Under enemy arms

Hij was terug bij de boom...  Waar hét manen geleden gebeurde. De tak in kwestie lag er nog steeds.  Amberhunt keek omhoog en zag het vage stompje ervan nog... Hoe was hij daar nou weer bovenop gekomen? Het maakte ook niet uit,  het was voorbij.  En alles was nu goed...  Tenminste,  een stuk beter dan toen.  Plotseling hoorde hij geritsel uit het dichte bos komen,  het kwam duidelijk van een redelijke afstand , maar de kleine Warrior spitste zijn oren en wist snel te traceren waar het geluid vandaan kwam,  het kwam van de richting van het kamp.  Dus waarschijnlijk gewoon iemand van zijn eigen clan...  Was hij echt zo paranoïde geworden?  Soms had hij het gevoel alsof er altijd een vijandelijke aanval dreigde

Settledpaw first

Settledpaw was druk bezig met een beetje jagen voor de avond viel. Een beetje terug had hij al een spitsmuis begraven. Nu had hij de geur van merel in zijn neusgaten zitten. Hij sloop rustig door, totdat hij opeens de geur van een clangenoot rook. De merel rook het ook, want niet veel later zag hij de zwarte vogel boven de boomtoppen wegvliegen. Hmm, jammer. Nou ja, kon hij ook niets aan doen. Dan maar eens kijken wie zijn jacht had verstoord. Hij sprong uit de bosjes en zag de rosse vacht van Amberhunt, die een klein beetje geschrokken leek. ‘Hey, Amberhunt!’ begroette de apprentice de kater vrolijk. ‘Ook aan het jagen?’ vroeg hij toen enthousiast. Wat was de kater anders aan het doen, zo alleen in het woud.

Hij had het nooit met de clan gedeeld... Demonslayer en Bitterpaw wisten wat bij deze boom gebeurd was, maar dat was het dan ook. Plotseling kwam de oorzaak van het geritsel in zicht. Een apprentice, Settledpaw. Het feit dat deze jonge kat groter was dat hij bevestigde voor de zoveelste keer aan Amberhunt hoe klein van stuk hij wel niet was. De ander vroeg of hij ook aan het jagen was. Amber had geen zin om te liegen dus hij schudde zijn kop "nee, ik had slechts wat rust nodig" legde hij uit en keek nog een keer naar de boom "maar je stoort niet hoor, ik wilde toch net teruggaan" oke, dat was een kleine leugen.

Settledpaw kantelde zijn kopje enkele graden toen de kleine kater miauwde dat hij was rust nodig had. ‘Oh, oke..’ Dit was een beetje ongemakkelijk. Was hij op een slecht moment gekomen? Wilde hij alleen zijn, dan zou hij zo omkeren hoor! Maar Amberhunt zei al vlug dat het niet erg was en dat hij niet stoorde en dat hij terug wou gaan. De kat leek wel ergens mee te zitten in zijn hoofd, maar Settledpaw wist maar al te goed dat je je problemen niet met jan en alleman wilde delen. Settledpaw keek even om zijn schouder terug naar het kamp. ‘Ik kan met je meelopen, als je wil,’ miauwde hij vervolgens. Ze zouden onderweg een korte stop moeten maken om zijn prooi op te graven, maar dat zou maar een klein iets zijn. ‘A-alleen als je wil hoor.’ Nee, het moest niet zijn alsof hij zich op de oudere kater forceerde, dat was helemaal niet de bedoeling.

oh nee... Hij had de apprentice het idee gegeven dat Amber het erg vond dat hij was komen opdagen. Dat was zeker niet de bedoeling... Het leek er gelukkig op dat Settled zich snel herstelde en hij bood, een beetje verlegen, aan om mee terug te lopen. Amber glimlachte en knikte "dat zou fijn zijn," mauwde hij en liep naar de ander toe. Het was wel goed om met nieuwe katten te spreken, zeker als hij ooit kans wilde maken om deputy te worden. "was je aan het jagen? " vroeg de rode kater, proberend om aardig en open te klinken.

