Eat, sleep, cry, repeat. Eat, sleep, die, repea-wait, what? [Sabrefur]

_______________________________________________________________________
Laurelpaw werd vanbinnen steeds onrustiger. Dit was een van de redenen waarom ze het kamp nu achter zich gelaten had. Het was te druk, te chaotisch. Dat was niet raar, vlak na Oceanstar's dood en een nieuwe Deputy. En daarnaast was dit, stiekem, ook een manier om Dewpaw te ontwijken. Als er iéts was wat ze ontwijken wilde, dan was het wel een ongemakkelijk gesprek. De keer dat de ze Apprentice aangevallen had, waren zowel Laurel als Dew niet vergeten. Sorry zeggen was iets wat nog steeds niet gebeurd was en daarom zwief ze door het territorium, omdat Owlbate nu geen tijd had om haar te trainen. Dat natuurlijk niet raar, want het was nog maar één dag na de ceremonie.
Diep in gedachten, maar toch alert op haar omgeving, zwierf ze door het hoge gras. Momenteel voelde Laurelpaw zich, zoals gewoonlijk, nogal doelloos. Waarschijnlijk miste niemand haar, als ze nu opgevroten zou worden door konijnen. Heel realistisch was dat echter niet.

SABREFUR

Met snelle passen draafde Sabrefur door het hoge gras heen. Zijn staart was laag en zijn oren waren gespitst. Het was hem te oren gekomen dat een van de tunnels dicht bij een van de grenzen in slechte staat verkeerde. Hij had een kleine opening van vrije tijd gevonden om het te gaan controleren voordat hij er waarschijnlijk een clangenoot op af zou sturen. Hij begon echter langzamer te lopen toen hij Laurelpaw opmerkte die helemaal in haar eentje liep. Rustig week hij van zijn pad af en benaderde haar. "Laurelpaw," Kondigde hij zichzelf aan. "Heeft Owlbate geen training voor je vandaag?" Bromde hij.

TAG laurelpaw

MONTY

_______________________________________________________________________
Ze grijnsde heel even kort, toen ze dacht aan bloeddorstige konijnen. Toen schudde ze haar hoofd en focusde zich weer op haar omgeving. Laurelpaw was jammer genoeg te laat. De indringer was al zo dichtbij, dat ze al drie keer dood was geweest. Mousedung, het was een Windclanner. Lekker fijn, z'n slechte indruk maken op je clan. Even grijnsde ze weer. Eigenlijk was dat toch al gebeurd. Ondertussen stond ze wel ongeveer bekend als de agressieve probleempuber van Windclan. Ze hield zich altijd voor dat het haar niks boeide, ook nu, maar stiekem raakte het haar van binnen heel diep. "Laurelpaw," Ugh, hij wilde ook nog praten. Nice. Nice. Yep, nice. Mousedung. "Heeft Owlbate geen training voor je vandaag?" Toen Laurelpaw zich omdraaide, zag ze dat het haar gloednieuwe Deputy was. Enkele seconden schold ze met elk woord dat ze kende, heel zachtjes, maar daarna zuchtte ze diep. "Nee, ik zit eigenlijk midden in een training." Haar staart wees naar een kromme tak. "Zie je dat, dat is Owlbate. Had je hem niet herkend?" De sarcasme droop van haar woorden af, maar toch was dit nog een van de aardigste dingen die ze ooit gezegd had. En of ze bang was voor de kater? Nope, zeker niet. Er was niks waar ze bang voor was, zelfs de dood niet. Laat staan een kater met grootheidswaanzin, zoals Laurelpaw Sabrefur graag noemde.

Zoals verwacht ontbrak het Laurelpaw aan elke vorm van respect. Het was brutaal, had een mond als een bootwerker en had ook nog eens clangenoten aangevallen. Als het aan hem lag had hij haar al lang bij de grens gezet en de clan uit gesmeten. Voor haar tien andere katten die wel inzet wilde tonen om hun clan te dienen. Hij keek even opzij naar de tak die ze aanwees voor dat hij hij zijn goede oog weer op haar vestigde. "Vertel mij eens, waarom ben je nog hier?" Vroeg hij haar met een kille blik.

