Together (open)

Al huppelend liep de apprentice het kamp uit. Ze had de opdracht gekregen om samen met enkele andere apprentice, samen op jacht te gaan. Dit was de eerste keer dat ze zoiets deed met anderen. De warriors geloofden erin dat ze van elkaar konden leren, jong en oud. Ze was niet zo'n teamplayer, wat zorgde voor de nodige spanning. Ze wilde gerust een poging wagen om samen te werken of wat meer contact te leggen, maar dat was niet altijd voor haar uitbesteed. Ze was graag op zichzelf en werkte graag alleen aan haar werkpunten. Even bleef ze staan en draaide ze zich schuin om naar de andere apprentices. "Waar willen we naartoe gaan?" mauwde ze kort, om toch aan te tonen dat ze een poging wilde doen om met hen samen te werken. Met dat ze zich omdraaide, kon ze ook even zien wie er mee ging op pad.

Shadowclan apprentices (verder ook open voor anderen!)

Samen jagen was niet zijn eerste keus geweest. Hij had niet veel vrienden tussen de apprentices en de warriors hadden dit gemerkt, dus nu was hij hier opgescheept met zijn leeftijdsgenoten. Hij had geen zin om sociaal te doen, hij vond zijn pootvol vrienden een prima aantal. En het was niet alsof een praatje maken hem ging helpen met jagen. Hij keek naar de apprentice die voorop liep. Nou ja, ze was aan het huppelen. Seaweedpaw kon haar enthousiasme niet echt delen. Hij joeg beter wanneer hij alleen was en er geen druk op hem stond, dus dat zou hem nog eens wat worden waneer hij zijn assessment moest doen. Maar dat was nog ver weg en iets waar hij niet aan hoefde te denken. "Maakt het uit dan? Er is toch weinig prooi met dit koude weer," miauwde hij, misschien een beetje bot. Tja, het was toch waar? De warmte van Newleaf was nog steeds niet gekomen en niemand was er blij mee. Hij ook niet. Zijn zwarte vacht was een voordeel in camouflage hier in het Shadowclan territorium, maar hij was niet erg warm. En Seaweedpaw was er niet blij mee om het constant koud te hebben.

Ze was blijkbaar niet de enige die er niet zo heel erg veel zin in had. Er kwam nogal een botte reactie als antwoord op haar vraag, waardoor ze even met haar oren trok. Wel, dat ging leuk worden. Kuch. "Dan gaan we naar de Marshlands." besloot ze dan maar zelf. Er waren daar heel wat verschillende opties en nu de koude en warmte elkaar afwisselden, waren de prooidieren er in de war. Ze wisten niet of ze zich nog moesten verbergen voor de koude of niet. Af en toe kon je dan ook een verwarde prooi vinden. Het zou een uitdaging zijn voor hen, maar daar stond ze altijd voor open. Ze wierp kort een blik op Seaweedpaw en zette vervolgens haar poten in beweging. Ze was dan wel even oud als de kater, maar niemand had ooit echt contact gemaakt. Ze waren allemaal dan ook heel druk geweest in hun beginnende apprenticetijd. Er was gewoon geen tijd geweest voor gezellige babbeltjes. De koud winter had hen geen tijd gegund om te relaxen. Tijdens het stappen keek ze subtiel eens naar achteren om te zien of de andere apprentices haar volgde. Ze had voorlopig het voortouw genomen en ze wist niet goed hoe ze zich daarbij moest voelen en hoe de anderen daar op zouden reageren.

Okay, ze zouden naar de Marshlands gaan. Het was wel een goede keuze, met het feit dat ze daar waarschijnlijk de meeste prooi konden vangen. En was dat niet waarom ze hier waren? Om van elkaar te leren met jagen? Iedereen die mee ging zou dat nu toch onderhand wel kunnen. Het leek de zwarte kater sterk dat een mentor hun apprentice nog niets had geleerd en deze toch mee zou sturen. Dus wat viel er dan te leren? Sociale vaardigheden misschien, maar of iedereen dat wilde viel nog te zien. Stormpaw, de naam schoot hem plots te binnen, leek te beslissen de leiding te nemen en ging hun al voor, op pad naar de Marshlands. Hm, misschien moest hij dan maar volgen. Het was toch niet echt of hij de leiding wilde, hij was daar niet goed in. Liet hem maar in een hoekje zijn ding doen, dan ging alles wel goed. "Dus, wat valt er te leren van elkaar?" besloot Seaweedpaw de vraag in de groep te gooien. Misschien zou hij nog wat interessante antwoorden krijgen.