Unfamiliar territory.

Het was niet de eerste keer dat Cherrypaw gevraagd werd om mos te gaan halen voor de queens. Het was haar alleen niet meer gevraagd vlak na de aanval van de BloodClanner. Even kwam er angst opspelen in haar binnenste bij het vooruitzicht om alleen naar buiten te gaan en even, heel even maar, wilde ze bijna aan één van de queens vragen of ze mee wilden gaan. Bijna alle apprentices waren eropuit met hun mentor en de apprentices en warriors die er nog waren, hadden hun rust nodig omdat ze ’s morgens vroeg al vertrokken waren. Dat zorgde ervoor dat Cherrypaw bijna geen andere keus had dan alleen naar buiten te gaan. De tocht van en naar de rivier die ThunderClan met RiverClan verbond duurde naar haar idee een eeuwigheid en toen ze uiteindelijk genoeg mos bijeen had geschraapt, struikelde ze bijna over haar poten om snel terug te kunnen rennen naar het kamp. Met een wild kloppend hart kwam ze uiteindelijk veilig binnen en rende ze direct door naar de nursery om daar het mos neer te leggen, proberend om te voorkomen dat haar staart twee keer zo dik leek dan zijn normale grootte. Ze leek ietwat te kalmeren bij het aanzicht van de kleine bundeltjes vacht die over elkaar heen tuimelden, dicht bij elkaar aanlagen of gewoon met elkaar aan het spelen waren. Ze had zelf niet specifiek een kittenwens, maar het was wel altijd mooi om het nieuwe bruisende leven in de nursery te zien opbloeien. Eigenlijk kwam ze hier veel te weinig en was het daardoor een beetje onbekend terrein voor haar. Haar blik viel op een witte kitten die haar kant op leek te komen en hoewel ze meestal verstijfde als ze wist dat ze contact met iemand moest hebben, gebeurde dat deze keer niet. Wat voor kwaad had een kitten immers in zich? Het zou belachelijk zijn als ze nu ook al bang moest zijn voor een kítten.

Cherrypaw voelde dat ze zich wat ontspande toen de kitten zich bij haar voegde en een doodnormale, onschuldige vraag stelde. Ze frustreerde zich omwille van het feit dat ze zo makkelijk aangedaan was door de simpelste geluiden en de simpelste vragen. Zou dat ooit beter worden? Zou ze ooit weer normaal kunnen functioneren? Ze hoopte dat Mallowleaf wonderen zou verrichten en dat hij haar uit haar schulp zou halen, maar ze wist ook wel goed genoeg dat het vooral uit zichzelf moest komen. Ze richtte haar blik op de kitten toen ze zich besefte dat ze haar nog altijd geen antwoord had gegeven. “Nee, maar ik wil wat extra mos halen waar je mee kunt spelen,” zei ze zachtjes, niet in staat zijnde om de kitten teleur te stellen. “Of je kunt dit gebruiken en dan ga ik wel ander mos halen,” zei ze snel. Ja, dat leek haar wel beter. “Ik was eigenlijk mos gaan halen om verse bedden te maken voor jullie,” legde ze op een zachte toon uit, hopend dat de kitten nu niet boos op haar zou gaan worden. Ze had geen idee of ze nog wist hoe ze op boze katten moest reageren, niet nadat Sparkfur zo uit zijn slof tegen haar was geschoten. Ze had het nog niet aan Mallowleaf verteld, maar hij had haar een behoorlijk boze reactie gegeven toen ze terug waren gekomen van hun eerste training en haar nadien genegeerd. Maar de boze reactie, de nagels die uit zijn hulzen schoten en de scherpe blik in zijn ogen hadden er al voor gezorgd dat ze terug had gedacht aan de BloodClanner. En zelfs nu kon dat nog steeds zorgen voor een regelrechte paniekaanval als ze niet uitkeek. Wat dus absoluut niet mocht gebeuren, zeker niet in de buurt van een onschuldige kitten.

Cherrypaw kon het niet helpen dat ze zich toch wel lichtelijk opgelucht voelde over het feit dat de kitten had besloten dat Cherrypaw het mos mocht gebruiken voor de nesten. Het was niet dat ze het een probleem had gevonden om mos te gaan halen puur omwille van de kitten, maar ze vond het nog steeds akelig om in haar eentje naar buiten te gaan. Ze had de kitten sowieso niet mee naar buiten kunnen vragen en Mallowleaf was zijn welverdiende rust op aan het pakken, dus hem wilde ze ook al niet storen voor dit soort dingen. Misschien had ze zich tot Ardentpaw kunnen keren, maar hij was vast en zeker gaan trainen voor met zijn mentor en met het beetje mos dat zij nodig had, zouden er misschien vervelende vragen haar richting in komen. Ze gaf een knikje toen Whitekit voorstelde om haar mee te helpen. Het zou zeker vier moons duren eer dat de kitten zelf een apprentice zou worden, maar dan zou ze in elk geval al weten wat ze moest doen om bedden te verschonen. “Laten we eerst een rondgang doen in de nursery om te zien welke bedden er verschoond moeten worden,” sprak ze zachtjes. “Je moet letten op bedden die al half aan het scheuren zijn, bedden die muf ruiken of stinken of bedden die wat nattig zijn geworden door water dat gemorst is of als er regen is geweest door de regen.” Ze knikte naar de ene kant van de nursery. “Als jij daar gaat kijken, zal ik die kant doen.” Ze wees met haar staart in de richting die ze bedoelde. Het voelde goed om zo bezig te zijn, al was het maar met een simpele taak. De kitten gaf haar afleiding en dat was iets wat ze op dit moment heel hard nodig had.

