Who is afraid of the big bad BloodClan cat?

De kleine, zandkleurige pootjes van Russetkit liepen onzeker tussen de bomen door. Ze wist niet echt hoe, en waarom ze hier was, maar wel dat het niet mocht .. ze moest de Nursery terug vinden- belangrijker het kamp. De nacht lag als een groot, zwart, verblindend doek over het bos heen. Haar nageltjes waren ontbloot toen met luid ge kraai een raaf opvloog. Sissend sprong ze achteruit, raakte zacht met haar achterhand een boom, schrok daar ook weer van en zette het op een lopen. Het bos leek honderd keer zo eng als vanuit het kamp. Ze durfde normaal alles, ze durfde naar buiten overdag- maar s’ nachts … Ze had gehoord van BloodClan. Een elite groep katten die je in twee volmaakt gelijke stukken konden rijten. Aldus haar broer, Ravenkit. Misschien was dit een fabeltje.. maar ze wilde het zeker niet uitzoeken. Ze wilde enkel terug naar The Nursery. Haar pootjes brachten haar alleen maar verder in de problemen, onbewust dwaalde ze alleen maar verder af van het kamp. De halve maan scheen uitdagend tussen wat wolken flarden door toen ze halt hield, hijgend en uitgeput onder een boom. Bevend kromp ze in één, tegen de dikke, onbreekbare wortels van de boom vandaag. Hijgend sloot ze haar ogen en krulde zich op. Russetkit was doodsbang, bang om een vijand tegen te komen. Waar was haar vader als ze hem nodig had .. hij kon altijd alles- hij was net invincible.

Haar licht getinte, bladgroenen ogen opende zich toen er een luid gekraak van takken klonk. Meteen was Russetkit overeind gesprongen, haar lichte, witte pootjes stonden stevig op de grond hoewel haar ogen doodsbang naar een naderend silhouet keken. Het kwam dichterbij, dichter en dichter, tot het uit de struiken kwam en zich in het maanlicht toonde. Haar lichtgroene ogen sperde zich open, voor doodsangst, toen een gigantische, grijs gestreepte kop, met gigantische, alles verbrekende kaken zich naar haar toe richtte. Het was een das! Meteen kwam ze in actie, en rende zo snel als haar poten haar maar dragen konden er vandoor. Haaa ademhaling versnelde, haar hartslag sloeg nu gevaarlijk snel en de tranen rolde over haar ogen. De das achtervolgde haar ..JOEG op haar! “STARCLAN HELP ME!” Gilde ze zo hard als ze kon. Ze bleef maar rennen, en rennen, haar poten leken niet eens moe te worden. Haar gedachte werkte nu op topsnelheid, en had maar één doel, ontsnappen! Plotseling voelde ze de grond onder zich verdwijnen en stortte ze naar beneden.. het ravijn in, richting het alles verslindende, kolkende water. “NEE” Gilde ze zo hard dat het leek alsof haar longen zouden scheuren. Maar het had geen baad, ze stortte in de kolkende rivier en werd meteen onderwater gesleurd. De kracht van het water was te groot, en haar kracht in haar pootjes te klein! Ze .. zou .. verdrinken .. Net toen alle hoop verloren leek, ademde een zachte, fluweel zachte stem in haar oor “Water zal jouw ondergang worden ..”

Met een ijselijke gil, schrok Russetkit wakker. Haar lichte groene ogen stonden vol tranen, en haar ademhaling was snel en oppervlakkig. Doodsbang keek ze om zich heen. ”Mama?” Probeerde ze. Maar nee, ze was nog steeds buiten .. nog steeds verdwaalt … Angstig, nu bevend van de kou die de winter bracht besefte ze dat dit de plek was van haar prophecy. ”Nee, het was geen profetie, het was een droom” Zei ze hardop. Het idee van de das maakte haar nog banger dan ze al was, en moedigde haar aan verder te lopen. Namaten ze vorderde, deden haar pootjes pijn, en kleefde de sneeuw als een bankschroef in haar vacht. De geur van WindClan ging langzaam over in andere, onbekende geuren .. maar ze besefte het niet echt- ze liep alleen maar door. Hopend op een teken van iets veiligs .. zonder waarschuwing struikelde ze over een boomwortel en kwam ze met een zachte ‘oef’ neer. Versuft keek ze omhoog, en zag dat een gigantische gedaante over haar heen gebogen stond .. een .. BloodClan kat …

