Higher up.

Met een enthousiaste zwiep van haar staart rende Blizzard achter haar groepje aan. Ze mocht patrouilleren! Ze waren de jachtpatrouille voor vandaag en hoewel prooi schaars was, zaten ze nu toch al aan twee prooien. Misschien niet het beste wat ze ooit gepresteerd hadden met vier katten, maar in dit geval was het wel een aanwinst. Alle kleine beetjes hielpen. De twee prooien zouden genoeg zijn om vier elders te kunnen voeden als ze de prooi een beetje verdeelden onder elkaar. En aangezien de meeste elders wel goed konden delen met elkaar was Blizzard er vrij zeker van dat de prooi netjes verdeeld zou worden. Nee, op dat vlak maakte de jonge kat zich geen zorgen. Ze hoopte alleen dat ze nog meer zouden vinden; twee prooien waren natuurlijk niet slecht, maar het zou nooit genoeg zijn om de rest van de Clan te voorzien van voedsel. Dat konden ze natuurlijk zelfs niet presteren in greenleaf wanneer de prooi volop aanwezig was, maar met de restjes die de anderen dan zouden binnenbrengen, lukte het gelukkig wel. Er zouden binnenkort weer kittens zijn die tot apprentices vernoemd zouden worden en Blizzard wilde geen enkele van hun honger zien lijden. En dus zette ze door. Uiteindelijk bereikten ze de grens die RiverClan met WindClan verbond en terwijl haar groepje verder rende, remde Blizzard een klein beetje af. Ze wist dat ze haar groepje met gemak weer terug zou vinden en dus nam ze de tijd om een klein beetje uit te rusten voordat ze zich de rest van de middag weer volledig zou inzetten om te jagen voor haar Clan. Haar blik gleed naar de overkant van de klif en ze bewoog verrast met haar oortjes toen ze een WindClanner zag staan. “Hallo!” riep ze begroetend naar de kat en ze giechelde toen het echode tussen de twee kliffen. Dat klonk grappig!

Blizzard zag dat de apprentice een beetje behoedzaam naar haar aan het kijken was. Ze trok lichtelijk met haar oortjes, maar bedwong de neiging om ze in haar nek te laten zakken. Ze wist dat er tussen sommige Clans veel rivaliteit heerste, maar daar deed zij toch liever niet aan mee. Zij wilde het liefste vrienden zijn met iedereen, al liet haar Clan dat niet altijd toe. Ze hield niet van vechten en ze zou geen idee hebben wat ze zou doen als het ooit op een gevecht echt zou draaien. Ze zou er wel voor getraind worden en technieken aangeleerd krijgen, maar ze hoopte eerlijk gezegd dat zij ze zo weinig mogelijk moest gebruiken. Haar aandacht werd weer terug op de WindClanner gericht toen deze haar al stamelend begroette. Zijn behoedzame houding van net was al iets gezakt en toen hij vroeg wie ze was, wist ze dat ze al iets meer toenadering kon zoeken. De klif bood een gigantische kloof – letterlijk – tussen hun en dus hoopte Blizzard dat dat de apprentice enigszins op zijn gemak zou stellen. “Ik ben Blizzardpaw,” antwoordde ze met een brede grijns op de vraag van de apprentice. “En wie ben jij?” Ze kon het vanaf hier niet zo goed zien, maar het leek erop dat hij behoorlijk verlegen werd door haar aandacht. Ergens vond ze dat wel schattig, hoewel ze zich afvroeg waar hij verlegen voor zou moeten zijn. Zij was het maar. En zij deed geen kat kwaad, ook niet als hij van een andere Clan was. Als ze dat wel wilde doen, waarom ze zou hem dan in StarClan’s naam begroet hebben? Juist, ja. “Wees alsjeblieft niet zo timide!” riep ze hem lachend toe. “Ik bijt niet, hoor,” liet ze erop volgen met een twinkeling in haar warme blik.

