The first crack [Settledpaw]

Met lome passen wandelde de grijze kater door het Linwood park. Greenleaf was eindelijk goed doorgebroken. En ook vandaag was daar geen uitzondering op. De zon scheen constant en het park werd dan ook druk bezocht. Hij zou zich moeten inhouden aangezien dit seizoen enkele nieuwe gevaren met zich meebracht. Met goed weer was Bleaktail zeker niet de enige die zich ver van huis waagde. En dus moest hij oppassen zich niet al te vaak te laten spotten. Verder namen de Twolegs in dit seizoen vaak hun honden mee naar het park. Hij zelf was bepaald geen fan van honden en meed deze bullebakken dan ook maar liever. Haast vrolijk trippelde Bleaktail richting het meertje dat zich ongeveer in het midden van het park bevond. Het leek rustig, het was dan ook nog niet zo heel laat in de ochtend. Eenmaal daar aangekomen nam hij plaats aan de waterkant om zijn spiegelbeeld te kunnen bekijken. Ooit zou hij hier kunnen zitten en terugdenken aan dit moment als zijnde officieel verleden tijd. Ooit zou Bleaktail zich officieel geen Shadowclanner meer hoeven te noemen. Hij kon haast niet wachten totdat dat moment zou aanbreken. Al had hij geen idee of hij die verandering überhaupt zou overleven. Echter bleef hij vasthouden aan de gedachten dat hij liever een interessante dood stierf dan een saai leven uitleefde binnen de grenzen van ShadowClan. Over ShadowClan gesproken…  een bekende geur kwam zijn neus binnen. Haast verschrikt keek hij op. Settledpaw? Wat deed zij hier? Bleaktail wierp de Apprentice een vragende blik toe. Hopelijk was dit gewoon een gevalletje toeval, want van nieuwsgierige aagjes moest hij niets hebben.

Settledpaw had een ShadowClan geur opgepikt die zich buiten de grenzen had gewaagd. De nieuwsgierigheid had de apprentice overwonnen en hij had de geur gevolgd. Als een clangenoot het deed, mocht hij het ook wel eens doen, toch? Hij begon de het geurspoor te volgen. Maar zijn poten brachten hem steeds verder. En verder. En nog verder. Verder dan Settledpaw ooit was geweest. In elk geval in deze richting. Settledpaw begon zich onrustig te voelen. Misschien kon hij beter omkeren, teruggaan waar hij vandaan kwam en het achterwege houden. Maar het bleef in zijn achterhoofd knagen en dus ging hij verder. Hij kwam op een plek waar hij niet moest zijn. Hij rook alleen maar geuren waar zijn haren van overeind kwamen. Honden, tweebenen.. BloodClan. Dit was slecht nieuws, heel slecht nieuws. Wat deed die ShadowClanner hier? Want onder de stank die in deze plek hing, was de verse geur te onderscheiden. Settledpaw wandelde behoedzaam verder, over het korte gras. Verder was er niets, hij was nog nooit op zo’n gekke plek geweest. Hij versnelde zijn pas en scheurde over het grasveld, totdat uiteindelijk een kat op zijn netvlies kwam. Bleaktail! Settledpaw zag dat hij zich bijna betrapt voelde, waarna hij hem schaapachtig aankeek. Ja, wat nou? Settledpaw keek de kater ook vragend aan, maar zijn ademhaling zag hoog en zijn hart klopte snel. Dit was geen goede plek, wat deed Bleaktail hier? ‘H-hoi,’ miauwde hij, zijn stem stokkerig. Waarna hij nog een keer omkeek om te scannen of de omgeving veilig was. ‘Wat is deze plek?’ vroeg hij aan de grijze kater. ‘En wat doe je hier?’

