We were so wrong.

De amberkleurige, haast goudkleurige ogen en de zoete geur van de WindClan apprentice die hij ontmoet had in Fourtrees hadden hem achtervolgd van de tocht van Fourtrees tot zijn kamp. Vervolgens waren er dagen verstreken, dagen waarin er sprake was van een oorlog tussen RiverClan en WindClan. Uiteindelijk was die oorlog ook effectief uitgebroken en had Viperpaw geprobeerd om mee te gaan naar het WindClan territorium zodat hij met zijn eigen ogen kon zien hoe het met de kat ging die hem in zijn dromen maar niet met rust wilde laten, maar Settledpaw was uitgekozen geweest om met Acorndust mee te gaan. En Viperpad had beter geweten dan aan de apprentice te vragen hoe het met Dewpaw ging. Ten eerste kende zijn goede vriend Dewpaw niet eens en ten tweede zouden er zeker vragen zijn gekomen, vragen waar hij geen antwoord op kón geven. Vragen waar hij geen antwoord op wílde geven. En dus waren er nog enkele dagen verstreken terwijl Viperpaw zich had afgevraagd hoe hij te weten kon komen hoe het met haar ging. Hoewel ze met een soort van ruzie uit elkaar waren gegaan, kon Viperpaw de onschuldige, ondeugende blik in haar ogen maar niet vergeten toen ze elkaar aan het plagen waren bij Fourtrees. Hoe hij iets te snel zijn gevoelens voor haar had afgeschermd toen ze opeens boos op hem gereageerd had en haar vervolgens in de steek gelaten had, niet eens reagerend toen ze hem terug had geroepen. Hij was toen echt boos geweest, maar die boosheid was omgeslagen naar bezorgdheid toen hij hoorde van het gevecht. En dus had hij op een regenachtige ochtend de keuze voor zichzelf gemaakt: hij zou naar Fourtrees gaan. En dus rende hij momenteel hard door het bos, over het Thunderpath en naar Fourtrees toe zodat hij kon kijken hoe het met haar ging. Als ze daar al zou zijn, tenminste. Grote kans dat ze niet eens op kwam dagen. Het was niet alsof hij haar had kunnen laten weten dat hij hier zou zijn. Hij zou even blijven wachten en dan zou hij weer weggaan, beloofde hij zichzelf. Maar hij móest gewoon weten hoe het met haar ging.

En opeens hoorde hij geritsel achter zich. Als door een adder gebeten, draaide de tom zich snel om zodat hij kon kijken wie zich daar in de bosjes bevond. Hij opende zijn bek en voelde zijn hart sneller kloppen toen hij Dewpaw rook, de she-cat waar hij de hele tijd aan had zitten denken en waar hij naar opzoek was geweest. Ze draaide zich echter weg van hem. Het was duidelijk in haar houding dat ze hem gezien had en Viperpaw hoefde ook niet ver te zoeken naar de reden waarom ze zich van hem weg zou draaien. Snel zette hij de achtervolging in, maar hield zich nog net in zodat hij niet op haar border terecht zou komen. Als hun leaders hun hier al zouden vinden, zouden ze al genoeg problemen hebben. Toch kon Viperpaw zijn gevoelens nauwelijks onderdrukken en wilde hij gewoon weten hoe het met haar ging. “Dewpaw, wacht!” riep hij snel. Dadelijk zou ze weglopen en zou dit zijn laatste kans tot de volgende Gathering zijn dat hij haar weer zag. En dacht maar niet dat hij op een Gathering, waar al zijn andere Clanmates aanwezig waren, ging laten zien dat hij ook maar iets om haar gaf. Zijn mentor zou hem vermoorden en zijn Clanmates zouden een reden hebben bovenop het feit dat hij half-Clanner was om hem scheef aan te kijken. “Het spijt me!” riep hij er vervolgens snel achter. Als haar naam haar niet zou tegenhouden uit zijn mond, dan hoopte hij dat die woorden die hij al de hele tijd tegen haar wilde zeggen dat wel zouden doen. Hij had verkeerd gereageerd toen ze geschrokken was door zijn actie en als hij erover na ging denken, was het misschien ook totaal verkeerd hoe hij op haar geflirt had gereageerd. Maar net zoals elke trotse ShadowClanner wilde Viperpaw er ook niet méér woorden aan vuilmaken dan hij nu al gedaan had. En dus bleef hij zwijgzaam wachten op wat ze zou gaan zeggen.

