Little sunshine [ Hazelkit + open ]

Stallionheart

Let me take you for a wild ride

WindClan

33 Moons

Let me take you for a wild ride

» Mood: - «

De gevlekte kater liep langs de randen van het Camp. De muren waren hersteld maar de aanval die de vos had gedaan op WindClan had diepe sporen achtergelaten bij alle katten. Zijn groene ogen keken alert naar het Moorland dat zich ver voor hen uitstrekte maar zag niks veranderen. Hij wiebelde met zijn oren en liep verder om zo zijn rondje af te maken. Als laatste ging hij de Nursery checken. De belangrijkste plek in het Camp, daar lagen de toekomstige Warriors van WindClan en deze moesten kosten wat kost beschermd worden. Na zijn ronde aan de buitenkant kon hij geen gebreken ontdekken en knikte hij tevreden. Via de tunnel liep hij het Camp weer binnen en liep hij naar de Nursery toe waar hij voor de ingang op de steen sprong die hem wat zon schonk. De kille stralen vielen op zijn vacht en lieten het wit op zijn borst oplichten. New-Leaf was onderweg.

...

Ze zat weer stilletjes in een hoekje, zoals ze de laatste tijd wel vaker deed. Verborgen in de schaduw om niet op te vallen. Haar karakter had ineens een enorme ommezwaai gemaakt, wat natuurlijk heel vreemd was. Waarom was de eens zo speelse en kwebbelende kitten zo stil geworden? Eerst had ze net zo’n tong als haar moeder gehad, maar die leek na de aanval van de vos verdwenen. Haar hazelnootkleurige ogen stonden haast dof terwijl ze zachtjes met haar poot over de grond schoof. Ze speelde bijna niet meer, heel soms wanneer haar moeder er niet was, maar als Amberstorm in de nursery was hield ze zich rustig. Al was haar moeder liever op pad dan bij haar kittens, dan nog hield ze de ingang van de nursery angstvallig in de gaten. Stel je voor dat ze wel binnen kwam, maar in plaats daarvan zag ze Stallionheart op de steen voor de opening springen. Ze ging niet naar buiten, maar haar ogen staarden hem recht aan.

Stallionheart

Let me take you for a wild ride

WindClan

33 Moons

Let me take you for a wild ride

» Mood: - «

De kater had zijn ogen dicht en genoot van de zonnestralen die de kilte toch een beetje verdreven. Hij liet zich door zijn voor en achterpoten zakken en ging op zijn zij liggen. Achter zich hoorde hij plots een zacht geritsel. Hij opende een groen oog en zag twee hazelnootkleurige oogjes terugstaren naar hem. Hazelkit zat in de Nursery naar hem te kijken en hij keek terug. "Kom maar naar buiten hoor Hazelkit" murmelde hij waarna hij een geeuw onderdrukte. StarClan wat maakte die zon hem loom. Hij keek naar het poesje dat daar zo stil zat en ineengedoken. "Kom maar" miauwde hij haar aanmoedigend toe.

...

Stallionheart zei dat ze wel naar buiten kon komen. De blik in haar hazelnootkleurige ogen schoot nog eens schichtig heen en weer. Ze aarzelde duidelijk, maar Stallionheart was de deputy daar hoorde je naar te luisteren toch? Dat zou zelfs haar moeder niet afkeuren. Tenminste dat hoopte ze, want dat was haar grootste angst. Echte liefde van haar moeder was eigenlijk nog nooit voorgekomen. Niet de ware liefde van de andere moederkatten in de nursery. Amberstorm was een stuk koeler naar haar siblings en haar toe. Haar moeder was niet heel veel in de nursery te vinden en als ze er wel was leek ze ook met haar gedachten buiten en niet bij de kittens. Dus had ook Hazelkit zich in haar gedrag steeds meer teruggetrokken. Voorzichtig kwam ze overeind en liep met kleine iets wat zenuwachtige pasjes naar Stallionheart toe. Ze zei nog steeds niks, haar stem gebruikte ze nog maar nauwelijks. De al wat oudere kitten ging voor de deputy zitten met een terughoudende blik in haar ogen. Het zou niet lang meer duren voordat ze apprentice zou worden en dan hopelijk weer wat zou ontdooien, want voor nu was ze niet veel meer dan een hoopje ellende.

