Empty gold

Ivoryrose voelde zich anders. Het was niet alsof ze op een dag op stond en het meteen merkte. Nee, het was geleidelijk gegaan. Ze kon haar poot er niet op zetten om er achter te komen wat er nou exact aan de hand was. Maar één ding wist ze zeker. Ze was er niet gerust op. Ze had het nog lopen uitstellen maar kon het niet langer negeren. Ze zou naar de medicine cats moeten gaan en daar zag de lichte poes enorm tegenop. Ze vond het maar niets. Katten die aan haar duwde en haar van top tot teen onderzochten. Nee, ze mochten wat haar betrof hun poten gewoon thuis houden. En dus stapte ze met tegenzin tussen de struiken door en keek om zich heen of ze Lizardpath of Routnose zag. Routnose was binnen. Ze slikte moeizaam. “Hey Routnose,” O boy hier gaan we hoor. “Ik um- voel me vreemd. Zou jij even naar me kunnen kijken?” Ze legde de nadruk expres op het kijken, hopend dat Routnose haar niet zou gaan lopen kneden zoals ze had gezien dat de medicine kat deed bij zieke katten.

Heel... Heel eventjes je ogen dicht doen... Of niet. Routnose schrok op en keek wat betrapt toen ze opeens een bekend gezicht in de den zag. Althans, bekend gezicht van de clan; Ivoryrose was niet vaak te zien in de Medicine cat's den. Wat verbaasd en bezorgd draaide ze zich naar de prachtig witte poes om. “Hey Routnose,” het was duidelijk dat de ander niet op haar gemak was, waardoor Routnose haar warm toe glimlachte en naast de poes kwam zitten. Daar viel het haar pas op dat ze nog een blaadje aan haar borst had hangen, die ze dan ook heel snel verwijderde. “Ik um- voel me vreemd. Zou jij even naar me kunnen kijken?” kort trok ze met haar oor, de hint begrijpend. "Oh, ehm, natuurlijk Ivoryrose," sprak ze snel en vriendelijk, waarna ze even rondje om haar heen liep. Er leek in eerste opzicht niets mis, haar witte vacht was nog altijd wit; tot haar opluchting geen bloed. Allicht was ze wat forser, maar dat zou gewoon haar bouw kunnen zijn. Wat verward ging Routnose weer zitten. "Ehm, zou je me precies willen vertellen waarom je je vreemd voelt?" lichamelijk leek er niets mis, maar dat was slechts in één oogopzicht. "Ben je koortsig? Verkouden? Misselijk..?" voor een volle inspectie zou ze Ivoryrose toch aan moeten raken, maar dat zou ze niet nu al pushen.

Ivoryrose dwong haar lichaam stil te houden toen Routnose een cirkel om haar heen liep. Ze haalde haar ogen niet van haar af en trok wat ongemakkelijk met haar snorharen. Te oordelen aan Routnose haar verwarde uitdrukking zou er vast nog niets noemendswaarig aan de hand zijn. Misschien zat het allemaal wel tussen haar oren. Rouwde ze zo hard om Littlepaw dat ze zich lichamelijk ziek ging voelen. Ze was een dwaas om hier naartoe te zijn gekomen. Ze dacht even na toen Routnose haar symptomen vroeg. "Ik ben zo snel moe." Begon ze langzaam, bedenkelijk. "Normaal kan ik heel de dag de tunnels bewaken, onderhouden en controleren maar nu ben ik tegen de namiddag aan al helemaal kapot, en ik heb behoeftes." Ze keek Routnose heel strak aan voordat ze verder ging. "Ik wil veel eten." Miauwde ze voor het geval Rout haar verkeerd had begrepen. "oh en ik-" ze stopte voor een tel en keek achter zich of er niemand toevallig bij de ingang stond te luisteren. Toen dat niet het geval was boog ze dichter naar Routnose toe. "Ik heb heel veel last van windjes." Fluisterde ze. Nu ze dat gezegd had wist ze zo net nog niet of ze zich zo voelde door Littlepaw. Veel eten en de moeheid? Sure! Maar veel winden laten? Nee.. dat moest vast iets anders zijn. Toch?

Routnose had haar staart om zich heen geslagen en knikte af en toe op wat Ivoryrose haar vertelde. Nu ze al meer dan een jaar in dit vak zat, kon ze redelijk snel de puzzelstukjes aan elkaar leggen. Dat, en er was altijd een soort onderbuikgevoel die haar stuurde. Noemde het intuïtie, noemde het een Medicine cat's tik, hoe dan ook, toen de poes haar laatste grote zorg opsomde gunde Routnose haar een geamuseerde glimlach. Oh, ze had wel veel ergere dingen hier gehoord, enkele windjes zoals ze het zelf zo netjes bracht, zouden haar niet van haar voeten blazen. Haha, blazen. "Ivoryrose? Vind je het goed als ik toch even aan je buik voel?" ze stapte wat dichterbij maar wachtte op toestemming, voordat ze als een gek diens buik ging betasten. Dat was namelijk niet zo heel netjes, en consent was belangrijk, ofcourse. "Ik zal je geen pijn doen, beloofd! Ik wil alleen even iets bevestigen,"