Settledpaw had hem gespot en kwam nu op hem afgelopen. Bleaktail werd overspoeld door een lichtelijke paniek. Wat deed de apprentice hier? Was hij hem gevolgd? Of had hij alleen zijn geurspoor achterna gelopen? Hij kon het dan ook niet helpen zich nogal betrapt te voelen. En deze storm aan vragen die in zijn hoofd raasde maakte hem nerveus. Bleaktail voelde dat Settledpaw naar hem keek. Langzaam keek hij zelf ook op. En ondanks dat geen van hen iets zei, verkondigde deze uitwisseling van blikken al meer dan waar Bleaktail voor had durven te vrezen. Hij had zichzelf proberen te kalmeren. Echter zonder succes. De lichtelijke paniek was zichtbaar in zijn goudgele ogen. En Bleaktail kon uit Settled zijn blik opmaken dat de kater geen idee had wat hij hier mee aan moest. Vooralsnog zeiden ze beide niets. Het was een moment van pure ongemakkelijke stilte. Maar er was nog hoop. Waar de grijze tabby eerst gedacht had dat de kater tegenover hem zich slechts puur ongemakkelijk voelde, dacht hij nu ook iets van nervositeit op te vatten. Kon het zijn? Was Settledpaw… bang? Dat had hij niet zien aankomen. Maar ach, wat maakte het ook uit. Hij kon het in zijn voordeel gebruiken en dat was alles wat telde. Het was Settled die hun stilte uiteindelijk wist te verbreken. “H-hoi.” Zei hij. Zijn stem had beverig geklonken. En ergens was dat een heuse opluchting. Bleaktail zou de controle over de situatie terug kunnen nemen. Hij zou het aardig en begripvol kunnen spelen. De jonge kater veilig thuis kunnen brengen. Dan zou er niets aan de hand zijn. Settlepaw keek om zich heen, het leek erop dat hij de omgeving afscande op mogelijke vijanden. Wist hij veel dat er een  toekomstige vijand pal voor zijn neus zat. Vervolgens keek de apprentice hem weer aan en vroeg wat voor soort plek dit was en wat Bleaktail hier deed. En dus was het tijd voor leugens. “Oh hey Settledpaw. Sorry dat ik net niets zei. Ik was nogal in gedachten verzonken.”’Zei hij op vriendelijke toon. En grijnsde schaapachtig. “Deze plek hier is het Linwood park. De twolegs vinden het prettig om hier te komen. Maar alleen als het warm weer is.” Legde hij uit. Hij was dan ook nog geen mentor geweest. En dat had een goede reden… “Het is hier echter inderdaad wel een beetje gevaarlijk. Er zijn veel rogue katten, honden en de Bloodclan hangt hier ook rond.” Hij moest maar hopen dat Settled bang genoeg was zodat deze zo snel mogelijk terug naar huis zou willen. “Wat ik hier doe?” Even grijnsde hij. “Oh tja, ik ben hier eigenlijk per ongeluk terecht gekomen. Zie je, ik zat achter een rat aan. En ik lette niet echt op hoe ver ik daarbij van huis ging. Uiteindelijk heeft dat beest me hierheen geleid.” Geen perfect excuus. Maar hey, het was beter dan niets. “Vandaar dat ik ook een beetje schrok toen ik zag dat je me gevolgd had. Deze plek is niet bepaald veilig. En ik wil natuurlijk niet dat jou iets zou overkomen.” Het zou toch bijna aardig zijn geweest al had hij gemeend wat hij zei. Helaas voor Settlespaw was dat niet het geval. Bleaktail wilde wel dat ze beide heelhuids terug zouden komen. Maar dat was slechts om zijn eigen neutrale reputatie te kunnen behouden. “Zullen we samen terug richting het ShadowClan gebied lopen?” Stelde hij voor.

-ps: Ik weet niet waarom ik dit niet in linwood park geplaatst heb. Dus dat is een foutje ^^”

Betrapt. Settledpaw herkende het meteen. Wat was er aan de hand? De kater wilde duidelijk niet gespot worden. Settledpaw staart bewoog ongemakkelijk heen en weer toen hij de grijze kater aankeek, terwijl vragen zijn brein vulden. Maar eerst moest hij hier wegkomen. Settledpaw had het gevoel dat hij elk moment door een hond of tweebeen besprongen kon worden. Het was een wervenwind van geuren en beweging hier. Maar ze leken een kalm plekje te hebben gevonden aan het water. En toen kwam opeens de uitleg. Bleaktail vertelde dat dit Linwood Park was, en dat tweebenen er graag waren. Settledpaw fronste, hoe wist hij dat? Misschien was het gewoon zo als je warrior was ofzo. Maar Settledpaw wist dat hij hier net zo snel weer weg wilde gaan. Helemaal toen de grijze kater uitlegde dat het gevaarlijk was. Rogues, honden… BloodClan?! ‘Maar wat-’ Doe je hier dan? De uitleg kwam snel. Een rat die hem hierheen had gebracht. Zo ver? Settledpaw zou het allang opgegeven hebben. Het verhaal rook een beetje vissig, maar Settledpaw knikte begrijpend. Maar de kater had het goeie voor hem voor kennelijk, en hij wilde niet dat de apprentice iets overkwam. Settledpaw hief zijn kin iets. Hij was geen kit meer! Hij kon zichzelf ook wel redden. Maar het aanbod om samen terug naar huis te gaan leek hem een goed plan. Een stijf knikje kwam van de jonge kater. ‘Dat lijkt me een goed plan,’ miauwde hij gejaagd, waarna hij weer omkeek naar waar hij vandaan kwam. Al vond hij het nog steeds vreemd dat Bleaktail hier was en dat hij hier zoveel van wist. Onzeker keek hij zijn clangenoot aan, een frons op zijn gezicht, voordat hij weer wegkeek. ‘Laten we dan maar snel gaan.’

