Het was hem gelukt! Het was hem gelukt om te ontsnappen aan het kamp. Als niemand hem antwoorden wilde geven, dan ging hij ze maar zelf zoeken. Hij wist niet wie zijn ouders waren. Hij wist wel dat de queen die hem melk gaf niet zijn eigen moeder was, maar had hij geen idee waar ze dan wel zou zijn. En hij had ook geen idee waar zijn vader was. En als hij het aan iemand vroeg, kreeg hij geen antwoord. Dan draaiden ze zich weg of zeiden ze tegen hem dat ze dat later wel zouden vertellen als hij ouder was. Hij wilde het nu weten. Nu! Een geïrriteerde blik verscheen op zijn gezicht. Normaal gezien was hij erg vrolijk en vriendelijk en zou hij zich zeker niet zo rebels opstellen, maar hij was het beu dat hij geen antwoorden kreeg. En dus besloot de kitten dan maar dat het logisch was om uit het kamp te gaan, er alleen op uit te trekken. Alleen begon hij daar nu een beetje spijt van te krijgen. De wind waaide ongenadig hard tegen zijn pels aan en hoewel zijn pels iets dikker was dan de gemiddelde kitten beschermde hem dat nog niet helemaal. Zijn poten leken wel ijsklompjes en dankzij inspanning had hij nu dorst gekregen. En dus hield hij halt bij een soort van waterbron. Hij had al eens water gedronken, alleen was het toen een stuk makkelijker geweest om het op te likken. De kitten boog zich naar voren en voelde al snel dat hij zijn evenwicht verloor. Haastig wilde hij zich terugtrekken, maar het was te laat. Zijn lichaam kantelde naar voren en even later werd hij gevangen in ijskoud, beklemmend water. Wanhopig bewoog hij met zijn pootjes heen en weer en probeerde hij zijn kopje boven water te houden terwijl een klagelijke piep hem ontsnapte. In zijn blinde paniek had hij er geen idee van dat de kade zich eigenlijk vlakbij hem bevond en dus schopte hij zichzelf er steeds verder vanaf, zijn klagelijke piep verhogend naar een kreet vol met angst.

Plotseling voelde hij gewicht aan zijn nekvel. De kitten strekte zijn poten hulpeloos voor zich uit, zijn bek geopend in een geluidloze schreeuw. Zijn nageltjes, nog klein en nauwelijks imponerend, schoten uit hun hulzen alsof hij de vijand die hem droeg een flinke kras wilde geven en zijn poten stopten uiteindelijk met spartelen. Hij werd op de grond gezet en de kitten piepte wat onbeholpen toen een warme tong hem begon droog te likken. Het was toen ook dat hij in de gaten kreeg dat diegene die hem geholpen had een Clanmate was en dat hij dus niks te vrezen had. Even was hij te zeer in shock om te antwoorden. De warmte die de tom aan hem gaf, was welkom en Eaglekit kroop zacht piepend iets meer in de richting van de tom. Toen drong de vraag tot hem door en hoewel hij net een bijna doodservaring had meegemaakt, fonkelden zijn ogen nu boos terwijl hij omhoogkeek en zijn blik die van de deputy liet ontmoeten. “Ik wil weten wie mijn ouders zijn!” riep hij schil. “Ik wil ook een papa hebben die naar mij omkijkt. Ik wil ook een mama hebben die mij opvoedt.” Zijn stem brak en boos keek hij weer terug naar zijn pootjes, al leunde hij wel in de richting van de tom. De warmte was zeker aangenaam; het zorgde ervoor dat het koude gevoel in zijn ledematen wegtrok en dat hij wat meer over zijn shock heen kwam, al leek hij daar al een eind mee op weg te zijn door zo fel te reageren.

Hoewel het vooral boosheid was wat Eaglekit voelde, zou het niet veel kosten voor hem om in huilen uit te barsten. Maar dat was wel het allerlaatste wat hij wilde dat er zou gebeuren met de deputy in zijn buurt. Hij wilde een grote, stoere warrior worden en daar zat huilen om zijn ouders niet bij. Hij wist dat zijn ouders er op de één of andere manier niet meer waren, maar hij had geen idee wat er met ze was gebeurd. En niemand wilde het hem vertellen. Niemand wilde hem ook maar één stukje informatie geven waardoor hij rust kon vinden. En daarom was hij uit het kamp gegaan, omdat hij boos was op zijn Clanmates. En omdat hij dacht hier antwoorden te vinden, maar in plaats daarvan zat hij tot over zijn nek diep in de problemen. Hoewel Stallionheart nu vooral bezorgd leek te zijn om zijn gemoedstoestand, zou het vast niet meer lang duren eer dat hij boos zou worden op Eaglekit omdat hij naar buiten was gegaan terwijl hij goed genoeg wist dat dat eigenlijk niet mocht. Zijn blik gleed naar de tom toen hij begon te vertellen over zijn rol en die van Oceanstar. De boosheid ebde weg en in plaats daarvan keek Eaglekit hem verwonderd aan. Zo had hij er nog helemaal niet over nagedacht, als hij heel eerlijk was. “Papa?” was zijn eerste reactie, zacht fluisterend. Hij knipperde wat verdwaasd met zijn oogjes. “Als jij een vader bent, wil je dan mijn papa zijn?” vroeg hij hoopvol. Zijn hart begon sneller te kloppen bij het vooruitzicht dat hij dan toch misschien een vader had. Hij drukte zijn vacht dicht tegen Stallionheart aan, zijn warmte opzoekend. En voor het eerst sinds zijn boze bui begon hij zelfs te snorren.

