Vow.

Huiverend van koude angsten kwam ze overeind, haar ademhaling gejaagd en haar wazige, grijs-blauwe ogen groot als schaaltjes. Het was maar een droom, het was maar een droom... De poes kwam lichtelijk in paniek overeind en stapte met gehaaste tred haar den uit. Waar haar ogen overdag al weinig nut hadden, waren ze in het donker van de den al helemaal verwerpelijk. Om die reden sliep ze altijd dicht bij de ingang, zodat de zon haar grijze vacht het langste verlichtte, zodat ze 's nachts steun kon vinden in het vale licht van de maan en sterren. Ook vannacht boden ze iets van troost, door de heldere hemel konden ze het kamp redelijk verlichten. Nog altijd gaf de duisternis haar ongemak, maar het was licht genoeg om iniedergeval vage vormen te onderscheiden in de donkerte. Voor nu was dat genoeg. De poes zuchtte rillend, kleine traantjes in haar ogen van oude angsten. Stilletjes ging ze in het midden van het lege, slapende kamp zitten, niet wetend waar anders ze heen kon. Het zou nog uren duren voordat het weer licht was, uren die ze niet meer met slaap zou kunnen vullen vannacht
&Erminekit

Hoewel de zomer haar intrede deed, kon de poes een ijzig briesje door het kamp voelen gaan. Kort huiverde ze, maar haar wollige vacht zou genoeg beschutting bieden. Hopelijk genoeg voor de rest van de hele nacht, want de maan had haar hoogtepunt nog niet eens bereikt. Oh, hoeveel uren had ze wel niet op deze exacte plek gezeten, gedaan wat ze nu ook aan het doen was? Ach, wat deed ze überhaupt eigenlijk. Haar leven weg wensen? Het was slechts aan een lafaard om de dood te verlangen, maar hier was ze. Wilde ze echt dood? Of was het slechts haar vorm van escapisme? Ze vroeg zich af of haar moeder dat laatste moment voordat ze haar dood vond, spijt had gehad. Kon een kat daadwerkelijk vrede vinden in het feit dat Starclan op haar wachtte, of zou je altijd dat kleine gevoel van angst, van spijt hebben voordat ze kapot sloeg tegen de rosten, of je keel werd doorgebeten? Het waren haar raadsels, raadsels die haar samen met de duisternis wakker hielden.
Een zachte, vragende piep liet haar opschrikken en geschrokken kwam ze overeind. Snel genoeg echter zag ze een witte kitten, die zijn kopje tegen haar aangedrukt had. Hij was dichtbij, waardoor Mistpaw ieder detail in zijn witte, uitgemergelde gezichtje kon zien. Ietwat bezorgd viel haar de vlekken onder zijn ogen op, was hij oké? "O-oh, het s-s-spijt me," waar bood ze eigenlijk nog haar excuses voor aan? De poes schudde even haar kopje. "Ik.. Ik kan niet slapen, de nacht is mij te diep," mompelde ze zachtjes, waarna ze opnieuw ging zitten, haar wazige ogen op de grond gericht. "W-waarom ben jij hier?"