A way forward

Een grimmige blik stond op het gezicht van de leader. Nadat ze haar clan had 'toe gesproken' had ze zichzelf naar haar den verplaatst ze wou eigenlijk niemand meer zien. Zichzelf opkrullen in een donker gat en verdwijnen. Ze wou Panthergrowl haar leiderschap geven en het opgeven. Starclan wist hoe dicht ze bij die optie al had gestaan. Zowel bewust als onbewust. Maar Honeyfeather had haar zo goed en zo kwaad als het kon eigenlijk opgedragen om te blijven leven. Om de zonden die ze begaan was recht te zetten.

Ze wist niet direct wat Starclan van haar wou. Was dit het nieuwe beleid. Zouden haar overleden voorvaderen voortaan ieder die hen tegenstond zo straffen.. Nee. Nee dat zouden ze niet doen en haar geloof stond te vast in de clan van overleden geliefden. Dit was een waardige straf voor haar daden. En ze zou hen die haar waren voorgegaan tonen dat ze de straf had begrepen. Maar ze had geen spijt. Haar clan had een zekere dood overleefd. Er was geen andere oplossing geweest maar ze was niet boos dat Starclan dit niet zo gezien had. Haar eigen hart was puur. Riverclan was alles waard. En voor Riverclan zou zij elke dag opnieuw willen lijden.

Ze had drie katten met haar meegenomen naar haar den. Haar Deputy Panthergrowl. Haar Medicine cat Chivysniff en haar dochter en Medicine cat apprentice Coyotepaw. In stilte keek ze de drie katten aan. In zichzelf zoekend naar de juiste bewoording.

"Mijn stem.." Mompelde ze. Hoestend over het woord stem. Maar het ging beter als ze fluisterde. Als ze niet haar stem hoefde te verheffen. "Is een blijvende conditie.. Een les. Van Starclan." Voor een seconde staarde ze recht in de ogen van Chivy. Haar dochter nieteens durende aan te kijken, dit zou Coyo's hart breken. Maar ze moest de waarheid weten. Om de clan een geloofwaardig verhaal te vertellen zodat hun het vertrouwen in Starclan niet kwijt zouden raken. Ze zouden Riverclan moeten voorliegen. Voor hun eigen geluk.

Ongerust volgde Panthergrowl zijn leider. Ze had net de clan 'toegesproken', al was het dat niet echt te noemen. Coyotepaw had het moeten overnemen van haar moeder. De deputy had nooit eerder gehoord van een wond die StarClan niet genezen kon. StarClan in twijfel trekken deed hij echter niet. Er moest iets anders aan de hand zijn waarom Butterstar niet praten kon. Misschien was het de shock van verraden worden door je eigen dochter. Hij kon zich niet voorstellen hoe dat zou zijn. Hij had een goede band met al zijn kinderen, of dat hoopte je dan toch, nadat zoiets zich voordeed.

Nu zou hij uitgelegd krijgen wat er precies aan de hand was, wist hij. Waarom Butter niet meer praten kon. Was het dan toch de wonde, die nog niet goed genezen was? Of was het de emoties. Dat kon Panther zich echter niet goed voorstellen. Immers was Butterstar één van de sterkste vrouwen die hij kende en wist ze altijd het belang van haar clan voor haarzelf te zetten. Nooit had hij gezien dat ze door emoties de clan niet meer toespreken kon. Samen met zijn dochter en wat hij zag als zijn nichtje stapte hij de leaders den in. Gespannen luisterde hij naar de uitleg van Butter. Ze praatte zacht, nee, ze fluisterde. Nu kon ze haar woorden beter uitspreken, maar de kater moest zijn oren goed spitsen wilde hij verstaan wat ze zei.

Dat dit... Een straf van StarClan was, zou hij nooit als optie overwogen hebben. Immers was de deputy erg gelovig en was StarClan in zijn ogen niets anders dan goed. Maar Butterstar was ook de beste leider die hij kende, en de keuzes die ze gemaakt had waren voor het beste van de clan geweest. Daar moest ze toch niet voor gestraft worden? Zijn oren draaiden verward en geschokt in zijn nek. "Chivy en Coyote kunnen vast helpen," bromde hij, al was het overduidelijk dat hij niet overtuigd was van zijn eigen woorden. Maar het moest zo zijn, immers was een clan leiden zonder stem haast onmogelijk. Ze zouden met een oplossing komen, ze moesten met een oplossing komen.