Not safe. Not safe at all.

Cherrypaw trok kort met haar oortje toen haar mentor steeds verder van de border af begon te dwalen. Ze kon zich herinneren dat ze al eens eerder deze kant op was gegaan, maar dat was per ongeluk geweest. Haar mentor was toen niet in de buurt geweest en ze had er achteraf ook niets van gezegd, maar nu leek het erop dat ze er doelbewust naartoe gingen. En telkens als ze er een vraag over stelde, kreeg ze er een snauw voor in de plaats. Het zorgde voor een ongemakkelijk gevoel in haar binnenste. Haar mentor was de laatste tijd steeds vaker afwezig en liet het qua training ook steeds sneller afweten. Dan begonnen ze als de zon nog niet verschenen was en stopten ze nog voordat de zon aan zijn hoogste punt stond, zelfs als ze nog maar één prooi gevangen hadden. Hij werd in zijn lessen ook steeds slordiger; Cherrypaw wist hem steeds sneller te raken terwijl ze niet het gevoel had dat ze meer moeite deed als anders. En plotseling bleef hij bij een border staan die vreemd rook; een geur waar Cherrypaw het ongemakkelijk van kreeg. Ze keek haar mentor afwachtend aan, maar hij was bezig met andere dingen. Plotseling draaide hij zich naar haar toe, zei dat ze hier moest blijven staan en dat hij zo wel terug zou zijn. Cherrypaw keek onbeholpen toe terwijl hij zich van haar wegdraaide en vervolgens de andere kant op rende, dieper het territorium in met de vreemde geuren. Cherrypaw bewoog ongemakkelijk met haar pootjes en ging zitten, wachtend op haar mentor. Na een poosje vond ze het wel welletjes en besloot ze om dan maar terug te gaan richting het kamp. Ze voelde een brok in haar keel; ze had het gevoel alsof haar mentor haar in de steek liet. Cherrypaw merkte pas te laat op dat ze de verkeerde richting op liep en dat ze juist dieper in het territorium met de vreemde, scherpe geur liep. Ze wilde zich net omdraaien toen ze pootstappen hoorde. Een huivering trok door haar lijf heen en ongemakkelijk probeerde ze de ontdekken waar de kat zich bevond. “Sparkfur?” riep ze schril.

Het leek er niet op dat Sparkfur terug zou komen en hoe meer dat besef tot haar door begon te dringen, hoe erger de paniek zich in haar opstapelde. Een stemmetje in haar hoofd zei dat ze ervoor moest zorgen dat ze in elk geval uit het gevaarlijk terrein weg moest komen, maar haar poten werkten niet mee. Haar amberkleurige ogen keken verschrikt in het rond en bleven vervolgens op een zwarte kat met een halsband met tanden hangen die in haar richting liep. Ze hoefde haar bek niet te openen om te weten welke Clan er voor haar stond. Ze had hier al genoeg verhalen over gehoord van de elders en ze had als kitten toe moeten kijken hoe haar ouders dapper vochten toen deze Clan hun weg probeerde te drijven uit hun territoria. Dit was een BloodClankat. En hij was boos op haar, boos omdat ze in zijn territorium stond. Als ze de verhalen moest geloven, liet geen enkele BloodClankat je zonder kras weggaan. Ze kon zich maar beter voorbereiden op een gevecht, ook al zou ze het waarschijnlijk verliezen. De kat was ouder dan haar en ze wist niet waar die tanden voor stonden, maar ze wist wel dat het niet goed kon zijn. Wie weet wat deze kat al allemaal gedaan had in zijn leven. “Ik ben verdwaald,” probeerde ze op rustige toon tegen hem te zeggen, want ze had niet het idee dat schreeuwen of smeken ging helpen. “Ik wilde eigenlijk net weggaan.” Als het andersom was geweest, als hij zich op haar territorium had bevonden, had ze het waarschijnlijk nog aangedurfd om het gevecht aan te gaan, alleen al om haar Clan te verdedigen. Maar de waarheid was dat zij nu in fout was. En de vraag was ook nog maar of ze weg zou komen. En dat dan ongeschonden. “Ik ga al, oké?” Ze keek hem aan, proberend om niet terug te schrikken voor die kille blik in zijn twee verschillend gekleurde ogen. “Ik zal teruggaan naar mijn Clan en niemand hoeft ooit te weten dat ik hier was.”

