Rainbow cats

Ravenkit had nu een tijdje zijn oogjes geopend en één van zijn eerste observaties was, was dat zijn hele familie er anders uit zag. Zijn vacht was pikzwart, maar die van zijn broer waren bruin met wit. En Bitterkit was grijs, maar dan leek ze eigenlijk wel heel erg op papa, die was ook grijs, maar net iets anders grijs. Oh en mama, die viel helemaal buiten de boot. Zij was wit en goud en had een zachte, glimmende vacht. Dus iedereen was een beetje anders. Zouden er nog meer opties zijn? Was iemand misschien… blauw, of groen?! Ravenkit kon de gedachte niet meer uit zijn kop krijgen en besloot dat het maar weer eens tijd was het nest uit te gaan. Vorige keer was hij gered door papa, maar misschien kon hij het nu zelf wel. De kitten kroop klungelig naar de rand van het nest en besloot dit keer een andere techniek te proberen. Eerst gooide hij zijn voorpootjes over de rand en liet zich langzaam voorover eruit glijden. Hij viel dit keer weer op zijn snuit, maar niet heel hard. En hij kon nu tenminste kijken waar het nest was. Zijn kopje draaide achterom. Gelukkig, het was nog vlakbij. Dan zou nu zijn avontuur door de nursery beginnen. Op zoek naar een groene kat.

- Lilykit eerst

Er waren nieuwe kittens in de nursery, maar ze had nog niet echt de kans gehad om de jonge kittens goed te bekijken. Toch zag ze op het moment een van de kittens het nest uitkruipen en dat leek hem aardig te lukken behalve dat hij met zijn snuit kort op de grond viel. Zelf stapte ze ook het nest uit waar ze in gelegen had en stapte op de kitten af. "Hey," Sprak ze, waarschijnlijk zou de kitten nog niet echt kunnen spreken, maar haar horen zou hij vast al wel kunnen. Ze had geen idee wat hij uit het nest deed, ook al kon ze het wel een beetje raden. De meeste kittens gingen op die leeftijd tenslotte het nest uit om de nursery te verkennen.

Ravenkit probeerde zichzelf weer op zijn pootjes te hijzen, totdat opeens een andere kat voor hem stond. Ze rook anders, maar wel naar de nursery. Dus, dan moest het goed zijn. En ze was groooot, maar niet zo groot als papa en mama. Was dit een reuzenkitten? Ze begroette hem en hij piepte vrolijk terug. En nu pas keken zijn blauwe oogjes naar zijn vacht en zijn bekje viel open. Oooohh. Ze had zwart, zoals hij, en rood (die kleur was nieuw) en wit! Maar dan witter dan mama. Wat een plaatje. Totdat hij zich opeens gefrustreerd voelde. Waarom had zij drie kleuren en hij maar een. Hmm. De kitten trok opeens een chagrijnige kop en piepte boos naar haar.

De kitten leek vrolijk om haar te zien. Of op zijn minst voor even. De kitten leek haar goed te bekijken vol bewondering, ook al kon ze nog niet heel goed inschatten of dat zo was. Toch merkte ze het wel snel genoeg toen de uitdrukking op de snuit omsloeg en er een boze piep kwam. Ze fronste lichtjes, wat had ze fout gedaan? Ze had de kitten nog niet eens aangeraakt. "Waarom ben je boos?" Ze had tenslotte nog niks gedaan, dus hoe kon hij boos op haar zijn? Kwam het door hoe ze eruit zag? Daar was nog nooit iemand boos om geworden.

Ravenkit voelde jaloezie in hem steken, waarna de kitten vroeg waarom hij boos was. Kon ze dat niet zien! Zij was als een regenboog, en hij was saai. Nogmaals piepte Ravenkit kwaad, waarna hij zijn pootje opstak en naar één van haar rosse vlekken sloeg. Maar de moeite van het slaan zorgde ervoor dat hij ook direct weer met zijn zware kop naar beneden viel en vlak voor haar op zijn neus landde. Dit zorgde voor een waterval van boos en verdrietig gepiep. Zijn neus! Auw.

Ze had werkelijk waar geen idee waarom de kitten boos op haar was. Zelfs toen de kitten naar haar wees, had ze geen idee wat het was. Toch keek ze wel even naar waar hij wees en merkte op dat het een van de vlekken op haar lichaam was. Haar aandacht werd alleen weer door de kitten getrokken die blijkbaar op zijn snuit gevallen was door het wijzen. Zachtjes duwde ze haar neus tegen hem aan om hem overeind te helpen. Toch besloot ze voor nu nog niet te vragen of het aan de vlekken lag of niet, want wat was daar nou raar aan?

