Similarities.

Tigerkit straalde. Het moment dat hij namelijk warrior zou worden, kwam steeds dichterbij. Nog even en het zou zijn naam zijn die over de open plek van het kamp werd geroepen. Butterstar zou hem zijn apprenticenaam geven en hem vervolgens koppelen met een ambitieuze mentor die hem alles zou leren wat er te leren viel. Jammer genoeg zou dat ook het moment zijn dat Leopardkit, Lionkit en hij niet meer in dezelfde den zouden slapen. Leopardkit en Lionkit zouden hun laatste namen krijgen en vervolgens verhuizen naar de elders’ den. Dus aan de ene kant was Tigerkit blij dat zijn laatste moon in de nursery zich aankondigde, maar aan de andere kant vond hij het vreselijk dat hij afscheid moest nemen van zijn siblings, al kon hij hun in de elders’ den natuurlijk altijd blijven bezoeken. En ze zouden bovendien ook een paar leeftijdsgenoten hebben die met hun mee zouden gaan. Alsof ze zijn gedachten kon lezen, liep Faintkit plotseling in zijn richting. Tigerkit liet zijn blik rusten op de nietsziende ogen van de kitten. Zouden zij en Leopardkit het al goed kunnen vinden met elkaar? Hij had geen idee. “Hé, Faintkit,” zei hij met een klein glimlachje tegen haar terwijl hij een paar stappen in haar richting deed zodat zij niet zo ver naar hem toe moest wandelen. “Hoe is het met je?”

Meteen maakte Faintkit gebruik van de situatie door dicht in zijn buurt te komen liggen. Aangezien Tigerkit al gewend was van Leopardkit dat zij ook op die manier toenadering zocht, vond hij het niet zo vreemd. Nee, hij vond het juist aangenaam dat Faintkit hem zodanig leek te vertrouwen dat ze dicht bij hem wilde liggen. Hij hoopte dat zij één van de eersten zou zijn die zijn naam zouden roepen als hij zijn ceremonie had gehad. Zo bij elkaar zijn en een hoop dagen met elkaar spenderen, schepte toch wel een band tussen hem en sommige katten. Hij hoopte dat ze die band konden blijven onderhouden, zelfs als zij zich samen met Leopardkit terug zou trekken in de elders’ den. Tigerkit hoopte dat Butterstar een mooie naam uit zou kiezen voor Faintkit, net zoals ze dat hopelijk ook zou doen voor Leopardkit en Lionkit. “Met mij ook,” snorde hij. “Ik slijt mijn dagen door hier en daar een praatje te maken en me al voor te bereiden op het apprenticeschap.” Even twijfelde hij. Was het niet vervelend voor Fainkit als hij het daarover ging hebben? “En natuurlijk wil ik met je delen,” snorde hij. “De eerste hap is uiteraard voor jou. Jij hebt hem immers gekregen.” Zou het Faintkit dwarszitten dat ze wellicht nooit haar eigen prooi zou vangen? Misschien konden ze, als Tigerkit wat meer ervaring had als apprentice zijnde, samen eens buiten het kamp gaan? Ja, hij zou wel iets verzinnen. In elk geval zou ze zich niet alleen hoeven te voelen als het aan hem lag!