“Dit is niet de fout van ThunderClan,” schoot ze meteen in de verdediging en meteen wenste ze dat ze niets gezegd had. Het was juist de bedoeling dat ze een poging deed om te ontkomen zonder klauwsporen, niet om hem aan te moedigen haar pijn te doen. Het was puur Sparkfur’s fout geweest dat hij haar hier had achtergelaten, de rest van de katten van ThunderClan hadden er niets mee te maken. Ze schudde haar hoofd toen hij insinuaties maakte over wat ze ging doen als ze aan hem ontkwam zonder dat hij haar aan zou vallen, maar zei niks. Ze zou het alleen nog maar erger maken. Vervolgens zei hij iets wat ze niet begreep. Ze was nog maar amper geboren toen hun Clans in oorlog waren en dus had ze geen idee waar hij het over had, maar ze vermoedde dat BloodClan sowieso een hekel had aan elke Clan die hier zou passeren. Als ze een ShadowClanner was geweest, had ze waarschijnlijk hetzelfde probleem gehad als nu. Ze deed kort een stap achteruit toen hij haar naderde en even overwoog ze om hem dan toch maar aan te vliegen. Of was er iets anders wat ze kon proberen? Ze wilde dat Sparkfur hier nu was, maar die leek met de noorderzon te zijn verdwenen. Ze vroeg zich af of hij haar hier expres had achtergelaten en hoewel ze het moeilijk vond om dat te geloven, begon het er toch wel op te lijken. Misschien had hij haar niet per se een BloodClanner tegen willen laten komen, maar hij had haar hier wel in de steek gelaten in het volle besef dat haar iets kon overkomen. En toen de paniek een piek bereikte, nam ze een beslissing. Met een snelle haal van haar klauw richtte ze op zijn gezicht, niet eens kijkend waar ze naar richtte. Daarna draaide ze zich om en probeerde vervolgens weg te rennen. Weg van de border van BloodClan en weg van dat gevaar achter haar.

Cherrypaw’s hart hamerde in haar borst terwijl ze haar poten dwong om sneller te gaan, ook al voelde ze zich als versteend op de plek waar ze stond. Haar klauwen lieten diepe groeven achter in de bosgrond terwijl ze zich in blinde paniek probeerde te beseffen welke kant ze op moest gaan. En het was die twijfeling die de BloodClanner achter haar genoeg tijd gaf om haar in te halen en haar tegen de grond te pinnen. Zijn klauwen drongen onnodig hard door in haar huid en met een kreet verloor Cherrypaw haar evenwicht en knalde ze tegen de grond aan. Ze wist dat ze geen kans had om te ontsnappen, maar ze wist ook dat ze geen schijn van kans zou maken tegenover deze wilde, bloeddorstige BloodClanner. Toch wilde ze niet doodgaan zonder zich nog goed verweerd te kunnen hebben en misschien, heel misschien, bestond er wel een kansje voor haar om alsnog te kunnen ontsnappen. Met alle kracht die ze in haar ledematen had zitten, probeerde ze om te rollen zodat ze hem tegen de grond zou werken. “Laat me los!” riep ze wanhopig. “Ik heb je niets gedaan en die stomme Clan van je ook niet!” Woest probeerde ze zich los te rukken uit zijn klauwen waardoor er diepe groeven achter bleven in haar pels. Meteen welde er bloed op en gleden er dikke, stroperige straaltjes rood langs haar schouders naar beneden. Ze draaide zich om en probeerde nog een keer uit te halen met haar klauwen, waarna ze met haar poten over de bosgrond krabbelde zodat ze overeind kon komen en alsnog weg kon rennen.

“Je blijft van ons territorium weg, smerige BloodClanner!” snauwde ze kwaad. Waar ze eerst nog angst had gevoeld, voelde ze nu de adrenaline haar lichaam overnemen. Ze zou sterven voor haar Clan, dat was immers wat ze zou zweren als ze warrior zou worden. Maar nu ook als apprentice zou ze sterven voor haar Clan als dat zou moeten. Ze wilde de BloodClanner van zich af krijgen, maar ze wilde ook voorkomen dat hij achter haar aan en in haar territorium zou rennen. De klauwen die hij in haar schouders had geboord, maakten enkel nog diepere wonden toen ze zich los probeerde te rukken uit zijn greep. Haar tanden waren ontbloot en haar klauwen krasten over zijn borst, maar het leek hem vrij weinig te doen allemaal. En waarom zou het ook? Hij was ouder en aan de vreselijke wonden te zien die over één kant van zijn lichaam liepen, was hij al heel duidelijk bekend met dit soort gevechten. Een krasje op zijn borst tegenover hetgeen wat die andere kat bij hem had veroorzaakt, zou niet zo veel uitmaken. “Het maakt niet uit wat jullie zijn,” spuugde ze terwijl ze zich eindelijk wist los te rukken, al liet dat diepe groeven achter in haar schouder en haar rug. Het bloed vermengde zich met haar zandkleurige vacht en even leek het alsof haar vacht één grote klont bloed bestond. “Wegjagen als ze van een andere Clan zijn,” sprak ze. “En doden als ze jullie soort zijn.” Hoewel ze het overtuigend en intimiderend over probeerde te laten komen, zorgde de schrijnende pijn tussen haar schouders en op haar rug ervoor dat het allesbehalve zo overkwam. Ze zette een paar stappen achteruit, haar lippen teruggetrokken in een grauw. “Daar, je hebt me weggejaagd,” sprak ze tegen hem, haar adrenaline wegebbend. “Nu kun je me toch wel laten gaan, niet?” Opnieuw deed ze een paar stappen achteruit. Ze kon niet ver meer van haar border vandaan zijn. Nog een paar stappen. De redding was nabij.