Viperpaw trok kort met zijn oortjes toen hij haar geschrokken houding zag. En meteen had hij een naar voorgevoel. Hij had het idee dat haar frustratie niet zozeer met hem had te maken, maar dat het slechts een uiting was van de emoties die ze had opgehoopt tijdens het gevecht. Hij had van Settledpaw moeten horen hoe het slachtveld er uit had gezien en het eerste waar hij mee in zijn kop had gezeten, was haar veiligheid. Snel liet hij zijn blik over haar glijden om te concluderen dat ze geen ernstige wonden had, maar lang had hij niet om haar te bestuderen. Een harde tik tegen zijn oor zorgde ervoor dat hij haar op een verontwaardigde manier aankeek, al deed hij niks terug. Hij trok met zijn oortje toen ze hem vervolgens uitschold. “Dewpaw,” sprak hij op een serieuze toon, zich niks aantrekkend van het feit dat hij zich zojuist had laten slaan en niks terug had gedaan. Nee, nu was niet het moment om bezig te zijn met zijn trots. Hij móest weten of ze oké was. Hij moest weten of het enkel haar boosheid naar hem toe was of dat het gevecht een rol speelde in haar frustratie. “Ik heb gehoord van het gevecht tussen jouw Clan en RiverClan,” sprak hij snel. “Ben je oké? Of ben je gewond geraakt?” In zijn blik was niets anders te vinden dan oprechte zorgen terwijl hij zijn blik opnieuw over haar heen liet glijden. Snel deed hij nog een stap naar voren zodat ze bijna neus aan neus stonden. “Die smerige vissenvreters hebben je toch met geen poot aangeraakt hè, of wel soms?”

Viperpaw kon niet in woorden omschrijven hoe opgelucht hij zich voelde toen Dewpaw aangaf dat ze niet bij het gevecht was geweest. Steeds weer had hij zichzelf voorgesteld hoe één van die vissenvreters haar had proberen te verwonden, hoe haar vacht dankzij hun klauwen opengescheurd werd en hoe haar vacht doorweekt zou zijn met bloed. Gelukkig was niks van dat alles gebeurd en stond ze hier voor hem, ongeschonden. Of misschien toch ook niet. Mentale wonden konden immers dieper en gemener zijn dan fysieke. Wie weet had ze wel iets gezien wat een litteken achter had gelaten, hoe klein dan ook. Of misschien had zijn reactie van de vorige keer de reactie bij haar wel uitgelokt, hoewel Viperpaw nog steeds het sterke gevoel had dat er iets was wat ze hem niet wilde of niet durfde te vertellen. De gedachten verdwenen voor even uit zijn hoofd toen ze haar kopje tegen zijn schouder duwde. Hij rook haar zoete, lekkere geur en even wist hij niet meer waar hij was of wat hij wilde vragen. Hij zag enkel haar, rook enkel haar zoete geur en kon enkel even zijn ogen sluiten om te kunnen genieten van dit moment. Toen riep hij zichzelf weer tot de orde en gaf haar een lik over haar oor, waarna hij beschermend zijn staart om haar heen sloeg. “Is er iets gebeurd daar in WindClan, Dewpaw?” vroeg hij zachtjes, zijn kopje tegen de hare duwend. “Je weet toch dat je het me kunt vertellen, hè? Ik scheur iedereen die jouw pijn doet of pijn heeft gedaan aan stukken.” En dat meende hij echt. Daar was niet veel voor nodig. Als Dewpaw in zijn buurt was, had hij het gevoel alsof hij alles aankon.

