{Open} I might be unlearned

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze had al zoveel ontdekt, zoveel geleerd binnen en buiten het territorium, maar ze had deze plek nog nooit gezien. De stank was hels en Pepperpaw had het tot nu toe altijd vermeden, maar uiteindelijk had haar nieuwsgierigheid gewonnen van al haar nare gevoelens voor de plek. Bergen aan tweebeen kraaienvoer strekten zich voor haar uit, inclusief glanzende, bijna doorzichtige scherven, glimmend oneetbaar grijs spul. Pepperpaw vond het uberhaupt overweldigend om hier rond te kijken. "Wat is deze plek.." vroeg ze zich hardop af, één oor in haar nek leggende in verwarring. En waarom was al dit tweebeen spul op hun territorium? Wat deed het hier? Wat moest Shadowclan ermee?}

Ferretpaw was opweg naar de Carrionplace. Het was niet bepaald aantrekkelijk met zijn twoleg-kraaienvoer en vogelpoep. Maar het scheen dat er veel prooidieren rond liepen. Met name ratten en kraaien. En Ferretpaw wilde heel graag een rat vangen. Helemaal zelf, om te laten zien dat hij dat kon. Al zou hij het ook weer niet zo erg vinden mochten er andere Apprentices zijn die hem zouden willen helpen. Dat was juist wel gezellig. En van elkaar kon je ook weer leren, toch?
Niet veel later was hij aangekomen op de plaats van bestemming. Het was nog verbazingwekkend rustig bij de Carrionplace. Er was slechts een andere Apprentice aanwezig. Ferretpaw liep op haar af. Om haar vervolgens vrolijk te begroetten. “Hey Pepperpaw!” Hij mocht Pepperpaw opzich wel. Eigenlijk kwam het zelden voor dat hij met iemand niet overweg kon. “Ben jij hier ook om een rat te vangen?” Vervolgde hij enthousiast. Wie wist zouden ze elkaar kunnen helpen.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw trok toch maar een vies gezicht terwijl ze in het rond keek. Er lag hier zoveel troep en ze kon toch zweren dat ze af en toe uit haar ooghoek wat zag bewegen. Waren dat nou ratten? Kon ze daarop jagen? Of zou dat ook verkeerd gaan? Zo best in jagen was ze immers niet en ze wilde niet nog meer voor schut staan. Tegelijkertijd, misschien was het sowieso wel een slecht idee aangezien hier zoveel troep lag met wat ze misschien ze zichzelf ook wel kon bezeren. Hmm.
Ze werd uit haar gedachten getrokken door een stem achter haar. Voor een moment poefte Pepper's hele vacht op van schrik, totdat ze door had dat het een mede apprentice was, Ferretpaw. Zichzelf een paar seconden gevende om haar razende hartslag weer op een wat rustiger tempo te laten komen, reageerde ze. "Hey Ferretpaw! Ik was hier.. vooral aan het kijken?" Ze trok eventjes kort met een oortje, "ik was hier nog nooit geweest." Ze richtte haar blik weer kort op een afvalstapel. "Zijn hier zoveel ratten ja?"}

Ferretpaw zijn enthousiaste begroeting deed de vacht van Pepperpaw op poefen. Uiteraard was het niet zijn bedoeling geweest om haar te laten schrikken. Het overkwam hem wel vaker. Niet elke kat was nu eenmaal gesteld op zijn drukke en luide karakter. Hij probeerde er wel steeds meer op te letten. Maar dat ging nog niet altijd even goed. Met name wanneer hij erg vrolijk was wilde hij er nog wel eens overheen kijken. “Hey Ferretpaw! Ik was hier.. vooral aan het kijken?” Vertelde ze hem. De grijze kater knikte en ging op niet al te verre afstand van Pepperpaw zitten. “Sorry dat ik je liet schrikken.” Zei hij. Ferretpaw volgde de blik van het de zandkleurige kattin, richting de afvalstapel. “Ik was hier nog nooit geweest.” Zei ze op zijn vraag of ze hier ook was om een rat te vangen. “Zijn hier zoveel ratten ja?” Vroeg ze hem vervolgens. Ferretpaw knikte bevestigend. “Als ik de verhalen over deze plaats moet geloven wel ja. Al is er maar een manier om daarachter te komen toch?” Zei hij met een klein grijnsje. Ferretpaw was hier heen gekomen om een rat te vangen en dus wilde hij zijn plan maar al te graag uitvoeren. Al herinnerde hij zich wel vaagjes iets over dat sommige ratten vergiftigd waren. Maar ach, zou dat echt zo zijn?

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{De apprentice tegenover haar bood meteen zijn excuses aan over dat hijhaar had laten schrikken. Meteen schudde Pepperpaw haar hoofdje. "Nee, nee geeft niet!" miauwde ze meteen, waarna ze ongemakkelijk lachte, "sorry dat ik zo snel schrok." Het was niet alsof hij iets verkeerds had gedaan en zo moest hij zich ook niet voelen! Oh Starclan lliet hem zich alsjeblieft niet schuldig voelen want dan moest Pep zich ook schuldig voelen en dan bleven ze in een eindeloze cyclus van schuldig voelen! En dan kwamen ze nergens. Gelukkig ging het ondererp al vrij snel weer terug naar ratten en kon Pepper nieuwsgierig haar oortjes spitsen. "Ik vind het oké!" miauwde Pep, vrolijk snorrend. "Ga jij dan maar voor! Jij hebt dit plan bedacht!" En hij had ook wat meer ervaring in jagen, belangrijke kanttekening. Ze kwam tot haar vlamkleurige pootjes en hipte enthousiast op en neer. Een rat was hele grote prooi immers!}

