Silverpaw was niet meer de Nursery in geweest sinds het incident met Sunkit. Ze had de kitten per ongeluk pijn gedaan en het was niet echt meer goed afgelopen. Silver hoopte dat ze het weer bij kon leggen met de kitten, ze wilde geen ruzie met een Clangenoot hebben, zeker niet als het een kitten was.
  Een beetje zenuwachtig stapte de zilveren kattin de Nursery binnen. Ze keek om haar heen, op zoek naar het rode bolletje dat de naam Sunkit droeg, maar zag een andere katten in plaats van haar. De kitten liep wat raar, met haar pootjes hoog opgetild en trilde wat. Misschien was ze ziek, dacht Silverpaw. Of misschien kan ze nog helemaal niet zo goed lopen. Ze snuffelde de grond, waarna ze een klagelijk geluidje liet horen en plots zakte ze in elkaar op de grond. Ze besloot het onderwerp Sunkit maar even opzij te schuiven en stapte op de andere kitten af.
  Terwijl ze naar haar toe liep hees de kitten zichzelf al weer overeind, al was het wat onhandig. Waarschijnlijk had ze gewoon wat hulp nodig met lopen, bedacht Silver. En omdat de vorige ontmoeting met een kitten niet zo goed ging wilde ze er zeker van zijn dat deze wel goed ging.
  'Hallo,' begroette Silver de kitten op een zachte en vriendelijke toon. 'Wie ben jij?' Eerst maar even kennismaken, dacht ze.

  Verbaasd keek Silverpaw toe hoe de kitten trillend op haar pootjes stond. Ze had nog nooit katten zo zien trillen, zelfs kittens niet. Met een zucht zakte de kitten tegen haar aan. Silver keek toe hoe de kitten vermoeid tegen haar aan kroop, maar ze keek op toen ze haar een vraag stelde.
  'Gwracekit,' stelde de kitten haarzelf voor. Gracekit, dus. Prachtige naam, ging her door Silvers kopje. 'Jij?' vroeg de kitten toen zacht, waarna ze haar kopje tegen Silvers schouder aan drukte.
  Silver glimlachte vriendelijk naar de kitten. Dit was een al veel aangenamere ontmoeting dan met Sunkit. Ze had ook wel het idee dat deze kitten niet zo snel boos zou worden. Gelukkig maar, dacht Silver. 'Ik ben Silverpaw,' stelde ze haarzelf voor.
  'Waar mama?' vroeg Gracekit toen.
  Oh jee. Waar is mama. Dit probleem had ze ook gehad met Sunkit. Dit moest ze niet weer verpesten. Ze wist ook eerlijk gezegd niet wie haar mama was. Zo vaak kwam ze eenmaal niet in de Nursery. 'Uh... Hoe ziet je mama er uit?' vroeg ze dus maar. Hopelijk kreeg ze niet het idee dat ze haar niet kon helpen.

  Ze was bang dat de kitten verdrietig en boos zou worden, net zoals Sunkit, maar dat werd ze gelukkig niet. Met een trillend pootje wees ze naar haar eigen rode vlekken in haar prachtige vacht. 'Rwood...' mauwde ze, waarna ze naar Silvers gezicht wees. 'En strwepen.'
  Silver knikte. Oké, dat moest te doen zijn. Er waren niet heel veel rode she-cats. Ze kon er echter geen zien in de Nursery, dus moest ze wel buiten zijn. Silver dacht bijna koortsachtig na om te herinneren of ze buiten een rode kattin had gezien. Met strepen.
  'Mwama zoeken,' sprak Gracekit toen vastberaden waarna ze onhandig opstond en naar de uitgang waggelde. Oh nee, ho even. Silverpaw kwam snel achter haar aan om te zorgen dat ze niet over de rand heen kukelde. Dat zou nog veel en veel erger zijn dan de mosbal die ze per ongeluk tegen Sunkits gezicht aan had geslagen. Naja, soort van geslagen. Ze had de mosbal gewoon los gelaten toen de rode kitten er aan trok.
  'Rustig aan, Grace. We vinden je mama wel,' miauwde ze zo kalm mogelijk. Voorzichtig hield ze de kitten tegen met haar poot bij de rand van de Nursery. Zo konden ze naar buiten kijken, terwijl Silver haar poot voor de kitten hield zodat ze er niet uit kon vallen. Ze keek het kamp in, op zoek naar de rode kattin met strepen, maar ze zag haar niet. Misschien was ze wel blind. 'Zie je je mama al?' vroeg ze voorzichtig aan Grace, terwijl ze nog goed het kamp door keek.

