In his final breath [Brat]

Rascal was op een missie. Hij wist nog steeds niet hoe hij moest voelen. De bijtwond in zijn schouders stak als de pest, maar hij buffelde door. Hij liep op drie poten, zijn blik stond verwilderd. Hij het zonet de dood van dichtbij gezien, zijn poot nog onder het bloed van zijn vader toen hij tevergeefs zijn wond had proberen te stelpen. En het was voorbij. Alleen hij, Shallow en Eveningglow wisten het nog. Het kon hem niet schelen wie erachter zou komen. Hij was enkel de gezant. En een van de laatste wensen van zijn vader was om Brat te laten weten dat er om haar gegeven werd. De grote kater kende de poes nauwelijks, alleen dat hij uit haar buurt moest blijven. Ze was één van de meest gerespecteerde leden hier, de vele hondentanden om haar nek. Ze was het type dat Rascal verachte, maar ze had een snaartje weten te raken bij Shark. Een wonder dat hij nog geen halfbroers en zussen bij die poes had rondwandelen.
Rascal wist dat hij zich enorm kwetsbaar opstelde in de staat waarbij het kamp binnen kwam lopen. Zijn nekharen stonden overeind, zijn blik kwaad naar iedereen die naar hem keek. Hij strompelde door, zijn rechterpoot van de grond houdend omdat hij zijn gewicht er nog niet op kon steunen. Hij liep recht op zijn doel af, zijn amberen ogen verzachtten zich iets. Maar hij was zelfverzekerd, hij mocht nu ook geen millimeter geven, of hij zou eraan zijn. ‘Brat,’ bromde hij. Hij zou zich niets verbazen als de poes geen idee had wat ze hem aanmoest. ‘We moeten praten. Alleen.’

Rascal vernauwde zijn ogen toen hij naar de poes keek met de krassen over haar oog. Gehavend, zoals ieder ander hier. Zelf Rascal nu, die zijn eerste grote litteken aan zijn verzameling mocht toevoegen. Brat maakte een opmerking over zijn uiterlijk, waardoor hij met zijn ogen rolde. Hij wimpelde het af met een korte, onverstaanbaar gemurmel. Ze zou het snel genoeg begrijpen. Vervolgens was ze bereid om met hem te spreken, als het moest. ‘Ja. Het moet,’ zei hij enkel kortaf. Hij zou haar niet voorbereiden op een zachte mededeling. Nee, hij zou de mededeling kort en direct doen. Beter korte pijn, dan was het voorbij. Hij wenkte haar met zijn staart, waarna hij naar een afgelegen plekje strompelde achter een schuur. Geen pottenkijkers, daar had hij even geen zin in. Hij zou met de Noorderzon vertrokken zijn als hij deze mededeling had gebracht. Dit was de laatste keer in het BloodClan kamp. ‘Het gaat over Shark,’ miauwde hij toen zachtjes, zijn stem laag. De blik op zijn gezicht veranderde. Hij verzachtte, sympathie scheen in zijn ogen. Ondanks dat hij zijn vader niet mocht, hij deze poes niet kende, hij was niet graag de brenger van slecht nieuws. ‘Hij is dood, Brat. Ik was erbij.’ Hij weigerde zijn blik af te wenden, hij wilde haar reactie zien. Hij moest weten of iemand nog een zacht plekje voor hem had in deze horde. Misschien iemand die hem nog kon helpen. ‘Hij noemde jou in zijn laatste woorden. Ik moest zeggen dat hij om je gaf.’ Het was alsof hij een geheim ter leven blies, alsof hij nu een fractie uit haar leven kende die niemand anders wist. Alleen wist hij niet of de gevoelens wederzijds waren. Brat was nou eenmaal slechts een bekend gezicht.  

Wauw. Wat er nu gebeurde had hij niet gedacht. Rascal was niet achterlijk, hij zag de storm in haar ogen. De pijn, het verdriet. Hij had het ook gezien bij Eveningglow, bij Shallow. Hij slikte, zijn blik verzachtte. Hij had medelijden met haar, want hoe je het ook wendde of keerde, ze was toch van hem gaan houden. Het kon niet anders. Hij liet zijn schouders hangen, waarna ze vroeg hoe het was gebeurd. Hij schudde zijn kop. ‘Hij-‘ Begon Rascal. Hoe moest hij dit uitleggen? Het was een dom ongeluk. Ja, hij was strijdend ten onder gegaan, heldhaftig misschien. Maar het had niet hoeven gebeuren. ‘Ik. uhm.‘ Hij draaide zijn ogen naar de hemel. Ging hij verdomme nou janken? Nee, hij zou het niet laten gebeuren. ‘Een hond viel me aan. Hij redde me, maar de tweede hadden we niet gezien.’ Hij richtte zijn lichtgele ogen weer op haar, zijn blik ijzig. ‘Het was stom van hem. Het had niet gemoeten,‘ bromde hij zachtjes. Als hij iets kon zeggen om de pijn te verlichten, had hij het vast net erger gemaakt. ‘Hij werd in zijn hals gegrepen. Hij is dood gebloed.’