I can't do this, mate.

Het was alweer een paar dagen geleden sinds Settledpaw en hij in die grot verdwaald waren geraakt en Settledpaw zijn opdracht had opgesteld voor Viperpaw. Viperpaw had het een paar dagen uit weten te stellen en was eigenlijk van plan geweest om het een paar dagen geleden al uit te voeren, maar toen was hij opeens Dewpaw tegengekomen bij Fourtrees en was hij nergens meer zeker van. Hij had nooit echt in het cliché geloofd dat je verliefd kon worden na iemand één keer gezien te hebben, maar de waarheid was dat hij haar niet meer uit zijn gedachten kreeg. Haar mooie amberkleurige tot goudgele ogen kwamen telkens bij elke jacht weer terug op zijn netvlies en hij kon zich zo haar zoete, hazenvreterachtige geur herinneren als hij zich erop concentreerde. Ze waren met een soort van ruzie uit elkaar gegaan, maar nadien was hij haar toch weer op gaan zoeken en had hij een soort van goed proberen te maken. En nu spookte ze dus zodanig in zijn hoofd dat hij niet dacht dat hij met een andere she-cat kon gaan flirten. Hij wilde Settledpaw echter geen excuus geven om hem uit te lachen of hem een aansteller te noemen en dus had hij tegen de tabby gezegd dat ze elkaar vandaag voor zonhoog zouden ontmoeten bij de Little Creek. Hij wilde het tegen iémand kwijt en zijn mentor was daar niet de geschikte kat voor. Nee, die zou hem juist uitlachen en niet serieus nemen omdat Viperpaw zich altijd zo arrogant als de pest gedroeg tegenover katten die niet in zijn Clan hoorden. Maar misschien zou Settledpaw hem begrijpen… op de één of andere manier. En dus wachtte Viperpaw gespannen op de afgesproken plek af op zijn vriend. Misschien zelfs wel zijn beste vriend. Het water zou er in elk geval voor zorgen dat ze moeilijk te horen zouden zijn en het vroege tijdstip zou pottenkijkers vermijden. En dat was maar goed ook. Dit was iets wat niemand mocht horen.

Viperpaw voelde de spanning door zijn lijf gieren terwijl hij op zijn vriend wachtte. Het rommelde in zijn maag en even had hij het idee dat hij zich snel tussen de struiken kon verstoppen zodat hij zijn behoefte kon gaan doen, maar uiteindelijk zakte dat gevoel weer en bleef hij dus rustig zitten. Zijn poten bewogen echter wel lichtelijk over de bosgrond onder hem zodat het net leek alsof er mieren door zijn vacht kropen. Uiteindelijk zag hij de tabby pels van zijn vriend opdoemen in de verte; precies op tijd stopte Settledpaw voor hem. Een flauwe glimlach kon er wel van Viperpaw af toen zijn vriend hem begroette met het gebruikelijke woordje dat hij al dagen tegen hem zei nadat ze de weddenschap hadden gesloten, maar zijn blik werd weer terug ernstig toen zijn vriend begon over waarom ze hier waren. Hij had een erg direct karakter, dus het zou voor hem geen probleem mogen zijn om te zeggen wat hij dacht. Toch was dit een pittig onderwerp, juist omdat hij half-Clan was en wist wat de gevolgen waren als Dewpaw ook verliefd op hem zou worden. Hij wist dat hij dan zijn gevoelens niet zou kunnen onderdrukken. En hoewel hij absoluut niet dezelfde fout wilde maken als zijn ouders hadden gedaan, wilde hij ook niet zijn gevoel onderdrukken. Er zou vast wel een mooie partner voor hem in ShadowClan zitten, maar hoe zou hij zich daar ooit op kunnen concentreren als zijn gedachten enkel bij de mooie WindClan she-cat zaten? “Ik kan de weddenschap niet voortzetten.” Hij liet een korte stilte vallen. “Niet omdat ik bang ben of een watje, maar…” Hij slikte. “Ik heb iemand ontmoet bij Fourtrees, Settledpaw.” Hij kon de glimlach die om zijn lippen kwam nauwelijks verhinderen. “En ik weet niet wat het is, maar ik ben stapelgek op haar. Ze is mooi om te zien, ze ruikt lekker en ze is erg aangenaam om mee te praten.” Hopelijk zou zijn vriend nu ook wel begrijpen dat het niet om iemand in hun Clan ging. Alleen wilde hij dat laatste feit niet hardop zeggen. Niet als hij wist wat voor reactie het teweeg kon brengen.