  Gracekit was echter niet gediend van haar actie om haar tegen te houden. 'Buiten!' piepte ze zacht terwijl ze over haar poot probeerde te klimmen. Silverpaw had even een crisis vanbinnen. Wat als dit weer zo zou aflopen zoals met Sunkit? Ze kon niet nóg een kitten vijand erbij. Ook al was dit de tweede kitten die ze echt ontmoet had, maar dat doet er niet toe. Zo kreeg ze wel een heel slechte reputatie bij de kittens en hoogst waarschijnlijk ook de Queens en voor je het wist mocht ze nooit meer de Nursery in. Oké, dat was misschien een beetje overdreven, maar je kon beter maar van het slechte uitgaan, bedacht ze.
  Inmiddels drukte Gracekit weer tegen haar poot aan. 'Buiten?'
  Oh, ze vroeg het zo lief. Silverpaw zuchtte even en keek naar buiten. Geen spoor van een rode kattin. Met strepen, natuurlijk. Ze wist niet of Grace de Nursery al mocht verlaten. Zeker omdat ze zo apart liep. Maar met haar begeleiding moest het vast wel goed komen, toch?
  'Uh, oké...' stemde ze wat aarzelend toe. Ze boog ze haar kopje en voorzichtig pakte ze de kleine kitten op om haar zo over de rand te tillen. Langzaam liet ze haar weer op haar vier pootjes zakken. 'Blijf dicht bij me in de buurt, oké?' Ze wilde niet dat ze de kitten kwijt raakte of dat ze gewond zou raken. Ze moest dit goed doen.

  'Ikke lopen!' verklaarde de kitten trots en zelfverzekerd. Silverpaw liet haar los en ging naast haar zitten. De kitten zal toch niet ver weg kunnen lopen. Alhoewel ze blijkbaar wel een eigen mening had en vond dat ze het allemaal zelf kon was Gracekit een stuk fijner om mee om te gaan dan Sunkit. Alhoewel het in het begin ook goed ging, tot het ongelukje. Ze wilde het nog steeds goed maken tussen hun, maar nu was het natuurlijk Gracekits beurt voor aandacht. En ze vond het geen probleem want ze mocht de kitten wel.
  Grace knikte gretig bij haar woorden en viel toen om. Silver wilde al overeind komen maar toen hoorde ze het gegiechel van de kitten. Oh gelukkig, ze had zichzelf geen pijn gedaan. Grace porde speels met haar trillende pootjes in haar vacht. Silver glimlachte naar haar. Ze vroeg zich af hoe ze toch aan die trillende pootjes kwam en of haar moeder daar ook vanaf wist. Misschien was er wel iets aan de hand en moest de Medicine Cat komen.
  Silverpaw keek weer even om zich heen, op zoek naar de rode gestreepte vacht van haar moeder. Maar die zag ze niet. Ze richtte haar blauwe ogen weer naar de kitten. 'Ik zie je mama niet, maar ze zal vast zo wel terug komen,' miauwde ze. 'Tot die tijd ben ik er wel.' Ze glimlachte naar de kitten, hopend dat ze het niet erg vond om in haar gezelschap te verkeren.

