Reunion [Argent]

De frisse lucht van de lang durende winter prikte in haar neus. Ze was wakker geworden van kou, vrijwel verkleumd op een hoopje stro. Haar - vroeger nog zo ideale - stekje was veranderd in een oude schuur die over niet heel lang onleefbaar zou worden. Met warm weer was dit prima te doen, maar ze zou tegen volgend jaar iets nieuws gevonden moeten hebben. Ach, dat kon nog wel wachten. Ze stak haar snuit in de lucht om tevergeefs een geur van prooi op te vangen. Het zou niet lang duren tot ze te zwak werd om te jagen en ze langzaamaan zou wegkwijnen. Als het niet gauw warmer zou worden zou dat zeker gebeuren. En toen, opeens, stond ze stokstijf stil. Die geur. Die geur bracht herinneringen in haar op waarvan ze dacht die te hebben verdrongen. Degene die die geur droeg had dood moeten zijn. Er zat geen geduld meer in haar en ze stoof op hem af. Ze sprong uit de kale begroeiing die haar had beschut en stond oog in oog met de cyperse kater die ze al zo lang niet had gezien. Ze kon maar één ding uitbrengen. "Papa.."

Manen had hij rondgedwaald, dichtbij de clans kon hij niet blijven.. Zij koesterden wrok als de beste. Argent had beide moeders van zijn kinderen nog één keer ontmoet. De zoon waar hem over verteld was, was in de voormalige clan van diens moeder gebleven. Argent wist zelf niet dat die zoon, Amberhunt, hem vanaf een afstand gade had geslagen terwijl hem dit verteld was.
Nu was de pels van de cyperse kater nog meer doorklieft met littekens dan de laatste keer dat hij in de buurt van het woud was geweest. Hij had veel moeten vechten om in leven te blijven, de woonplaats van twolegs was een gevaarlijke leefplek. Op zijn terugweg had Argent van een andere rogue vernomen dat de clans vertrokken en weer teruggekeerd waren. Zij hadden het woud heroverd op de bloodclan, in Argents mening een iets meer georganiseerde groep, en waren er weer gaan wonen.
Biker zou hij nooit terugvinden, zelfs zijn moeder had geen idee gehad hoe hij het maakte. Maar Argent had nog één andere kat op de wereld gezet, de enige waarmee hij ooit een band had gehad: Amare. Maar toen het hem te heet onder de voeten werd, had hij zijn dood in scene gezet en was alle verantwoordelijkheden ontvlucht. Amare leefde nog, dat wist hij zeker. En dus had hij de afgelopen dagen het gigantische gebied rondom het woud afgezocht en iedereen ondervraagd die ook maar iets over haar had kunnen weten. En dat had hem hier gebracht:

De wind was fris en zijn spieren stonden strak, maar hij was niet zenuwachtig. Het was zijn dochter en Argent had ondertussen wel geleerd dat niemand op je nerveusheid stond te wachten, zeker niet in de harde wereld buiten de bescherming van het bos. En dus liep de grote kater met zekere stappen op de krakkemikkige schuur af. Maar hij was nog een flinke afstand van zijn bestemming verwijderd toen zijn doel uit al haarzelf uit de begroeiing sprong. De schok op haar gezicht was intens, en ze stamelde slechts één woord: Papa. Wat was dat lang geleden zeg.... Zij was de enige die hem ooit zo genoemd had, en dat was minstens twintig manen geleden. Amare was groter en volwassener geworden, maar was verder weinig veranderd. Argent ging rustig zitten en schraapte zijn keel, zich afvragend of zij had gewist dat hij in leven was, "Amare, dat ik je toch weer gevonden heb." Zijn stem vertoonde geen greintje spanning, en de toon waarop hij sprak was dezelfde, diepe en charmante, stem die hij altijd had gehad.

Zijn kalmte was iets wat haar vulde met ongeloof. Voelde hij niks bij het weerzien van zijn bloedeigen dochter? Maar verblind door de euforie die ze voelde besloot ze dat alles oké zou zijn. Van haar geboorte tot het moment dat ze haar vader nooit meer zou zien had ze niets anders dan geluk en kalmte gevoeld. Ze wist dat ze op hem kon rekenen, want hij was haar vader en hij zorgde voor haar. Ze begreep nu wel dat die verhouding anders zou zijn. Shark had haar getekend voor het leven met het een afzichtelijke wond op haar schouder, die nu wel was geheeld, maar nooit helemaal was verdwenen. Ze had gevochten, verloren en wist hoe eenzaamheid voelde. Maar toch hoopte ze op dat haar vader weer een deel zou uitmaken van haar leven, dat ze iemand had om troost bij te zoeken. Ze wilde weten waarom alles zo was gegaan en de dingen niet zo mooi waren gebleven. "Kan je me uitleggen wat er is gebeurd?" mauwde ze, pogend om haar stem niet te laten trillen. Ze wist niet of ze hem ooit kon vergeven als dit een weloverwogen besluit van hem was geweest.