Stallionheart

Let me take you for a wild ride

WindClan

35 Moons

Let me take you for a wild ride

» Mood: Neutral «

De oogjes die hem hadden aangekeken vanuit de Nursery kwamen nu langzaam dichterbij en het licht viel op Hazelkit. Na een paar tellen leek de kitten wat te ontdooien en liep ze verder naar voren de zon in. Ze ging voor hem zitten en keek meer naar haar poten dan naar hem. Hij snorde zacht. "Is er iets?" miauwde hij en hij glimlachte naar de kitten. "Heb je het koud?" vroeg hij haar toen ze nog steeds niks leek te willen zeggen. Het was nog fris buiten maar haar vachtje werd al wat langer wat haar tegen de ergste kou moest beschermen. Hij liet zich wat verder onderuit zakken zodat hij meer op gelijke hoogte zat met de kitten van Amberstorm. De kitten leek redelijk veel op haar moeder maar ook wel op haar vader Cootsnarl die er niet meer was.

...

Stallionheart vroeg of er iets was en meteen schudde ze hevig met haar kop, haar reactie was te snel en te heftig geweest. Het was duidelijk dat er wel wat was. Alleen ze ging echt niet vertellen wat dat dan wel niet was. Misschien zou Stallionheart Amberstorm er anders op aanspreken en dan werd haar moeder straks alsnog boos op haar. Hoe ze ook probeerde dat te voorkomen, dus nee ze ging het daar echt niet over hebben. “Nee meneer.” Zei ze zachtjes. Haar stem klonk wat fragiel, waaraan te horen was dat ze haar stem niet zo vaak meer gebruikte. Zo lang het niet nodig was hield ze zich liever stil, maar aangezien de deputy haar gerichte vragen stelde moest ze wel praten. Anders zou het helemaal gek zijn.

Stallionheart

Let me take you for a wild ride

WindClan

35 Moons

Let me take you for a wild ride

» Mood: Playfull «

De kleine Hazelkit die daar zo voor hem zat leek hem wat magerder dan de laatste keer dat hij haar gezien had. Over een moon zou ze Apprentice worden maar ze had meer de bouw van een iets jongere kat. Ze zei dat ze het niet koud had maar haar stem klonk niet zoals die van een kat die hem dagelijks gebruikte. Ze had toch eerst veel gepraat? Of had hij dat fout gehad? "Kun je al een beetje mosballen vangen?" vroeg hij haar met een glimlach op zijn lippen. "Of wil je nog even oefenen met mij?" stelde hij voor. Als een kitten hier nee op zei dan was er iets niet in de haak wist hij uit ervaring. Hij keek vast naar rechts en links of hij ergens een mosbal zag.

...

Hij begon over mosballen vangen. Meteen ging haar blik weer naar de kampopening. Kwam haar moeder er niet aan? Misschien kwam ze wel bijna terug en vond ze het mogelijk wel vervelend als ze dan buiten de nursery was. “Ehm ik weet het niet…” Miauwde ze onzeker. Stallionheart zat al zoekend om zich heen te kijken. De blik in haar hazelnootkleurige ogen viel op een mosbal die naast de nursery lag. “Daar is er eentje meneer.” Met haar poot wees ze naar de mosbal, maar ze leek nog steeds geen aanstalten te maken om naar de mosbal toe te gaan. Afwachtend keek ze weer naar de deputy.

Stallionheart

Let me take you for a wild ride

WindClan

35 Moons

Let me take you for a wild ride

» Mood: Playfull «

Hazelkit had sneller door waar de mosballen lagen, natuurlijk wist ze dat. Ze was immers een kitten die er vast vaak mee speelde. Ze wees naar een mosbal die naast de Nursery lag en hij keek vanuit zijn ooghoeken naar de kitten die er niet naartoe ging. Hij grinnikte en sprong van de steen af en liep naar de mosbal toe. Meestal speelden de kittens onderling met elkaar maar voor nu zou hij deze kitten even amuseren om de Queens wat te ontlasten. Hij sloeg met zijn voorpoot tegen het balletje aan dat nu voor de poten van Hazelkit landde. Hij sprong terug omhoog de steen op en ging een paar staartlengtes bij haar vandaan zitten. "Gooi hem maar mijn kant op" miauwde hij aanmoedigend. Misschien dat er meer kittens wilden meedoen dadelijk maar voor nu had Hazelkit zijn onverdeelde aandacht.

...

Wat verbaasd keek ze naar de deputy die grinnikend naar de mosbal toeging. Ze had Amberstorm nog nooit zien spelen. Haar moeder was altijd heel serieus of ze leek boos, zo speels had ze haar nog niet gezien. Ze had altijd gedacht dat dat kwam omdat haar moeder oud was. Alle warriors waren in haar ogen nu eenmaal oud. Ze was een kitten van 5 moons, dus om dan een oudere kat met een mosbal te zien spelen dat was onwennig voor haar. Ze had nooit zo gelet op andere moederkatten die met hun kittens speelden, haar focus was altijd op Amberstorm gericht geweest. Of op haar nestgenootjes. Ze aarzelde weer toen de mosbal voor haar poten rolde en Stallionheart haar aanmoedigde de mosbal naar hem te gooien. “Maar ehm meneer. Ben je niet te oud om met een mosbal te spelen?” Was dit brutaal naar de deputy toe? Ze wilde niet brutaal zijn, ze begreep het niet. Als ze iets niet begreep dan probeerde ze het duidelijk voor haarzelf te krijgen. Waar ze eerder geen blad voor haar mond had genomen waren haar vragen nu juist berekenend en onzeker. Ze bedoelde het niet kwaad.