Het moment was snel voorbij en Amberhunt sprak dat het fijn zou zijn dat hij zou meelopen. Dat klaarde Settledpaw op. Het was normaal, ze waren chill. Settledpaw knikte en een voorzichtig glimlachje sierde zijn lippen. Vervolgens knikte hij toen Amberhunt vroeg of hij aan het jagen was. ‘Ja, ik heb verderop een muis gevangen,’ sprak hij snel. ‘Ik was een merel aan het volgen, maar ik vond jou,’ grapte hij. Settledpaw gaf snel een paar likken over zijn borst, waarna hij weer naar de rosse kater keek. Maar als hij niet aan het jagen was, wat deed hij dan wel? Wandelen, chillen, het betekenis van het leven overwegen? Settledpaw sprong weer op zijn poten en keek Amberhunt met een vriendelijke glimlach aan. ‘Zullen we gaan dan?’ stelde hij vrolijk voor.

De apprentice glimlachte, dus hij deed het goed. Soms besefte Amberhunt niet met wat voor ontzag veel jongere katten naar warriors keken. Settledpaw bevestigde zijn vermoedens en maakte een snel grapje, waardoor de rode warrior zachtjes grinnikte. "Ja, goed idee, laten we gaan" knikte hij en begon rustig terug te lopen. "Je vraagt je af wat ik daar deed? Hmm?" Vroeg Amber, maar hij wachtte niet op een antwoord "Het is een belangrijke plek voor mij. En dat heeft te maken met een incident dat plaats vond... waarschijnlijk nog voordat jij geboren was." Ugh, hij was oud. Hij wist dat de ander nu meer wilde weten, en in deze privacy was hij ook wel bereid om meer te vertellen.

Settledpaw sprong weer op zijn poten en begon te lopen. Hij volgde de rosse kater in zijn voetpassen, waarna hij plotseling hardop zei wat kort daarvoor nog op zijn gedachten was. Settledpaw gaf een beschaamd knikje. Hij hoefde het niet te weten als het niet zijn zorgen waren, maar de kater begon al uit te leggen wat er aan de hand was. Settledpaw luisterde met aandachtig oor, waarna hij omkeek naar de plek waar ze net vandaan kwamen. Nu wekte de kater zijn nieuwsgierigheid wel heel erg. Voor zijn geboorte? ‘Wat was daar gebeurd dan?’ Settledpaw keek de oudere warrior vriendelijk aan. Hij wilde niets afdwingen, maar ja, hij was erover begonnen.

Ja, nu moest hij het eigenlijk wel uitleggen. Of hij moest een slimme leugen vertellen... Amber besloot oprecht te zijn "nou... Ik ben dus een halfbloed, mijn vader komt van buiten het woud.
En mijn moeder heeft de clan verlaten op de dag van mijn apprentice-ceremonie" nu kon hij er luchtig over praten, wat mooi was. "en toen ik rond jouw leeftijd was... Ontmoete ik mijn zus, of halfzus eigeniijk, op de buitenste grens van het woud. En wij werden zoals elke broer en zus... Maar we mochten elkaar natuurlijk niet zien.en dus spraken we in het geheim af. " vervolgde hij terwijl de twee richting het kamp liepen, weliswaar met een kleine ommeweg zodat hij zijn verhaal af kon maken "en ik werd avontuurlijk, en heb het territorium een aantal keer verlaten in de hoop dat ik mijn ouders zou ontmoete... En één keer.. Hoorde ik haar schreeuwen, mijn zus bedoel ik. Ze was een gevecht aan het verliezen tegen de bloodclan commander, dat is hun deputy, dus ik probeerde haar te verdedigen, dat is hoe ik dit op liep" hij liet het litteken van het gevecht zien "hij ging ervandoor... Maar zij was ondertussen aan het leegbloeden... Dus heb ik haar naar het kamp gebracht,
en toen kwam alles natuurlijk uit. En ik was ondertussen Warrior, dus ik had beter moeten weten. Lang verhaal kort: voor een lange tijd wilden velen niks meer met mij te maken hebben. "tot daar toe was redelijk publieke informatie, zeker voor Warriors . Maar nu kwam dat stukje dat bijna niemand wist. "Alles bij elkaar opgeteld: het feit dat ik mijn zus niet meer kon zien, dat ik als een verrader weed gezien en dat ik bijna de clan werd uitgezet... Leide tot een dieptepunt in mijn leven. En het werd zo erg dat ik een einde aan dat leven wilde maken, en dag wilde ik bij die boom doen... Maar toen kwam Demonslayer, die grote chagerijnige kater" legde hij liefdevol uit "opeens uit het niets, en hij heeft mij eruit gepraat... Maar toen ik naar beneden wilde klimmen brak de tak alsnog af.... En ik zou alsnog zijn gestorven... Als Demon mij niet had gevangen, met gevaar voor zn eigen leven' fluisterde hij nu bijna, de rode kater werd emotioneel van het verhaal