Ferretpaw verontschuldigde zich aangezien hij Pepperpaw had laten schrikken met zijn enthousiaste binnenkomst. Maar gelijk nadat hij zijn woorden had uitgesproken schudden Pepperpaw haar kopje. "Sorry dat ik zo snel schrok."Zei ze. Daarbij keek hij verbaasd op. Ze kon er toch niets aan doen dat ze was geschrokken? Schrik was immers een natuurlijke reactie. Hij had gewoon voorzichtiger moeten zijn. Echter moest hij oppassen met zijn woordkeuze. Voordat ze straks in een oneindige sorry spiraal terecht kwamen. “Het geeft niet. Daar kon je ook niets aan doen.” Zei hij dan ook. Vervolgens liet hij zijn blik afdwalen naar de afvalstapel. En daarmee veranderde al snel het gespreksonderwerp. Pepperpaw vroeg of er hier inderdaad zoveel ratten waren. Daarop knikte hij. En stelde voor om die theorie te testen. Ferretpaw was hier tot slot gekomen om een rat te zullen vangen. "Ik vind het oké!" Zei de kattin vrolijk. Daarop grijnsde hij enthousiast. Tof, nu ook hij ook nog eens samen jagen! "Ga jij dan maar voor! Jij hebt dit plan bedacht!" Vervolgde Pepperpaw waarna ze opstond en vrolijk op en neer sprong. Haar energie was haast aanstekelijk. Maar niet op een negatieve manier. Ferretpaw werd er slechts ook vrolijk van. Een plan, daar had ze wel een goed punt. Ze hadden natuurlijk een plan nodig. Ijsbeerde hij heen en weer terwijl hij nadacht over hoe hij dit zou willen aanpakken. “Misschien kunnen we een kruimel hoop maken in het midden? En dan verstoppen we ons in de struiken. En als de ratten van de kruimel hoop eten, dan vallen we ze van achteren aan!” Opperde Ferretpaw enthousiast.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Dit gesprek ging echt sprankelend tot nu toe. De kater zei dat het niet uitmaakte dat ze zo snel geschrokken was. Wat moest ze daarop nou weer zeggen? Pepper’s blik schoot in de vijfde versnelling der stress en ze draaide haar gevlamde oortjes eventjes kort wat naar achteren. “Uhm.. Sorry voor het.. sorry zeggen..?” besloot ze te reageren, waarna ze een paar hartslagen stil was. Waren ze nou echt de hele tijd alleen maar sorry tegen elkaar aan het zeggen? Toen ze zich dat besefte was het hek van de dam en schoot de jonge apprentice in de lach, haar kopje zachtjes schuddend. “Ik ben verschrikkelijk,” miauwde de kattin met een glimlachje. Hierna aanschouwde ze nieuwsgierig naar het plan wat Ferretpaw ontvouwde. Ze kon het al bijna voor zich zien!! Ferretpaw was duidelijk een hele slimme kat. “Dat klinkt als een goed plan!” jubelde de flame point. “Maar waar gaan we kruimels vinden?” vroeg ze vervolgens met een frons. Hier?}

Had hij nog zo willen voorkomen dat ze in een spiraal van sorries terecht zouden komen. Echter gebeurde het toch. Maar Pepperpaw had dat gelukkig zelf ook al snel door. “Ik ben verschrikkelijk,” Zei ze, maar lachte er bij. Gelukkig maar. Ze waren beide niet het beste in het aannemen van andermans vergiffenis, maar dat was oké. Daar konden ze immers nog in groeien. Zodra Ferretpaw toestemming had om de middag planning met zijn rattenvang plannen te bestempelen, opperde hij enthousiast een plan. “Misschien kunnen we een kruimel hoop maken in het midden? En dan verstoppen we ons in de struiken. En als de ratten van de kruimel hoop eten, dan vallen we ze van achteren aan!” Dat leek simpel genoeg. Iets waarvoor je niet meer dan twee katten nodig zou hebben. Ferretpaw kon niet wachten om straks thuis te kunnen komen met zowaar een vangst. “Dat klinkt als een goed plan!” Stemde Pepperpaw met hem in. Hij glunderde. Het kwam niet zo heel vaak voor dat hij de kans kreeg om de leiding te kunnen nemen. En deze keer ging het nog goed ook! “Maar waar gaan we kruimels vinden?” Vroeg Pepper hem. Daar had ze wel een punt. Alhoewel… “Tussen het afval misschien? Wellicht hebben de Twolegs hier ook brood weggegooid?” Het zou goed kunnen. En heel even rondneuzen kon toch geen kwaad?

.:Sorry:

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw keek met grote ogen naar Ferretpaw, wachtend of hij niet boos zou worden van haar sorry. Hij had zelf ook sorry gezegd, en ze had geprobeerd de spanning wat te verlichten door te gaan lachen, maar dat gaf nog geen garantie dat het daadwerkelijk zou werken. Gelukkig deed dat het wel en begon Ferretpaw zelf ook te lachen en konden ze verder gaan met het plan wat ze aan het opstellen waren. Ferretpaw had duidelijk een hoofd voor strategie. De kater kwam al meteen met een heel uitgebreid plan en Pepperpaw kon niks anders dan knikken in bevestiging. Kijk, dat was een goede jager! Die had er verstand van! “Klinkt goed! En dan kunnen we sowieso een rat vangen voor de prooistapel!” jubelde Pepperpaw vrolijk met een zwiep van een haar staart. Maar de kruimels vinden.. Ja dat was nog even lastig. Gelukkig had Ferretpaw daar ook vrij snel al iets op verzonnen. “Top! Wie ze als laatste vindt is een muizenhoofd!” miauwde Pep vrolijk, waarna ze wegstoof om de kruimels te gaan zoeken.

Oh joh geen sorry nodig. Ik zie wel welke topics bijgepost raken en welke niet <3}