Celtyc hield van de nacht. Niet om de duisternis en de schaduwen zoals de meesten. Nee, het was donker. Hij kon er rustig nadenken, zonder gestoord te worden, niemand zou hem dan lastig vallen. Hij was een beetje door de war de laatste tijd. Hij wist niet meer waar hij stond. BloodClan en zijn idealen, het leek allemaal het perfecte leven, maar als het erop aankwam was het hard en ruw. Niemand hielp je, je was het uitschot van de straat. Iedereen was bang van je. Hij schudde zijn hoofd en ging zitten tegen een stam aan. Sinds het gevecht had hij afstand genomen van iedereen. Hij wou hun niet zien, durfde het niet aan. Hij wou niet dat ze de twijfel in zijn ogen zouden zien. Als zij hem lieten vallen, waar stond hij dan? Hij had geen kans dat hij bij een Clan kon, zeker niet na wat hij gedaan had. Maar of hij er nog bij hoorde. Celtyc wist het niet meer. Hij durfde Escada niet onder ogen te zien, niet haar te laten weten hoe hij zich voelde, hoe twijfel hem uiteenscheurde. Zij had hem opgevoed, getraint, ze had meer voor hem gedaan dan iemand anders. En Chikita. Zij was helemaal in de ban van het bloed, de moordlust. Hij had het gevoelt, en was toen zo bang geworden. De laatste keer dat hij zichzelf had aangekeken, hij wist het niet eens meer, zo lang geleden. Hij zuchtte en keek naar de sterren. Zou het kunnen dat daar toch katten bevonden? Tot nu toe had hij gelachen met hun geloof, maar op dit moment. Als hij toch al twijfelde, kon dan niet gelijk zijn hele wereldbeeld fout zijn? Er was iets daarboven, dat wist hij. Daar had hij nooit aangetwijfeld, BloodClan of geen BloodClan. Maar.. Wat was er? Dat de geesten van de katten daar eeuwig bleven jagen, hij wist het niet. Hij wist toch niets meer, zijn hele wereldbeeld was omver geholpen. Wat deed het er nog toe? Hij klauwde zijn nagels van frustratie in de boom, waar de boom begon te bloeden. Hij had zin om het uit te schreeuwen, om alles tot nu toe omver te werpen. Een stem deed hem opkijken. Wie zat daar in het donker te kijken hoe hij zich overhoop aan het denken was? Groene ogen flonkerden in het duister, op weg naar het geluid. Het liep zijn kant op en hij versnelde zijn pas. Een doffe boenk en hij keek onder zich. 'Wie ben je?' Snauwde hij geïrriteerd. Het moest nog een kitten zijn, of juist apprentice, want ze leek niet ouder als dat. Hij boog zich voorover en keek haar doordringend aan. Om hem nu tegen te komen was geen goed idee geweest.

MAWH D:

Russetkit keek met grote, ronde, doodsbange ogen omhoog in de doordringende, vlammende ogen van de onbekende kater. Hij was zo groot .. en zo .. gespierd. Ze deinsde achteruit, en keek hem met een dikke opgezette vacht aan. ‘Wie ben je?’ Grauwde hij. Russetkit onderdrukte een angstig gepiep, en de aandrang om te smekend haar heel te laten. Haar moeder zei altijd ‘Praat niet met vreemde’ .. maar hoe kon ze een angstaanjagende, bloeddorstige BloodClan kat negeren. Straks vermoordde hij haar wel .. ”Ik .. Ik ben .. Russetkit ..” Murmelde ze kleintjes. Ze ontblootte haar kleine nageltjes, terwijl ze zich tegen een naburige boomstam drukte. Als een klein, fluffly, bolletje vacht keek ze hem recht aan. Smekend naar StarClan dat hij haar niet pijn zou doen .. pijn .. alles behalve dat … Ze beefde angstig, en besefte, dat niet zo heel lang geleden BloodClan kits had gestolen … Zou hij dat ook met haar doen. ”Mijn- mijn vader .. scheurt je aan stukken” Dreigde ze, met een stem die niet vast was. Haar bladgroene ogen durfde hem niet meer aan te kijken, dus sloot ze een compromis door gewoon naar de grond te kijken, of naar haar eigen voorpootjes. De droom die ze had, waarbij er gezegd werd dat Water haar kleine leventje zou verwoesten- leek onwerkelijk. Nee .. katten als dit konden dat. Russetkit greep al haar moed bij één, en riep uit, bevend: ”Ik ben niet bang voor jou .. ik kan sterk zijn .. ik kan .. j-jou .. verslaan” Ze keek hem hooghartig aan, recht aan .. De angst greep haar om het hart toen ze zijn ogen zag- hij was zo groot! BloodClan had zo veel katten vermoord, en kwam er zo gemakkelijk mee weg .. ze deden alles wat onmogelijk leek, en won dan als nog! Hoe kon zo iets waar zijn? Ergens keek ze op tegen hen, maar dat gevoel veranderde al snel in angst bij het idee dat ze hier misschien niet levend vandaan kwam ..