Ze zei dat er niets was, maar toch had hij het idee dat ze loog. Haar reactie was te geschrokken geweest, te terughoudend. Ze had niet eens geroken dat hij het was geweest en toch had ze gereageerd alsof een heel BloodClan leger achter haar gestaan had. Toch wilde hij er niet op doorgaan. Als ze echt met iets zou zitten, dan zou ze uiteindelijk wel vanzelf spreken. Hij had haar nog maar één keer ontmoet en dit was hun tweede ontmoeting, maar toch had Viperpaw het idee dat hij haar al wel een beetje kende, al moest hij natuurlijk voorzichtig zijn met de reacties die ze gaf. Het ene moment leek ze namelijk heel sterk te zijn en in staat te zijn om voor zichzelf op te komen, maar het volgende moment zakte die houding als een kaartenhuis ineen en stond daar opeens een she-cat voor hem met een fragiel karakter waar hij niet van wist wat hij moest denken, maar wel koste wat het kost wilde beschermen. Settledpaw mocht zeggen wat hij wilde, maar Viperpaw dacht niet dat hij dit ooit achter zich ging laten. Niet nu het juist de goede kant op aan het gaan was. Niet nu ze juist affectie bij hem zocht, zoals ze nu duidelijk aan het doen was. Viperpaw snorde zachtjes terwijl ze zich dichter tegen hem aandrukte, zo dicht dat hij bijna zijn evenwicht verloor mits hij zijn poten niet stevig tegen de grond had staan. “Het is zo lastig als dat je het zelf maakt,” antwoordde hij simpel. Vervolgens liet hij zich expres op de grond vallen en spande zijn spieren aan zodat ze niet al te hard tegen hem aan zou vallen, want zij ging er natuurlijk vanuit dat hij haar gewicht kon ondersteunen. Toch had hij het idee dat ze iets minder snel gezien zouden worden als hij zou liggen en zij tegen hem aan kwam liggen, ook al was dat natuurlijk onzin. “StarClan, je bent zo verrekte mooi, Dewpaw,” murmelde hij terwijl hij naar haar keek. Het voelde vreemd aan om dat tegen haar te zeggen, vooral omdat hij geen idee had hoe ver zij was in haar gevoelens. Had ze ook gevoelens voor hem of reageerde ze zo op elke tom? Alleen de gedachte al vervulde hem met het stekende gevoel dat hij enkel als één emotie kon herkennen: jaloezie.

Viperpaw keek geamuseerd naar Dewpaw die nu op hem lag. Het was een vreemde positie om in te liggen en dat leek Dewpaw ook in te zien, want algauw ging de she-cat van hem af en koos een plekje uit dat toch wel iets netter was. Viperpaw kroop wat dichter naar haar toe en krulde zijn lichaam om haar heen zoals zijn moeder dat bij hem vaak had gedaan in de winterperiode. Zijn ene poot liet hij over haar schouder richting haar buik rusten, zijn andere poot trok hij naar zijn eigen buik toe en zijn achterpoten liet hij tegen de hare rusten. Zijn staart stak hij naar voren zodat hij haar over haar flank en haar achterpoten kon strelen als hij dat zou willen. Het was een voor hem heerlijke positie om in te liggen, maar hij had zichzelf ook wel zo gepositioneerd dat hij zich onmiddellijk weg kon trekken als er iemand aan zou komen. De kans leek hem echter klein en dus legde hij zijn kopje tegen de hare aan. “Ja, natuurlijk, gekkie,” snorde hij geamuseerd. “Anders zou ik het niet zeggen.” Zo eerlijk was hij ook wel weer. Hun amberkleurige ogen, die beiden goud oplichtten als de zon erop scheen, ontmoetten elkaar en hij boog zich naar voren waarna hij haar een likje gaf over haar mond. Hij verweet zichzelf die actie omdat ze nog zo jong was en omdat wat ze hier deden fout was, maar hij kon het niet helpen. Haar geur en haar blik waren als catnip voor hem: ontzettend verslavend. Hij wilde dat ze hier voor eeuwig konden blijven liggen, maar zag aan de stand van de zon dat het niet lang meer zou duren voordat hij weer terug naar zijn schaduwachtige territorium moest vertrekken. Toch was er één ding dat hij wilde weten voordat hij dat zou doen. “Wat voel je op dit moment, Dewpaw?” fluisterde hij zachtjes, zijn blik op haar gericht om haar emoties te kunnen checken als ze antwoord zou geven.