Asphalt & Old Flowers [Acefray]

De geur van asfalt en de geur van bloemen die hun beste tijd gehad hadden vulden in de lucht, de scherpzoete walm en de hitte van de middag zwaar drukkend op de zintuigen van de zwarte poes die langs het donderpad hinkte. Ze was gefascineerd door het water dat in poelen op het zwarte oppervlak van het pad leek te liggen, maar plotsklaps leek te verdampen als ze dichterbij kwam. Het schijnwater weerspiegelde een strakblauwe vlak dat enkel af en toe werd onderbroken door een voorbijvliegende vogel en met een zucht ging Crowcall even zitten om uit te rusten, wensend dat de bomen die ze aan de overkant van het pad zag ook aan haar kant stonden om wat schaduw te werpen op het geelgroene gras dat ongenadig in de zon stond uit te drogen. Terwijl ze zo de grens over keek, zag ze plots een figuur verschijnen, de grijsbruine vorm vloeibaar en onwerkelijk in de trillende lucht, onherkenbaar tot hij dichterbij was en ze zag dat het Acefray was.

De grote kater zwiepte met zijn pluizige staart enkele vliegen weg, beestjes die het net zo warm leken te hebben als hijzelf. De zon was hard en hoewel Shadowclan bekend stond om hun gure wind en natland had hij het niet héél erg gevonden als het vandaag wat extra zijn best had gedaan om deze titel eer aan te doen. Maar goed, hij was vandaag in een goede bui dus lang zou hij niet over het weer zitten zeuren. Al helemaal niet toen hij aan de overkant van de grens een mogelijk gezelschap zag. Met een blije uitdrukking op zijn kop stak hij over, nauwelijks uitkijkend voor de monsters, om bij de ander te gaan zitten. Hij herkende de poes als Crowcall, een van Tall’s vrienden maar ook een algemeen vriendelijk gezicht op gatherings. En een praatje kon nooit kwaad. “Hallo Crowcall, hoe gaat het vandaag?” Zijn toon was niks anders dan warm en vaderlijk, iets wat hij altijd in zich leek te hebben. In de tussentijd was hij gaan zitten om op deze manier de ander van de zon te blokkeren. Ace was immers groot en dik, waardoor hij ook een redelijke schaduw kon werpen.

Crowcalls haren rezen even overeind in schrik toen de grote kater zonder links of rechts te kijken overstak, maar er was geen reden voor bezorgdheid, want geen monster liet zich zien. Toch klopte haar haart nog even snel na voor het terugzakte naar zijn gebruikelijke tempo. Nu verscheen er ook op haar gezicht een glimlach. "Hey, ja, gaat wel redelijk. Het is wel een beter geweest, het is wel eens slechter geweest. Met jou?" Ze glimlachte verontschuldigend om haar ietwat vage antwoord. Haar gezicht ontspande nu er een schaduw over werd geworpen en de zon niet meer in haar ogen stak.

Onderwerp: Re: Asphalt & Old Flowers [Acefray]