FLUT D:

”Ik .. Ik ben .. Russetkit ..” Het kwam er klein uit, iets wat hem niet beviel, waarom was ze bang? Behalve hem was er niets om bang voor te zijn, dus ze was bang voor hem. Waarom was ze bang voor hem? Kwaad staarde hij haar aan, terwijl ze naar de grond staarde. Nee, ze moest in zijn ogen kijken en zeggen waarom ze bang was. Hij wou het weten! Hij moest het gewoon weten. Wat was er angstaanjagend aan hem? Hij gromde, kwaad. ”Mijn- mijn vader .. scheurt je aan stukken” Hij lachte, door het feit dat ze niet eens zeker iets van zichzelf wist. 'Geloof me, niemand weet waar je bent, dus ga geen loze dreigementen uiten!' Hij keek haar al wat minder kwaad aan, gewoon door het feit dat ze zo hopeloos was. Hij rook om haar heen natuurlijk weer een Clangeur. Great, konden die herinneringen hem nog even verscheuren! Was het WindClan? Hij dacht van wel, en zuchtte. De kater waarmee hij had gevochten was RiverClan geweest. Hij kon de Clan nu niet meer uitstaan, het deed gewoon zeer als hij al aan een Clan dacht, laat staan die. ”Ik ben niet bang voor jou .. ik kan sterk zijn .. ik kan .. j-jou .. verslaan” Ze keek hem eindelijk recht aan, en hij kon haar ogen zien. Ze waren groen, net als die van hem. Maar de zijne waren gifgroen, eng gewoon om te zien. Die van haar waren vrolijk zacht groen. Het verschil tussen beide kanten werd hem nog maar eens duidelijk. Hij was slecht, zij was nog onschuldig. 'maar vertel een klein kitten, hoe dacht je mij, een BloodClanWarrior te verslaan, als je nog niet eens een apprentice bent? Jij hebt nog geen enkele training achter de rug, ik ben getraint door een van de koelbloedigste katten ooit. Ik heb al katten gedood. Wat dacht je nu werkelijk te doen?' Siste hij en torende boven haar uit. Hij hief een klauw en hield die bij haar gezicht, zodat ze de lengte zou kunnen zien. En het bloed dat er nog aan hing van een vorige keer. 'Jij weet helemaal niets!' Gromde hij, kwaad dat ze hem onderschat had, maar ook dat ze gewoon zo weinig wist over hun. Leer eerst je vijand kennen, en raak hem dan in de zwakke plekken. Het was een overlevingsinstict! 'Maar mijn naam Russet, 'Sprak hij spottend, 'Is Celtyc.'