“Maar wat-” Het antwoord volgde al. Uiteraard had hij wel een excuus klaar voor dit soort noodgevallen. Echter was hij niet heel sterk in het afgeven van de juiste lichaamstaal,  noch in het spreken met de juiste mate aan overtuiging. Dit alles zorgde ervoor dan zijn antwoord nogal geheimzinnig en ongemakkelijk over kwam. Het was te merken dat Seddledpaw niet goed wist wat hij hier mee moest. Hij knikte slechts. Leek nerveus en wantrouwend. Ze zouden hier maar snel weg moeten gaan voordat Seddledpaw nog meer vragen wilde stellen. Viel dit nog te redden? Viel de kater nog te overtuigen? De grijze tabby wist het niet. Het maakte hem nerveus en schichtig. Bleaktail wilde het goed aanpakken door het te laten lijken alsof hij verantwoordelijkheid wilde nemen voor de veiligheid van zijn Clangenoot. Echter leek Seddled het wat minder te appreciëren. Bleaktail fronste. Het leek wel alsof hij zichzelf steeds verder vast draaide in een neerwaartse spiraal van verkeerde uitingen. De apprentice knikte stijfjes naar hem. “Dat lijkt me een goed plan.” Zei hij, maar het had niet bepaald gerustgesteld geklonken. De kater keek hem aan, fronsend en al. Bleaktail keek al even onzeker terug. Er flakkerde een hint van nijdigheid in zijn goudgele ogen. Stik er in Seddledpaw, dacht hij. Wat dan nog als hij hier rondhing? Hij kon niet wachten om zijn Clan te verlaten en daarmee dit stomme toneelstukje op te kunnen geven. Nu stond hij slechts dag in dag uit voor paal. Bleaktail stond op en begon terug richting het ShadowClan gebied te lopen. Zo af en toe keek hij over zijn schouder om te kijken of de kater hem nog volgde. Het bleef onbehagelijk stil tijdens hun terugtocht. Bleaktail dacht diep na. Hij wist bijna zeker dat Seddledpaw hier iets over wilde gaan zeggen tegen zijn Clangenoten. Nu kon hij proberen hem het zwijgen op te leggen. Maar dat zou net zo goed een averechts effect kunnen hebben. Anderzijds, had hij nog veel keuze..? Waar was het juiste middelpunt gebleven in dit gesprek? Hij koos liever niet tussen twee uitersten. “Seddledpaw? Ik reageer niet altijd even geweldig, dat weet ik. Maar maak dit niet erger dan het al is.” Zei hij. En liet zijn blik over de jonge kater gaan. Hij wist niet of het veel uit zou maken. Maar wat anders kon hij ook doen in deze situatie?

.:Sorry:.:

Er moest meer achter zitten. Bleaktail deed zo vreemd, en het maakte Settledpaw ontzettend zenuwachtig. Leek hij nou, boos? Toen hij ook zonder nog een woord te zeggen wegliep, volgde Settledpaw de warrior gehoorzaam. Zijn horen stonden lichtjes overeind en zijn staart bleef buiten zijn controle lichtjes heen en weer bewegen. En het bleef stil. Er gebeurde niets, zonder zo nu en dan de blik van de grijze kater die over zijn schouder naar hem ging. En het was Settledpaw die zich betrapt voelde. Maar het zou Bleaktail moeten zijn! Het leek eeuwen te duren voordat Bleaktail de stilte verbrak en de jonge kater keek meteen verrast op toen hij zijn naam hoorde. Hij slikte en versnelde zijn pas om weer iets naast de kater te lopen. Hij gaf opeens toe dat hij niet altijd even geweldig reageerde. Hoe moest Settledpaw hier nu weer op reageren? En Settledpaw struikelde over zijn eigen poten toen de kater zei dat hij het niet ergen moest maken. Toen de apprentice zich vlug herstelde en hevig instemmend knikte. ‘Nee, nee natuurlijk niet Bleaktail!’ miauwde hij haastig. Settledpaw wierp zijn blik weer snel op de grond en hij stapte gehaast door. Hij wilde het liefst zo snel mogelijk weer in hun eigen territorium zijn. ‘Het kan iedereen gebeuren…’ mompelde hij toen. Ja, misschien was hij verdwaald. Of was zijn verhaal over de rat wel echt! Alhoewel, de bruine kater had geen rat geroken toen hij Bleaktails geur had gevolgd. Loog hij nou? Settledpaws hart sloeg een slag over en hij slikte nog een keer.