_______________________________________________________________________
Eigenlijk hoopte ze dat hij het wel grappig vond, maar blijkbaar had Stallionstar de chagrijnigste opa in de hele clan gevonden. Man, wat had hij een slecht humeur. Met het meest droge gezicht éver, keek Sabrefur weer naar Laurelpaw. Moeite om haar lach in te houden, had ze zeker. Deels omdat ze zichzelf echt ge-ni-aal vond, maar ook omdat haar Deputy zo serieus was. "Vertel mij eens, waarom ben je nog hier?" Laurelpaw keek semi-geschokt. Ze deed haar uiterste best om haar lach in te houden, maar de pret kon je van haar gezicht aflezen. "Het spijt me verschrikkelijk, majesteit. Ik had niet door dat u mij op met uw flagrante blik op een andere plek nodig had. Ik zal het mij voor al-tijd heugen." Door haar woord gebruik en verschrikkelijk overdreven buiging, was het duidelijk hoe sarcastisch ze het bedoelde. Met héél veel moeite kon ze een grijns onderdrukken.

Sabrefur negeerde haar volledig. "Nee je begrijpt mij verkeerd," onderbrak hij haar dus ook terwijl hij zijn oren naar achteren draaide. "Waarom bén je nog hier? Als ik niet beter wist zou ik haast zeggen dat je liever ergens anders wilde zijn aangezien je geen enkele interesse in je training steekt. Je hebt geen respect, een grote mond en mist enig talent om je clan te dienen, fysiek en mentaal. Je loopt de kantjes er vanaf en valt je clan genoten aan. Herinner mij waarom ik je niet meteen een elder maakt als de warrior code en het clan leven je zo weinig kan interesseren? Wil je nog wel hier blijven?" Vroeg hij haar kalmpjes met een stem die geladen was. Zijn ene oog keek geen moment weg.

_______________________________________________________________________
Blijkbaar was nog geen grammetje van deze deputy bekend met het woord sarcasme of humor. "Nee je begrijpt mij verkeerd,". Wauw, ze hadden wérkelijk de meest krakkemikkige én chagerijnige opa in heel Windclan gevonden. Ze moest Stallionstar toch zeker nog een keer melden hoe fantastisch hij was in het vinden van de slechtste Deputy mogelijk. Haar Leader had een zeker verborgen talent. "Waarom bén je nog hier? Als ik niet beter wist zou ik haast zeggen dat je liever ergens anders wilde zijn aangezien je geen enkele interesse in je training steekt. Je hebt geen respect, een grote mond en mist enig talent om je clan te dienen, fysiek en mentaal. Je loopt de kantjes er vanaf en valt je clan genoten aan. Herinner mij waarom ik je niet meteen een elder maakt als de warrior code en het clan leven je zo weinig kan interesseren? Wil je nog wel hier blijven?" Laurelpaw had Sabrefur al op haar lijst met 'katten die ze ooit van een rots af zou gaan douwen' gezet en was dan ook niet van plan genadig te zijn met haar antwoord. Als hij haar wilde vernederen, dan moest hij niks anders van haar verwachten. Je kon het dapper noemen, of dom, maar Laurelpaw boeide het niet. Deze Deputy zal niet ongestraft weggaan. "Weet je waarom je mij geen elder kunt maken, mij kunt verbannen of kunt vermoorden? Omdat jij de FREAKING LEADER NIET BENT!" Laurelpaw had moeite gehad om rustig te praten, maar het einde van haar zin had er voor gezorgd dat het even echode, tussen de bomen. Haar stem sloeg over. "Jij hebt geen recht om over mij te oordelen. Jij weet niet door welke pijn ik ben gegaan, hoe vaak mijn hart wel niet gebroken is. Nee, jij weet niet hoe het is, om dagelijks een helse pijn te voelen én tegelijk een schaamte, die dieper gaat dan wat dan ook. Jij weet dat niet." Haar laatste zin eindigde met een snik. Laurelpaw wist dat, bij de eerste zin die ze uitsprak, ze de controle verloor. En toen ze die verloor, verloor ze daarbij ook de controle om haar gevoelens weg te drukken. Een haat tegen over haar Deputy werdt aangemoedigd door de woede die ze voelde. De pijn. Deze Deputy. Deze arrogante Deputy kon zich niet eens voorstellen waar zij doorheen gegaan was. Ze was nog maar 6 moons oud, maar toch voelde het alsof haar hele hart vol met littekens zat. Als ze niet beter had geweten, had ze hem met alle plezier van zijn rechteroog afgeholpen. En daarmee ook meteen zijn zicht.

Een sterke tweebeenlucht wordt plotseling over de heide geblazen.. Is het nog in de buurt?