MWEHEEEH:C

Russetkit keek heel angstig toen hij haar de waarheid zei.. het was waar. Dit was zinloos, ze kon net zo goed tegen een dode muis praten. Dat zou nog meer effect dan een BloodClan kater uitdagen. En toen sloeg de situatie om, als een sterke noordenwind. Het gene waar ze zo bang voor geweest was kwam uit .. hij hief zijn klauw op en hielt die op een paar centimeter van haar gezicht verwijdert. Angstig piepend probeerde ze achteruit te kruipen- maar de boomstam blokkeerde haar ontsnapping route. Ze ademde nu heel erg snel, en gejaagd, haar oren lagen plat en haar vacht was zo dik dat ze zes keer zo groot leek dan normaal. Ze kon hem aanvallen natuurlijk,.. alleen zijn poot en dan wegrennen. Maar de gigantische klauwen stonden voor eeuwig op haar netvlies gebrand. Ze sloot haar ogen en bad in stilte naar StarClan dat het haar tijd nog niet was .. dat kon niet .. De kater stelde zich voor als Celtyc. Fijn .. nu kende ze de naam van haar moordenaar. Zacht jammerend opende ze haar ogen weer en hield nu niet terug om te smeken- misschien was hij gewoon hongerig en daarom slecht gehumeurd .. misschien was hij geen moordenaar .. misschien … misschien .. ”Alsjeblieft .. vermoord me niet .. ik zal niet doorvertellen dat ik je ontmoet heb .. of wie je bent .. ik sfeer het bij StarClan .. alsjeblieft- doe me geen pijn” De laatste paar woorden klonken meer als een hoog gepiep. Russetkit voelde tranen branden in haar ogen, en ademde nu heel snel .. ze voelde zich licht in haar hoofd- kon bijna flauwvallen.. maar ze wilde niet Grainkit en Ravenkit alleen achterlaten- alleen maar omdat zij zo stom was om hier te belanden! ’Waarom had ik ook niet geluisterd naar de Warrior code? Waarom moest ik zo nodig achter dat konijn aan gaan .. waarom moest ik zo nodig hier belanden ..’ Jammerde ze in gedachten. Nu hardop jammerend kromp ze verder in één, sloot haar ogen en wachtte af. Ze moest en zou haar familie er buiten laten! Hun mocht niets overkomen .. zij had dit veroorzaakt .. en nu zou zij, en zij alleen, de prijs er voor betalen.

Ze kroop angstig ineen, en hij zag het toe. Waarom deed ze dat? Hij had haar gewoon zijn wapen laten zien, meer niet. Nee, deze kitten was veel te interessant om zomaar te vermoorden, en ergens in zichzelf moest hij toegeven dat hij het niet meer zou kunnen. Gewoon niet meer. Hij was te zwak, twijfelde teveel aan zichzelf. Hij zou dingen doen die hij nooit meer zou kunnen vergeten, eeuwig in zijn herinnering zouden worden gebrand. Hij kon het überhaupt niet meer. Nooit meer. Ze kroop naar achter, maar ze kon niet weg, hij stond in de weg. Het was best wel zielig hoe ze zo haar best deed, maar hij snapte het niet. Waarom deed ze dat? Wat had hij verkeerd gedaan? Zijn ogen volgden haar belangstellend, deden geen moeite om dat te verbergen. Hij zuchtte, dit was misschien geen goed idee geweest. Hij had nooit op haar moeten afkomen, dan was ze gewoon gestorven in de koude. Eigenlijk, als hij nu weg zou gaan, wie zou haar dan vinden? Haar enigste overlevingskans was hij toch? Hij zuchtte, had hij dat weer aan zijn been hangen. Een doodsbange kitten die van hem weg wou, maar waarover hij zich toch schuldig voelde om haar alleen te laten. Hij was week geworden, kon zo ingemaakt worden op dit moment. ”Alsjeblieft .. vermoord me niet .. ik zal niet doorvertellen dat ik je ontmoet heb .. of wie je bent .. ik sfeer het bij StarClan .. alsjeblieft- doe me geen pijn” De laatste paar woorden klonken meer als een hoog gepiep. Wat? Haar vermoorden? Zijn ogen vlamden op, maar dit keer niet van de bloedlust. Nee, hij was.. bang. Had hij echt zo'n indruk gemaakt? Dat hij een moordenaar was? ja, hij was het. Maar om zo'n kitten in koele bloede te vermoorden? Nee, dat zou hij niet over zijn hart verkrijgen? 'Denk je nu werkelijk.. dat ik dat zou doen?' Murmelde hij. 'Ja, ik ben gevaarlijker dan de katten die jij gewoon bent. Met een houw zou ik kleine leventje kunnen beëindigen. Ik zou je kunnen mishandelen, en dan terug sturen. Ik zou alles kunnen doen. Maar heb ik reden tot? Jullie denken dat bloodclan moord voor bloed! Maar nee! Ik niet. De keren dat het moest was omdat die katten gek waren geworden, het was zij of ik.' Zijn was terug gaan grommen, en pakte haar bij haar nekvel op, ruwer dan nodig was. Celtyc plaatste haar achter hem, open in het bos. 'Ga! Ga maar! Ga gewoon..' Zijn stem, ruw maar nog steeds mooi sloeg de spanning kapot. Ze moest gewoon gaan, en hem met rust laten.