_{OOC: Geen probleem! Doe rustig aan}

Hij wist niet zeker of hij nou opgelucht moest zijn met de reactie van Seddledpaw. Had hij de tom nu … afgeschrikt? Dat zou dan ook voor het eerst zijn. Zo intimiderend kwam hij namelijk niet over op de meesten. Of zou de tom per toeval gestruikeld zijn? Ook nog een optie. Echter wel minder aannemelijk, helaas. “Nee, nee natuurlijk niet Bleaktail!” Zei Seddledpaw haastig. Daarop had de grijze kater geen antwoord. Ergens voelde hij de apprentice niet te hebben overtuigd van zijn onschuld. Maar, als hij nog meer zou gaan aandringen zou dat echter alleen maar extra verdacht overkomen. “Het kan iedereen gebeuren…”Hoorde hij de ander nog mompelen. Hij hield zich stil. Maar het zetten hem weldegelijk aan het denken. Dit zou niet onopgemerkt blijven. Daar moest hij vanuit gaan. En dus… wat nu? Bleaktail vond dat hij voorzichtiger zou moeten zijn de komende tijd. Anders was de kans dat hij ontdekt zou worden immers te groot. Maar tegelijkertijd moest hij vaart maken. Want zou zich natuurlijk als een lopend vuurtje gaan verspreiden. En dus bleef er maar weinig tijd over om zijn nieuwe thuis vast te kunnen stellen. In zijn hoofd maakte hij alvast een rijtje aan katten die hij wilde spreken. En begon te puzzelen met mogelijke tijden waarop dat gerealiseerd zou kunnen worden. Zonder er erg in te hebben was hij uiteindelijk de hele weg terug gewandeld, zonder ook nog maar een woord tegen zijn clangenoot uit te spreken. Arme Seddled… al vond hij wel dat de bruine tom het ergens ook wel een beetje verdiende. Als hij hierover rond zou vertellen tenminste… Maar ergens zag Bleaktail hem daar wel voor aan. Seddledpaw was bang. En zou bescherming zoeken bij figuren zoals Acorndust. “Home sweet home.” Zei hij toen ze het kamp naderde. Al klonk het een beetje vreemd in deze setting. Bleaktail zuchtte en keek de tom schuin aan. “Sorry voor mijn chagrijnigheid. Ik schrok nogal toen ik je aantrof daar. Als je iets was overkomen in het Lindwood park dan ben ik daar tenslotte verantwoordelijk voor. En er ligt daar nogal wat op de loer.” Hij sprak een stuk kalmer en natuurlijker dan voorheen. Alsof hij deze keer echt een gesprek voerde met Settled. Er viel zelfs te spreken van een lichtelijk charisma. Een soort luchtigheid in zijn woorden die het deed lijken alsof men op zijn uitspraken zou kunnen vertrouwen. “Ik zou natuurlijk niet willen dat mede door mijn daden je iets zou overkomen. Maar gelukkig zijn we allebei weer veilig thuis.” Vervolgde hij met een klein grijnsje.

Het duo liep in stilte verder, Settledpaw enkele staartlengten achter Bleaktail aan. Zou hij hem gaan verklikken aan Acorndust? Dat was het enige wat door zijn brein ging op dit moment. Hij wilde natuurlijk niet de stommerik zijn die ging verklikken. Maar Bleaktail deed raar, en het maakte hem zenuwachtig. Achterdochtig wierp hij nog een blik op de grijze kater, waarna hij zijn kaken stevig op elkaar klemde en langzaam het gebied weer overging in hun eigen, modderige naaldwoud. Settledpaw knikte toen de kater zei dat ze weer thuis waren. Hij wilde zo snel mogelijk weer terug in het kamp gaan, overdenken wat hij vandaag had gezien. Maar voordat hij kon vluchten, sprak de kater hem weer aan. Hij zei dat het hem speet en wat daarna kwam deed de apprentice slikken. ‘Wat ligt er op de loer?’ vroeg hij toen. Waren zijn vermoeden correct geweest. Waren er BloodClan katten en honden en, en… De kater sprak nog steeds verder onheilspellend, waardoor Settledpaw knikte. ‘Ja… ja het was een beetje dom om de grens over te gaan, sorry,’ miauwde hij zachtjes. Hij had het nooit moeten doen. StarClan strafte onmiddellijk voor zijn nieuwsgierige gedrag.