Hopefull

Gorsekit werd steeds ouder, steeds handiger. Zijn pootjes werden sterker. De nursery was steeds minder eng. En hij had uitgevonden dat hij kon rennen! Hij was immers WindClan, dus rennen was heel belangrijk! Daarom scheurde hij nu dan ook lachend van plezier door de nursery, om alle nesten heen en mosballen en andere kittens ontwijkend. Hij keek naar zijn eigen nest, hopend dat zijn mama kon zien hoe goed hij bezig was. Maar op het moment dat hij even niet oplette, scheurde hij zo tegen iemands poten aan. Gorsekit botste hard en hij stuiterde van de impact naar achteren. Hij viel op zijn achterwerk en hij wreef verward met een pootje over zijn kopje. Hij kreeg traantjes in zijn ogen en hij keek op naar de kat waar hij per ongeluk tegen op was gebotst. ‘Sojjie!’ piepte hij zachtjes, vechtend tegen de traantjes. Het speet hem echt heel erg! Het was niet de bedoeling geweest.

- @Burnetbliss eerst

Vandaag zou ze een bezoekje brengen aan het nest van Abysshowl. De kattin zorgde immers voor Annu en Ermi, de twee kittens die ze zogezegd had binnen gebracht. Ja, ze waren van haar, maar dat wist niemand... En ondanks dat ze de twee mormels het liefst daar had achtergelaten... Was er toch een bepaalde grip om haar poten. Een drang die haar elke dag weer naar de nursery trok. Ze was nog geen seconde binnen of er kaatste weer iets tegen haar aan. Honestly, dit gebeurde echt elke keer. Burnet keek even op en staarde vervolgens neer op de kleine rossige kater. Hij excuseerde zich... En leek haast te janken. "Kijk uit waar je loopt," zei ze op een niet al te aardige toon. Burnet was niet aardig, BUrnet was gewoon altijd boos en dat liet ze merken ook.

Gorsekit kon het nu echt niet meer houden. Helemaal niet toen de kat zei dat hij moest uitkijken waar hij moest lopen. De traantjes maakte de vacht onder zijn ogen nat en hij knikte langzaam. Hij had het wel geprobeerd hoor. Het was niet de bedoeling! Maar dat zou de kat vast nooit geloven. Hij was een stommerd die niet kon kijken waar hij liep. ‘I-ik zal het nooit meer doen, mevjouw!’ piepte hij stilletjes. Gorsekit snikte daarna, waarna hij weer naar zijn eigen voorpootjes keek. Misschien moest hij maar gewoon nooit meer oefenen met rennen. Rennen was voor buiten. Rennen was voor de warriors die moesten jagen, niet voor stomme kittens.

En great, het kind huilde. Kort rolde de rossige poes met haar ogen. Waarom moesten ze nog kittens hebben... Ze hadden er al teveel, veel teveel. Misschien was het tijd om even stop te zeggen tegen alle vrouwen hier.. Maar goed, dat ging niet gebeuren... Want letterlijk iedereen, buiten misschien haar en Amberstorm, was gek van de pluisballen. Waarom? Ze had geen enkel idee. ‘I-ik zal het nooit meer doen, mevjouw!’ Nooit meer heh? Ze snoof even, zachtjes en licht gefrustreerd met zijn piepstem. "Stop met huilen," sprak ze kordaat. Het was duidelijk dat ze helemaal niet wist hoe ze kittens moest aanpakken. Eens mee schudden misschien? Ja misschien hielp dat.

De grote poes leek helemaal niet te verzachten. Meestal was dat wel een beetje de reactie, maar zijn grootste angsten werden realiteit. Meteen zag hij hoe de echte wereld in elkaar stak. Gorsekit dook ineen toen de grote kat hem beviel op te houden met huilen. Gorsekit klemde meteen zijn kaakjes op elkaar, kneep zijn oogjes dicht en probeerde de brok in zijn keel weg te werken. Maar het lukte gewoon niet! Zijn lippen bleven bibberen, zijn schouders schokten en bij elke keer dat hij wilde ademhalen snikte hij zachtjes. En zijn oogjes waren nog steeds waterig toen hij weer een blik op de poes durfde te werpen. Hij kon het niet! Hij deed heus wel zijn best. En het feit dat het hem gewoon niet lukte, maakte hem alleen nog maar banger wat de poes hierna met hem zou doen. ’S-Sorry,’ snikte Gorsekit. Hij was bevroren op de grond. Doodsbenauwd.