When I get older, I will be stronger.

Een tevreden gevoel ontstond in zijn binnenste toen hij opmerkte dat hij al iets gegroeid was. Dat merkte hij aan het feit dat de afstand tussen de grond en zijn kin iets groter was en dat zijn poten ook groter begonnen te worden. Zijn zachte kittenvacht had zich ingeruild voor al iets stevigere haartjes en zijn tabbypatronen begonnen lichtelijk andere vormen aan te nemen. Het blauwgrijze van zijn ogen was echter hetzelfde gebleven waardoor duidelijk werd wat voor oogkleur Loudkit zou behouden. Zijn staart had ook iets meer lengte gekregen, hoewel dat nauwelijks verschil was tegenover wat het eerst had. Kortom: Loudkit begon te groeien. En dat was niet alleen fysiek. Nu hij fatsoenlijk kon praten zonder dat hij steeds woorden door elkaar haalde en daardoor geen fatsoenlijke zinnen kon vormen, vond hij het des te leuker om een praatje met anderen te maken. Ook als het erop leek dat ze hun slaap hard nodig hadden. Loudkit liet zijn blik door de nursery glijden, op zoek zijnde naar een volgend slachtoffer. Hij verveelde zich verschrikkelijk en begon nu al wat meer te hunkeren naar het leven buiten de nursery, al vond hij het nog steeds erg prettig om dicht tegen zijn moeder te gaan liggen en, omhuld door haar vertrouwde geur en die van zijn siblings, in slaap te vallen. Toch zou er een tijd komen dat zelfs dat niet meer genoeg was en dat Loudkit de wereld wilde gaan ontdekken. Maar goed, tot die tijd bleef hij uiteraard netjes binnen de nursery. Hij wilde sowieso niet dat zijn moeder boos op hem zou worden. Dat was het niet waard. Hij liet zijn blik kort hangen op een kitten die wakker leek te worden en zonder haar al te veel tijd te geven om dat te doen, sprong hij op en rende naar haar toe. “Hallo!” riep hij vervolgens vrolijk, daarmee zijn aanwezigheid direct aankondigende.

+ Eerste post voor Cinderkit