You Big Disgrace

Buddy, you're a boy, make a big noise
Playing in the street, gonna be a big man someday
You got mud on your face, you big disgrace
Kicking your can all over the place, singin'

De zwangerschap en bevalling had een tol genomen op haar lichaam. Ze was niet meer zo fit als ze geweest was en de kittens die ze had maakten het niet echt mogelijk om terug op krachten te komen. Ze moest er constant voor die dingen zijn, werd berispt door de andere queens als ze is een dag weg was en het voelde alsof ze in gevangenschap werd gehouden. Misschien was dat ook wel, dacht Roseburn met een hatelijke blik richting de uitgang van de nursery, ze kon het zich voorstellen dat haar moeder haar het liefste hier opsloot in plaats van dat ze met haar moest dealen als ze eruit kwam. Gelukkig werden haar kittens ouder nu, konden ze nu vast voedsel eten en hoefden ze in ieder geval niet meer aan haar buik te lurken als de monstertjes die ze waren. Ze stalen al haar energie en Rose had last van een goede hoeveelheid postnatale depressie. Toch had ze, heel diep in haar, een soort moederinstinct. Ze probeerde het weg te duwen, probeerde er niet aan te denken, maar tegen instinct ingaan was haast onmogelijk. Dus volledig de rug toekeren naar de kleine mormels kon ze niet. Ze maakten hen schoon, zorgde ervoor dat hun voedsel makkelijk te kauwen was en sliep 's nachts bij hen. Onder het excuus voor zichzelf dat ze zonder redelijke opvoeding altijd zwak zouden blijven en ze hen - nu ze hen toch al had - dan maar wilde gebruiken als pionnen in haar spel. Ooit zou ze winnen, de koningin verslaan, schaakmat.
- Familietopic, maar ook open voor andere kittens/queens

Buddy, you're a young man, hard man
Shouting in the street, gonna take on the world someday
You got blood on your face, you big disgrace
Waving your banner all over the place

Muttkit had nog geen idee van hoe ongeliefd hij eigenlijk was. Hij was een tamelijk vrolijke kitten, al kon hij nog niet zo veel doen. Elke dag groeide hij meer, vooral in de lengte, terwijl zijn breedte slank bleef; iets dat niet bijzonder typisch was voor een Riverclanner. Het witte katertje had een wit bloemetje gevonden en had dat net terug het nest in gekregen. Met zijn spierwitte voorpootjes porde hij in zijn moeders vacht. "Mama, mama, mama, mama, mama!", herhaalde hij pieperig, opgewonden om zijn vondst te delen. Kijk dan hoe mooi het was, en het was helemaal van hem! Hij had het immers gevonden. Zijn siblings zouden vast nooit slim genoeg zijn om zoiets cools te kunnen vinden.

Haar blauwe ogen stonden koud toen één van haar mormels haar begon te roepen. Het schelle stemmetje irriteerde haar verschrikkelijk en ze trok haar lip lichtjes op. "Wat?" snauwde ze hem toe na de zoveelste 'mama' en zette haar blik strak op het witte ding, dat veel te klein en slank was naar haar wens. Vervolgens keek ze naar het bloemetje, die hij waarschijnlijk meegenomen had. "Daar ben je trots op?" vroeg ze hem neerbuigend.

De reactie van zijn moeder, hoewel hij het ergens al wist te verwachten, bracht meteen de glimlach van zijn snuitje. Hij fronste boos en keek neer op het mooie bloemetje voor zijn poten. "Ja, het is heel mooi!", mauwde hij koppig terug, waarna hij de poes weer aankijk met zijn verschillend gekleurde oogjes. Mama hield niet van hem en dat deed hem pijn - maar hij probeerde keer op keer om haar weer trots te maken, en hier moest ze vast toch trots op zijn? Ook al was de toon van haar stem zo neerbuigend?

Ze grimaste om de reactie van haar kit. Die zichzelf verdedigde tegen haar harde woorden. Een goedkeurende blik kwam in haar ogen, al was het maar voor een kleine seconde lang. Immers deed hij wat zij ook zou doen; tegen hun moeder in gaan. Echter kon een bloemetje haar geen reet schelen en Muttkit zou hier ook niet om moeten geven. Dus zette ze haar poot erop en draaide ze deze een paar keer heen en weer, om het bloemetje te pletten. "Nu niet meer," miauwde ze terwijl ze de kit met een strakke blik aankeek. "Het leven is niet mooi en zal dat ook pas zijn als wij er verandering in brengen. Tot dan mogen we niet genieten."

Hij greens toen er een goedkeurende blik in de ogen van zijn moeder verscheen, al was het slechts een seconde lang. Hij wist wel dat ze diep vanbinnen trots moest zijn op hem! Hij werkte dan ook harder als geen ander om haar dat te laten zien. Toen zette Roseburn echter haar poot op het mooie bloemetje dat hij zo dapper gevonden had. Muttkit's mond viel open van verbazing terwijl hij met grote ogen toekeek. Had ze.. Had ze dat nu echt gedaan? Maar het was van hem geweest, zijn trots, zijn doel in het leven! Toen hij terug opkeek naar zijn moeder was er een vlammende woede te zien in zijn tweekleurige oogjes. Het leven was niet mooi, mauwde zijn moeder, tot zij het mooi maakte. Maar zij maakte het duidelijk heel lelijk! "Dat was van mij!", krijste hij boos, waarna hij met zijn kleine pootjes naar de veel grotere van zijn moeder sloeg in een poging haar net zo veel pijn te doen als zij hem net pijn gedaan had.