Benefits aren't for friends, or are they?

  Shade kwam net terug het kamp in na een jacht. Hij had maar een enkel muisje kunnen vangen, maar het was tenminste iets. Met een kleine zucht liet hij het vallen op de prooistapel. Hij had honger, ja, maar hij kon er nog wel even tegenaan. Er waren immers belangrijkere katten die het eten hard nodig hadden nu.
  Nu keek hij om zich heen. Het kamp was rustig nu. Het liefst zou hij weer op pad gaan, maar toen landde zijn gele ogen op een witte poes. Ivoryrose. Ze waren al lang vrienden. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht en liep hij naar de rand van het kamp. Daar sloop hij stilletjes op de witte kattin af. De laatste staartlengte stopte hij, zakte hij in elkaar en na een korte wiebel met zijn achterhand sprong hij op haar af met een 'HIIYAAH', gevolgd door luid gelach terwijl hij naast haar op de grond viel.

+Ivoryrose

Een vermoeide zucht was te horen toen de ivoorkleurige poes zich verlaagde en op een stil plekje in het kamp ging liggen. Haar oren draaide naar achteren toen ze een koude bries door haar vacht voelde strijken. Werd het dan nooit eens lente? Ivoryrose bekeek vanaf een afstandje hoe warriors en hun leerlingen kwamen en gingen. Hoe queens met hun kittens op pad door het kamp gingen. Ze slaakte een geeuw. Saai, en wat was ze ontzettend moe. Die moeheid.. waar kwam dat toch door? Ze maakte zich nu al langere tijd zorgen om haar lichaam. Die veranderde, maar op welke manier begreep ze niet. Ivoryrose zonk weg in haar gedachten die al snel naar katten van andere clans reisde. Naar die stoere rogue op de grens. Naar de vogels die ze vandaag niet had kunnen vangen en naar het verlies van haar broertje. Ze sloot haar ogen en dommelde weg.. "HIIYAAH" Meteen schoot de langharige poes overeind en keek geschrokken terug in de ogen van Shadefeather. Ze vernauwde meteen haar ogen naar de zwarte tom die alles heel leuk scheen te vinden. "Ik ben hier niet voor in de stemming hoor," kaatste ze bits naar hem en ze legde haar oren nog dieper in haar nek met haar haren lichtelijk overeind. Ze beseft meteen dat haar uithaal naar hem niet echt eerlijk was, maar waarom deed hij dan ook zoiets kinderachtigs? Ivoryrose dacht terug aan die keer dat ze precies hetzelfde had gedaan bij Panthersoul. Dat was nog minder dan drie weken geleden. Ze voelde zich schuldig maar liet het daar ook maar bij. "Ik heb veel aan mijn hoofd, Shade." Vervolgde ze op iets mildere toon terwijl ze zichzelf weer op de grond liet zakken. Oren nog steeds naar achteren gedraaid, haren plat.  

  De poes schoot overeind en keek hem geschrokken aan. Haar oren legde ze diep in haar nek en haar lange haren stonden lichtelijk overeind. 'Ik ben hier niet voor in de stemming hoor,' kaatste ze bits naar hem. 'Ik heb veel aan mijn hoofd, Shade,' vervolgde ze op een iets mildere toon en ze ging weer liggen.
  Shade zuchtte en ging naast haar liggen. 'Het spijt me om Littlepaw,' miauwde hij zachtjes. Voor hemzelf was Ivoryrose een van de weinige die echt dichtbij hem stond, en hij zou dood ongelukkig worden als haar iets zou overkomen, dus hij kon zich niet voorstellen hoe erg het zou zijn om een familie lid te verliezen. Zelf had hij nog nooit iemand zo dichtbij verloren, zijn ouders waren tenslotte kort na zijn geboorte overleden en verdwenen en hij had geen broertjes of zusjes gehad.
  'Het is vreselijk wat hem is overkomen. Het had niet mogen gebeuren,' miauwde hij vervolgens. 'Maar misschien kan wat afleiding je wel goed doen,' opperde hij, haar hoopvol aankijkend.