Ehm, whatamIdoing? x'D

Arme Russetkit XD Je maakt het haar niet gemakkelijk hé? :')

Russetkit hoorde beweging, en toen zijn stem haar oren bereikte was ze met stomheid geslagen. Hij wilde haar niet vermoorden ..? Maar .. hoe kon dit mogelijk zijn? Elke BloodClan kater die vermoordde toch elke indringer? Of niet soms? Ze waagde een poging en keek omhoog maar werd snel bij haar nekvel gepakt. Ze spartelde en piepte van angst. Toen ze neergezet werd, deinsde ze achteruit en draaide meteen om. Zo snel als ze kon rende ze langs hem heen het bos in, maar na ruim wat passen bleef ze staan. Hij had haar neergezet ..? En .. ze mocht weggaan? Waarom? Russetkit draaide om, het stomste wat je kon doen natuurlijk, en liep terug. Angstig tuurde ze om de struik heen en zag Celtyc staan. Heel gedurfd sprong ze de struiken uit, maar deinsde weer terug onder zijn blik. ”Waarom liet je me gaan? Je bent toch een BloodClan kat ..? Die vermoorden toch elke indringer?” Zijn woorden galmde weer door haar hoofd heen, ‘Ja, ik ben gevaarlijker dan de katten die jij gewoon bent. Met een houw zou ik kleine leventje kunnen beëindigen. Ik zou je kunnen mishandelen, en dan terug sturen. Ik zou alles kunnen doen. Maar heb ik reden tot? Jullie denken dat bloodclan moord voor bloed! Maar nee! Ik niet. De keren dat het moest was omdat die katten gek waren geworden, het was zij of ik.' Betekende dat .. dat hij dus gewoon vermoord had om .. zich te beschermen. Ergens voelde ze een soort sympathie. Misschien zocht hij wel gewoon een Clan voor bescherming ..? ’Russetkit, muizenbrein!’ Vervloekte ze zichzelf. Ze moest dit niet denken, noch een gesprek met hem aanknopen- was ze helemaal gek geworden .. De angst voor Celtyc was minder, maar was er nog wel. Hij leek ongevaarlijk, maar zijn klauwen vertelde een heel ander verhaal. In tweestrijd met wat ze nu moest doen, schraapte ze al haar moed bij één en ging zitten. Gewoon zitten, met haar kleine, rood/witte staartje om haar achterhand geslagen. Ze keek met haar neutrale, bladgroene ogen recht in de zijne en wist- dat als je hem als vriend had je net zo veilig was als een kit bij zijn moeder in de Nursery. ”Jij bent toch wel een BloodClan kater?” vroeg ze aarzelend.

