Some people just need a high- five- in the face. With a chair.

Bloodpaw zijn ogen stonden woedend toen hij zijn gewonden stevige lijf voorzette tussen de dennenbomen van Shadowclan. Een kikker bungelde uit zijn bek die een lichte geur van Windclan met zich meedroeg. Een Windclan apprentice, Dewpaw genaamd, had de kikker opgewacht bij de grens tot deze er overkwam en had hem toen gevangen. Daarna had ze hem onrespectloos naar Pepperpaw gegooid en bij die actie de prooi weer (terug) gegeven aan Shadowclan. De tom was toen boos naar de twee toe gestapt en had hij de grijs witte she-cat een lesje geleerd. Hij vond het verschrikkelijke hoe sommige katten omgingen met de levens van prooidieren, hoe haalde die sukkel het ook echt in haar hoofd om met een lichaam te gooien van een dier nadat deze zich overgegeven heeft om een clan te voedde? Starclan zal vast en zeker niet blij zijn hoe Windclan met de levens van andere wezens omging. Hoewel hij altijd dankbaar zal zijn aan Oceanstar voor het redde van zijn leven zou hij nooit hun fouten goedkeuren, ook dus niet die van Dewpaw die de argument nog durfde te gebruiken dat haar leader hem gered had. Alsof dat het goed sprak dat zij prooi gaf aan een vijandelijke clan. Hmng. Bloodpaw had direct de oren van de kop gerukt als ze bij Shadowclan gezeten had, als hij nou medicine cat apprentice was of niet: de warrior code zal hem altijd heilig zijn. Zonder echt door te hebben van zichzelf zat Bloodpaw te brommen op een geïrriteerde toon. Dit maakte hem echt woest zeg! Bah. Dat zijn zusje nog vrijwillig opzoek ging naar Windclanners. Sure, ze was daar geboren maar dat was geen reden in de ogen van de maine coon. Shadowclan was haar thuis, hier was haar familie en zeker niet daar op de heides. Ze behoorde tot de moerassen, ze was zijn zusje.

@Pepperpaw

Met zware stappen liep de medicine cat apprentice stevig door. De kikker viel nog bijna uit zijn bek door zijn grove stappen waardoor hij zichzelf even kort moest herpakken. Zijn pluizige volle staart was omhoog geduwd in een soort dominante manier terwijl hij nog altijd de woede door zijn aderen volde pompen. Hijzelf wist echt niet wat er aan de poot was met zichzelf, het leek wel alsof hij om alles boos leek te worden sinds het gevecht met de Bloodclanner. Hij bromde zelfs! Brommen! Dat deed hij echt nooit en nu leek het alsof het een standaard ding van hem was. Het maakte hem wel een beetje angstig dat hij zich zo gedroeg maar toch kon hij zichzelf er niet van weerhouden. Zijn hart schreeuwde om zijn vriendelijkheid weer omhoog te gooien maar zijn brein, die al enkele traumatische gebeurtenissen meegemaakt had, duwde zijn zachte karakter naar beneden. Het was tijd om op te groeien en volwassen te worden.. De tom was zo diep in zijn gedachten dat de zwart rood gevlekte maine coon niet eens doorgehad had dat Pepperpaw gestopt was met lopen. Pas toen hij haar stem zachtjes in de verte hoorde draaide hij zich om. De tom slikte en legde de kikker neer tussen zijn poten toen hij zag dat zijn zusje alles behalve comfortabel voelde op het moment. Bloodpaw duwde zijn oren naar achter en zuchtte. “Het gaat,” Mauwde hij zacht voor hij naar de flame point toe liep en zijn stevige lijf tegen de hare drukt. “Sorry dat ik de laatste tijd zo boos doe..” Sprak de medicine cat apprentice, hij wou niet dat zijn kleine zusje straks nog bang voor hem werd...

Ze miste hem.. en niet hij die hier nu zat maar de oude hem. Een brok vormde zich direct in zijn keel bij die woorden en de tom moest zijn best doen om de tranen uit zijn ogen te houden. Hij vond zichzelf, zoals hij zich nu gedroeg, ook niet leuk. Hij miste ook het gevoel om blij te zijn maar zijn hoofd zette er niet naar. Zijn lichaam trippelde tegen, zette hem dag en nacht in een verdediging houding. Zijn overleving’s instinct was ingeslagen en hard ook, zo erg dat hij niet meer terug kon switchen naar de lieve, zachtaardige, bloemen zoekende tom die hij was. Zijn kop draaide over uren, elke minuut bang dat hij weer aangevallen zou worden. Maar het was beter zo.. het was gewoon beter om schuw en alert te zijn, andere weg te duwen en te verjagen die een gevaar konden vormen. Iedereen kon gevaarlijk worden, het was dus beter om niemand meer te vertrouwen voor hij straks in de rug aangevallen werd. Gelukkig ging zijn paranoia kop nog net niet ver genoeg om ook zijn clangenoten te wantrouwen al begon hij ook steeds meer de katten waarmee hij een thuis deelde weg te pushen. Hij kon er niks aan doen, echt niet! Bloodpaw deed het niet met opzet.. hij wou het zelf niet eens, maar toch nam zijn verstand het over en schakelde deze elke keer terug naar die overleving’s instinct waar hij in vastzat. De tom wist ook niet wat te zeggen tegen zijn zusje. Hij wou weer de band hebben die ze samen hadden maar hoe hard hij het probeerde hoe erger het leek dat hij haar van zich afstootte zoals een mislukte nier transplantatie..