Ravenkit kreeg een behulpzaam steuntje in zijn zij om omhoog te komen. Met een betraand gezichtje keek hij de kitten aan. Waarom was zij zo mooi? En hij zo saai. Verdrietig keek hij naar zijn zwarte pootjes, waarna hij haar aankeek. Hoe kon hij het duidelijk maken. Oh ja! Hij wist het wel, hij moest net zo praten als zijn broer. Die deed niets anders zeggen dan “Nee” en “Stom”. Ravenkit wees met een pootje naar zichzelf en hij barste bijna opnieuw in tranen uit. ‘Stjom,’ piepte hij.

Er leek toch aan de kleur te liggen. Zelf had ze tenslotte drie kleuren, waar de jonge kitten er maar een had. Ze was er nu wel vrij zeker van dat dat het probleem was, nu alleen nog een manier vinden om ervoor te zorgen dat de kitten niet boos op haar zou blijven. "Zwart is ook zeker een mooie kleur." Begon ze dan maar. Misschien dat de kitten anders over zijn eigen vacht zou gaan denken als ze het een compliment gaf. Ook al zat er natuurlijk ook zwart in haar vacht, dus of het zou werken was nog de vraag.

Opeens zei de kitten dat zwart ook mooi was. Ravenkits betraande oogjes gingen naar haar toe, waarna hij haar aankeek. Zijn oogjes gingen over haar vacht, ja daar zat ook zwarte vacht op. Natuurlijk zou ze zeggen dat zwart mooi was, zij had het. Maar, zíj had het in combinatie met allemaal andere kleuren. Dat was het probleem. Hij was helemaal effen zwart, zo stom! ‘Nee,’ schudde hij toen ook zijn betraande gezichtje, waarna de traantjes over zijn wangen begonnen te rollen. Ravenkit snikte luid en draaide zich vervolgens om en begroef zijn gezichtje tussen zijn pootjes, waarna hij zachtjes piepte.

Haar opmerking had duidelijk niet geholpen. Misschien had ze wat anders moeten zeggen of de kitten moeten afleiden? Afleiden klonk wel als een goed plan, nu alleen nog bedenken wat. Toch voor ze er iets over kon zeggen of iets kon bedenken, begon de kitten te huilen. Ze stapte dichter naar de kitten toe en sloeg haar staart om de jongere kitten heen. "Wat maakt een kleur eigenlijk uit?" Voor haar in ieder geval niks, maar voor de kitten leek het meer te betekenen.

Toen kwam de andere kitten troostend bij hem zitten. Net zoals papa soms deed als hij zich pijn had gedaan. Ravenkit keek met een betraand gezichtje op. Wat maakte kleur uit? Ravenkit kantelde zijn kopje en dacht heel hard na. Ja, wat maakte het uit? Had je misschien superkrachten als je meer kleuren had? Je was in elk geval speciaal, want Ravenkit had nog nooit iemand als een regenboog gezien. Ravenkit keek nieuwsgierig de kat aan. Maar, dat was het nou juist. Zij was mooi! Al hoewel, ze had ook gezegd dat zwart mooi was. Oef, het was zo verwarrend. Nogmaals keek hij naar zijn nachtzwarte pootjes. ‘Mooi?’ vroeg hij toen vragend. Hopend dat dat haar vraag zou beantwoorden, ook al was hij ook niet meer helemaal zeker.

Kleur leek voor haar niet veel uit te maken, ook al waren er natuurlijk altijd mooie kleuren. Ze zou best eens een regenboog willen zien en alle kleuren dan ook duidelijk kunnen zien. Ze kon dus ergens wel inzien dat dat een reden zou zijn voor de kitten, alleen maakte het uit hoe een kat er van buiten uitzag? "Kleuren kunnen inderdaad mooi zijn, maar dat zegt niks over je persoonlijkheid." Misschien was dat nog te ingewikkeld voor de kitten om te begrijpen. Ze begreep er tenslotte zelf nog niet het fijne van, maar ze had nog niet eerder iemand op zijn of haar uiterlijk beoordeeld. Meer hoe ze naar haar mening waren.

Ravenkit keek vragend naar de kitten. Kleuren zeiden niets over je persoonlijkheid. Over je wat? Betekende dat hoe jezelf was, van binnen? ‘Jezelf?’ mauwde hij toen, hopend dat de kitten hem begreep. Een fronsje ontstond op zijn gezicht toen hij weer overeind krabbelde en nog eens zichzelf goed bekeek. Daarna keek hij zelfverzekerd op. ‘Ik mooi!’ mauwde hij standvastig. Ja, zwart was ook mooi. Net zoals wit, zwart en rood samen. Een tevreden blik verscheen op zijn kopje en hij keek de gevlekte kitten zelfvoldaan aan. Totdat hij opeens zijn bedacht. Zijn oogjes werden wat groter en keek de poes aan. ‘Jij ook!’ voegde hij er toen nog eens voor de zekerheid aan toe. Ze moest nu niet denken dat hij haar niet meer mooi vond!