Het controleren was zo’n gewoonlijke taak voor haar geworden dat Cherrypaw niet veel tijd nodig had om hem af te maken. Ze controleerde de bedden en vond er hoogstens drie die vervangen moesten worden, wat eigenlijk nog behoorlijk mee viel. De kleinere hoopjes mos wezen er bovendien op dat het om kittenbedden ging, waardoor ze dus minder mos mee moest sleuren. Ze schraapte het mos snel bij elkaar, pakte het stevig vast in haar bek en liep vervolgens terug in de richting waar ze had gezegd tegen Whitekit dat ze weer zouden afspreken. De kitten was er nog niet en Cherrypaw nam haar tijd om het mos een beetje uit elkaar te leggen zodat ze aan Whitekit kon laten zien wat ze bedoelde. Toevallig had elk stukje mos een andere factor waardoor Cherrypaw het weg had moeten halen zodat ze precies aan de kitten kon laten zien wat ze daarnet met elk voorbeeld bedoelde. De kitten kwam niet veel later naar haar toegelopen en Cherrypaw glimlachte voorzichtig. “Kijk, dit bedoel ik,” zei ze en ze schoof het mos dichter naar Whitekit. “Zie je die scheur daar in het mos? Daardoor kan een kitten op de harde grond komen te liggen en kunnen zijn spieren verstijven door de ongemakkelijke, harde ligging. Dat stukje mos daar rechts van je ruikt verschrikkelijk muf en dat laatste hoopje mos links van je heeft iets te veel naar de rand van de nursery gelegen waardoor het regenwater heeft geabsorbeerd.” Ze hield een korte pauze. “Heb jij nog iets gevonden?” vroeg ze vervolgens.

Het leek informatie te zijn die de kitten al wist en Cherrypaw glimlachte goedkeurend toen de factoren die zij had opgesomd ook exact de dingen leken te zijn waar de jonge witte kitten op had gelet. Het apprenticeschap en warriorschap bestond niet alleen uit trainen en jagen, maar ook uit het zorg nemen voor de Clan. Als je de basiszaken niet wist om voor je Clan te zorgen, wat voor een karakter maakte dat dan van je? Nee, ze vond het belangrijk dat katten van jongs af aan al wisten waar ze op moesten letten zodat ze des te beter hun zorg konden nemen voor hun Clan. Misschien zou ze Whitekit de volgende keer mee kunnen nemen naar de elders zodat ze de kitten kon leren hoe ze teken moest verwijderen en netjes om mos moest vragen, maar dat moest dan maar voor een volgende keer zijn. Misschien zou het iets te veel informatie zijn als Cherrypaw dat nu allemaal ging uitleggen. Cherrypaw keek snel naar de nesten die Whitekit had aangewezen en gaf nogmaals een goedkeurend knikje toen ze zag dat Whitekit’s mosbedjes inderdaad vervangen moesten worden om precies de redenen die Cherrypaw zojuist had opgesomd. “Laten we de nesten weghalen en vervangen met het nieuwe mos. Als we te weinig hebben, kan ik altijd snel nog nieuwe gaan halen. Misschien mag je zelfs van de elders als beloning voor je harde werk straks wel een beetje mos hebben om mee te spelen,” zei ze met een knipoogje tegen Whitekit. Oké, misschien zou ze het teken verwijderen dan maar laten voor de volgende keer, maar het lesje met de mos voor vandaag houden. Ze zou wel zien. Het had allemaal ook nog niet zo’n haast.

Cherrypaw koos expres een nest in de buurt van Whitekit uit zodat ze de kitten kon ondersteunen als dit nodig was, maar tot nu toe leek dit niet echt nodig te zijn. Cherrypaw snoof met haar neusje aan het mos en plukte er een paar deeltjes mos uit die niet specifiek vies waren en die ze stiekem opzij hield voor Whitekit. Ze dacht wel dat de elders hun mos met de kleine witte kitten zouden delen, maar zij wist ook wel dat je als kitten zijnde nooit genoeg mos kon hebben om mee te spelen. Als een andere kitten het mos van de elders van Whitekit af zou pakken, had ze altijd nog een deeltje over dat ze voor zichzelf kon gebruiken. Cherrypaw verstopte het ongezien achter een paar bladeren en klauwde het mos toen helemaal weg, waarna ze het nieuwe mos pakte en zowel een bundeltje bij Whitekit legde als bij zichzelf. “Probeer ongeveer dit formaat aan te houden,” sprak ze tegen Whitekit waarna ze het mos kneedde tot een middelmatig formaat. “En kneed het goed met je pootjes zodat je eventuele gemiste stukjes zoals kleine takjes er meteen uit kunt halen. Anders voelt het straks net alsof je op een egel gaat liggen," grinnikte ze plagerig, waarna ze de kitten opnieuw een knipoog gaf.