Het was alsof de kraan open ging staan. Amberhunt biechtte alles op. Settledpaw hield wijselijk zijn mond toen hij het verhaal aanhoorde. Toch bleef het woorde halfbloed in zijn hoofd hangen. Misschien hadden ze meer overeenkomsten dan ze dachten. Hij vertelde dat hij zijn zus mee naar het kamp had geleid, dat hij niet meer vertrouwd werd, dat niemand iets met hem te maken wilde hebben. Settledpaw kreeg medelijden met de rosse kater, helemaal toen hij vertelde dat hij het niet meer zag zitten. Dat hij er klaar mee was geweest. ‘Het spijt me voor je,’ miauwde Settledpaw stilletjes. Maa dat was het einde van het verhaal nog niet. Hij werd gered door Demonslayer, een enge kater. Hij glimlachte. Soms liep alles zo gek, dat je geluk vond op de meest vreemde plekken. ‘Wat een geluk dat Demonslayer er was,’ sprak Settledpaw kalm. ‘Alsof StarClan het voorbestemd had.’ Ja, dat was misschien de beste conclusie. Hij wiebelde met zijn oren. Settledpaw geloofde wel in lotsbestemming, in dat StarClan ergens het leven al vanaf geboorte voor je had uitgeplozen. Dat ze je leven konden beinvloeden als het nodig was. Hij hoopte dat ze hem ooit ook zo zouden helpen. Toch had Settledpaw interesse in een ander deeltje van zijn verhaal. Zijn zus. ‘Hoe gaat het nu met je zus?’ vroeg hij voorzichtig. Misschien wist hij wel dat hij in een soortgelijk parket zat.

Er werd rustig naar hem geluisterd en daar was Amber bij mee. En toen Settled eindelijk de ruimte kreeg om te reageren knikte hij instemmend. Hij had inderdaad geluk gehad met Demon. Maar toen de Apprentice zei dat het was alsof Starclan het had voorbestemd moest Amberhunt zijn best doen om niet te zeggen wat hij dacht. Hij geloofde weliswaar wel in Starclan, maar dacht niet dat zij de wereld van de levenden hadden uitgestippeld. Maar deze manier van denken kon nog wel eens verkeerd worden opgevat. En toen vroeg de jonge kat een pijnlijke vraag: Hoe het met zijn zus ging. Na een korte stilte antwoordde hij, "Ik weet het niet, ik heb haar al lang niet meer gezien... sinds we uit de bergen teruggekomen zijn zelfs..." Een wel gearticuleerd antwoord, het was geen leugen maar liet ook niet zien dat hij Amare nog wel na het incident had gesproken en zelfs zijn ouders had opgezocht. "Ja... Familiebanden zijn moeilijk... en daarom willen ze dat je je clan altijd voor je familie plaats" Legde hij uit.