Leek hij harteloos? Misschien, het was niet zijn bedoeling. Hij was vergeten hoe dit allemaal werkte. Uiteraard vroeg ze direct om uitleg, dus ze wist niet wat er gebeurd was was... geweldig. "Ik ben ervandoor gegaan... Hij viel voor het eerst even stil omdat ik de verantwoordelijkheid niet aankon" Gaf hij eerlijk toe. Hij kon niet nog rauwer in zijn antwoord zijn geweest, hij had alle schuld op zich genomen. "Niet lang daarna dacht ik dat ik het nog een keer kon proberen... Je broertjes kwamen... en toen ben ik opnieuw gevlucht" Vertelde Argent. Hij wist precies wat zij nu wilde horen, en hij wilde het ook zeggen, want het was waar: "Het spijt me"

Verbeten hoorde ze de waarheid aan. Ongelofelijk dat hij haar dit had aangedaan. De blijdschap die ze net nog zo intens had gevoeld zakte weg. Ze werd naar van hoe hij het gewoon nog een keer had geprobeerd en niet naar haar terug was gekomen. Hij had haar niet eens mee hoeven nemen. Een simpel bezoek was al wat geweest. Ze had hem dan waarschijnlijk alsnog gehaat, maar ze was zoveel minder gebroken geweest. Het enige wat tot nu toe goed was gegaan in haar leven was haar relatie met Amberhunt, en hem zag ze maar bar weinig. Ze betreurde dat hij in een clan leefde en niet vrij en samen met haar. Maar ze kon hem niks verwijten. Dit was nou eenmaal wat hem geluk bracht en wat hij beschouwde als de beste manier van leven. Het excuses van haar vader sloeg als een hamer op haar in. Gevoelens van zowel woede als genegenheid gingen door haar heen en ze voelde zich volkomen machteloos. "Je had het goed kunnen afsluiten." sprak ze fel. "Je had het me kunnen vertellen. We hadden dit samen goed kunnen doen." De emotie klonk door in haar stem. "Maar je liet me veel te jong achter. Ik ben bijna vermoord door de commander van de BloodClan, weet je dat? Dat is jouw schuld." Ze wist dat ze te ver ging, maar hoe kon ze dit na al die jaren nog voor zich houden? Ze snoof en deed een poging zichzelf te herpakken."Vertel me waarom je terug bent gekomen." Ze wist dat ze van hem hield. Dat kon niet anders. Maar wat voelde ze zich verraden.

Ja, het was zijn schuld... Allemaal, en hij wist dat. Plotseling voelde Argent een brok in zijn keel, maar die slikte hij snel weg. Hij mocht niet stilvallen, hij moest alles uitleggen. Wat Amare tegen hem zij was schokkend, maar ze was hier. En het oude gezegde gold voor hem nog steeds: Wat je niet dood, maakt je sterker. En het voorbeeld van dat gezegde stond recht voor hem, hij zich een jonge kat die hem kon verscheuren als ze wilde. "Luister... Amare." begon hij voorzichtig "Ik was te jong en roekeloos om kinderen te hebben... En aangezien je moeder er niet was moest ik alleen voor je zorgen." Vervolgde de kater met een gepijnigde blik op zijn gezicht."Dus ik vluchtte, en ik voelde toen weinig spijt... Ik was blij dat ik er klaar mee was en opnieuw kon beginnen." Jep, hij was verschrikkelijk geweest.. "Maar toen je broer geboren werd... en zijn moeder besloot dat ze hem bij haar hield... toen wist ik wat ik je had aangedaan. Maar ik kon niet terug..." Zijn stem was grauw geworden "Ik heb je moeder gesproken... Je maakte het blijkbaar goed, en ik had toen meteen een bezoek moeten brengen... Ze vertelde me dat je je broertje kende. En ik was bang... bang voor wat jullie van mij dachten." Argent wende beschaamd zijn gezicht af "Ik vraag je niet om vergiffenis... Maar ik vraag je wel om mij toe te laten in je leven... En om mij over hem te vertellen" eindigde hij zijn verhaal op een bijna fluistertoon