In een normale situatie zou Settledpaw’s reactie behouden blijven. Hij zou Viperpaw niet geschokt aanstaren, de glimlach zou niet van zijn gezicht te halen zijn en hij zou er alles aan doen om Viperpaw in contact te brengen met zijn toekomstige geliefde. Maar dit was geen normale situatie. Zo snel als de glimlach was gekomen, verdween deze ook nadat Viperpaw verduidelijkt had dat de desbetreffende she-cat niet in hun Clan zat. StarClan, wat zou dat gemakkelijk geweest zijn, zeg. Het enige wat ze dan nog hadden moeten doen, was wachten tot ze oud genoeg waren en dan konden ze een relatie beginnen, konden ze met elkaar verder gaan en een toekomst bouwen. Hij wist überhaupt niet of Dewpaw dezelfde gevoelens als hijzelf deelde, maar ze had weldegelijk toenadering tot hem gezocht en bleek even veel te genieten van zijn aandacht als hij van het hare. En ja, hij wist hoe fout het was, hij wist naar wat het kon leiden. Hij had er StarClandomme een gesprek over gehad met Acorndust, over hoe dom het was van de ouders om aan een nestje te beginnen terwijl ze wisten dat hun kittens niet bij hun beiden op konden groeien. Het was echter een gevoel die hij nauwelijks kon onderdrukken. Dewpaw was de she-cat waar hij samen mee wilde zijn, waar hij een nestje mee wilde krijgen en waar hij door geliefkoosd wilde worden. En hij dacht niet dat ook maar één enkele kat in ShadowClan aan haar kon tippen. “WindClan,” antwoordde hij kalm, ook al voelde hij zich totaal niet zo. Nee, het liefste zou hij schreeuwen. Schreeuwen zodat Settledpaw hopelijk zou begrijpen wat voor impact dit op hem had. “Ze heet Dewpaw en ze is ietsje jonger dan mij.” Ja, ze was jonger dan hem, maar Viperpaw had geduld. Hij zou wachten op haar, totdat ze oud genoeg zou zijn om te begrijpen wat voor gevoelens hij had voor haar. Zodat zij ze misschien terug kon hebben voor hem. Nee, Viperpaw dacht niet dat hij enkel genoegen kon nemen met “vrienden blijven”, al dwong de situatie hun er wel toe. “Ik vind het ook niet leuk, Settledpaw,” gromde hij. “Ik was ook liever verliefd geworden op iemand binnen de Clan. Maar de waarheid is dat je gevoelens niet kunt kiezen. Je hebt ze of je hebt ze niet. Dat zou jij van iedereen toch juist moeten begrijpen?” Hij had geen idee dat Settledpaw zijn ontmoetingen had met iemand anders, maar ging er gewoon vanuit dat Settledpaw ook gevoelens had waar hij mee worstelde. Daarom niet per se aan liefde gerelateerd, maar misschien wel aan iets anders. De bedrukte uitdrukking waarmee zijn vriend soms voor zich uit keek, zei voor Viperpaw genoeg.

Viperpaw had de hevige reactie van zijn vriend al verwacht, maar bleef er desondanks best kalm onder. Hij wist wat er zou komen en hij wist wat de consequenties waren als hij niet zou luisteren, maar het was iets wat hij niet van zich af kon zetten. Natuurlijk had hij geprobeerd om het bij die ene ontmoeting te laten blijven, maar hij had zich nog nooit zo neerslachtig in zijn leven gevoeld als toen hij Dewpaw achter had gelaten nadat hij haar een snauw had gegeven. Hij had enkel aan haar kunnen denken en aan hoe hij het voor elkaar ging krijgen om zijn excuses aan te bieden. En opeens was ze daar weer geweest, bij Fourtrees. Hij kon zich nog perfect voor de geest halen hoe de zon haar prachtige pels in het licht had gebaad en hoe haar amberkleurige ogen goud oplichtten toen ze hem aan had gekeken. Hoe haar zachte stem melodieus de woorden had gesproken, eerst boos, maar daarna begrijpend en zelfs speels. Hoe ze tegen elkaar aan hadden gelegen, genietend van elkaars aanwezigheid. Niemand die hun stoorde, niemand die hun iets kon maken. En nu zou Settledpaw zomaar even regelen dat hij Dewpaw niet meer zou zien? Nee, hij dacht van niet. Hij stond dan ook recht en keek zijn vriend strak aan toen deze zijn boze woorden sprak. Daarna deed hij een paar stappen naar voren zodat ze neus aan neus stonden. “Nee,” antwoordde hij, kort maar krachtig. “Ik begrijp je reactie, maar ik ga mijn toekomst niet vergooien door zo’n simpele code en het feit dat mijn vriend me mijn geluk niet gunt. Dat weiger ik.” Hij ontblootte zijn tanden kort naar Settledpaw, maar draaide zich daarna weg. Hij ging hier niet om vechten. “Dat was alles wat ik je vandaag wilde zeggen, Settledpaw. Als jij er zo over denkt, dan is het klaar tussen ons.” En vervolgens liep hij weg. Hij had hier geen zin in en Settledpaw kon zijn gedachten toch niet meer veranderen. Dat kon niemand.