It's been a long time.

De zon stond alweer laag aan de hemel, wat het einde van de dag aangaf. Nu de zomer in aankomst was, leek het bos weer te bloeien en was de zon moeilijk weg te schuwen. Toch, hoe welkom het nieuwe leven ook was, het maakte hun eerdere fouten nog niet goed. De strijd met Riverclan had er voor gezorgd dat zelfs nu nog, vele dagen later, er katten lagen in haar den die ieder moment van de dag zo'n beetje hulp nodig hadden. Dan dankte ze Starclan voor Lizardpath, met wie ze het werk kon delen. Vaak waren ze beide daar nodig, maar wanneer je iedere dag en nacht in één hol spendeerde, begon je je uiteindelijk als een gekooid dier te voelen. Routnose iniedergeval, daarom was ze dankbaar voor deze buitenkansjes waarbij ze kon ontsnappen. De poes wist dat ze een simpele wandeling niet kon veroorloven, maar als ze een klein omweggetje zou maken om kruiden te plukken, zou niemand haar doden. Toch? De poes zuchtte, stapte door het struikgewas heen en wilde enkel een omweg maken via Fourtrees. Ergens hopend dat ze haar oude vrienden weer zou zien, voor de rest ook al gelukkig gesteld met enkel het aanzicht van de vier gigantische eiken. Tussen haar kaken had ze wat papaverpoppen geklemd samen met wat kleurrijke bloemetjes. Dat laatste had niet zoveel medisch nut, maar ze zou er de kittens misschien vrolijk meer kunnen maken dat was toch ook iets waard? Het half gouden licht dat door de bladeren werd gefilterd verwarmde haar vacht aangenaam en ze sloot kort haar ogen terwijl ze tussen de plantjes door liep. Dat was, totdat ze plots bemerkte dat ze niet meer alleen was. Ietwat geschrokken opende ze haar ogen, enkel om recht in twee blauwe kijkers te kijken die haar zo bekend waren. Volledig van haar stuk gebracht keek ze naar de robuuste kater die vele malen groter was dan zijzelf. "J-Jay?" bracht ze enkel ademloos uit, een gepijnigde blik in haar groene ogen. Hij had gezegd van haar te houden, net zoals ze hem ook had lief gehad. Het was dom geweest, natuurlijk, en verboden door alle regels. Maar... Ze had echt van hem gehouden, meer dan ze ooit zou mogen. En toen was hij verdwenen. Nooit was er een afscheid geweest, nooit een definitief 'het is klaar', de kater had enkel gezegd dat hij van haar hield, en was daarna nooit meer op komen dagen. Hoe vaak had ze wel niet hier, op deze exacte plek gezeten terwijl ze vergeefs op hem wachtte? En dat had haar zeer diep gesneden. Routnose slikte en wendde haar blik af, een paar stappen achteruit zettend "Ik, ehm, i-ik moet terug gaan... Ze verwachten me," sprak ze enkel met een klein stemmetje, haar oren in haar nek.