Er kwamen heel wat twijfelende vragen van Ivoryrose, waardoor Routnose kort met haar oor trok. Vat het niet verkeerd op, Routnose snapte het beter dan menig ander dat sommige katten niet in haar kunnen geloofden, dat ze wantrouwen hadden over alle kruiden die ze hen toeschoof. Erg vond ze dat ook niet, een beetje scherp blijven deed niemand ooit kwaad. Toch, vooral in tijden zoals deze, waar ze al overwerkt was en met persoonlijke dingen zat te kampen, had ze toch liever dat katten haar gewoon haar ding zouden laten doen zonder al dat wantrouwen. Ze zuchtte dan ook onhoorbaar en knikte als een schaapje bij Ivoryrose haar laatste woorden. "Ik zal niets doen waar jij niet van af weet, dat is een belofte," verzekerde ze de spierwitte poes nogmaals, waarna ze met haar poten eerst voorzichtig, maar toen iets harder langs de baarmoeder van de poes voelde. Kort sloot ze haar ogen om zich beter te concentreren, maar dat was niet echt meer nodig. Met een glimlach stapte ze weer naar achteren. "Gefeliciteerd Ivoryrose, je bent zwanger," snorde ze vrolijk, blij dat er dan eindelijk goed nieuws was voor de clan. "Ik kan nog niet heel veel zeggen, maar ik gok op iets van 2 tot 4 kittens. Wanneer je dat wilt mag je de nursery in checken, al heb je nog wel enkele weken tot een moon te gaan,"

Ivoryrose zat stokstijf. Haar ogen waren in Routnose haar achterhoofd geboord terwijl ze luisterde naar haar innerlijke monoloog, toekijkend naar de medicine kat haar handelingen. De glimlach op het gezichtje van de tabby stemde haar goed. Het moest dan niets ernstigs zijn! 'Gefeliciteerd Ivoryrose, je bent zwanger.' Haar mondhoeken krulde naar beneden en haar ogen werden groot. Zwanger? "Ik kan nog niet heel veel zeggen, maar ik gok op iets van 2 tot 4 kittens. Wanneer je dat wilt mag je de nursery in checken, al heb je nog wel enkele weken tot een moon te gaan," De spierwitte poes haar gezicht vervormde zich tot schrik, tot frustratie, tot woede. "Nee, oh StarClan nee.." mompelde ze. Van wie waren ze? Van de thunderclanner? Of toch van de shadowclanner? Misschien van die dwaas Shadefeather. Of Goden verboden het.. van de RiverClanner... Ze stond op en deinsde weg van Routnose, oren plat in haar nek. Ze wilde de kittens kwijt en tegelijk stond het hele idee dat ze wezentjes in haar buik had haar niet aan. "Twee tot vier.. hoe lang ben ik al ..?" Ze begon terug te tellen maar was zo in de war dat ze haar gedachten niet op een rijtje kreeg. "Dit kan niet waar zijn.." Mompelde ze zacht vol afschuw.

Was er eindelijk positief nieuw, was het alsnog niet goed. Bij de reactie van Ivoryrose schoten Routnose haar oren geschrokken naar achteren. "Nee, oh StarClan nee.." wel vaker had ze poezen gehad die onbedoeld zwanger waren geworden en er nogal van schrokken, maar de sneeuwwitte poes leek volledig over de rode. Zouden ze..? Routnose wilde haar vragen wie de vader was, maar slikte op tijd de vraag weer in. Nee, dat waren haar zaken niet."Twee tot vier.. hoe lang ben ik al ..?"  murmelde de poes in zichzelf. "Dit kan niet waar zijn.." uhm, oké, hoe ging ze dit doen, Ivoryrose leek niet echt een poes die zich door lieve woordjes liet kalmeren. "Het is oké, gun jezelf wat tijd om over de, uhm, schok heen te komen," probeerde ze vriendelijk en zacht. "Je wordt moeder Ivoryrose, dat is iets goeds! De andere queens, ik en de rest van de clan kunnen je helpen wanneer je dat nodig hebt, het komt goed."

Vragen. Zo veel vragen. Ze had zo veel vragen dat haar hoofd uit elkaar leek te barsten. Angsten. O, had ze veel angsten. Voor haar en voor die mormels in haar schoot. Ivoryrose wendde haar kop af terwijl ze zich bedacht hoe ze zich hieruit ging redden. Ze moest maar gewoon de schuld op Shadefeather schuiven, of op een andere windclan kater. Ze had een reputatie. Niemand zou er van op kijken. Toch kon ze zichzelf er niet van weerhouden om Routnose een woedende blik toe te werpen. Dat kind dat dat het iets goeds was! Sinds wanneer waren onbedoelde kittens een geschenk? "Jij weet daar niets vanaf Routnose!" Snauwde ze en ze stond op. Ze was hier al te lang gebleven. Ze wilde alleen zijn. "Hoe kun je dat ook weten? Jij zal nooit kittens dragen. Dus probeer vooral niet te doen alsof je mij begrijpt want je hebt geen flauw benul van de positie waarin in verkeer." Ivoryrose zette al haar haren op en rechtte haar rug. "Laat me met rust." Siste ze nog waarna ze woedend de medicine den uit stormde.

De woedende woorden van Ivoryrose lieten haar in elkaar duiken, haar groene ogen groot van schrik en verbazing. Ze had wel vaker boze of gepikeerde patiënten gehad, maar geen die zo heftig reageerden als Ivoryrose, en vervolgens ook nog haar persoonlijk aanvielen. De woorden van de witte poes staken haar omdat het half waar was, zij zou nooit kittens krijgen, nooit dat gevoel hebben. Ze zou wensen dat ze ze van Ivoryrose over kon nemen, maar dat was helaas niet mogelijk. "Ivoryrose, ik-," begon ze wat wanhopig, hopend de ander uit te kunnen leggen dat ze wel alle medische kennis had van deze situatie, maar de ander vertelde haar om op te rotten en stormde de medicine cat den uit. Routnose bleef alleen achter, een steen in haar maag.