Na even haar poten gestrekt te kunnen hebben kwam de bruine kattin weer het camp in. Nog één maan, sprak ze zichzelf moed toe. Nog één maan en ze zou weer kunnen jagen en vechten zonder dat men haar erover aansprak. Want blijkbaar was je volledig hulpeloos voor zes manen als je kittens uitgepoept had. Amberstorm zuchtte even en liep met harde passen richting de nursery. Haar groene blik viel op de deputy, die voor de ingang met Hazelkit speelde. Ze was niet van plan om er iets over te zeggen, stiekem wel blij dat de kater het poesje voor haar bezighield, maar haar oren vingen net de laatste vraag van haar dochter op. De jonge kattin legde haar oortjes in haar nek en stopte abrupt bij het tweetal. "Hazelkit!", siste ze het poesje boos toe. "Zo spreek je niet tegen een deputy!" Had ze hen dan niet beter opgevoed? Ze had gehoopt dat haar kittens op zijn minst respect zouden kunnen opbrengen. Voor je het wist waren ze ook een stelletje clanverraders; het leek immers in de familie te zitten als je naar haar eigen ouders keek.

(hallo :"))

Stallionheart

Let me take you for a wild ride

WindClan

35 Moons

Let me take you for a wild ride

» Mood: Playfull «

Hij zag de vertwijfeling in de ogen van Hazelkit en vroeg zichzelf steeds meer af wat er aan de hand was met de kitten. Was alles wel in orde? Het duurde even voordat Hazelkit hem aansprak. “Maar ehm meneer. Ben je niet te oud om met een mosbal te spelen?” vroeg ze hem en hij glimlachte naar de kitten. Net toen hij antwoord wilde geven leek het erop dat Amberstorm terug was van haar wandeling en dat ze de laatste woorden van haar kitten gehoord had. Kwaad siste Amberstorm haar dochter toe over haar toon die ze gebruikt had waarmee ze hem aansprak. Hij haalde zijn schouders even op en gaf Amberstorm even een geruststellende blik. "Het geeft niet Amberstorm. Ze is nog een kitten. En ik zou ook zo'n vraag stellen als ik een kitten was" miauwde hij en hij gaf Hazelkit een knipoog. "Ik ben nog geen Elder hoor en tot die tijd moet je actief blijven en wat is een fijnere manier om actief te zijn dan door af en toe met kittens te spelen?" miauwde hij in de hoop de gemoederen tussen moeder en dochter een beetje te sussen. Amberstorm bedoelde het ongetwijfeld goed maar soms kwam het er gewoon een beetje rottig uit.

...

Gelukkig leek hij niet boos, hij glimlachte. Bij glimlachen dan was iemand niet boos, tenzij het alleen het optrekken van de mondhoeken was, dan kon het ook best eens nep zijn. Dit was een echte glimlach. Toen zag ze iets beweging in de kampopening, ze was uiterst gevoelig als daar beweging was, want dan kon het best haar moeder zijn. Dat was in dit geval ook zo en Amberstorm keek niet blij. Die glimlachte niet zoals Stallionheart, haar moeder was boos. Haar moeder was vaak boos of geïrriteerd en het deed pijn in het jonge hartje van Hazelkit, wanneer dat door haar kwam. Ze dook dan ook in elkaar toen ze sissend op hun afkwam. Haar oren zakten in haar nek en ze kneep angstig haar hazelnootkleurige ogen dicht. Alsof haar moeder haar daarnet een flinke klap in haar snufferd had gegeven en dat was ook zo, alleen speelde die klappen zich af in de mentale gezondheid van de kitten. De mosbal bleef onaangeroerd voor haar poten liggen terwijl ze haar ogen weer open deed, vertroebeld door haar tranen. Hazelkit beefde. Ze keek Stallionheart aan, haar moeder durfde ze niet meer aan te kijken. “Het spijt me Stallionheart, ik zal het niet meer doen meneer.” Piepte ze snikkend. Mama was boos, mama mocht niet boos zijn. Dan bleef ze misschien boos en kon ze haar warmte niet opzoeken. Iets waar ze zo naar hunkerde, die momentjes waren alles voor de jonge kattin.

Onderwerp: Re: Little sunshine [ Hazelkit + open ]