Ze zag dat de WindClanner naar hun keek en kort ontmoetten hun blikken elkaar. Blizzardpaw probeerde te raden wat er in zijn kopje omging, maar ze had geen idee waar hij aan dacht. Misschien aan wat zijn Clanleader ervan zou zeggen als ze hem hier zag praten met haar? Hmm. Daar was zij in elk geval niet mee bezig. Ze waren enkel onschuldig met elkaar aan het babbelen, met dan nog een enorme klif tussen hun. Dachten Oceanstar en Butterstar nu echt dat daar iets slechts uit voort kon komen? Blizzardpaw begreep al die heisa rond de Clans niet echt. Waarom konden ze niet gewoon allemaal vrienden zijn en normaal doen tegen elkaar? Ze hadden zelf hun stukje territoria die ze op hadden geëist en waar de ander sowieso niets mee zou kunnen omdat het niet bij hun karakters en hun kwaliteiten pasten. WindClan zou nooit in de waters van RiverClan willen zwemmen en RiverClan zou nooit door de open vlaktes van WindClan willen rennen. Tenminste, de meesten toch niet… Zij zou het heerlijk vinden om een paar dagen eens op verkenning te gaan in de territoria van andere Clans om die beter te leren kennen, maar ze wist dat dat niet mocht. Enkel de medicine cats zouden dat mogen doen en zelfs dan nog met speciale redenen. Blizzardpaw hechtte veel belang aan de Code en de regels – buiten het met elkaar omgaan buiten de Clans dan – en ze vond dat ze die regel al sowieso niet mocht overschrijden, tenzij er natuurlijk iemand in gevaar was. Ze trok kort en op een verbaasde manier met haar oortjes toen de WindClanner een poging tot dreigen deed. En vervolgens begon ze te giechelen, wat te horen was binnen de meters die de kliffen van elkaar verwijderd waren. “Geloof je dat nu echt zelf?” vroeg ze aan hem. “Het klinkt alsof je het niet meent!” riep ze vervolgens vrolijk terug. “Waarom zou je zoiets zeggen als je er met je gevoel niet achter staat? Ik heb geen persoonlijk conflict met jou, dus zo ga ik me ook niet gedragen.” Ze loste sowieso alles liever met vredevolle woorden op dan met klauwen. Dat anderen van haar Clan wilden vechten, was hun probleem. “Ik zal niet je vriend worden als je daar niet akkoord mee bent, maar ik zal ook zeker geen vijand van je worden. Ik zie daar geen reden toe,” herhaalde ze simpel, waarna ze haar schouders ophaalde. En dat was dat.

Blizzardpaw hield haar kopje een beetje scheef toen dat de apprentice op een twijfelachtige toon tegen haar begon te spreken. Ja, ze was zich bewust van de spanning die momenteel heerste tussen WindClan en RiverClan, maar ze was niet van plan om daar gewelddadig om te gaan doen. Zoals ze al stelde: ze had geen persoonlijk conflict met de kat zelf en ze was zich ervan overtuigd dat een gevecht niets zou oplossen, of dat nu met klauwen of verbaal was. Ze loste het liever op een zachtzinnige manier op, ook al wist ze dat niet iedereen daar achter stond. Ze zag er het nut niet van in om bloed te verspillen terwijl ze het ook met woorden op konden lossen. Het leek haar dan ook totaal nutteloos dat zij en de apprentice gemeen tegen elkaar zouden doen terwijl ze daar eigenlijk geen reden toe hadden. De spanning die momenteel tussen Butterstar en Oceanstar hing, sloeg niet op hun. En dus schudde ze haar kopje toen de WindClanner weer begon te spreken. Het was duidelijk dat hij het niet eens was met zijn eigen stelling en het amuseerde haar wel lichtelijk dat hij zichzelf er toch heilig van probeerde te overtuigen dat hij gelijk had. “Nee, zo hoort het niet,” sprak ze op een kalme toon. “Waarom zouden met elkaar vechten als we ook in vrede met elkaar kunnen leven? Waarom ruziemaken als het conflict zich tussen onze leaders speelt en niet tussen ons? Je bent heus niet minder loyaal omdat je vriendelijk bent tegen een kat van een andere Clan, hoor. Waarom moeten we Clanrivaliteiten hebben als we elkaar ook kunnen ondersteunen in moeilijke tijden?” Ze haalde haar schouders op. Ze giechelde toen hij zijn opmerkingen maakte. “Geen zorgen, ik kom niet zomaar op je territorium,” zei ze met een grijns tegen hem. “Ik heb misschien andere idealen en ideeën over hoe we problemen tussen de Clans op kunnen lossen, maar ik heb nog geen doodswens.” Nee, ze wist dat ze zich op glad ijs zou bevinden als ze nu de border over zou steken. “Maar wat doen we verkeerd door over de klif tegen elkaar te praten? Ik ben niet op jouw border en jij bent niet op mijn border. Je maakt jezelf druk over niks, hoor.” Ze keek hem geamuseerd aan. Wat een druktemaker, zeg!

