sneaky de regeltjes ontwijken?" de toon van zijn stem was wat anders, wat uitdagender. Routnose voelde haar wangen prikken onder haar vacht en al het bloed leek naar haar kop te stijgen. Oh jongens, oh sterren. Waarom moest hij het dan ook op die manier zeggen? "I-ik ben super braaf, hoor" mompelde ze als tegenwoord, al klonk ze nou niet echt heel overtuigend. Toen gunde ze hem een kleine glimlach. "Bovendien heb ik iemand die véél leuker is,"

Pff, ze noemden hem gewoon een bijenbrein, ongelooflijk! Van je liefje moest je het maar hebben, of niet dan. Gelukkig zei ze snel sorry, anders moest hij dalijk nog boos spelen, psshh. Hij gaf haar een stootje met zijn neus, waarna hij hard begon te lachen om de opmerking over Stallionstar. Hij maakte net zo goed een opmerking terug, die een verontwaardigde dinspots opleverde, maar eerlijk vond hij dat heerlijk. Met pretlichtjes stak hij zijn tong uit, waarna hij er nog een schepje bovenop deed. "Ja ja, dat zeggen ze allemaal," grapte hij over dat ze zich versproken had. Hij wiebelde zijn wenkbrauwen toen hij haar wat meer uitdaagde, ietsje sexier deed. Waarop Routnose beantwoordde dat ze braaf was. "Brave meisjes gaan niet om met jongens als ik," sprak hij met een opgetrokken wenkbrauw tegen haar, waarna hij wat dichter naar haar toe kroop. "Oh ja, wie is die leukerd dan?" fluisterde hij.

Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen, wat een plaaggeest ook. Maar oh, wat was hij toch leuk. "Brave meisjes gaan niet om met jongens als ik," ze gniffelde zachtjes en toen hij dichterbij kwam legde ze haar in de holte van zijn schouder, waarbij haar snorharen zijn neusje kietelden. Even sloot ze haar ogen, omdat hij ergens gelijk had. Hoe 'braaf' was een medicine cat met zoveel gevoelens in haar borst? Het ergste was dat dit soort momenten haar soms deden verlangen om haar rang te laten liggen, om samen met hem te zijn, een... Gezinnetje te starten? Ze opende haar ogen en keek hem schuin aan, zou hij dat willen? Dinspots kon flirten als geen ander en hoewel ze zich altijd zo speciaal bij hem voelde, vroeg ze zich af wat voor meisje dan wél met hem omgingen. Anderzijds, wat voor recht had zij om hem te vragen geen ander te nemen. Ze was de Medicine cat, verdomme. "Oh ja, wie is die leukerd dan?" toch lokte hij haar altijd uit haar schil, waardoor ze haar bek iets meer naar zijn oor verplaatste. "Oh, nou, kijk. Hij heeft zo'n hele mooie gevlekte vacht, en ogen waar je de hemel in kan zien. En... Wanneer hij praat, lijkt het alsof mijn borstkas vol vlinders zit..." haar stem stierf weg en maakte plaats voor zenuwen. Had ze teveel gezegd?