Celtyc zuchtte en liet haar achter. Ze had de vrijheid, en ze nam die ook. Met een beetje spijt keek hij haar na, het was wel fijn geweest gezelschap te hebben. En de kleine kitten was nog wel helder. Maar nu was ze weg. Misschien was dat ook wel beter, zulke katers als hij waren niet goed in hun veilige wereld. Hij zonk neer op zijn achterpoten en staarde moedeloos in het duister. Het overmande hem en hij kreeg terug beelden voor zijn ogen dansen. Het deed pijn. Dat zelfs een kleine onwetende kit zo bang van hem was. Hij wou het niet, had hier nooit om gevraagd. Hij had het uit gelegd, maar nog steeds, was ze weg. Ze liet hem achter, net zoals iedereen dat ging doen. Want had hij dan ook verwacht van haar? Dat ze bleef bij de grote boze kat? Nee, hij had illusies gesteld die nooit waar zouden komen, zichzelf een rad voor de ogen gedraaid.
Celtyc keek op bij het horen van pootstappen. Wie kon dat nu zijn? Zou het..? Nee, dat kon het, het was vast een andere nieuwsgierige kat. Die wou zien waarom hij hier zo zat, alleen. Zichzelf te kwellen. ”Waarom liet je me gaan? Je bent toch een BloodClan kat ..? Die vermoorden toch elke indringer?” Hij staarde haar verbaast aan, waarom was ze teruggekomen? Zijn persoonlijke duivel, was terug! Het duurde even voordat het tot hem doordrong. Ze was teruggekomen, blijkbaar was hij dan toch niet zo erg? Een kleine glimlach sierde zijn gezicht, tot hij haar woorden hoordde. Had hij het dan niet uitgelegd? Ze begreep het niet, was onwetend. ”Jij bent toch wel een BloodClan kater?” vroeg ze aarzelend. Celtyc sprong op, plots terug kwaad. 'Natuurlijk ben ik een BloodClan kat!' Snauwde hij geïrriteerd. Ze twijfelde aan zijn loyaliteit, en dat was het enigste wat hem nog levend hield voor het moment. Als ze daaraan zou twijfelen, was het gedaan met hem. De vonk in zijn ogen doofde uit. 'Dat was ik althans..' Mompelde hij verdrietig. Het speet hem van zijn uitbarsting, was ze nu kwaad op hem? 'Sorry, ik had niet moeten uitvallen.' Hij meende het half, eigenlijk niet. Maar hij wou niet alleen achterblijven, en als hij daarvoor moest liegen, waarom niet? 'Waarom kwam je terug?' Vroeg hij, plots nieuwsgierig.

SAAWRY D:

Russetkit keek bedroeft naar haar poten toen hij weer tegen haar uitviel. Ze kromp onwillekeurig in één. Celtyc was erg opvliegend, en het gaf haar de aandrang om weg te vluchten .. rennen .. terug naar Ravenkit en Grainkit. Haar zacht groene ogen zochten zijn hard groenige ogen terug, en ze haalde diep adem. ‘Waarom kwam je terug?’ Vroeg hij plotseling. Russetkit keek hem onzeker aan. ”Ik wilde gewoon weten waarom je me liet gaan” Zei ze eerlijk, met haar ogen vol waarheid. Aarzelend besloot ze om toch maar verder te gaan ”Ik bedoelde niet om je kwaad te maken ..” Begon ze kleintjes ”Maar .. volgens mijn Clangenoten zijn BloodClan katten een elite groep. Een groep die Clankatten haat en ze zonder pardon vermoord .. maar dat wil niet zeggen dat jij ook zo bent!” Voegde ze er haastig aan toe. Ze was doodsbang om hem nogmaals kwaad te maken, zo bedoelde ze het helemaal niet. Ze zuchtte en wilde het liefst naar huis gaan, niet omdat ze bang voor hem was maar als ze merkte dat ze weg was zou ze in grote problemen komen. Haar rood/witte staartje ging rusteloos over de bosgrond en nu pas voelde ze hoe koud ze het had. Ze begon meteen te beven en kromp in één, en toen ze omhoog keek zag ze dat het begon te sneeuwen. Sneeuwvolkjes daalde neer op Celtyc en Russetkit. Verrast door dit ‘fenomeen’ bestudeerde ze een sneeuwvlokje dat op haar voorpootje viel en even had ze geen oog meer voor Celtyc. Toen merkte ze hem weer op, misschien was hij zo slecht nog niet .. als hij echt zo’n gevaarlijke BloodClan kat was … dan was hij wel bijzonder aardig om haar niet te vermoorden. Een kraai vloog vanuit de bosjes omhoog, luid krijsend. Russetkit schrok zo erg dat ze naar adem snakte en tegen Celtyc aan knalde in haar vlucht. Vluchtig deinsde ze achteruit en keek naar de grond. ”Het spijt me.. ik wilde niet- ik schrok .. het spijt me” Murmelde ze haastig. Nu beefde ze nog harder, van de kou en schrik. Haar vriendelijk, zacht groene ogen keken hem recht aan en ze voelde plots een soort rust .. die onverklaarbaar was.