Settledpaw keek de kleine rosse kater benieuwd aan, maar het antwoord was teleurstellend. Sinds hun terugkomst uit de bergen niet meer? Dat was manen geleden! Hij keek naar de grond voor zijn pootjes en dacht peinzend na. Ja, in de bergen was alles makkelijk. Ze leken bijna meer op één clan in plaats van vier gescheiden clans. Maar zodra iedereen terug was, was alles weer zoals vanouds. Settledpaw keek toen Amberhunt weer medelevend aan. ‘Je zal haar vast missen…’ mauwde hij kalm. Ja ondanks alles wat hij had meegemaakt, vaak was het toch familie die het als enige echt begreep. Settledpaw zwiepte wat ongemakkelijk met zijn staart, waarna hij een opmerking kreeg. Clan voor familie. Ergens wakkerde dit een vuurtje in Settledpaw aan. Wat wist hij van hem? ‘Dat dóe ik!’ antwoordde hij dan ook verassend fel. Meteen keek hij weer strak voor zich, hij had direct spijt van de toon die hij had gebruikt. Maar het was eruit. Niemand mocht eraan twijfelen dat hij volledig loyaal was aan ShadowClan.

Amare missen? Dat was nog een redelijk understatement... Soms kom Amber dagenlang niet eens met Demon over zijn zus praten. Alleen maar omdat het zo'n pijn deed dat hij haar niet meer kon zien. Het volgende antwoord van de apprentice verbaasde hem, niet om de woorden maar om de manier waarop deze werden uitgesproken. Het was niet de toon waar een warrior mee aangesproken hoorde te worden.
hey.. Is er iets? " vroeg de kleine kat verbaasd terwijl hij even zijn pas inhield "dat was wel erg... Direct"

Betrapt. Settledpaw keek naar zijn poten en maakte zichzelf klein. Hij merkte al snel dat Amberhunt achter viel. Of er iets was, hij was te fel geweest. Natuurlijk was er iets, maar blijkbaar wist Amberhunt van niets. Misschien was het maar beter zo. Of was Settledpaw hem iets verontschuldigd, nadat hij zijn verhaal bij hem had gelucht. ‘Ik… nee.’- Ja. Niet liegen Settledpaw. Settledpaw zuchtte en liet zijn kopje hangen. ‘Ik ben halfclan. Mijn zusje Littlepaw is als kitten naar RiverClan gegaan…’ Settledpaw fronste en sloeg zijn nagels in de aarde, waarna hij met vlammen in zijn ogen opkeek naar de kleine rosse kater. ‘Maar ik ben wél loyaal aan ShadowClan.’ Hij hief zijn kin en keek de kater uitdagend aan, alsof hij hem zou uitmaken van niet. ‘Zoals je al zei, clan voor familie.’

Het was helaas wel heel duidelijk voor Amberhunt dat Settledpaw iets achterhield.  En hij wilde net verder vragen toen de apprentice het zelf al opbiechtte: Hij was halfclan en zijn zusje woonde bij de Riverclan. Nou,  dat was op zich geen probleem...  Tenzij hij dezelfde fouten ging maken als Amber zelf.  "Zolang je dat naleeft zijn er geen problemen.  Jij zult niet gestraft worden voor wie je ouders zijn" knikte Amber vriendelijk. Zelf had hij ouders die allebei niet in de clan leefde. Zijn vader was echt een Rogue en zijn moeder het later haar clanleven opgegeven om ook buiten het woud te gaan wonen.

Amberhunt sprak hem echter bemoedigend toe. Hoe kon hij ook anders, hij zat in een vergelijkbare situatie. Hij kon het weten toch. Hij had de consequenties moeten voelen als het mis ging. En hij was er ook nog redelijk goed mee weg kunnen komen, uiteindelijk. Settledpaw knikte zijn ook uiteindelijk, hoewel zijn kaken nog gespannen op elkaar waren geklemd. Hij staarde vervolgens naar zijn poten. ‘Maar toch heb ik het gevoel dat ik drie keer zo hard mijn best moet doen dan de rest.’ Ja, dat was één van zijn struggles als het ging om half-clan te zijn. Daarbij waren ook nog de behoeftes om zijn zusje te bezoeken, te checken of ze oké was, dat hij Tallstar ervan verdacht dat hij hem eigenlijk niet vertrouwde. Waarom had hij hem anders de deputy als mentor gegeven? Niet als eer, maar om een oogje in het zeil te houden. En ja, hij kon zo loyaal zijn als hij wilde, als er nog katten als Seagull waren die halfclanners verachten, kon hij dan ooit honderd procent vertrouwd worden door de clan?