Ze knikte bij zijn vraag, het was tenslotte hoe je zelf was. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht bij zijn woorden. Eindelijk leek de kitten te vinden dat zijn zwarte kleur ook mooi was. Ze had het niet heel erg gevonden als hij haar niet meer mooi vond, maar blijkbaar was dat nog steeds zo. "We zijn allebei mooi." Concludeerde ze dan ook zelf. Niet iedereen was mooi qua uiterlijk, dat moest ze wel eerlijk toegeven, maar dat ging ze maar niet aan de kitten vertellen.

Ravenkit keek de kleine poes met een open bekje aan, waarna de conclusie werd getrokken: ze waren beide mooi. Ravenkit knikte resoluut. ‘Ja!’ stemde hij standvastig mee in. Het was inderdaad zo, ze waren allebei mooi. Een tevreden glimlachje sierde zijn gezicht, waarna hij een enorme gaap over zijn lippen liet rollen. Mooi mooi, het was weer goed en aardig. Maar deze ontmoeting was vermoeiend geweest. Huilen was sowieso altijd heel erg vermoeiend en zijn oogjes werden zwaar. Betekende dit dat het tijd was om doei te zeggen? Maar hij vond haar zo lief. Toen realiseerde hij iets. Hij wist nog niet eens wie ze was. Zijn oogjes sprongen weer open. ‘Hoe heet jij?’

De kitten gaapte en het verbaasde haar niks dat hij moe aan het worden was. Toch leek de kitten nog een vraag te hebben voor haar en het was ook best wel een belangrijke vraag. "Ik ben Lilykit en wat is jouw naam?" Het zou wel handig zijn om zijn naam ook te weten te komen, want dan zou ze dat in het vervolg kunnen gebruiken. Ze strekte kort haar lichaam uit. Ergens zou het niet veel kwaad kunnen als ze zelf ook ging slapen. Het zou tenslotte niet lang zijn voor dat ook van haar verwacht werd en ze niet meer mocht spelen.

Ravenkit wachtte met spanning af, totdat uiteindelijk de naam van de kitten over haar lippen rolde. ‘Li-ly-kit,’ mauwde hij gebroken terug. Wat een tongbreker, die twee L’en waren nog wel moeilijk om zomaar snel te zeggen. En daarna vroeg ze zijn naam. Ravenkit kreeg een brede glimlach en keek haar aan. ‘Rrravenkit!’ sprak hij met een rollede R. Het had hem heel veel moeite gekost om de R te oefenen, maar het was hem eindelijk gelukt. Hij wilde wel zijn eigen naam normaal kunnen uitspreken! Maar zijn lachje veranderde weer snel in een gaap. Het was echt vermoeiend soms, praten, spelen, huilen. Het liefst wilde hij nog doorgaan, maar misschien zou zijn moeder hem snel terugroepen.

De naam van de kitten was dus Ravenkit, dat zou ze onthouden. "Ravenkit, dat onthoudt ik." Er waren vele andere kittens, maar iedereens naam weten was toch het minste dat ze kon doen. Ze merkte zijn gaap weer op en een kleine grijns verscheen op haar gelaat. "Ben je moe?" Het verbaasde haar niks en ze zou het ook echt niet erg vinden als de kitten terug naar zijn nest zou willen gaan. Jongere kittens konden nou eenmaal niet zo lang wakker blijven als de oudere.

Ravenkit snorde tevreden toen Lilykit zei dat ze zijn naam zou onthouden. Mooi zo! En bovendien, wie zou hem kunnen vergeten? Papa vertelde altijd dat hij een Ravenzwart vachtje had. En daar had hij ook gelijk in! Ravenkit wás zwart. Toen Lilykit vroeg of hij moe was, knikte hij dan ook eerlijk met zijn kopje. Het liefst had hij natuurlijk nog langer met de regenboog kat gesproken, maar misschien zou hij dan pardoes hier in slaap vallen. Dat kon natuurlijk niet! Slapen deed je in je nest. Misschien moest hij maar eens terug gaan…

Bij zijn knikje glimlachte ze kort en knikte zelf ook. "Dan moet je misschien maar terug naar je nest gaan. Morgen is er weer een dag." Hoe vaak waren die woorden wel niet tegen haar al gezegd? Zo vaak had ze nog willen blijven spelen, terwijl Violetshine had gewild dat ze kwam slapen. Ze wachtte af wat de ander zou doen, anders zou ze zelf zo ook naar haar nest gaan voor haar gevraagd werd om er naar terug te komen.