Eaglekit voelde hoe zijn hart hoopvol sneller begon te kloppen toen Stallionheart een knikje aan hem gaf. Eindelijk. Eindelijk was zijn zoektocht voorbij. Eindelijk zou hij een vader hebben die met hem kon spelen, die hem verhaaltjes kon vertellen en die hem klaar kon stomen voor het apprentice worden. Die tijdens zijn Ceremonie trots op hem neer zou kijken en luid zijn naam zou roepen wanneer zijn naam veranderde, zowel voor de eerste als voor de tweede keer. En misschien, heel misschien, zelfs wel voor een derde keer. Hij was blij en die blijheid kon hij nauwelijks uitdrukken. Hij moest moeite doen om zijn traantjes van geluk te onderdrukken. Eindelijk zou hij weten hoe het zou zijn om een vader te hebben en hoefde hij niet steeds met jaloezie in zijn blik naar de andere kittens te kijken. Zijn echte ouders waren er misschien niet meer, maar hij was ervan overtuigd dat zijn nieuwe papa zijn best zou doen om een goede vader voor Eaglekit te zijn. “Oké!” antwoorde hij dan ook meteen en op een erg overtuigende manier toen zijn nieuwe vader hem aangaf dat hij het kamp niet meer uit mocht gaan. Dat was de voorwaarde? Dat zou simpel genoeg zijn! Bovendien had Stallionheart het over het kámp uitgaan. Hij had niks gezegd over buiten de nursery gaan. De kitten trok met zijn oortje en leunde tevreden zijnde tegen zijn vader aan. “Ik heb de stoerste papa van heel de Clan!” piepte hij vervolgens waarna hij Stallionheart met een bewonderende blik aankeek. Vervolgens stond hij op en keek in het rond. Hmm. Hij had eigenlijk geen idee waar ze naartoe moesten voor het kamp. “Papa, waar moeten we nu heen?” vroeg de jonge kitten aan zijn adoptievader, zijn kopje in zijn nek leggend zodat hij zijn adoptievader aan kon kijken.

Eaglekit wilde eerst protesteren toen zijn adoptievader aangaf dat de tocht te lang zou zijn voor zijn korte pootjes, maar werd meteen al een stuk enthousiaster toen de deputy aangaf dat hij de omgeving in de gaten mocht houden. “Oké!” kirde hij enthousiast. Hij liet zijn pootjes slap hangen toen Stallionheart hem optilde en hield, zoals afgesproken, de omgeving goed in gaten. Het leek er niet op dat zich gevaar zou aankondigen, maar toch stonden Eaglekit’s oortjes in de lucht en gleed zijn blik van het ene punt naar het andere. Zijn vacht was inmiddels zodanig opgedroogd dat hij niet meer rilde. Zijn vacht was dik genoeg om op te zetten tegen het frisse windje dat er waaide en dus warmde hij dan ook snel genoeg op. Al veel te snel naar Eaglekit’s zin waren ze terug in het kamp en werd hij terug naar de nursery gebracht. Hij kon het niet helpen dat zijn oortjes in zijn nek zakten toen zijn adoptievader hem op de grond liet zakken en Eaglekit zijn pootjes recht moest zetten om te voorkomen dat hij op zijn snufferd zou gaan. Hij draaide een cirkeltje en keek vervolgens omhoog naar Stallionheart. “Ik beloof het,” murmelde hij. Hij had helemaal nog geen zin om afscheid te nemen van zijn adoptievader, al had die misschien andere taken te doen dan te passen op een kitten. “Je gaat toch nog niet weg hè, papa?” Hij drukte zijn lichaampje tegen de poot van de tom en keek hem op een zielige manier aan. “Ik wil nog niet dat je gaat,” piepte hij zielig. “We hebben veel te weinig kans gehad om te praten en te spelen.” Vooral dat laatste. Dat praten konden ze altijd nog doen; spelen was veel belangrijker!