Ik wilde gewoon weten waarom je me liet gaan” Zei ze eerlijk. Hij hoorde het in haar stem, drong door tot elke stukje binnen in hem. Nee, hij was fout geweest, alsof ze ooit.. Nee, kon gewoon niet. Maar ze was teruggekomen, en dat deed er tot nu toe toe voor hem. ”Ik bedoelde niet om je kwaad te maken ..” Begon ze kleintjes ”Maar .. volgens mijn Clangenoten zijn BloodClan katten een elite groep. Een groep die Clankatten haat en ze zonder pardon vermoord .. maar dat wil niet zeggen dat jij ook zo bent!” Hij zuchtte, het was niet haar fout, gewoon.. niet haar fout. Alleen het herhalen van die woorden kreeg hem rustig. Niet omdat ze niet waar waren, enja, ze waren zo waar. Dat was het juist, de waarheid vermorzelde hem, het roestige mes met twee kanten. Wat moest hij nu doen? Hij wou niet dat de kitten in gevaar kwam, zo erg zat het hem nu, maar aan de andere kant wou hij ook niet achter blijven, helemaal alleen. Je kon het egoïsme noemen, of gewoon puur zelfbehoud. Zodra hij achterbleef zou hij helemaal doordraaien, meer als nu. En dat was het laatste wat hij nodig had. Dus, hij moest haar hier houden, en daarvoor zou hij moeten liegen. Ja, alle nadelen verdraaien, tot ze uiteindelijk zelf het leven zou willen. Dan zou ze hier willen blijven toch? Celtyc grijnsde lichtjes, als het zo uitviel, kon hij zelf een eventueel schuldgevoel verdrijven, zou ze er zelf voor gekozen hebben. De keuze lag uiteindelijk altijd aan jou. Want soms was dood de enigste andere optie.
Sneeuw dwarrelde zachtjes neer, en hij rilde. Hij hield niet van sneeuw, niet van gezelligheid. Sneeuw zorgde voor gezelligheid, dus hij vond het allebij gewoon niet leuk. Voor ieder ander persoon sloeg het nergens op, voor hem was het gewoon.. Celtyc. Russet leek het wel leuk te vinden, voor een seconde was ze zelfs vergeten dat hij er ook nog was. Hmm, het viel nog mee. Maar het bleef koud, daar kon zelfs de kitten geen verandering aan brengen. De rest was slechts standpunten anders inzien, dit was een feit. Maar wat stond hij te bazelen over feiten? Daar was hij niet voor gekomen. Een raaf vloog op, liep een schel gekras horen. Hij ging er niet over, hij was te afgeleid doordat hij naar de kitten aan het kijken was. Maar zij wel. Ze moest nog veel leren blijkbaar. In haar vlucht sprong ze tegen hem aan, en besefte toen wat zij dacht wat fout was. ”Het spijt me.. ik wilde niet- ik schrok .. het spijt me” Ze keek weg, keek naar haar voeten, en keek hem toen weer aan. Celtyc bleef verstijft zitten, die ogen. Binnen in hem begon hij te grijnzen, maar zijn gezicht stond echter neutraal. Stap een was in werking gezet. 'Het geeft niet.' Speelde hij vriendelijk, alhoewel hij veel zin had om haar aan zijn nagels te scherpen. 'Je schrok, kon er niets aan doen.' Alsof het daar klaar mee was keek hij de andere kant uit. 'Over BloodClan. Je hebt gelijk, grotendeels.' Hij ging zijn eerste tactiek in werking zetten, moest nu zeer voorzichtig zijn. 'Maar vechten de Clans ook niet soms? Hadden jullie niet het idee om iedereen te vermoorden terwijl wij de daders waren? Wij wouden gewoon overleven, het was niet onze bedoeling dit uit te lokken..' De onschuldige grote schattige kater had hem altijd al gestaan, hoorde bij hem. 'Zou jij het niet willen? De vrijheid, de hechte groep. Ja, onze leider is Scourge, maar..' Celtyc keek haar terug aan, 'Hij dient ons alleen bevelen uit als er problemen zijn, voor de rest zijn wij vrij. Kittens lopen in het rond, Elders moeten niet in een hoekje verstoffen, er is geen oneerlijkheid, enkel de Code van het Woud.' Het was moeilijk, maar het zou hem lukken. Het moest..

