Red Apple

Ze hield van haar nestje. Hier bij mama en haar broertjes en zusjes was het knus, warm en vertrouwd; alles dat ze nodig had. Het kleine poesje had zich dan ook heerlijk opgerold in de staart van haar moeder, waar ze nog net met haar neusje en grote oortjes bovenuit stak. Jep, dit was haar favoriete plekje. Zo kon ze alles gadeslagen, maar werd ze zelf niet gedwongen om mee te doen met de bezigheden in de nursery. Nu vielen haar radar oren en grote, blauwe oogjes op een ander, vreemd nest. Een bewoond eiland van iemand anders, van iemand die kennelijk haar 'tante' was, al snapte ze dat nog niet helemaal. Plots maakte ze oogcontact met een bewoner van het vreemde nest, waardoor ze even geschrokken achter de staart dook. Toen ze weer opkeek, zag ze de bruinekitten nog steeds, alleen had die nu haar pootje opgestoken en bewoog die heen en weer. Everkit haar snorharen trilden vrolijk, waarna ook zij haar pootje opstak en die voorzichtig heen en weer bewoog. Kijk! Zo konden ze praten zonder te spreken!  

Vol verwachting en glimmende blauwe oogjes keek ze over de rand van de staart heen, waar haar nieuwe vriendje ook weer naar boven was gekomen en nu met twee pootjes zwaaide. Zachtjes giechelde het poesje, waarna ook zij met twee pootjes terug begon te zwaaien. Dat was lang niet zo makkelijk en al snel verloor ze haar evenwicht, waardoor ze op de zachte staart van haar mama viel. Het deed geen pijn en na kort wat verdwaasd te hebben gekeken, hees ze zichzelf alweer overeind met een glimlach op haar gelaat. Kort keek ze schuin naar de ander, zou die alles nadoen wat zij deed? De poes legde haar pootjes voor haar ogen, waarna ze die weer snel weghaalde. Kiekeboe! 

Kiekeboe! Everkit gniffelde zachtjes toen hij haar na deed. Ook de gestreepte kit legde zijn pootjes voor zijn oogjes, wachtte even en dan... Kiekeboe! Haar blauw oogjes fonkelden van plezier terwijl ze naar hem keek. Zo speelde ze het liefst, van een afstandje en veilig tussen de staart van haar moeder of een queen. En toch! Toch kon ze nog spelen! Ook zij deed weer haar pootjes voor haar ogen, wachtte even en... Kiekeboe! Nogmaals herhaalde ze het. Kiekeboe, kiekeboe, kiekeboe! 

De ander leek hun gebarentaal iets verder te willen nemen. Everkit hield vragend haar kopje schuin toen ze zag dat de ander eerst uitbundig naar zichzelf wees en toen naar de grond. Een kleine glimlach sierde haar lippen terwijl haar vreemd grote, heldere ogen de ander doordringend aan keken. Earthkit! Het gestreepte poesje was zeker Earthkit! Of misschien Groundkit? Ach ja. Nu was het haar beurt, maar iets dat slechts in woorden en uitdrukkingen bestond was lastig uit te beelden. Eeuwigheid was even onecht als dromen, en hoe legde je dromen uit in gebaren? Kort dacht ze na en besloot toen hetzelfde trucje te proberen als ze bij Whitekit had gedaan. De poes stak haar pootje in de lucht en tekende een cirkeltje, waarna ze door bleef draaien, en draaiden, en draaien totdat haar poot pijn deed. Toen wees ze naar zichzelf en vroeg zich af of de ander het zou snappen?

Met grote, glimmende oogjes keek ze naar de ander wiens hersentjes even leken te ratelen, maar toen knikte Earthkit uitbundig. Oh! Zou ze het hebben begrepen? Everkit gniffelde zachtjes, blij dat ze een stil vriendinnetje had gemaakt. Ze waren welliswaar een beetje ver weg van elkaar, maar dat vond ze eigenlijk wel best. Lange afstand vriendjes zijn was voor haar geen enkel probleem! Even dacht ze na en keek naar de ander, maar die leek geen mama in haar nest te hebben. Everkit zwaaide even om Earthkit haar aandacht weer te krijgen, waarna ze met haar lippen bewoog alsof ze 'ma-ma' zei, alleen zonder echt haar stembanden te gebruiken. Vervolgens wees ze naar zichzelf en vanaf daar naar haar eigen mama, Redpetal. Kijk, mijn mama is Redpetal! Wie is jouw mama? Ze wees vragend naar Earthkit.