De kattin liep het kamp weer in na even haar poten gestrekt te hebben. Ze was vergeten hoe vermoeiend het was om voltijds voor kittens te zorgen - maar het was ook iets dat haar zeer veel voldoening gaf. Haar gouden ogen gleden even over de katten in het camp tot ze bleven steken bij Gracekit, die net buiten de nursery was met een apprentice. Wat deed ze zo ver al? Ze had Gracekit zelfs nog niet zien lopen, laat staan zo ver! Bezorgdheid bewolkte haar snuitje terwijl ze op het tweetal afliep. Met haar snuitje wreef ze even over het kopje van haar dochter, onderzoekend als om te zien dat er niets mis was met haar. Daarna keek ze op naar Silverpaw. "Wat doen jullie buiten de nursery?", vroeg ze, met haar zachte stem. Redpetal klonk duidelijk niet boos; maar ze was dan ook amper boos. Het was eerder bezorgd, bijna angstig. Was er iets mis?

  Gracekit keek haar aan aan en stond toen wat onhandig op. Haar oortjes liet ze even kort hangen en haar ogen stonden onschuldig. 'Eewrst avontuur!'
  Silver grinnikte wat en knikte. 'Ja, ik zie het.' Dat de kitten niet zo goed kon lopen leek haar niet te stoppen, wat Silver wel aansprak. Zelf wilde ze ook niet graag toegeven dat ze iets nog kon of als er iets mis was. Ze herkende haarzelf op die manier wel in Gracekit.
  In haar ooghoek zag ze een rode vlek, wat haar deed opkijken. Ah, daar was de rode gestreepte vacht waar Gracekit het over had. Dat moest vast haar mama zijn. Silverpaw herkende haar wel, in de zin van wel eens gezien, maar verder wist ze haar naam niet. De rode kattin liep recht op Gracekit af en snuffelde bezorgd aan haar. Silver hoopte dat ze niet boos zou zijn. Ze had echt geen kwaad in de zin!
  De Queen keek naar haar op. 'Wat doen jullie buiten de nursery?' vroeg ze. Haar stem klonk niet boos, gelukkig, maar wel bezorgd. Dat snapte Silverpaw natuurlijk wel. Ze zou zelf ook bezorgd zijn.
  'Lopen. Avontuur!' mauwde Gracekit als antwoord op de rode kattins vraag. Ze vervolgde die woorden door wat rond te waggelen en daarna zakte ze vermoeid weer door haar pootjes en gaapte. 'Ikke sterk,' murmelde de kitten zacht.
  Silverpaw zuchtte even en keek op naar de Queen. 'Het spijt me, ze wilde heel graag naar buiten. Ik heb haar geen moment uit het oog verloren, ik zweer het,' ratelde Silver wat zenuwachtig. 'We waren op zoek naar u.' Waarom wist ze eigenlijk niet precies, Gracekit had niet in paniek geleken of zo iets. Maar gelukkig hadden ze haar mama gevonden, of eerder zij hun. En ze was niet boos, StarClanzijdank.

Redpetal neusde opnieuw zachtjes tegen haar dochter toen die mauwde dat ze op avontuur was, al was duidelijk dat het poesje al heel moe was van het avontuur tot nu toe. "Shh, straks word je nog ziek..", mauwde ze zachtjes, tegen niemand in het bijzonder, waarna ze de calico een paar likken over haar kopje gaf. Gelukkig voelde ze niet overdreven koel, maar niet zo warm als ze graag zou hebben. Hoe lang waren ze zelfs al buiten? Silverpaw ratelde wat zenuwachtig dat ze haar nooit uit het oog verloren was en dat ze op zoek waren naar haar. "Een zeer jonge kitten laat je nooit de nursery uit, onder toezicht of niet. Ze kunnen het koud krijgen en ziek worden, zelfs als je hen in het oog houd.", mauwde ze zachtjes tegen de grijze poes; haar stem was niet bestraffend, maar eerder informerend. Nu was er niets gebeurd, maar in het vervolg zou het minder goede gevolgen kunnen hebben. Een gewaarschuwd kat was er twee waard.