Haar tanden gingen door het zachte vlees van haar lip heen, waarna deze begon te bloeden. Ze had nu pas door hoe gespannen haar houding was. Het was dan ook niet iets alledaags om je vader voor het eerst in lang te ontmoeten, en om zijn excuus aan te horen. Ja, ze kon begrip opbrengen voor dat hij weg was gegaan, en misschien nog een beetje voor dat hij een tweede nest had verwekt, maar wat haar stak was dat hij nooit was teruggekomen. Haar leven was compleet omgegooid door enkel en alleen hem. Hij had besloten hoe ze verder zou bestaan, overleven. Echt geleefd had ze nooit, behalve misschien dat ene moment waarop ze oprecht geloofde in een toekomst met Draco. En toen was hij vreemd gegaan. Hun relatie was nooit meer hetzelfde geweest. En toen zei de cyperse kater hetgeen wat haar brak: Ik vraag je niet om vergiffenis... Maar ik vraag je wel om mij toe te laten in je leven... En om mij over hem te vertellen." Een snik ontsnapte uit haar keel en ze zette een stap richting hem. Met een beverige stem zei ze: "Je zoon, Amberhunt is de dapperste, liefste en loyaalste kat die ik ken." Ze dacht terug aan hoe hij haar had verdedigd tegenover Shark, om vervolgens zijn eigen positie in gevaar te brengen door haar naar zijn medicine cat te brengen. Ja, hij was alles wat ze over hem zei. "Het gaat moeilijk worden om dit te verwerken, maar ik zoek een nieuwe plek om me 's winters warm te houden. Daar kan ik wel wat hulp bij gebruiken." Ze keek hem hoopvol aan. Wie weet was dit het begin van iets waar ze stiekem al manen op wachtte.

Langzaam slikte hij en keek weer op, zichzelf kalmerend. Amare vertelde hem over zijn zoon en Argent was ongelofelijk trots. "dat...
Is mooi om te horen" knikte hij en probeerde haar gerust te stellen door zich een beetje tegen haar aan te drukken. Toen stelde ze iets voor dat hij totaal niet verwacht had: ze vroeg hem, weliswaar indirect, of hij met haar wilde blijven. Langzaam knikte de cyperse kater en hij glimlachte een beetje "maar natuurlijk... En ik zal je helpen" verzekerde hij haar rustig. Hij jad verwacht dat ze hem direct weer had weggestuurd. "Is er niemand anders? Geen groep of bondgenoten? " informeerde hij voorzichtig

Een golf van opwinding ging door haar heen. Ja, ze was nog boos op hem en het zou tijd kosten om dit achter haar te laten. Maar dit ging iets moois worden, dat wist ze gewoon. Zijn vraag maakte haar nochtans wat ongemakkelijk. Ze versterkte haar houding, die eerder veel zwakker was. "Ik ehm" ze schraapte haar keel. "heb me niet bepaald populair gemaakt." Ze had veel geruzied en gevochten om de meest onzinnige redenen. Vrienden had ze niet bepaald gemaakt. En daar had ze misschien zelf ook wel schuld aan. "Maar als ik hier vertrek zou dat niks uit moeten maken." Hopelijk zag hij dit niet als een probleem. Ze stapte bij hem vandaan en zette zich tegenover hem neer. "Maar ken jij een plek waar we naartoe kunnen?" Een twinkeling verscheen in haar ogen. Hoe onzeker alles hier ook aan was, ze had er zin in.

Oh, geen anderen dus... In order geval: nog niet. Toen vroeg ze of hij misschien een plek wist waar zij heen konden gaan. Langzaam knikte Argent, hij dacht dat hij wel wat wist.

"Het is dichterbij het woud... Maar een stuk meer beschut dan... Hier. Het is de plek waar ik met de moeder van je broer woonde" legde hij uit en keek haar geruststellend aan.

Het idee dat ze zou slapen waar de andere vriendin van haar vader sliep maakte haar ongemakkelijk. Maar ondanks dat klonk het goed. Dichterbij het woud wonen zou betekenen dat ze Amber meer zou zien, en dat woog zwaar mee in dit besluit. Bovendien zou daar veel meer prooi zijn dan hier op de open vlakte. Ze moest dan wel haar jachttechnieken aanpassen, maar erg uitdagend zal het vast niet zijn. "Laten we dat dan maar doen." sprak ze bevestigend. Ze vroeg zich af waarom hij had besloten om opeens terug te komen. Was het iets van eenzaamheid? schuldgevoel? Zij voelde zich erg eenzaam. Zou hij veel contacten hebben? Waarschijnlijk niet, want anders zou hij in zijn veilige bubbel blijven. Althans, dat was wat de meeste katten deden. Ze wist niks van haar vader, behalve hoe hij was in haar kittentijd. En dat zei vrij weinig. Ze waren beiden vast enorm veranderd sinds toen. "Zullen we daar dan gaan kijken?" vroeg ze. Even langsgaan kon geen kwaad.