For shits and giggles [Arcticwolf]

De witte kater baande zich een weg door het wat hogere gras op deze groene vlaktes. Ondanks dat het nu laat in Newleaf zou moeten zijn bleef het weer maar zo zo. Veel regen, koud voor de tijd van het jaar en een matige hoeveelheid aan prooidieren. Niet bepaald iets om blij van te worden. Maar het was nu eenmaal niet anders en ze zouden toch gewoon door moeten gaan met hun dagelijkse taken. Op z’n minst hadden ze Heatherfields er nu bij. Of nou ja, voorlopig… Het was nog maar een questie van tijd voordat de WindClan deze terug zou proberen te pakken. Niet dat ze het zo maar zouden toestaan. Echter zou het nog wel spannend worden. Frostbite liet zijn blik over de groene vlakte dwalen en zuchtte toen hij een andere kater spotten. Een Clangenoot, dat dan gelukkig nog wel. Haast gelijk had hij een innerlijk conflict met zichzelf. Frostbite wilde zijn Clangenoten niet actief ontlopen. Dat deed je nu eenmaal niet. Je Clan, daar moest je mee samen zien te werken. Ongeacht je persoonlijke akkefietjes. Echter was hij niet bepaald een held in samenwerken. Al helemaal niet wanneer zijn humeur er niet naar stond. Maar veel keuze had hij vaak niet. Nu ontliepen sommige hem ook, juist om die reden. Echter bleek deze kater daar geen boodschap aan te hebben. Aangezien hij op Frostbite af kwam lopen. Deze Young Warrior was wit met zilvergrijze vlekken. Arcticwolf, hij had wel vaker van deze kater gehoord. Maar elkaar echt kennen, daar kon niet van gesproken worden. Frostbite gaf een kort knikje ter wijze van begroeting. Hij wist niet zeker wat Arcticwolf van hem wilde. Maar op zich vond hij het niet erg om met hem op neutrale gronden te staan. Al kon een echt vriendelijke begroeting er nog niet van af.

Arcticwolf moest zeggen dat hij van geluk kon spreken op het moment dat hij met geringe verwondingen terug was gekomen van het Riverclan en Windclan gevecht. Ondanks dat hij het een vreselijk iets had gevonden, was hij op zijn minst toch nog wel oké. Zijn verwondingen waren snel genezen en hij was al snel weer helemaal fit. Het was dan ook een wrede ironie van Starclan toen hij in een gat sprong tijdens het rennen en een steek van pijn door zijn poot heen ging. Het zou toch niet. Voorzichtig zette hij zijn poot op de grond neer, om er meteen doorheen te zakken en te kreunen van een nieuwe pijnscheut. Oh joy, oh boy. Dit was een eind wandelen terug naar het kamp. Met een verkrampte, pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht begon hij terug te lopen. Starclan lachte hem echter toe, hij zag een clangenoot in de verte. Toen hij echter naderde zag hij dat het Frostbite was en hij vroeg zich af of hem een dooie mus toegeworpen was. "Hey" groette hij de zwijgende warrior echter, "Uhm.. zou je het geloven als ik zeg dat ik dom geweest ben?"

Ondanks Frostbite zijn onuitnodigende begroeting bleef Arcticwolf staan. Waar Frostbite zijn blik eerst gevestigd had op een onbekend punt in de verte waardoor de tom net buiten zijn blikveld viel, draaide hij zijn kop nu richting de ander. "Hey" Sprak Arcticwolf. En nog voor de witte kater ook maar zijn mond open kon doen om daar iets op te zeggen volgde de woorden: "Uhm.. zou je het geloven als ik zeg dat ik dom geweest ben?" Daarbij liet de witte kater een honend gelach horen. Wat een woordkeuze. Kon hij het nog verleidelijker maken om er iets plagends op terug te zeggen? “Daar hoef je me echt niet voor te overtuigen. Dat geloof ik graag.” Zei hij. Maar geheel blind voor de situatie was hij niet. Want al vrij snel kreeg Frostbite door dat er iets niet klopte. Arcticwolf zijn woorden mochten dat wel grappig lijken qua inhoud maar het leek er toch op dat er iets mis was. En dus vervolgde hij snel in een wat serieuzere toon: “Hoezo dan? Is er iets gebeurd?”

