Soft wind [Routnose]

Waarom was ze hier? De korenaren streelde langs haar vacht, zachtjes heen en weer gewiegd door de wind. Haar groene ogen stonden wat afwezig en bovenal vermoeid op de horizon gericht. Tussen de koren waren geen kruiden te vinden en het was zo lang geleden dat ze gejaagd had dat ze betwijfelde of ze het überhaupt al verleerd was. Toch had ze altijd van de velden gehouden, waar ze zo in kon verdwalen maar toch altijd wel de weg in wist terug te vinden. Het was een perfecte plek om even niet gevonden te worden, waar ze de laatste tijd wel vaker naar verlangde. De druk in het kamp was haar wat veel en echt goed in haar vel zat ze niet de laatste tijd, door verschillende redenen. Daarom genoot ze van momenten zoals deze, waarbij ze even alleen kon zijn. De poes besloot net dat ze toch wel weer terug moest keren toen ze geluiden hoorde. Kort spitste ze haar oren, maar snel genoeg had ze door dat het slechts Stallionheart was, haar oude mentor. Een glimlach kwam op haar lippen. "Dag Stallion!" klonk er oprecht blij om de iets oudere kater weer te zien, ze wilde hem sowieso graag weer eens spreken.

"Hey Routnose" vreemd eigenlijk, hoe snel je kan wennen aan een nieuwe naam. Hoewel het haar eerst zo vreemd had geleken om nooit meer Routpaw te zijn, kon ze zich nog erg goed vinden in haar nieuwe nose- heid. Haar opmerkende oog trok even over Stallionheart heen, een medicine cat's tikje die ze perrongelijk had overgenomen. Soms maakte haar inspecterende ogen anderen wat ongemakkelijk, maar waarschijnlijk kende Stallionheart haar wel beter dan dat. Het viel haar wel op dat hij er wat verweerd uit, iets waar ze niet precies haar poot op kon leggen. Al was zijn vermoeidheid niet vreemd, na al het dramatische gebeuren van de laatste paar dagen leed iedereen aan slaap te kort. "Nog op zoektocht naar kruiden?" ietwat ongemakkelijk trok ze met haar oren, maar snel genoeg verbeterde ze dat van zichzelf. Ergens was ze bang dat hij zou denken dat ze aan het slapen was on the job, maar de werkelijkheid was dat ze na lange dagen hard werken even een momente voor haarzelf had genomen. Dat was niet vreemd. "Oh, ehm, nee, nu niet," miauwde ze dan ook naar de waarheid en glimlachte. "Alleen even lopen, mijn hoofd leeg maken," ze stapte iets dichterbij, toch iets van een bezorgde twinkel in haar ogen. "Is alles oké?"

Ze trok even met haar oor toen hij woorden liet vallen over een kruiden patrol. Hoewel het zeker geen slecht idee was, was het probleem voornamelijk dat ze niet heel het Windclan gebied meteen van de weinige kruiden wilde beroven. De winter was koud en hard geweest, nu alweer te veel kruiden plukken zou niets over laten voor de volgende seizoenen. Vragend keek ze haar oude mentor en goede vriend aan. "Ehm, zou het mogelijk zijn om een Herb patrol buiten onze grenzen te sturen..?" stelde ze wat twijfelend voor. "Het hoeft niet ver, maar ik wil de weinige kruiden die nu weer beginnen te groeien niet beschadigen," ze zouden bij de High stones kunnen kijken of daar ergens in de buurt. Goed, dat was iets dat ze ook nog wel met Lizardpath zou bespreken een dezer dagen. Nu maakte ze zich vooral zorgen om Stallionheart, die zich opende toen ze er naar vroeg. "Ik snap niet hoe alles heeft kunnen gebeuren" begon hij, waarna een korte stilte viel. Rout haar oortjes zakten wat naar achteren en ze stapte iets dichterbij, waarbij haar staart bemoedigend tegen zijn flank streek. "WindClan lijkt altijd meer ellende te krijgen en de andere Clans nagenoeg niks. ThunderClan heeft Silverstar dan wel verloren maar verder zijn daar geen rampen zoals een vos" De poes keek kort wat afwezig de andere kant op. Natuurlijk had ze deze zorgen wel aangevoeld, ieder zat er mee in het vel, al helemaal de kersverse deputy. "Hier lijkt de ene na de andere kat het leven te laten" verzuchtte hij. "Waarom Routnose? Heeft StarClan daar iets over gezegd?" haar keel leek wat dichtgeknepen te zitten en even was ze stil. Stallionheart sprak precies haar zorgen, de angsten die haar bange, pessimistische brein aan elkaar weefde. Ook zij was bang dat er een reden achter lag, ook zij keek zo vaak naar de sterren in de hoop een antwoord te krijgen, in de hoop dat ze hen zouden beschermen. Maar niemand wist hoe machtig Starclan was, zelfs zij niet. Maar kon ze hem over die onzekerheid vertellen? Was zij niet degene die iedereen hoop moest geven? "Ik... Ik weet het niet. Starclan... Heeft nog niet met mij gesproken," gaf ze onwillig toe. "Maar, Stallion, sommige vragen hebben geen antwoord, er is geen waarom. Toch,je moet de hoop niet verliezen," ze keek hem met een waterige glimlach aan en slikte een brok in haar keel weg. "Starclan kan ons niet van alles beschermen altijd, sommige rampen... Gebeuren nu eenmaal, zonder een bedoelde straf," de woorden klonken logisch, niet? "Denk aan de Journey, de droogte, de vloed. Starclan kon het niet stoppen, maar ook in moeilijke tijden zullen ze ons begeleiden en helpen wanneer dat kan. Je doet het super Stallion, en Starclan zal je hulp geven wanneer dat nodig is. Daar... Daar moeten we in geloven," het was de waarheid, niet? Het moest de waarheid zijn, ze moesten het geloven. De poes drukte bemoedigend haar kopje tegen de borst van haar grote vriend.