{Acorndust} Something's broken..

Acorndust was net terug van een jacht en had de prooi die hij had gevangen op de prooistapel gelegd. Hij had net een plekje in de zon opgezocht toen hij in zijn ooghoeken iemand opmerkte die dichter naar hem toekwam. Hij draaide zijn kop en merkte op dat het Pepperkit was die naar hem toe kwam lopen, maar er was duidelijk wat mis. Wat was er gebeurd? Had iemand haar weer lopen pesten? Zijn blik viel op de gebroken veer in de bek van de kitten en een frons verscheen op zijn gelaat. Wat was er met de veer gebeurd? Was dat de reden waarom ze zo deed? "Wat is er gebeurd." Vroeg hij zacht, niet boos of wat dan ook. Hij ging er namelijk echt niet vanuit dat ze de veer zelf had gebroken en anders sowieso niet expres.

Iemand had de veer kapot gestampt? "Wie?" Voor hij er erg in had was dat er al uit. "Wie heeft de veer kapot gemaakt?" Vroeg hij. Hij had geen idee of Pepperkit diegene zou willen beschermen of niet, maar het liefst wilde hij wel weten wie het had gedaan, zodat diegene erop aangesproken kon worden. Bij haar volgende woorden schudde hij zijn kop, maar besefte toen dat de kitten hem nog steeds niet aankeek. "Ik ben niet boos," Begon hij en als hij het wel was dan zeker niet op haar. "Ik zou alleen graag weten wie het gedaan heeft." Hij hoopte dat ze hem eindelijk zou aankijken en dan zou merken dat hij echt niet boos op haar was.

Misschien had hij niet meteen moeten vragen wie de veer kapot had gemaakt, maar haar eerst wat meer gerust moeten stellen. Maar het antwoord kwam nadat hij het nog een keer benadrukt had. Blijkbaar was het een andere kitten geweest die de veer kapot had gemaakt. Hij ging er niet vanuit dat het per ongeluk was, maar aan de reactie van Pepperkit te merken was het misschien beter als hij Timekit er niet op aan zou spreken. "Heb je al een nieuwe veer?" Besloot hij dan maar te vragen. Ze konden altijd een nieuwe zoeken, ook al zou het nooit dezelfde veer zijn.

Eindelijk keek de kitten hem aan. Nu was het makkelijker om te laten merken dat hij niet boos was, dan wanneer Pepperkit naar de grond bleef kijken. Moest hij nu voorstellen om alsnog een nieuwe samen te zoeken? Ondanks dat ze er al een had, die niet hetzelfde was. Ach, hoeveel kwaad kon het om dat voor te stellen? "Wil je samen een nieuwe gaan zoeken?" Stelde hij dan ook voor. Als ze dat wilde of ze konden wat anders kunnen gaan zoeken dat geen veer was.

Gelukkig besloot Pepperkit dat een nieuwe veer met hem uitzoeken wel iets was dat ze wilde. Hij gebaarde haar te volgen en liep richting de prooistapel, hopende dat daar momenteel een vogel zou liggen of op zijn minst een paar veren. Toch zouden veren die er maar gewoon lagen lang niet zo mooi en goed meer zijn als veren die uit een vogel zelf nog kwamen. "Wat voor een veer wil je deze keer?" Hij had geen idee of hij kon voldoen aan wat ze wilde, maar hij zou er in ieder geval zijn best voor doen om de goede veer te vinden. Desnoods moest hij ervoor gaan jagen, maar dan zou ze alleen niet mee kunnen.

Dezelfde zou misschien lastig worden, maar het mocht ook een grijze worden. Dat scheelde, want dan moesten ze gewoon een vogel vinden die grijs of zwart was. De prooistapel was niet echt vol nu hij er zo naar keek, maar met geluk zouden ze nog een vogel vinden. "Heb je zin om mee te zoeken?" Ze was nu ouder, dus dan zou ze makkelijker wat prooi aan de kant kunnen halen om te zoeken naar een vogel. Zelf begon hij al wat andere prooidieren te verplaatsen, in de hoop er een vogel onder te vinden.

Pepperkit ging hem al snel vooruit naar de prooistapel en dat deed een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen. De kitten leek altijd zo enthousiast te zijn als het op veren aankwam. "Zoek jij aan die kant, dan zoek ik aan deze kant." Zei hij terwijl hij met zijn staart naar een kant van de prooistapel wees en zelf naar de andere kant ging en voorzichtig wat prooien aan de kant haalde om te zoeken naar een vogel waarvan ze een veer zouden kunnen nemen.

Hij haalde nog een aantal prooien een de kant, maar zo snel zag hij geen vogel. Hij wilde net aan een nieuw stuk beginnen toen hij geluid hoorde van de kant waar Pepperkit bezig was met zoeken. Hij liep naar haar toe en merkte een vogel op die op haar gevallen leek te zijn, want ze was over haar neusje aan het wrijven. "Heb je je niet bezeerd?" Tallstar zou het hem waarschijnlijk niet vergeven als Pepperkit zich pijn had gedaan. Hij liet zijn blik naar de vogel gaan die op haar gevallen was en het had zeker een aantal goede veren. "Is dit de vogel waarvan je een veer wilt?" Besloot hij dan ook te vragen. Het was niet alsof hij net zelf een vogel gevonden had.

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht bij de opmerking dat de vogel de kitten aangevallen had. Hij ging haar maar niet vertellen dat een dode vogel haar moeilijk aan kon vallen, want als zij het zo opvatte zou hij haar niet anders aan het denken zetten. Toch was haar blik bedenkelijk, misschien zouden ze beter een andere vogel zoeken dan een die op de kitten gevallen was, maar voor hij de mogelijkheid had om dat voor te stellen knikte Pepperkit al. Hij trok de vogel naar zich toe en keek kort naar de veren voor hij degene die naar zijn mening het mooist was eruit plukte en naar Pepperkit reikte.

Blijkbaar verwachtte Pepperkit dat hij ook aangevallen zou worden nog door de vogel, maar zelf wist hij dat deze dood was en hem echt niet meer zou gaan aanvallen. Hij overhandigde haar de veer en vrijwel meteen begon ze ermee te spelen. "Graag gedaan." Sprak hij dan ook met een glimlach voor hij zich weer wendde naar de vogel en het rustig richting de prooistapel weer schoof. Hij legde hem onderaan neer, zodat de vogel ook niet meer naar beneden zou kunnen vallen.