Eaglekit kreeg een triomfantelijke grijns om zijn lippen toen zijn pleegvader aangaf dat ze wel even konden spelen. Gelukkig! Hij zou het jammer vinden als zijn pleegvader zich nu alweer op zijn taken zou gaan richten, al begreep hij het natuurlijk wel. Als deputy zijnde moest Stallionheart de nodige taken uitvoeren en dat soort dingen. Eaglekit had eigenlijk geen idee wat zijn pleegvader zoal moest doen, maar het moest vast wel belangrijk zijn als hij de rechterhand van Oceanstar was. Eaglekit kon het niet laten dat hij een flikkering van trots voelde in zijn binnenste als hij dacht aan het feit dat zijn pleegvader een belangrijke rol speelde in de toekomst van WindClan. Als Oceanstar immers zou sterven, zou zijn pleegvader het van haar overnemen. Dat was een leuke gedachte, al wilde hij natuurlijk niet dat de mooie, vriendelijke leader zou sterven. Toch was het een fijne gedachte om te weten dat de Clan dan in de veilige poten van zijn pleegvader zou belanden. Eaglekit rende snel naar het mosballetje toe toen hij merkte dat hij verdwaalde in zijn eigen gedachten en rende vervolgens terug. Met kracht sloeg hij het mosballetje in de richting van zijn pleegvader. “Papa?” Hij keek Stallionheart met glimmende oogjes aan. “Denk je dat ik ooit ook net zo belangrijk zal zijn voor de Clan als jij en mama?”

Met bewonderende oogjes had Eaglekit toegekeken hoe zijn pleegvader het mosballetje netjes uit de lucht plukte. Hij wilde dat hij dat ook zo kon doen! Hij was echter niet zo groot als Stallionheart en zou dus niet zo’n grote sprongen kunnen maken, maar misschien kon hij dat wel als hij wat ouder zou worden. Zijn blik bleef kort hangen op zijn pleegvader toen deze hem een lik gaf over zijn oor en hem vervolgens een antwoord gaf. Eaglekit voelde zijn hart iets sneller kloppen toen zijn pleegvader aangaf dat hij dacht van wel, ook al waren daar enkel voorwaarden aan verbonden. Het deed hem al heel veel dat Stallionheart zo veel vertrouwen in hem leek te hebben, al was hij nog steeds zo ver weg van dat doel. Hij zou hard werken, alleen al om zijn pleegvader en pleegmoeder trots te maken! “Ik zal één van de beste apprentices worden!” beloofde hij zijn pleegvader. Zijn oogjes glommen. “Misschien krijg ik jou wel als mentor.” Of zijn pleegmoeder. Hoe vet zou het zijn als hij door de leader zelf getraind zou worden? Daar zou hij echt wel een behoorlijke reputatie van krijgen. Niet dat hij er erg mee in zou zitten als hij iemand anders als mentor kreeg, hoor. “En vervolgens zal ik hard vechten om mijn Clan te verdedigen tegen indringers!” Even was hij het mosballetje vergeten en dook hij in elkaar om een zogenaamde tegenstander weg te jagen, zijn bovenlip lichtelijk teruggetrokken.

Eaglekit begreep de woorden die zijn pleegvader sprak nog niet echt. Want wat was een Tunneler? En wat was een Moor Runner? Maar er waren op dat moment zo veel dingen waar hij enthousiast over werd dat hij besloot om zich er geen vragen meer bij te stellen en gewoon te luisteren. Hij stak zijn borst fier naar voren toen zijn pleegvader zei dat hij alvast één van de regels van de Warrior Code had genoemd. En dat dan zelfs onbewust! Hij durfde te wedden dat de andere kittens dat nog niet konden! Zijn blik gleed weer naar het mosballetje toen zijn pleegvader hem instrueerde hoe hij zijn kont moest houden. “Nee!” bracht hij geschrokken uit, want hij wilde inderdaad niet gezien worden tijdens zijn sluippogingen, ook al ging het dan maar om een mosballetje dat zich niet zou verweren. “Oké, papa,” zei hij op een geconcentreerde toon, waarna hij zijn aandacht weer op het mosballetje richtte. Hij deed zijn kont zakken zoals Stallionheart hem opgedragen had, waarna hij langzaam naar voren bewoog. Zijn pootjes trilden tijdens het neerzetten, maar gelukkig viel Eaglekit niet om. Dat zou pas een flater zijn die hij zou slaan in het bijzijn van zijn pleegvader! Hij bleef echter recht op zijn doel af lopen en toen hij dichtbij genoeg was, zette hij zich met al zijn kracht af en sprong bovenop het mosballetje. “Hoe deed ik het, papa?” Hij keek Stallionheart met een opgewonden blik in zijn oogjes aan. Daarna rolde hij op zijn rug met het balletje speels tussen zijn vier pootjes geklemd en keek zijn pleegvader aan. “Wat zijn Tunnelers en Moor Runners?” was de volgende vraag die zijn lippen verliet.