Drie keer zo hard je best doen... Ja, dat leek wel een eerlijk statement. Amber had dat vooral gevoeld toen alle problemen waren gekomen. Maar hij snapte zeker wel wat Settledpaw bedoelde. "Weet je, ik heb fouten gemaakt... Erge fouten, maar ik ben er weer bovenop gekomen. En hoewel mijn halve bloed mij nooit echt geholpen heeft... Als je jezelf kan bewijzen, dan zullen degenen die je daarop afrekenen niet meer uitmaken." Het was een zin die een beetje gebaseerd was op de dingen die Demonslayer heb had verteld na zijn verijdelde zelfmoordpoging.

Settledpaw keek de rosse kater fronsend aan. Het klonk allemaal zo eenvoudig, maar dan moest hij wel de kans krijgen om zichzelf te bewijzen. Nu was hij slechts een doorsnee apprentice. Hij was dan wel gekozen om mee te gaan naar de oorlog van WindClan en RiverClan, hij was doodsbenauwd geweest. Hij had zich niet bewezen, hij had zich strak bij Acorndust zijn zijde gebleven terwijl Tallstar de boel opknapte. Maar hij moest zichzelf beter bewijzen zodat niemand er meer omheen kon dat hij loyaal was aan ShadowClan. Ja, dat was misschien het enige wat hem zou kunnen helpen. ‘… dankjewel,’ mompelde Settledpaw dan ook zachtjes naar Amberhunt. Misschien klonk het dom, maar ergens beurde het hem wel op. Zijn groene ogen gingen weer naar de kleine kater zijn gezicht. ‘B-ben je nu gelukkig?’ mauwde hij vervolgens. Hij wilde graag weten of er ooit licht aan het einde was, dat alles op zijn plek terecht was gekomen en dat leven simpel en zonnig was. Want nu leek dat nog een eind weg.

De volgende vraag liet Amberhunt diep nadenken, en hij stopte zelfs met lopen. Was hij gelukkig? Dat lag er aan: in vergelijking met een tijd geleden was hij gelukkig... Maar hij kon zich herinneren dat hij betere tijden had gehad. Maar toen dacht Amber aan het feit dat hij überhaupt in een clan woonde. Hij had het leven in de buitenwereld gezien en voor velen was dat een extreem moeilijk bestaan. Amare zelf had wel duidelijk gemaakt hoe moeilijk het soms was om zelfs maar genoeg eten voor haarzelf te vinden. Dus in dat opzicht was hij dan weer wel gelukkig... Maarja, dat hadden alle clankatten natuurlijk. "Ik zou zeggen van wel. Ik heb het goed hier, ook al is het soms zwaar." Begon hij "Ik heb een mate en zijn kinderen.." Daar stopte hij plotseling, hij ahd Skullpaw nog niet meegenomen in zijn overwegingen.

De rosse kater stopte en Settledpaw hield ook verbaasd halt. Hij had ook een ingewikkelde vraag gesteld. Een persoonlijke vraag. Hij hoopte niet dat hij een grens had overschreden. Maar Amberhunt beantwoordde de vraag en hij zei dat hij gelukkig was. Settledpaw glimlachte voorzichtig. Hij had het voor elkaar, een partner, kittens. Al klonk het afgekapt op het laatste moment. Settledpaw besloot er niet op in te gaan, hij was immers gelukkig toch? ‘Ik ben blij dat te horen,’ miauwde hij zachtjes. Misschien zou Settledpaw zelf ook ooit wel op die plek komen.