Memories.

Een kleine glimlach kroop om Crowfur’s lippen terwijl hij in de richting van de nursery keek. Herinneringen van uit de tijd dat Leopardpaw nog een kitten was kwamen opzetten in zijn gedachten. Het was altijd druk geweest in de nursery, al zeker als Leopardpaw weigerde om de orders van de queens te volgen. Het was altijd Crowfur geweest naar wie ze luisterde en wie haar uiteindelijk wist te bedaren. Dat kwam deels omdat hij haar haar zin gaf, maar ook omdat hij een bepaalde autoriteit uitstraalde waar ze wel naar moest luisteren. In tegenstelling tot de meeste toms en hun kittens hadden Leopardpaw en hij een uitzonderlijk goede band en deze ook de hele tijd aan weten te houden. Toen ze de reis hadden gemaakt en zij apprentice was, had Crowfur haar verteld over haar moeder, bang zijnde dat zijn ex haar zelf zou benaderen en vervolgens allerlei bittere leugens over hem zou vertellen. Dat was niet gebeurd en de band tussen Leopardpaw en hemzelf was alsmaar sterker geworden. Nee, Crowfur had geen idee wat hij zonder haar moest doen. En nu hij weer op een oudere leeftijd begon te komen, merkte hij dat hij toch verlangde naar een nieuw nestje. Alleen dacht hij niet dat Leopardpaw daar al te blij mee ging zijn. Hij grinnikte en stond op toen één van de kittens naar buiten zag waggelen. Hij herkende kitten als één nog maar pasgeborene en snel kwam hij overeind, waarna hij de kitten zijn nekvel oppakte en weer naar binnen droeg. Meteen drukte hij de kitten dicht tegen zijn flank aan om hem wat op te warmen en boog hij zich naar voren zodat hij de kitten een lik tussen zijn oortjes kon geven. “Het is nog veel te koud voor je om naar buiten te gaan. En je bent nog veel te jong,” murmelde hij. De nieuwsgierige houding van de kitten deed hem aan Leopardpaw denken toen ze nog maar een zeer jonge kitten was en met een grinnikend geluid gaf hij de kitten nog een paar stevige likken.

Crowfur’s hart zwol van blijdschap toen hij de kitten hoorde piepen, precies op de manier zoals Leopardpaw had gedaan toen ze nog maar een kitten was. Hij vond het heerlijk om bij ze in de buurt te zijn en was altijd nieuwsgierig naar hoe ze gingen reageren. Als hij meer tijd overhad, wilde hij wel meer tijd spenderen in de nursery. En dan was er natuurlijk dat kleine sprankeltje hoop dat hij ooit nog zelf een nestje zou krijgen. Er hoefde geen sein van StarClan te volgen om erachter te komen met wie hij dat nestje dan wilde hebben. Maar hij wist ook wel dat er te veel was gebeurd en dat er tot nu toe nog een te grote kloof tussen hun was om het daar ook maar over te hebben. Crowcall had heel andere ideeën van het leven binnen de Clangrenzen dan hij deed en hij wist niet of hij zich ooit aan zou kunnen passen aan haar idee. Ja, hij had het aangenaam gevonden om met de andere Clans te leven en samen te overleven, maar hij had het ook fijn gevonden toen ze weer terug konden keren naar hun territorium en daar hun leven weer op konden bouwen, ook al betekende dat een nieuwe kloof tussen de Clans en eventuele Clanrivaliteiten die weer de kop op kwamen steken, zoals bijvoorbeeld de onderliggende dreiging tussen WindClan en RiverClan. Maar goed, hij was nu in de nursery en dus hoefde hij niet al te veel na te denken over wat er momenteel tussen de twee Clans speelde. De kitten had een vragende blik in zijn oogjes en legde zijn pootje op Crowfur’s vacht. Een zachte snor ontsnapte Crowfur en hij sloeg zijn staart beschermend om het kleintje heen zodat het in elk geval geen kou zou leiden. “Ik ben Crowfur,” murmelde hij zachtjes tegen de kitten, geen idee hebbende of de kitten al woordjes kon brabbelen. De meeste kittens konden na één moon al wel wat spreken, maar dat was natuurlijk ook niet voor iedereen weggelegd. “En wie ben jij?” vroeg hij zachtjes, zijn blauwe ogen op de kitten richtend.

De kitten leek qua spraak duidelijk nog niet ver te zijn, waardoor Crowfur vermoedde dat het nog maar een paar weken oud moest zijn. Leopardpaw was vanaf een bepaalde leeftijd al behoorlijk spraakzaam geworden, maar dat kon bij de ene kit natuurlijk sneller gaan dan bij de ander. Het lag er ook een beetje aan hoe veel tijd de ouders er zelf in staken. Queens letten natuurlijk wel op de kittens, maar het was nog altijd de verantwoordelijkheid van de ouders zelf om ze het één en ander bij te leren. Hij kon zich zo echter even niet herinneren wie de moeder was, al had hij wel het idee dat hij dat wel zou moeten weten. Een glimlach kroop om zijn lippen en hij had het gevoel alsof hij smolt toen de kitten diverse pogingen deed om zijn naam uit te spreken. Voor een kitten wiens spraak nog niet volledig ontwikkeld was, deed hij wel erg goed zijn best. Hij deed zijn staart wat hoger zodat hij de kitten beschermend erin kon wikkelen, voor zover dat ging met zijn staart. Hij was niet erg klein, maar hij was zeker ook niet de langste die er bestond in WindClan. Crowfur was dan zelf van gestalte ook niet erg groot; zijn bouw lag bij die van de gemiddelde WindClanner, maar hij was wel kleiner dan de gemiddelde tom. En daardoor hadden zijn tegenstanders dikwijls nogal de neiging om hem te onderschatten, iets wat je dus echt nooit bij je tegenstander moest doen. De kitten besloot uiteindelijk dat “Rowrow” een goede naam was voor Crowfur en de zwarte warrior besloot om het daar maar bij te laten. De kitten leek vervolgens zijn vraag niet goed te begrijpen, maar Crowfur kon uit zijn handelingen opmaken wat de kitten bedoelde. Zou hij zijn eigen naam kunnen zeggen? Hij had geen idee. Hij dacht dat dat al vanaf jongs af aan meespeelde in de gedachten van de kittens en dat ze daardoor de namen makkelijk konden onthouden, zowel van hunzelf als hun siblings. Alleen zou hij nu moeten uitvinden of dat ook daadwerkelijk zo was. En dus legde hij zijn pootje op de borst van de kitten, trok een vragend gezicht en hield zijn kopje scheef. Als hij het gedrag van de kitten zou kopiëren zoals hij zich gedragen had bij Crowfur toen hij diens naam wilde weten, zou het hem dan lukken om duidelijk te maken wat hij bedoelde?