Grandpa shark do do do do do do

Zijn spieren bewogen onder zijn huid door terwijl hij door het territorium rende. Hij had zijn schuur net opnieuw tegen twee katten moeten verdedigen en hoewel het hem een fikse bloederige kras op zijn flank had opgeleverd – waar nog altijd bloed uit druppelde – had hij ze alle twee weten te doden. Normaal gezien joeg hij ze enkel weg, maar deze twee waren al een paar keer bij hem geweest en nu vond hij het welletjes. Hij wist dat hij één van de betere schuren had weten te claimen, maar dat gaf geen enkele kat een reden om van hem af te pakken. Zijn jarenlange ervaring in de Elite had ervoor gezorgd dat hij wist hoe het was om te vechten voor zijn plekje en dus had hij de twee na een paar rake klappen eindelijk kunnen laten boeten voor wat ze gedaan hadden. Hopelijk zou hun bloed en het aanzicht van hun lijken ervoor zorgen dat niemand het nog waagde om Shark lastig te vallen in zijn territorium. De tom zorgde er met een paar grote sprongen voor dat hij zich in Twolegplace bevond en het rogue territorium achter zich liet. Zijn klauwen schraapten over de bosgrond toen hij plotseling halt hield en overging naar een rustiger loopje. Zijn groengele blik hield zijn omgeving strak in de gaten terwijl hij met zijn oren controleerde op vreemde geluiden, maar voor nu leek alles rustig te zijn. En hij wist dat het riskant was, maar toch liep hij in de richting van Linwood Park. Hij trok kort met zijn oortje toen zijn blik op een tabby vacht viel dat verdomd veel op het zijne leek. “Shallow?” vroeg hij, maar toen hij naderbij kwam, zag hij dat het Shallow niet was. Misschien één van haar kittens die ze met Jackdaw had gekregen? Of misschien iemand die hij nog niet kende, maar die wel afkomstig was van de Elite? Hij kon de bekende geur van de groep die hij zo miste duidelijk ruiken, maar wachtte ijzig op antwoord.

Shark trok kort met zijn mondhoek toen de she-cat zich voorstelde als Mesperyian, de dochter van Shallow. Het was dan ook niet gek dat ze op elkaar leken. Het werd hem duidelijk dat veel van zijn kinderen en zijn kleinkinderen zijn bekende tabbypatroon overnamen, al had zijn kleindochter een donkerdere pels dan hijzelf. Ze had een bepaalde felle blik in haar ogen die hij nu al kon hebben en zijn mondhoeken trokken op naar een grijns toen ze hem op een nogal brutale manier vroeg wie hij was, alsof hij nooit iets had voorgesteld voor de Elite. Waarschijnlijk kende ze hem niet omdat ze nog maar amper geboren was toen hij verbannen werd. Hij wist niet eens zeker of Shallow’s kittens toen al geboren waren, maar in elk geval was het een wonder te noemen dat hij één van hun nu tegenkwam. Hoewel velen het niet van hem zouden geloven, hield hij veel van zijn familie. Hij wilde alles voor ze geven, maar het lot stond hem dat simpelweg niet toe. Hij durfde te wedden dat katten zoals Rascal en Agate dachten dat hij hun vergeten was, maar het tegenovergestelde was waar. Alleen wilde hij Cobra’s focus niet op hun leggen. En bovendien wilde hij voor zichzelf geen oude wonden openhalen. En dus leek het hem beter als ze dachten dat hij dood was of dat hij hun verbannen had uit zijn gedachten. Zijn blik richtte zich weer op zijn kleinkind en even aarzelde hij, maar toen nam het knagende gevoel van eenzaamheid het toch van hem over en besloot hij te antwoorden. “Ik ben je opa,” bromde hij. “De voormalige leader van de Elite en de vader van je moeder. Mijn naam is Shark.” Hij keek haar met een grijns aan. “En zo te zien sta ik hier de spreken tegen mijn toekomstige opvolger als ik je attitude zo al kan beoordelen,” voegde hij er met een knipoogje aan toe, een brede grijns nog steeds om zijn lippen spelend.

Een loser. Ze noemde hem een loser. Was het terecht? Ja, misschien wel. De manier waarop hij de Elite achter zich had gelaten, was niet echt bewonderingswaardig te noemen. Hij had ze de rug toegekeerd en dat enkel omdat Cobra hem verslagen had. Een echte Elite cat zou terug zijn gekeerd en had weer gepakt wat van hem was. Nu was het te laat. Te veel katten hadden de kans gekregen om voor Cobra te zwichten, te veel katten zouden hem als een zwakkeling zien omdat hij zich had laten verbannen. Dat hij de vorige dag Chawl gered had van een hond en daarom geen energie meer overhad in het gevecht met Cobra deed er niet te veel aan toe. Een leader van de Elite moest ten alle tijden bereid zijn om zijn groep tegen welk kwaad dan ook te verdedigen en dat was hem niet gelukt. Toch irriteerde het hem hoe achteloos ze het zei, alsof hij zomaar een kat tussen de vele katten was geweest en niks gepresteerd had in zijn leven. Alsof hij nooit Claw’s rechterhand was geweest. Alsof hij Claw’s kittens nooit een thuis had gegeven om naar terug te komen. Hij vroeg zich af hoe Shallow zou reageren als ze zag hoe haar dochter op hem reageerde. Zou ze haar dochter berispen? Of zou ze stilzwijgend knikken, het mee eens zijnde wat haar dochter over hem zei? De gedachte was zo pijnlijk dat Shark zich snel concentreerde op wat hij tegen de tabby wilde zeggen. “Ik zou maar oppassen met wat je tegen wie zegt, kleintje,” bromde hij. “Enkel het feit dat je mijn kleindochter bent, weerhoudt me ervan om mijn nagels door je strot te duwen.” Hij trok kort met zijn oortje toen ze vervolgens met een zelfverzekerde attitude zijn woorden bevestigde en opnieuw gleed er een glimlach om zijn lippen. “Wie heeft Cobra voor je uitgekozen als mentor?” vroeg hij vervolgens, een frons verschijnend in zijn voorhoofd. Misschien was het Brat. Misschien werd de kans om commander te worden haar toch nog niet volledig ontnomen. Hij hoopte dat hij gelijk had.