How I met your mother

Ze struinde nogmaals door de twoleg place. Ze was nu nog steeds geen Bloodclanners tegen gekomen. Dat was een wonder met hoe vaak ze haarzelf hier de laatste tijd weer bevond. Het bracht herinneringen terug van haar kittentijd. Hoe ze, toen nog haar vaders territorium, uit sloop om hier te komen. Dat waren goede herinneringen, maar er waren ook minder goede. Zoals hoe ze haar vader hier kwam opzoeken nadat hij naar de Bloodclan was gestapt. De clan die haar moeder had vermoord. Toch, ze kon het hem niet heel kwalijk nemen. Hij had familie daar gevonden. En ja, hij had een familie in rogue gebied gehad, maar toch...Cyber was nooit de liefste kater geweest en dus kon ze het wel verdragen. Zelf had ze nu ook iemand waar ze om gaf die daar zat. Shallow. De grijze kattin was haar beste vriendin, maar ze had al zes manen niets meer van haar gehoord. Dat baarde haar wel wat zorgen. Maar haar gedachten vielen ineens weg met schock toen ze een grijze tabby in de verte zag. Zou het kunnen... "Shallow?" riep ze uit. Lola sprintte er haast op af, maar eenmaal dichterbij zag ze dat dit haar vriendin niet kon zijn. De grijze vacht en twee gekleurde ogen waren aanwezig, maar de kleuren waren omgewisseld en de kattin voor haar was veel te klein. Veel te jong. De hoop die haar had gevuld verdween weer, maar er bleef toch iets aanwezig. Als deze kattin zo erg op Shallow leek, zou dit dan een van haar kittens zijn? Dat moest dan toch betekenen dat ze veilig was. En met die vragen stond Lola dus wat ongemakkelijk voor de jonge kattin. "Sorry ik dacht dat je iemand was die ik kende."



1st post Mesperyian

Een uiterst kwade blik werd haar kant op gegooid. Deze jonge kattin had zelfs de tweekleurige ogen die haar beste vriendin kenmerkten. Lola wist niet hoe ze zich daarover moest voelen. Het was duidelijk dat dit een van Shallow's kittens was geweest, nu al weer een young one, zo te zien. Het bracht een hoop emoties los. Schuld dat ze niet eerder was gaan zoeken, opluchting dat haar beste vriendin leefde die waren al aanwezig geweest, maar nu ook wel wat trots dat Shallow toch haar kittens had opgevoed, al had Lola liever gehad dat het op haar territorium was geweest. Dat was dan ook waar een greintje woede zich bij de andere emoties voegde. Ze had al nooit gewild dat de kitten die ze toen had ontmoet het pad van Bloodclan zou gaan bewandelen en ze was kwaad op haarzelf dat ze Shallow toen geen plek om te blijven had aangeboden. "Ja dat had ik ook wel door. Shallow is hier niet en ik weet niet waar ze nu is." De snauwende toon van de kattin nu voor haar bracht haar weer terug uit herinneringen. Waarom was ze zo kwaad? Had ze problemen met haar moeder? "Ik neem aan dat jij dan haar dochter bent? Goed om je eens te ontmoeten nu je niet meer in je moeders buik zit," miauwde ze op neutrale toon. Misschien dat nieuwsgierigheid haar wat af zou leiden van haar woede of misschien dat dit onderwerp toe zou voegen tot haar chagrijnige bui.

Hm, een humeurige jonge kat, niet erg vreemd. Lola gokte dat het leven in de Bloodclan dan ook niet toevoegde aan een goed humeur. Ze had wel wat gehoord van haar vader en aangenaam klonk het niet. Toch, toen de vraag kwam wie zij was, was ze een beetje verrast. Blijkbaar had Shallow geen woord over haar gezegd. Eigenlijk had ze dat ook niet moeten verwachten, het was niet of ze haar in de laatste zes moons was opkomen zoeken. Haar eigen schuld dus. "Ik ben Lola en ik ken Shallow al sinds ze jonger was als jij nu bent, dus je kan zeggen dat ik een goede vriendin ben." Ze twijfelde zeer of de ongeintreseerde kattin dat zo zou zien. Waarschijnlijk was ze voor haar een irritante vreemde kat. Alles in haar lichaamstaal leek dat te schreeuwen. Voor nu zou ze het wel verdragen. "En jij?"

Okay, ze had geprobeerd begrip te tonen voor de attitude van de kattin, maar dat begrip liep nu toch ver af. Steeds meer kreeg ze het gevoel dat ze boos was omdat ze een reactie van anderen wilde en dat zou ze dus niet gaan geven. Nog niet, tenminste. "Hm, mooie naam," reageerde ze onbewust toen de ander haarzelf voorstelde. Ze wist niet wie van haar ouders haar naam had gekozen maar tenminste had ze het geluk een goede naam te hebben. Hoe sommige katten hun kittens noemde kon ze gewoon niet begrijpen. "Dus, enige reden waarom je zo'n rothumeur hebt of vind je het gewoon leuk om boos op te wereld te zijn?" besloot Lola maar recht af te vragen. Ze was er niet een om ergens om heen te draaien. Dat had geen nut want het bracht je nergens. Het kon soms wel eens voor een slechte situatie zorgen, maar als ze een boze kat niet aan kon dan kon ze haarzelf geen rogue noemen. Dus, wat zou het antwoord zijn. Ze was nu wel nieuwsgierig.

Wat ging het haar eigenlijk ook aan? Shallow was haar moeder en daar leek ze ook niet zo verzot op te zijn. Mesperyian sprong weer een stuk omhoog. Een poging om op haar neer te kijken? Misschien, maar dat zou betekenen dat de jonge kattin een gevoel had dat ze beter moest zijn als Lola en dat viel zo nog maar te bekijken. "Als Shallow en jij zulke goede vriendinnen zijn, dan heeft ze je vast ook wel verteld dat ze nooit naar niemand opkijkt, of niet dan?" Lola miste de scherpe ondertoon niet, die alleen maar meer haar vermoedens bevestigde dat het niet goed liep tussen Mesperyian en haar ouders, maar ze besloot hem wel te negeren. Dat waren haar problemen niet, zij wilde gewoon haar vriendin vinden. "Je hoeft niet naar iemand op te kijken om vrienden te zijn. Misschien als je dat zou begrijpen zou je ze hebben," reageerde ze bot. Okay, misschien was ze nu toch wel een beetje klaar met de attitude die de ander bleek te hebben en vond ze het tijd voor een reality check. Misschien dat ze wel vrienden had, dat kon Lola niet weten, maar ze zou er in ieder geval geen meer gaan maken zo. En daarbij leken vrienden haar in Bloodclan toch onbetrouwbaar en ver te vinden.