Paniek!!!

Eaglekit liet een zachte zucht ontsnappen terwijl hij op zijn rugje lag en zijn kop naar beneden draaide zodat hij naar het kamp kon kijken die voor hem ondersteboven leek te zijn. Hij grinnikte toen hij verschillende katten op een vreemde manier naar buiten zag komen, alsof ze niet helemaal goed hun poten zetten op de grond. Natuurlijk was het enkel zijn perspectief en het bloed dat naar zijn hoofd steeg dat ervoor zorgde dat hij dingen begon te zien die niet klopten, maar hij amuseerde zich en daar draaide het om. Zijn aandacht werd echter getrokken toen hij zacht geritsel hoorde. Hij dwong zichzelf om naar beneden te kijken en bewoog kort met zijn oortjes toen hij Gorsekit herkende. De kitten bleef heel vaak in de buurt van zijn ouders, maar deze keer leek hij het toch aangedurfd te hebben om alleen op onderzoek uit te gaan. Eaglekit snapte niet goed waar de paniekerige houding vandaan kwam. Er was bijna niemand wakker en zo eng waren de kittens en de queens toch ook weer niet? Misschien moest hij maar eens even polshoogte gaan nemen. Als hij echt zo belangrijk wilde worden als zijn pleegvader moest hij zich toch over bepaalde obstakels zetten. Hij moest interesse tonen in het welzijn van zijn Clanmates en goed op de hoogte zijn van anderen. En hij moest iedereen accepteren om wie hij was, al was dat bij sommige kittens verschrikkelijk lastig. “Gorsekit,” sprak hij en een vriendelijke blik lag in zijn ogen. “Waarom ben je zo paniekerig? Is er iets aan de hand?”

Eaglekit kon het eerlijk gezegd maar amper begrijpen. Ja, hij was graag bij zijn pleegvader in de buurt, maar hij raakte toch ook niet in paniek als deze wegging en hij alleen achterbleef? Er waren zat andere kittens waar hij mee kon spelen. En als hij honger had, ging hij gewoon naar één van de queens toe. Nu had hij natuurlijk wel één specifieke queen die de zorg over hem had genomen, maar als zij er niet was omdat ze haar warriortaken deed, dan waren er genoeg andere queens die hem verder wilden helpen. Ze waren hem nu aan het leren om vast voedsel te eten en Eaglekit moest eerlijk toegeven dat hij dat verkoos boven de melk die hij kreeg, al vulde de melk natuurlijk ook wel lekker zijn buikje. Hij vond het vooral fijn om eerst te drinken en dan lekker in te dommelen, dicht tegen de vacht van zijn soort van pleegmoeder aan. Zijn pleegvader had te veel taken om uit te voeren, dus Eaglekit zag hem bijna nooit en had dan ook geen tijd om tegen zijn vacht aan in te dommelen. Eaglekit werd uit zijn gedachten getrokken door Gorsekit die uitlegde wat er aan de hand was. Zoals Eaglekit al verwacht had, had de kitten een tikkeltje last van verlatingsangst. “Natuurlijk kun je het wel!” zei hij bemoedigend tegen de kitten. “Je bent zelfs al een eind op weg.” Met een knikje over zijn schouder gaf hij aan dat Gorsekit al wel een afstand had afgelegd, ook al was dat misschien niet ver. “Kom,” zei hij met een glimlach. “Laten we nog een stukje verder wandelen. Vind je het ook eng als ik met je meega?” Hij keek de kitten glimlachend aan. Misschien vond Gorsekit het al een stuk makkelijker als Eaglekit bij hem was.

Eaglekit’s hart trok samen toen hij Gorsekit hoorde snikken en bijna wilde hij toegeven en tegen de kitten zeggen dat ze het gingen laten, dat hij zich om mocht keren en dat alles goed zou komen. Hij klemde echter strak zijn tanden op elkaar om te voorkomen dat hij die beslissing zou maken. Als hij Gorsekit van zijn angst af wilde helpen, dan was het juist de bedoeling dat ze door zouden zetten, hoe moeilijk dat dan ook was voor de kleine kitten. En dus probeerde hij de tranen zo goed mogelijk te negeren. Of nee, hij boog zich snel naar de kitten toe en gaf deze twee likken over zijn wangen zodat de tranen opgedroogd zouden zijn. Daarna glimlachte hij bemoedigend naar de kleine kitten, richtte zijn aandacht op het doel dat hij wilde halen. Hij wilde Gorsekit mee leiden naar de uitgang van de nursery. Niet om naar buiten te gaan, maar om aan te tonen dat de kitten niks had om voor te vrezen en ook niks had om veilig in zijn nest te blijven hangen. “Als het je beter laat voelen, mag je ook je flank tegen mij drukken of mijn staart zachtjes in je bekje nemen,” zei hij zachtjes tegen de kitten. “Ik beloof je dat ik je zal beschermen. Ook al is dat nergens voor nodig, want niemand zal je hier kwaad doen. In deze Clan zijn we allemaal familie, Gorsekit,” herhaalde hij de woorden die zijn wijze pleegvader tegen hem had gesproken nadat hij in the Small Lake was gevallen, wanhopig op zoek zijnde naar zijn echte ouders. “We zijn niet door bloed met elkaar verbonden, maar in zekere zin ben ik wel jouw broertje.” Zou Gorsekit begrijpen wat hij bedoelde of was dat te onduidelijk?