Blizzardpaw zag aan de lichtelijk verslagen houding van de WindClanner – of zo kwam het toch tot haar over – dat ze haar punt gemaakt had. Hij leek te verlegen te zijn om een weerwoord te hebben en ergens vond Blizzardpaw dat prima. Ze had van de elders en de senior warriors al genoeg praatjes gehoord over hoe de Clans moesten rivaliseren tegen elkaar en hoe ze de plukken vacht van elkaars lijf moesten scheuren als ze zich niet aan de regels hielden. Nee, dat was allemaal niet aan haar besteed. Ze praatte liever in vrede en maakte liever vrienden buiten de Clan dan dat ze ooit met ze zou moeten vechten. Ze zou wel een oplossing vinden als Butterstar haar zou dwingen tot een gevecht, maar tot nu toe leek het erop dat WindClan nog geen move maakte om hun aan te vallen en dus was er voor haar ook geen reden om zich zorgen te maken. De apprentice stelde zich voor als Littlepaw en Blizzardpaw kon een kleine glimlach niet verhullen. De naam paste op de één of andere manier wel bij hem. “Ik ben Blizzardpaw,” sprak ze tegen hem. Ze vermoedde dat haar moeder haar zo had genoemd omwille van haar blauwe ogen, want voor de rest had ze geen koud karakter en ze was nu ook weer niet heel erg bestand tegen de vrieskou met haar dunne pels die zelfs tegen leafbare aan niet echt dikker werd. Ze zag dat Littlepaw een poging tot glimlachen deed en onderdrukte een zachte zucht. Zo te zien hadden ze nog een lange weg te gaan, maar het zag er al beter uit dan voordien. “Zie je?” Ze keek hem op een bemoedigende manier aan, haar ijsblauwe ogen fonkelend. “Zo moeilijk is het toch niet? Wat voelt hier nu verkeerd aan?” Ze grijnsde naar de WindClanner. “Ik weet wat er gezegd en gebeurd is geweest in jullie kamp tussen onze Clans, maar daar houd ik jou absoluut niet verantwoordelijk voor. Jij mij wel dan?” Ze keek hem met een scheef kopje aan, wachtend op antwoord.

Blizzardpaw’s oortjes wiebelden lichtelijk verrast toen hij plotseling een stap naar voren zette. Het leek erop dat hij zich toch iets meer naar haar open wilde stellen. En hoewel dat voor nu met kleine stappen ging, was dit al een hele vooruitgang en was dit beter dan niks. Het antwoord op haar vraag volgde meteen; een kleine glimlach gleed om haar lippen toen Littlepaw steeds meer en meer in de gaten begon te krijgen waar ze op doelde, al leek hij het moeilijk vinden om dat volledig aan zichzelf toe te durven geven. Misschien omdat hij met zijn eigen loyaliteiten zat, misschien omdat hij dacht aan de druk die de leader en zijn Clanmates op hem legden. Blizzardpaw ving zijn woorden gemakkelijk boven het brullen van het water uit en ze gaf een plechtig knikje. “Dat zou inderdaad mooi zijn,” sprak ze. “Geen onnodig bloedvergieten meer, geen ruzies meer, geen grenzen meer.” Ze zuchtte. “Ik heb van de elders een verhaal gehoord over de Clans die samen moesten reizen en op elkaar moesten rekenen tijdens deze reis. Wat zou ik graag terug willen gaan naar die tijd, alleen maar omwille van de onbestaande Clanrivaliteiten die we nu wel hebben.” Ze liet een zucht varen, maar keek Littlepaw wel aan met een glimlach. “Al heb je bij deze mijn woord, Littlepaw, dat ik je niet zal verwonden als onze Clans ooit tegenover elkaar moesten komen te staan. Geen druppel bloed zal je lichaam verlaten dankzij mijn toedoen, ik beloof het je.” En er was nog een belofte die ze wilde maken, maar die ze simpelweg vanwege haar Clanloyaliteit niet kón maken. Ze wilde namelijk aangeven dat ze hem wilde beschermen als hij aangevallen zou worden, maar dat was een belofte die ze niet kon nakomen. Haar Clan zou haar verachten als ze dat zou doen en hoewel Blizzardpaw niet van vechten hield en van bloedvergieten, waren er voor haar wel nog steeds grenzen in hoeverre ze zich wilde gooien voor zo’n buitenclanse vriendschap.