SORRYVOORLAATHEID~

Russetkit keek hem verrast aan toen zijn houding leek te veranderen, misschien had hij door dat ze het echt niet zo bedoelde? Kon het dat .. Nee. Russetkit trok met haar rode oortjes en keek hem verwahtingsvol aan. Ze was nog jong, en dwaas, dus in elke kat zag ze iets goeds. Nou ja, op BloodClan katten na. Alhoewel, deze kater had haar wel gespaard- en was een heel stuk vriendelijker. Haar witte staartje krulde zich om haar achterhand toen ze ging zitten met grote, ronde, ontwetende, nieuwsgierig ogen naar Celtyc luisterde. ‘'Maar vechten de Clans ook niet soms? Hadden jullie niet het idee om iedereen te vermoorden terwijl wij de daders waren? Wij wouden gewoon overleven, het was niet onze bedoeling dit uit te lokken..'’ Russetkit overwoog die woorden en was even afgeleid. Dat was waar .. eigenlijk waren BloodClan katten- ook maar gewoon katten. Ze vochten om te overleven! 'Zou jij het niet willen? De vrijheid, de hechte groep. Ja, onze leider is Scourge, maar..' Russetkit haar vacht ontplofte van opwinding en schrik tegelijk … nee … hij meende toch niet … ze kon toch niet zomaar haar Clan … 'Hij dient ons alleen bevelen uit als er problemen zijn, voor de rest zijn wij vrij. Kittens lopen in het rond, Elders moeten niet in een hoekje verstoffen, er is geen oneerlijkheid, enkel de Code van het Woud.' Russetkit keek hem vol verwondering aan. Wauw! Hier moest je als kitten tot je 6 manen was in het kamp blijven, dat was één van de stomste regels die ze ooit gehoord had. Pff. Toen schoot er bij haar naar binnen dat BloodClan katten niet in StarClan geloofde. Maar dat kon toch niet? Gingen die dan niet naar StarClan als ze stierven? Russetkit rilde, en besefte nu pas weer dat ze in de midden van de nacht, midden in het bos, verkleumd tot op het bot met een BloodClan kater zat te praten. Haar zacht groene ogen stonden vol emotie. Ze stond paf! Een mengeling van verwarring, angst, nog eens verwarring, en .. interesse ging door haar geheugen. Hij bracht het wel aantrekkelijk, misschien … Twijfelend keek ze achterom alsof ze werd bekeken. ”Zou Scourge echt een Clankat accepteren?” Miauwde ze zacht. Nee! Ze schudde haar kop en keek hem verwilderd aan. Wat dacht ze wel niet- ze was nog maar zo jong.. wat zouden Ravenkit en Grainkit van haar denken. ”Eh-.. ik weet het niet, het klinkt wel spannend … ” Besloot ze. Het feit dat ze gewoon al over het aanbod nadacht was al dom genoeg. Haar kleine, witte staartje schoot omhoog en haar vacht ontplofte weer bij het idee. Ze zou niet moeten leven na de Warrior code, maar om te óverleven! Russetkit’ haar ogen fonkelde bij het idee- maar toen herinnerde ze zich de warmte van de Nursery, en de geur van haar moeder … Meteen veranderde ze weer in die naïeve, onwetende kit van eerst. Ze was in feiten nog te jong om zulke beslissingen te maken. ”Kan ik over je aanbod nadenken? Ik denk dat ik echt terug moet naar die saaie Nursery, voordat ik gestraft word voor het kamp uitgaan” Miauwde ze bitter. Stomme Warrior code. Niets kon haar tegenhouden van het kamp uitgaan dan een stomme regel! Ha, ze ging vanaf nu haar eigen regels schrijven. Toen ze Celtyc aankeek, waren haar ogen niet langer meer zacht, en vriendelijk- meer strijdlustig en ontdeugend. Deze nacht, had ze een transformatie ondergaan, eentje die zelfs StarClan niet terug kon draaien! Scourge joeg haar angst aan, door alle verhalen die ze van hem hoorde. Maar daar af van, keek ze tegen hem op- hij had zo veel volgelingen … en hij was toch zó machtig …