Gelukkig, Frostbite deed zijn naam geen eer aan en Arctic zijn oren zaten er gewoon nog aan nadat hij de kater aangesproken had. Arctic plofte neer op zijn achterwerk toen de kater begon te lachen, al dan wel wat honend maar Arctic zag het positief in, en hem ervan verzekerde dat hij het wel meteen geloofde. Om vervolgens weer serieus te worden. Arctic's glimlach werd hierop een stuk schaapachtiger, waarna hij even kort met zijn achterpoot achter zijn oor krabde, op zijn goede voorpoot steunend. "Nou uhm.. ik heb misschien een heel klein beetje mijn poot verstuikt en lopen gaat heel moeilijk?" Misschien dat zijn oren er nu wel aan gingen. Waarschijnlijk had Frostbite er niet heel erg veel zin in om hem naar het kamp te helpen.

Gelukkig voor de ander had Frostbite al vrij snel doorgekregen dat er iets niet helemaal pluis was. En dus volgde al vrij snel de vraag of er iets aan scheelde. Er verscheen een schaapachtige glimlach op de snuit van Arcticwolf. En even wist de witte kater oprecht niet wat voor antwoord hij moest verwachten van zijn Clangenoot. "Nou uhm.. ik heb misschien een heel klein beetje mijn poot verstuikt en lopen gaat heel moeilijk?" Frostbite fronste. Dat was niet best. Zeer veel pech, dat viel het wel te noemen. “Dus een oorlog overleven is geen probleem, maar ongehavend terugkomen van een wandeling was je niet gegund?” Constateerde hij. Frostbite zuchtte even. Het was hem nu wel duidelijk geworden waarom de tom hem was komen opzoeken. “Nou vooruit dan maar. Ik kan je moeilijk hier achterlaten.”Zei hij met een kleine grijns. Ergens had hij het ook wel een beetje met Arcticwolf te doen. Dit was natuurlijk een grote afgang. Aangezien hij met nogal een anticlimax verhaal kon thuiskomen. Je moest ook wel een speciaal soort pech hebben mocht dit op je pad komen. Frostbite stond op en zakte ietwat door zijn poten zodat hij op schouderhoogte kwam met de andere kater. “Steun maar. Of wil je liever op mijn rug mee?” Hoewel dat laatste meer als een grapje bedoeld was zou het nog niet eens onmogelijk zijn. En ondanks dat het er hoogstwaarschijnlijk niet uit zou zien, kon hij daar de humor juist wel van inzien. Al was het natuurlijk aan Arcticwolf om die beslissing te nemen.

_{De schaapachtige grijns van Arcticwolf werd nog iets breder toen Frostbite constateerde dat hij wel een oorlog kon overleven en niet normaal een wandeling kon overleven. “Uhm.. Ja.. Dat is een grappig verhaal,” grijnsde de kater met een ongemakkelijke lach, “Zullen we het op chronisch onhandig houden? Werkt dat?” Arctic kon het ook niet helpen dat hij getalenteerd was in in zeven sloten tegelijkertijd lopen. Gelukkig vond Frostbite zijn verhaal wel zielig genoeg om hem een steuntje te bieden om weer thuis te komen. Arctic zuchtte opgelucht en lachte naar de kater.  “Dank je,” miauwde hij op zijn gebruikelijk vrolijke toon, “jij kunt in ieder geval thuis komen met het verhaal dat je een clangenoot geholpen hebt.” Hierna schudde hij zijn kop. “En ik met het verhaal dat een konijnenhol van me gewonnen heeft in plaats van Windclan zelf..”}