In Cherrypaw’s wilde paniek kreeg ze niet alles binnen wat hij tegen haar zei. Hoewel ze al ver van zijn border verwijderd was, zette hij nog steeds stappen in haar richting. Ze wist dat het ThunderClan territorium zich ergens achter haar bevond, maar ze ving geen geuren op van een patrouille die in haar richting kwam. Ze was hier alleen met de BloodClanner en het leek er niet op dat hij haar zou laten gaan. Ze had al diverse keren geprobeerd om te ontsnappen en wist dat als ze nu nog eens in zijn klauwen zou belanden dat ze nu misschien helemaal niet meer kon ontsnappen. Ze kon hem een dodelijke wond proberen toe te richten, maar als dat niet werkte, dan zat ze diep in de problemen omdat hij haar alles natuurlijk dubbel terug ging betalen. Ze had een vreselijk probleem. Echt een vreselijk probleem. En haar woorden maakten het er natuurlijk niet beter op, maar Cherrypaw weigerde de hulpeloze kitten uit te hangen. Ze weigerde om zonder slag of stoot op te geven. Zelfs al had Sparkfur haar laten zitten, dan nog was dit niet hoe ThunderClan zijn apprentices opvoedde. “Nee, niet doen!” gilde ze toen ze zijn klauw opnieuw op zich af zag komen. Instinctief dook ze naar de grond en wist ze nog net zijn klauw te ontwijken. Deze schampte hierdoor opnieuw langs de krassen die al aanwezig op haar rug waren en Cherrypaw siste van de pijn. Met haar achterpoten trapte ze zichzelf omhoog en stootte vervolgens haar klauw uit in de richting van zijn keel. Daar. Hopelijk zou hem dat genoeg verbazen zodat zij alsnog kon ontsnappen. In het langs hem rennen haalde ze ook nog eens uit met zijn achterpoot waarbij ze zijn voorpoot mee probeerde te haken. Daarna rende ze weer zo hard ze kon in de richting van haar border, haar hart hamerend in haar keel.

De tranen die ze tot nu toe dankzij haar adrenaline had weten in te houden, gleden onbedaarlijk over haar wangen terwijl ze zich een weg zocht naar haar territorium. Er leek zich mist in haar kopje te vinden waardoor het voor haar moeilijker werd om te bepalen welke richting ze uit moest gaan. Al waar zij mee bezig was, was het feit dat ze moest ontsnappen aan de BloodClanner. De wonden op haar rug waren diep, dat kon ze zo ook wel voelen en ze klemde haar kaken op elkaar bij elke trilling die er door haar heen ging telkens als ze een stap zette. Het was moordend, het was verschrikkelijk en ze wenste dat ze nooit met Sparkfur was meegegaan. Sparkfur! De gedachten aan haar mentor lieten haar nog harder huilen. En toen was er opeens bekend terrein. En ook een bekend gezicht. Cherrypaw remde meteen af toen ze het bezorgde gezicht van Mallowleaf zag, de kat waarmee ze nog maar enkele dagen geleden op de Sunningrocks had gelegen en haar zorgen over Sparkfur had verteld. Waarom had ze toen niet doorgedraafd? Waarom had ze het zo ver laten komen? Was dit allemaal haar fout? Ze slikte en probeerde haar gedachtegang wanhopig op orde te krijgen. Mallowleaf had er niets aan als ze nu hysterisch ging reageren. Angstig keek ze over haar schouder om te zien of de BloodClanner haar gevolgd was, maar dat leek niet het geval te zijn. “BloodClan!” bracht ze huilend uit. “En… en Sparkfur.” Ze trok haar oren naar achteren. Angst, woede en verdriet waren zichtbaar in haar blik toen ze het over haar mentor had. “Sparkfur was opeens weg en… en… en toen kwam die BloodClanner en…” De woorden waren zo verpletterend, brachten haar zo ernstig terug naar wat er net was gebeurd dat ze haar gezicht in zijn vacht moest stoppen om het op te laten houden.